ตอนที่ 2 จากไปทันที

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง ฉินเหมียนมาถึงหน้าประตูใหญ่ตระกูล เพิ่ง

ในบ้านพักตากอากาศที่ใหญ่โต แสงไฟสว่างไสวไปทั่ว ราวกับกําลังรอคอยใครบางคนอยู่

เธอก้าวเข้าประตูใหญ่ เป็นถนนขั้นบันไดหิน คนรับใช้คน หนึ่งยืนรอเธออยู่หน้าประตู

เมื่อเห็นฉินเหมียนปรากฏตัวขึ้น ป้าคนนั้นประหลาดใจ ก่อนเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความเกลียดชังและดูหมิ่น ราวกับหากมองมากกว่านี้อีกนิดเดียวตนก็จะได้ติดเชื้อโรค จากเธออย่างไรอย่างนั้น

ฉันเหมียนรู้ดี ว่านี่ก็เป็นเพียงอีกคนหนึ่งที่ดูหมิ่นเธอและ แม่ของเธอเท่านั้น

เธอเดินเข้าบ้านไปอย่างไม่สนใจป้าคนนั้น ป้าเอ่ยขึ้นอย่าง ไม่พอใจ“นี่คุณหนูใหญ่ ทำไมทำอะไรชักช้าขนาดนั้นล่ะคะ คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงรอจนจะรอไม่ไหวอยู่แล้ว…..

ฉินเหมียนหยุดฝีเท้าลง จ้องมองแม่นมคนนั้นอย่างดุดัน แม่นมคนนั้นกลืนน้ำไหลไปอีกหนึ่ง ทว่ายังคงปากแข็ง“ยัง ไม่ให้คนอื่นเขาว่าอีก คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงคะ ฉินเหมียนก ลับมาแล้วค่ะ”
สั้นนํา แม่นมคนนั้นก็เดินเข้าห้องครัวไป

จากกำแพงหนาที่คั้นไว้ ฉันเหมียนสามารถได้ยินคำพูด นินทาว่าร้ายจากคนเหล่านั้น

ในห้องรับแขก เมิ่งจงเหลียนนั่งอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้า เบื่อหน่าย ทว่าเมื่อเขากวาดสายตามาเห็นฉันเหมียน ก็ เปลี่ยนเป็นใบหน้าใจดีและสนิทสนมทันที

“เป็นไงบ้าง สำเร็จไหม เธอกับน้องราบรื่นดีไหม หวี โย่วถิงจับอะไรได้หรือเปล่า”

“ไม่ได้ แผนของพวกคุณรัดกุมขนาดนั้น เขาจะจับได้ อย่างไร”

ฉินเหมียนขำหัวเราะเยาะ ความขมขื่นเต็มไปทั้งใจ

ยังแอบคิดว่าพ่อคนนี้จะเป็นห่วงลูกสาวของตนบ้าง…..แต่ เธอคิดผิด ไม่ควรคาดหวังอะไรมากเกินเลย

“งั้นก็ดี งั้นก็ดี . ก่อนเถอะ…” ..เสี่ยวเหมียน เธอก็เหนื่อยแล้ว ไปพัก

เมื่อแผนการสำเร็จ เมิ่งจงเหลียนก็วางใจไปครึ่งแล้ว แต่ ฉินเหมียนและแม่ของเธอ คงจะอยู่ในเมืองAต่อไปไม่ได้ แล้ว

คิดได้ดังนั้น เมิ่งจงเหลียนเป็นประกายเล็กน้อย กระแอมไอขึ้นทีหนึ่ง ก่อนเตรียมจะพูดอะไรบางอย่าง คุณผู้หญิง สวยสง่าผู้หนึ่งย่างกายลงมาจากบันได

เธอจ้องมองฉันเหมียน ใบหน้าไร้ความเมตตา ท่วงท่าหยิ่ง ยโส ทว่าวินาทีต่อมา กลับหันไปหาต่อว่าเมิ่งจงเหลียนด้วย ความออดอ้อน

“คุณคะคุณลืมไปแล้วหรือ แม่ของเสี่ยวเหมียนยังรออยู่ ที่โรงพยาบาลนะ จะพักผ่อนอย่างสบายใจได้อย่างไร มา เสี่ยวเหมียม นี่คือเงินสดแสนหนึ่ง ค่าการผ่าตัดรอบแรกคง พอแล้วล่ะ เธอรีบไปดูแลแม่ของเธอที่โรงพยาบาลเถอะ ”

จากการปรากฏตัวขึ้นของคุณผู้หญิงแสนสวยหลี่ซิ่วเจิน ถุงกระดาษคราฟท์หนาๆถุงหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้าฉันเห มียน

หากฉินเหมียนกลับไม่ได้รับ ตอนนั้นเราตกลงกันไว้ว่าค่า รักษาทั้งหมดของแม่ เงินแสนหนึ่งนี้หมายความว่าไง”

“เสี่ยวเหมียน เด็กคนนี้จริงๆเลย เข้าใจผิดอีกแล้ว พ่อของ เธอหมายความว่า ต่อไปเราจะเจรจากับทางโรงพยาบาล เรื่องค่ารักษาพยาบาลของแม่เธอไม่ต้องเป็นห่วง เฮ้อ คง ต้องโทษที่ฉันคิดช้า ตอนนั้นไม่ได้อธิบายให้เธอเข้าใจ”

หลี่ซิ่วเจินกุมมือฉินเหมียนเบาๆแทนการขอโทษ ทว่าบน ใบหน้าที่ดูแสนอ่อนโยนนั้น คำพูดของเธอมีความหมายแฝง เมื่อเห็นสองคนนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ฉินเหมียนรู้สึกใจคอ ไม่ดีเลย
“เพียงแต่…… ”หลี่ซิ่วเจินนําหน้านําบากใจขึ้น ฉินเหมียนก ระตุกในใจ”เพียงแต่อะไร”

“แต่แผนการเพิ่งสําเร็จ หากเธอกับแม่ของเธอยังอยู่ที่นี่ มันก็อาจจะเกิดปัญหาขึ้นได้….แน่นอน การรักษาพยาบาล ของเมือง Aก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย เราก็อยากหาโรง พยาบาลที่ดีกว่าให้พวกเธอ……”

“ไม่จําเป็น หลังการผ่าตัดรอบแรกผ่านไปด้วยดี ฉันจะพา แม่จากไปเอง”

ฉินเหมียนไม่อยากฟังอีกต่อไปแล้ว พูดขัดเธอขึ้นทันที

“ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าเสียวเหมียนเป็นเด็กดี แต่…..เรามี คำขอร้องเล็กๆข้อหนึ่ง เพื่อเป็นผลดีต่อทุกคน หลังจากที่ เธอกับแม่จากไปแล้ว ก็อย่ากลับมาอีก ได้ไหม”

แม้จะเป็นการถาม แต่ท่าทางของเมิ่งจงเหลียนและหลี่ ซิ่วเจินกลับเป็นท่าทีที่ต้องทำตามเท่านั้น ฉินเหมียนไม่รู้ว่า หัวใจที่ตายไปแล้วของเธอถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเลือด ไหลกลายเป็นรูโบ๋แล้ว

เธอกดความเจ็บปวดในใจเอาไว้ ความเกรี้ยวโกรธในใจ สลายกลายเป็นลมหายใจเบาๆพ่นออกมา เสียงต่ำแต่หนัก แน่น ได้ ฉันตกลง ”

สิ้นเสียงของเธอ เมิ่งจงเหลียนและหลี่ซิ่วเจินต่างส่ง สายตามองกัน เป็นการประกาศศักดาของผู้ชนะ