ตอนที่ 7 ปล่อยเลยตามเลย

หวางสื่อซานรู้สึกตั้งแต่เมื่อกี้แล้วว่าในหมู่ผู้คนมีใบหน้า คุ้นเคยอยู่คนหนึ่ง อดใจไม่ไหวอยากดูเหลือเกินว่าเป็นใคร นึกไม่ถึงว่าจะเป็นคู่หมั้นของเจ้านาย เมิ่งเวยหยูนคุณหนู ใหญ่แห่งตระกูลเมิ่ง

คุณหนูเพิ่งไปจองร้านอาหารรอเจ้านายแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นชุดที่ไม่เหมือนสไตล์ปกติแบบนี้ และยัง เป็นลมอยู่ในห้องโถงโรงพยาบาลอีก

“เจ้านายครับ คุณหนูเพิ่งคงไม่ได้ตามเรามาหรอกนะ ครับ”หวางสื่อซานนึกถึงความคลั่งไคล้ของเมิ่งเวยหยูนที่มี ต่อเจ้านายของตน รู้สึกว่าการคาดเดาของตนก็ใช่ว่าจะไม่มี เหตุผล

“หาหมอก่อน”หวีโย่วถึงสีหน้าสับสน ยืนเอกสารในมือ ให้หวางสื่อซาน นั่งลงอุ้มฉินเหมียนขึ้นมา รีบสาวเท้าไปยัง ห้องพยาบาลที่อยู่ใกล้ห้องโถงที่สุด

เพิ่งจงเหลียนได้ข่าวจากสายสืบของตนว่าหวีโย่วถึงและ ฉินเหมียนอยู่ที่โรงพยาบาล ก็รีบตามไปทันที

เขาจะให้ฉินเหมียนและหวีโย่วถิงเจอกันไม่ได้เด็ดขาด มิ เช่นนั้น แผนการของพวกเขาก็จะเปิดโปง

แต่แน่นอน ตอนที่เขาไปถึง มันสายไปเสียแล้ว เพราะห โย่วถิงพบเข้ากับฉินเหมียนแล้ว
เขาทําได้เพียงปล่อยเลยตามเลย ท่าท่านเป็นห่วงกังวล แสร้งทำเป็นตามหาเมิ่งเวยหยูนปรากฏขึ้นในห้องรักษา พยาบาล และถือโอกาสแสดงบทพ่อแสนดี

เขายุ่งโน่นยุ่งนี้ แค่ตรวจสอบโครงการต่างๆก็หนักมาก พอแล้ว

เพิ่งจงเหลียนเห็นฉินเหมียนนอนอยู่ในห้องผู้ป่วยวีไอพี อย่างปลอดภัย รู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง ความโกรธพุ่งทะยาน ขึ้นมา ทว่าเพราะหวีโย่วถิงอยู่ด้วย ความโกรธความหมดใน ใจทำได้เพียงสลายกลายเป็นความห่วงใยบนใบหน้า

“คุณเมิ่ง เวยหยูนเธอเป็นอะไร”หวีโย่วถิงนั่งอยู่เป็นโซฟา ในห้องผู้ป่วย สายตาเพ่งมองใบหน้าคุ้นเคยบนเตียงนั้น ทว่ากลับเกิดความรู้สึกแปลกใหม่ขึ้น

เขาไม่เคยเห็นเมิ่งเวยหยูนหน้าสดมาก่อน……….และ ท่าทางที่น่าเวทนาขนาดนี้

ในความทรงจําของเขาเพิ่งเวยหยูนแทบอยากจะแกล้ง ป่วยมาขอความห่วงใยจากเขา แล้วจะเป็นไปได้อย่างไรที่ ป่วยขนาดนี้แต่ไม่พูดอะไรและมาโรงพยาบาลเอง

“เฮ้อ ที่จริงไม่อยากบอกเรื่องนี้ให้นายรู้ แต่ตอนนี้ปิดไม่ อยู่แล้ว……..เวยหยูนมาที่นี่เพราะแม่อุปถัมภ์ของเธอป่วย หนัก พักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลมาตลอด แต่ก็กลัวนาย จะเป็นห่วง ดังนั้นจึงวิ่งไปๆมาๆทั้งสองทาง
แม่อุปถัมภ์

“แล้วการแต่งตัวแบบนี้ของเธอคือ…”มันผิดปกติมากจริงๆ หวีโย่วถึงน้าเสียงราบเรียบ แววตาใต้ขนตาหนางอนนั้นก็ มองอารมณ์ไม่ชัดเจนเช่นกัน

“ตอนเด็กเวยหยูนเคยอยู่กับแม่อุปถัมภ์ที่ชนบทมาก่อน ช่วงหนึ่ง เพื่อไม่ให้แม่อุปถัมภ์ของเธอรู้สึกแปลกหน้า เธอ จึงเตรียมเสื้อผ้าไว้สองชุด ”

ความสามารถในการเล่าเรื่องเป็นตเป็นตะนั้นของเมิ่งจง เหลียน หากเขาบอกว่าเป็นอันดับสองคงไม่มีใครกล้าบอก ว่าตนเป็นอันดับหนึ่งแน่

หวางสื่อซานยืนฟังอยู่อย่างเงียบๆด้านข้าง ในใจก็รู้สึก สงสัยไม่น้อย ดูไม่ออกเลยจริงๆ ว่าคุณหนูเพิ่งที่ถูกเลี้ยงดู มาอย่างตามใจจะมีมุมแบบนี้ด้วย ช่างน่าสนใจจริงๆ

จากนั้น เมิ่งจงเหลียนใช้ข้ออ้างว่าจะไปชำระค่ารักษา พยาบาล รีบออกไปเล่าเรื่องทั้งหมดและเตรียมการกับหลี่ ซิ่วเจินและเมิ่งเวยหยูนไว้เรียบร้อย

เรื่องนี้จะพลาดไม่ได้แม้แต่นิดเดียว และอีกเดี๋ยวเมื่อฉินเห มียนฝันขึ้นมา…เขาต้องรีบกันหวีโย่วถึงออกไป

เพิ่งจงเหลียนเดินเข้าห้องผู้ป่วยอีกครั้ง ทำทีเป็นจัดผ้าห่ม ให้ฉินเหมียน ก็ลองเอ่ยปากพูดดู คุณชายหวี เวยหยูนไม่ อยากให้นายรู้เรื่องนี้มาโดยตลอด นี่เธอก็ใกล้จะตื่นแล้ว ฉันว่านาย…..…..”

“เจ้านายครับ อีกสักครู่เรามีการประชุมสำคัญ ผมว่าเรา ไปกันก่อนเถอะครับ”หวางสื่อซานเอ่ยเตือน คุณหนูเมิ่ง ต้องการปกปิดขนาดนี้ น่าซาบซึ้งนัก เขาก็ควรจะช่วยเธอ หน่อย

เห็นหวางสือซานเอ่ยปาก เมิ่งจงเหลียนรีบพยักหน้าเสริม ทัพ“ใช่ๆ คุณชายหวีไปยุ่งเรื่องงานก่อนเถอะ ที่นี้ฉันมาเฝ้าก็ พอ”

หวีโย่วถึงมองเมิ่งเวยหยูนบนเตียงอีกครั้ง บนหน้าผากมี รอยเขียวช้ำ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย สร้างความกังวลให้เพิ่ง จงเหลียนเหลือเกิน

“หน้าผากเจ็บขนาดนั้น อย่าลืมทายาด้วยนะ

ที่แท้ก็แค่คำสั่งเสีย เพิ่งจงเหลียนโล่งใจไปที รีบพยักหน้า ตอบรับ ก่อนจะส่งหวี่โย่วถิงออกนอกประตูไป

ทว่าจู่ๆหวีโย่วถึงนึกอะไรขึ้นได้ ชะงักเท้าพลางเอ่ย”อีก สามวัน มีงานเลี้ยงฉลองครบรอบแปดสิบปีของคุณย่าที่บ้าน ให้เวยหยูนมาช่วยหน่อยละกัน

แววตาของเมิ่งจงเหลียนถูกคำว่างานเลี้ยงที่บ้านจุด ประกายขึ้น ถึงแม้ว่าเมิ่งเวยหยูนจะเป็นแฟนของหวีโย่วถิ งมาเป็นเวลาปีครึ่งเต็มๆ และใช่แม่หวีนั้นชอบเวยหยูน ทว่า หวีโย่วถึงกลับเหมือนหลีกเลี่ยงตลอดเวลา ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงไม่พัฒนาสักที

เขาฟังจากที่หวีโย่วถึงพูด หมายความว่าความสัมพันธ์ ของทั้งสองครอบครัวจะพัฒนายิ่งขึ้นในเร็ววันสินะ

เพิ่งจงเหลียนทำเป็นสงบนิ่งตอบตกลงไป แต่ทันทีที่หวี โย่วถิงจากไปแล้วเขาก็รีบรายงานข่าวดีนี้ให้หลี่ซิ่วเจินและ เมิ่งเวยหยูน

เมื่อเมิ่งเวยหยูนได้รู้ว่าความพัฒนานี้มีความเกี่ยวข้องกับ ฉินเหมียนที่เธอดูถูกก็โมโหมาก หลังเตรียมการทุกอย่าง พร้อมแล้ว ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มาถึงทันที

เมื่อมาถึงก็เห็นฉันเหมียนที่ก่อนหน้านี้เกือบจะทำให้แผล แตกนอนหลับสบายอยู่บนเตียง เธอตรงดิ่งเข้าไปฟาด ฝ่ามือลงจนจวนจะถึงหน้าของฉันเหมียนอยู่แล้ว

“เฮ้ เธอจะตบมันทำไม มันยังต้องใช้ใบหน้านี้ไปร่วมงาน เลี้ยงที่บ้านตระกูลหวีในอีกสามวันข้างหน้าแทนเธอนะ ถ้า บาดเจ็บขึ้นมาจะบอกกับหวีโย่วถึงอย่างไร