ตอนที่ 4 ยั่วยวน

“ก็ใช่น่ะสิ ถ้าจะพูดถึงกรรมการบริษัทตระกูลหวีคนนี้แล้ว ล่ะ……..……พิธีกรอีกคนหนึ่งพูดขยายความต่อจากพิธีกรคน แรก ราวกับในเมืองเจียงไม่มีข่าวอื่นแล้วอย่างนั้น

ฉินเหมียนหยิบรีโมทขึ้นจะเปลี่ยนช่อง ทว่าฉินซิ่วซิ่วผู้เป็น แม่กลับคว้ามือเธอไว้

แม่ฉินจ้องมองภาพเก่าๆของเมิ่งเวยหยูนที่ปรากฏขึ้นบน จอทีวีไม่วางตา ดวงหน้าเต็มไปด้วยความปรารถนาและเฝ้า คอย

นี่คือลูกสาวอีกคนหนึ่งของเธอนะ กำลังจะแต่งงานเป็นฝั่ง เป็นฝาแล้ว…..เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน

“แม่คะ แม่พักผ่อนเถอะ ไม่แน่ข่าวนี้อาจจะเป็นข่าวปลอม ก็ได้ หนูไม่เห็นได้ยินพ่อพูดเรื่องนี้เลย”

อันที่จริงฉินเหมียนเชื่อว่าเรื่องทั้งหมดนี้คือความจริง เพียงแต่เธอรับปากเพิ่งจงเหลียนแล้วว่าจะจากไป เกิดฉิน ซิ่วซิ่วอยากไปร่วมงานแต่งขึ้นมา ถ้าเช่นนั้นการปลอบโยน และคำโกหกทั้งหมดที่เธอพูดกับฉินซิ่วซิ่วก็จะถูกเปิดเผย

ถึงตอนนั้น สิ่งที่ตามมา เธอไม่กล้าแม้แต่จะคิดเลย

ฉินซิ่วซิ่วละสายตาอย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะพยักหน้า ยอมทำตาม
เสียงทีวีหายไปแล้ว ทว่ามือของฉินเหมียนกลับถูกกุมไว้ อีกครั้ง”เสี่ยวเหมียน หนูเคยเห็นหวีโย่วถิงคนนั้นไหม เขา เป็นคนอย่างไร ดีกับเวยหยูนไหม”

เมื่อพูดถึงหวีโย่วถิง ในหัวฉินเหมียนมีเพียงภาพที่ ปราศจากรอยยิ้มและความร้อนแรงบ้าคลั่งของเขาบนเตียง ในคืนนั้นเท่านั้น เธอจะไปรู้ได้อย่างไร

“ดีคะ เมิ่งเวยหยูนได้แต่งงานกับผู้ชายในฝันของผู้หญิง ทั้งเมืองเจียง”ผู้ชายที่ทุกคนใฝ่ฝัน ก็น่าจะเป็นคนดีมั้ง ขณะนี้อีกด้านหนึ่ง

เมิ่งเวยหยูนที่บรรลุเป้าหมายของเธอแล้ว ทว่าก็ยังมีความ กังวลอยู่บ้าง เพราะอย่างไรเธอกับหวีโย่วถึงก็ไม่เคยสัมผัส ชิดเชื้อกันจริงๆมาก่อน มันสร้างความกังวลให้เธอไม่น้อย เลย

เธอตั้งใจอาบน้าและแต่งตัวเป็นพิเศษ ก่อนจะรีบมาหาห โย่วถึงที่บริษัท

เธอดื่มดากับสายตาชื่นชมอิจฉามาตลอดทาง รู้สึกชอบใจ อย่างควบคุมไม่อยู่ รอยยิ้มก็ยิ่งทวีคูณขึ้น

ตำแหน่งคุณผู้หญิงแห่งตระกูลหวีนี้ช่างดีจริงๆ

เธอก้าวเข้าไปในลีฟต์ส่วนตัวของหวีโย่วถิง ตรงไปยังชั้น สํานักงานของประธานทันที
ผู้ช่วยของหวีโย่วถิงเห็นเมิ่งเวยหยูนมา ก็รีบกล่าว ทักทาย”สวัสดีครับคุณหนูเมิ่ง”

เมิ่งเวยหยูนพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าห้อง ทํางานประธานกรรมการไป

หวีโย่วถึงกำลังก้มหน้าจัดการเอกสารอยู่ ใบหน้าได้รูปได แสงนอกหน้าต่างส่องกระทบทำให้ยิ่งดูหล่อเหลาขึ้น โดย เฉพาะดวงตาคู่นั้นที่แสนมีเสน่ห์น่าหลงใหล จนเมิ่งเวยหยูน หน้าแดงใจเต้นแรงอย่างไม่รู้ตัว

“โย่วถิง ร้องเรียกด้วยเสียงอ่อนหวานอย่างที่สุด ทุกคําที่ เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความสุขของหญิงสาว

เมิ่งเวยหยูนดึงกระโปรงตัวสั้นสีแดงสดตัวนั้นที่ตั้งใจเลือก มาโดยเฉพาะ ขับให้ผิวเธอขาวดุจหิมะ สวยงามน่าหลงใหล

หวีโย่วถึงกวาดสายตามองเมิ่งเวยหยูนเพียงเล็กน้อย”เธอ มาทำอะไร”

ถึงแม้ว่าเมื่อคืนทั้งคู่จะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้ว ทว่า เมื่อหวีโย่วถิงเห็นเมิ่งเวยหยูนกลับไม่มีความรู้สึกดีใจใดๆ

แววตาของเมิ่งเวยหยูนหมองไปเล็กน้อย สูบลมหายใจ เข้าลึกๆ หนึ่ง ก่อนจะสาวเท้าไปยังหวีโย่วถิง“โย่วถึง เที่ยง นี้เราไปทานข้าวด้วยกันดีไหม”

เธอพูดพลางเกี่ยวแขนหวีโย่วถึงไว้แน่น ทันใดนั้น ขาเธอลื่นไปทีหนึ่ง ก่อนจะตกเข้าไปในอ้อมอกของหวีโย่วถึง

เสียงอ่อนหวานดังขึ้น เพิ่งเวยหยูนเข้าไปนั่งอยู่บนตักของ หวีโย่วถิงแล้ว เธอดวงหน้าแดงก่ำ เม้มริมฝีปากชมพูไว้เล็ก น้อย ขาขาวอันเรียวยาว

ริมฝีปากของหวีโย่วถึงอยู่ตรงหน้า เมิ่งเวยหยูนค่อยๆ เลื่อนใบหน้าลงไป บรรยากาศเต็มไปด้วยความเร่าร้อน มี เหงื่อซึมออกจากมือเธอเล็กน้อย แขนทั้งสองข้างคล้องคอ หวีโย่วถิงไว้ ทั้งคู่เข้าหากันเรื่อยๆ

ใกล้แล้ว ใกล้แล้ว ขอเพียงมีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยา กับหวีโย่วถิงจริงๆ เธอก็จะสามารถวางใจได้อย่างแท้จริง แล้ว

ฝ่ามือหนาของชายหนุ่มประคองใบหน้าของหญิงสาวไว้ หวีโย่วถิงเกิดอารมณ์ขึ้นแล้วหรือ

เพิ่งเวยหยูนดีใจสุดๆ ลมหายใจก็เร็วยิ่งขึ้น

ทว่าวินาทีต่อมา ฝ่ามือหน่าคู่นั้นของหวีโย่วถึงกลับหยุด การกระทำต่อจำนั้นของเธอลง “เมิ่งเวยหยูน ตอนนี้เป็นเวลา ทำงาน”