บทที่ 14 เพื่อนบ้านหลินเฉิน

“คุณผู้ชายครับ คุณ….คุณต้องการซื้อรถจริงๆ ใช่ไหม?

พนักงานขายไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เขาไม่เคยเห็นใคร อรถแบบนี้เลย เขาเป็นคนตรงๆไม่อ้อมค้อม เขาเชื่อว่าเทียน เจียงตอนนี้ไม่ได้แกล้งอวดรวย เพราะบัตรได้หยิบออกมาแล้ว ถ้าอวดรวยคงไม่กล้าทำแบบนี้

พอพูดจบ มองเห็นฉู่เทียนเจียงกำลังขมวดคิ้ว พนักงานขายก็

รีบรับบัตรจากมือเขาและคิดในใจเกือบแย่แล้วเรา

“ท่านรอสักครู่นะครับ ผมจะรีบดำเนินการให้ครับ

“ก่อนสิบเอ็ดโมงผมต้องได้รถคันนี้ เข้าใจไหม? เรื่องประกัน และเรื่องอื่นๆ คุณช่วยจัดการให้หมด”

ลูกค้าที่ดีแบบนี้ ทำให้พนักงานขายตื้นตันใจจนน้ำตาเกือบ ไหลออกมา

“ท่านวางใจได้เลยครับ ท่านเชิญนั่งรอสักครู่ ผมจะดำเนินการ

ให้เร็วที่สุด”

จนกระทั่งเธอนั่งลง ริมฝีปากสีแดงของฮัวจิ๋นถึงก็ยังอ้าอยู่เล็ก น้อย มองไปที่เทียนเจียงอย่างไม่น่าเชื่อ

“คุณ….คุณเข้ากองทัพไปสี่ปี คุณเก็บเงินได้เท่าไหร่กันแน่? ถ้าซื้อรถคันนี้ คงต้องจ่ายมากกว่าหกแสนแน่ๆ”
ฉู่เทียนเจียงพยักหน้า

“น่าจะประมาณนั้น ไม่ต้องสนใจกับเรื่องเงิน ผมเคยพูดแล้ว ผมมีเงินจริงๆ”

ตอนนี้ ตัวจนถึงเข้าใจแล้วว่า ฉู่เทียนเจียงเคยช่วยธนาคารว รุ่ยขนย้ายสินค้าสำคัญและได้เกีรติให้อยู่ในสถานะVIPของ ธนาคาร เขาน่าจะได้รับรางวัลอย่างอื่นด้วย บางทีอาจจะเป็นเงิน ก็ได้ ทั้งนี้ การที่เขาไปเข้ากองทัพ ทำให้สามีที่ไร้ประโยชน์ของ เขาเปลี่ยนไปในทางที่ดี

หลังจากที่สงบสติอารมณ์ ฮัวจนถึงรับกาแฟที่พนักงานขายยก มาให้ จิบไปหนึ่งคำ และพูดว่า

“เทียนเจียง คุณมีเงินออมเท่าไหร่ฉันไม่สน แค่คุณรู้จักใช้ อย่างประหยัดก็พอ จงจำไว้ว่าคุณยังมีลูกสาวหนึ่งคนที่ต้องเลี้ยง ดู อย่าคิดว่าสัญญาของโรงอิฐฟื้นฟูแล้ว แต่กำไรของแต่ละปี นอกจากเงินที่ต้องให้คุณแล้ว พวกเราก็เหลือไม่มาก นอกจาก นี้ คุณก็ผิดใจกับอาสองด้วย อนาคตยังไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น เป็น สิ่งที่พวกเราคาดเดาไม่ได้

ตอนนี้ ผู้ชายที่พนักงานขายกลับมา เขาแสดงอาการเคารพ มากๆ

“คุณผู้ชายครับ รบกวนขอบัตรประจำตัวประชาชนด้วยครับ ใช้จดทะเบียนครับ

ฉู่เทียนเจียงมองไปที่ฮัวจนถึง
“ที่รัก เอาบัตรประจำตัวประชาชนของคุณให้เขาสิ อย่าเสีย เวลาไปมากกว่านี้เลย เดี๋ยวเราต้องไปซื้อของขวัญให้ลูกสาวอีก

ใช้ชื่อฉันจดทะเบียน? ถ้าอย่างนั้นรถคันนี้ก็เป็นของเธอว จีนถึง เธอลังเลชั่วครู่ และยื่นบัตรประจำตัวประชาชนให้พนักงาน ไม่ว่าจะยังไง นี่เป็นสิ่งที่จู่เทียนเจียงต้องการชดเชยให้เธอ

ถ้าคุณกล้าจ่าย ฉันฮัวจนถึงทำไมจะไม่กล้ารับ

เมื่อทั้งสองขับรถ Mercedes-Benz GLC ตัวท็อปกันใหญ่ ออกจาก4S Shopท่ามกลางเสียงประทัด พนักงานขายผู้ชายคน นั้นยังคงโบกมืออยู่ เพื่อนร่วมงานหลายๆคนที่อยู่ข้างๆต่างก็ รู้สึกอิจฉาเขา

“โอ้โห! คนที่ซื้อรถแบบนี้แทบจะไม่เคยเจอมาก่อน ถึงแม้จะ ไม่ได้ซื้อรถคันละล้านกว่าหยวนก็ตาม

“นายโชคดีจริงๆที่เจอลูกค้าดีๆแบบนี้ ค่าคอมมิชชั่นที่นายได้

รับครั้งนี้ น่าจะเป็นครั้งที่เร็วที่สุดในอาชีพการขายแน่ๆ

พนักงานขายผู้ชายยังไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ ยังดีที่การ ฝึกอบรมทำให้เขารู้ว่า ไม่ควรเพิกเฉยต่อลูกค้า ควรใช้จิตวิทยา ในการพูด ไม่ควรแสดงอาการออกทางสีหน้า มิฉะนั้น จะมี โอกาสสูญเสียลูกค้าดีๆไป อย่างเช่นวันนี้เขาก็ได้เจอกับตัวแล้ว

เมื่อกลับมาถึงบ้านก็เที่ยงวันพอดี ทันทีที่เดินเข้าประตูได้มี ร่างเล็กๆวิ่งเข้ามากอด

“คุณพ่อคุณแม่!
อีอีกอดขาเทียนเจียงกับตัวจีนถึงไว้แน่น เหมือนว่าพวกเขา จากไปนานมากๆ

“อือไม่ยอมนอน บอกว่าจะรอพวกเจ้ากลับมา”

คำพูดของหลิวหลาน ทำให้เทียนเจียงรู้สึกเศร้าในใจ รีบอุ้ม อีอีขึ้นมา ยิ้มและพูดว่า

“อีอี วันนี้ตอนเที่ยงพวกเราไม่นอนกันนะ ไปดูหน่อยว่ามีของ เล่นอะไรบ้างที่คุณพ่อกับคุณแม่ซื้อให้หนู

เมื่อเดินออกมาสนามหน้าบ้าน เห็นของเล่นเยอะแยะที่กองอยู่

อีอีก็รีบกระโดดลงมา วิ่งไปที่รถถังคันสีเขียว

“ว้าว! รถถัง คันใหญ่กว่าที่พี่หลินเฉินเคยให้หนูอีก จะไป เรียกพี่หลินเฉินมาเล่นด้วยกัน

เห็นวิ่งออกจากบ้าน ในขณะที่เทียนเจียงจะตามออกไป

ฮัวจิ๋นถึงก็ได้หยุดเขาไว้

“ไม่ต้องตามไป บ้านของหลินเฉินอยู่ข้างๆ ปีนี้สี่ขวบ แม่ของ เขา……เห้อ เป็นผู้หญิงที่น่าสงสาร สามีติดหนี้พนันและหนีไป โดยทิ้งให้เธอดูแลลูกคนเดียว

เป็นอย่างนี้นี่เอง ฉู่เทียนเจียงยังคงสงสัย เด็กผู้ชายที่ชื่อหลิน เฉินที่ลูกสาวเธอพูดถึงทุกวันเป็นใครกันแน่

เขามองเห็นอีอีไปกดกริ่งที่ประตูข้างบ้าน ไม่นานก็มีเด็กคน หนึ่งปรากฏตัวขึ้น
“พี่หลินเฉิน พี่เห็นรถถังที่คุณพ่อซื้อให้หนูไหม พวกเราไปเล่น ด้วยกันเถอะ”

“โอเค”

หลินเงินค่อนข้างหล่อเหลาและมีความเฉลียวฉลาด มาถึงที่นี่ ถึงแม้ว่าอยากจะไปเล่นมากๆก็ตาม แต่เขาก็ยังพูดทักทายอย่าง มีมารยาท

“สวัสดีครับคุณอาคุณน้า

ในขณะที่เด็กสองคนกำลังเล่นอยู่สนามหน้าบ้าน อีกฟากของ บ้าน ได้มีเสียงพูดดังขึ้น

“ถึงถึง รบกวนช่วยดูแลหลินเฉินให้หน่อย ตอนนี้ฉันกำลัง ออกแบบอยู่ใกล้จะเสร็จแล้ว ใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมง ได้ ไหม? ”

เทียนเจียงมองไปตามเสียง เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ที่นั่น แต่งตัวสบายๆ กางเกงยีนสีน้ำเงินกับเสื้อยืดสีขาว และม้วนผม อยู่

ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือรูปร่างก็ถือว่าดูดี

“ได้ พี่เฉิน คุณไปทำงานได้เลย เดียวฉันดูแลให้เอง”

ก่อนจะจากไป แม่ของหลินเฉินก็มองไปที่อู่เทียนเจียง สงสัย ว่าเขาเป็นใคร

“เธอชื่อเฉินหว่านเป็นแม่ของหลินเฉิน เป็นผู้หญิงที่ดีมากๆเพราะเธอต้องการดูแลลูก จึงต้องรับงานออกแบบทุกอย่างเอา มาทําที่บ้าน

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฮัวจีนถึงจู่ๆก็นึกถึงอะไรขึ้นมา มือจับที่ปาก

และพูดว่า “ซวยแล้ว สองสามวันนี้ฉันยุ่งมากๆ ลืมไปเลยว่าวันเกิดของ หลินเฉินกับอีอีห่างกันสองวัน วันนี้เป็นวันเกิดของหลินเฉิน ฉัน

ลืมเตรียมของขวัญให้เขา

เทียนเจียงชี้ไปที่ของเล่นพวกนั้น

“เธอเลือกของเล่นสักชิ้น ผมคิดว่าคงไม่ว่าอะไร หลายปี มานี้ พวกคุณก็ฉลองวันเกิดให้หลินเฉินตลอด? ”

“ใช่ ตั้งแต่สามีของเฉินหว่านหนีไป ผ่านมาสามปีแล้ว เธอ ย้ายมาที่นี่เพราะที่นี่เงียบสงบ รู้สึกว่าเธอจะไม่มีเพื่อนหรือญาติ เลย ทุกปีที่ฉลองวันเกิดฉันกับอีอี เธอกับหลินเฉิน จะทำอาหาร กินกันที่บ้าน

เธอขมวดคิ้ว ในขณะที่เทียนเจียงกำลังจะพูด เธอได้ยิ้มเยาะ เย้ยตัวเองว่า

“คุณคงสงสัยว่าทำไมไม่เคยกินเค้กวันเกิด ใช่ไหม ในเมื่อมี การจัดงานวันเกิดให้หลินเฉิน? ฉันอยากให้ลูกสาวเรากินเค้ก ครั้งแรก คือเค้กวันเกิดของตัวเอง นี่คือสิ่งที่ฉันผู้เป็นแม่อย่างฉัน ปรารถนามาโดยตลอด

อยากจะเข้าไปกอดฮัวจนถึง แต่เทียนเจียงทำไม่ได้ ได้แต่พูดเบาว่า

ที่อีกสัญญาว่าจะให้คนไม่วันลืม

ตอนเย็นหนิง ครอบครัวของเทียนเจียงสามคน กับครอบครัวของเฉิน

หว่านสองคนอยู่โต๊ะเดียวกัน ข้างเค้กเกิดวางอยู่

ลำบากพวกที่ต้องบอกว่าเกิดอยากกินอาหารรู้สึกสงสารมากๆ ถ้าสิ่งที่ลูกต้องการ ฉันก็จะพยายามทำให้

เฉินหว่านพูดด้วยรอยยิ้ม ขณะตัวถึงกำลังเสียงอันเย่อหยิ่งขึ้นมา

“เฉินหว่านผู้หญิงขายตัวอย่างเธอกล้าเข้ามาในเมืองอีกเหรอ”