บทที่ 11 ขอโทษลูกสาวฉัน

ถ้าเทียนเจียงจำไม่ผิด ในการประมูลครั้งที่แล้ว พิธีกรประมูล บอกว่า อีอายุสองปีสิบเอ็ดเดือน แต่ตอนนี้วันที่เกิดในใบ สูติบัตร กลับแสดงอย่างชัดเจนว่า อีกสามวันเป็นวันครบรอบวัน เกิดของอีอี

“ไร้สาระ! ”

เธอแย่ง ใบสูติบัตรมา ฮัวจนถึงแสดงสีหน้าไม่พอใจ

ฉู่เทียนเจียงไม่ได้ใส่ใจ เดินไปห้องโถงแล้วอุ้มอีอีหมุนตัวหนึ่ง

รอบ พูดด้วยความดีใจ “อีอี ใกล้จะถึงวันเกิดแล้วนะ พ่อจะจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิด ให้ ลูกต้องการของขวัญอะไรในวันเกิด บอกพ่อมา พ่อจะให้ทุก

อย่างที่ลูกต้องการ”

แต่ อีอีพูดอย่างงุนงง

“คุณพ่อ คุณแม่เคยบอกว่า ไม่สามารถฉลองวันเกิดได้ หนูอยากฉลองวันเกิดจริงๆ ในรายการทีวี เค้กที่เลี้ยง ฉลองวันเกิดดูหวานและน่ากินมากๆ คงน่าอร่อยแน่ๆ

อะไรนะ!

ชั่วขณะ ใบหน้าของเทียนเจียงก็เปลี่ยนไป ฮัวจีนถึงที่อยู่ด้าน หลังก็ปรากฏตัวขึ้นมาทันที สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ฉู่เทียนเจียง ไม่ใช่ฉันไม่ยอมฉลองวันเกิดให้ แต่วันเกิด ของอีอีตรงกับวันเกิดของลูกชายตัวว่านาง เวลานี้ของทุกปี พวก เราตระกูลฮัว นอกจากคุณปู่แล้ว ทุกคนต้องไปร่วมฉลองวันเกิด ให้ลูกชายเขา คุณเข้าใจความเจ็บปวดของฉันไหม?

เทียนเจียงปล่อยลง ให้เธอได้ลงไปเล่นต่อ ก้าวเท้าออก มาแล้วจ้องมองไปที่ตัวจิ๋นถึง

“ลูกชายของเขา กับลูกสาวของข้าเกี่ยวอะไรกัน? คุณยังเป็น

แม่คนจริงๆเหรอ”

ฮัวจีนถึงโกรธมากๆ พูดความเศร้าที่อยู่ในใจไม่ออก หลิว หลานก็เดินเข้ามา ถอนหายใจแล้วพูดว่า

“หลานชายของอารอง ไม่มีสถานะในตระกูล เพราะคุณไม่ เห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนั้น จนถึงตอนนี้ผู้หญิงที่ให้กำเนิด ลูกชายของฮัวว่านถึงก็ไม่ได้รับการยอมรับ เพราะเธอเป็นผู้หญิง กลางคืน คุณปู่รู้สึกอับอาย แต่อารองรักหลานชายมากๆ ทุกวัน เกิดของหลานชายเขาจะจัดงานฉลองอย่างยิ่งใหญ่ ที่น่าตลกคือ ทุกครั้งที่ไปรวมงาน ก็จะจัดในห้องส่วนตัวที่ไม่สำคัญ แต่สามปี ผ่านมา ฉันกลับไม่เคยเห็นหน้าผู้หญิงกับหลานชายหน้าตาเป็น ยังไง มันเป็นเรื่องตลกจริงๆ ใช่ไหม? ”

ตอนนี้ฉู่เทียนเจียง รู้สึกโกรธจนแน่นหน้าอก รู้ว่าตัวเองได้ เข้าใจผิดในตัวภรรยา ด้วยความแข็งกร้าวของฮัว โก๋ ครอบครัวของภรรยาคงไม่กล้าผิดใจกับเขา
“ถ้า พวกเขาฉลองวันเกิดในเวลากลางคืน อย่างน้อยพวกคุณ ก็ซื้อขนมเค้กมาฉลองวันเกิดให้ในตอนกลางวันก็ได้ แค่นี้ก็ไม่ สามารถทำให้เธอได้เหรอ? “

เมื่อรู้ว่าลูกสาวของเขาไม่เคยกินเค้กวันเกิดเลย ฉู่เทียนเจียง เกือบจะไม่สามารถระงับความโกรธที่ปะทุได้

ได้ยินความพูดนี้ ฮัวจิ๋นถึงพยายามบังคับน้ำตาไม่ให้ไหลออก น้ำเสียงของเธอเย็นชามาก

“คุณเข้ากองทัพไปปี ไม่เคยเป็นห่วงพวกเราเลย หลังจากที่ อารองรู้ว่าวันเกิดอีอีตรงกับวันเกิดของหลานชายเขา เขาได้ เตือนพวกเราว่าห้ามจัดงานวันเกิดให้ดี เพราะจะแย่งความโชค ดีในอนาคตของหลานชายเขาไป และส่งคนมาเฝ้าพวกเราตลอด แม้แต่ขนมเค้กยังไม่ให้พวกเราแอบไปซื้อเลย คุณคิดว่าสี่ปีที่ ผ่านมา ฉันกับลูกสาว พวกเราใช้ชีวิตกันยังไง ทั้งหมดนี้เกิดขึ้น ตอนที่คุณเข้าตระกูลของเรา แล้วหนีการแต่งงานไปเข้ากองทัพ ที่เราเป็นอย่างนี้คุณพอใจหรือยัง?

หายใจลึกๆหนึ่งครั้ง ฉู่เทียนเจียงพยายามระงับความโกรธที่ จะไปเดินออกจากประตูเพื่อเด็ดหัวฮัว โก๋กับลูกชาย พูดอย่าง ช้าๆว่า

“ฉันรู้เรื่องแล้ว ตอนนี้ฉันฉู่เทียนเจียงกลับมาแล้ว วันเกิดของ ลูกสาวฉัน ต้องให้คนทั้งเมืองได้รับรู้

เธอไม่ได้สนใจคำพูดของฉู่เทียนเจียง ฮัวจิ๋นถึงกับหลิวหลาน ต่างแยกย้ายกันไป เรื่องบางเรื่อง ไม่ใช่แค่พูดด้วยปากเปล่าก็สามารถทำได้

มีชั่วขณะ ฮัวจิ๋นถึงจินตนาการว่า สมมุติว่าบัตรธนาคารชัวรุ่ย ที่เทียนเจียงถืออยู่ ไม่ใช่สถานะVIPที่ธนาคารให้มา แต่เป็น บัตรVIPจริงๆ คงเป็นเรื่องที่ดีแค่ไหน พวกเขาทั้งครอบครัว จะทำ อะไรก็ไม่ต้องไว้หน้าคุณปู่อาใหญ่ อารอง

เวลาห้าโมงเย็น อีกไม่นานพระอาทิตย์จะตกดิน ด้านนอกของ หมู่บ้านที่ฮัวจีนถึงอยู่ มีรถMercedes-Benzคันหนึ่งเข้ามาจอด บนรถฮัว โก๋กับฮัวว่านลงนั่งอยู่

“คุณพ่อ ทำยังไงดี ฉันเห็นอาสามทั้งบ้านเหมือนยอมแพ้และ สิ้นหวัง แต่……แต่เราจะทำยังไงกันดี เวลาที่คุณให้เรามันเหลือ น้อยลงเรื่อยๆแล้ว”

สีหน้าของฮัว โก๋ไม่ดีมากๆ ฮัวเหวินฮุยเป็นคนขี้ขลาดและไร้ ความสามารถขนาดนั้นเลยเหรอ? แค่ลูกเขยคนเดียวก็เอาไม่

อยู่?

“ช่างมันเถอะ เราไปกันอีกรอบดีกว่า”

สุดท้าย ฮัว โก๋เลือกที่จะประนีประนอม ถ้าเรื่องเงินกู้ก็ทำล้ม เหลว พวกเขากับบ้านอาสามที่ขัดขวางการกู้เงินต้องซวยแน่ๆ แต่บ้านอาสามเป็นคนขี้ขลาดอ่อนแอมาตลอด ไม่มีทรัพย์สิน อะไรมาก หมดตัวก็หมดตัว แต่พวกเขาไม่เหมือนกัน ทำแบบนี้ได้ ไม่คุ้มเสียจริงๆ

เมื่อพวกเขาสองคนเดินเข้าประตูบ้าน พวกเขาสามารถมอง เห็นได้อย่างชัดเจน ใบหน้าของหลิวหลานกับฮัวจิ๋นถึงแสดงอาการประหลาดใจมากๆ

“น้องสะใภ้ เทียนเจียงอยู่ไหน?

คำว่าน้องสะใภ้ ไม่ได้ยินเขาเรียกนานมากแล้ว หลิวหลาน ภูมิใจและดีใจหลังได้ยินคำนี้

“เล่นกับอีอีอยู่ด้านบนตึกไง พี่รอง มีอะไรก็พูดมาตรงๆได้ ไม่

ต้องพูดอ้อมค้อม”

ตอนนี้ ฉู่เทียนเจียงก็ลงจากด้านล่าง ทำเหมือนมองไม่เห็น ฮัว โก๋กับลูกชาย มองตรงไปที่ตัวจิ๋นถึงแล้วถามว่า

“ที่รัก พู่กันสีม่วงของลูกสาวอยู่ไหน? ฉันหาไม่เจอ เมื่อเห็นเขาปรากฏตัว รีบยกมือห้ามตัวจนถึงที่กำลังจะตอบ ฮัว โกยืนขึ้นพร้อมกับฮัวว่านถึง

“เทียนเจียง เธอพูดมาเลย จะทำยังไงถึงจะให้เรื่องกู้เงิน

ดำเนินการต่อไปได้?

“เรียกคืนสัญญาของโรงอิฐ โค้งคำนับขอโทษกับสิ่งไม่ดีที่ พวกคุณทํามาตลอดหลายปีนี้

อะไรนะ? โค้งคำนับ? ฮัวว่านางรู้สึกตกใจมาก ถ้าเขาต้องทำ จริงๆ คงยอมกลั่นกลืนฝืนตัวเอง ทำตามที่เขาต้องการ แต่พ่อ ของเขาคง…….

“ฉู่เทียนเจียง คุณ…….

สีหน้าของฮัว โก๋บิดเบี้ยว แต่เมื่อคิดถึงผลที่ตามมาของการไม่มีเงินกู้ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาหายใจลึกๆหลายรอบ แล้ว หันตัวมองไปที่ตัวจนถึง

“ถึงถึง หลายปีมานี้ อารองขอโทษเธอด้วยจริงๆ

พูดจบ เขากับฮัวว่านางก็โค้งคำนับหนึ่งครั้งจริงๆ

ตอนนี้ ฮัวจนถึงแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง น้ำตาของเธอ เกือบจะไหลออกมา คำขอโทษนี้ เธอไม่กล้าคิดแม้แต่ในความ ฝัน ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำนี้กับหูตัวเอง

เรื่องทั้งหมดนี้ เกิดจากการกลับมาของเทียนเจียง “พอใจหรือยัง? ”

ฮัว โก๋แสดงสีหน้าเย็นชา และในตาของเขามีไฟแห่งความ โกรธจะปะทุออกมา ในขณะที่ตัวว่านางได้แต่ก้มศีรษะ กำหมัด ไว้แน่น ความเกลียดชังที่มีต่อเทียนเจียง ได้ถึงจุดที่เขาอยากจะ กินเลือดกินเนื้อเทียนเจียงให้ได้

ฉู่เทียนเจียงไม่สนใจคนเหล่านี้เลย เงยหน้าช้าๆ และพูดว่า

“ขอโทษแม่ฉันด้วย? ”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ร่างกายของฮัว โก๋ก็สั่นไหว เขาหันหลัง อย่างช้าๆเหมือนหุ่นยนต์ แล้วโค้งคำนับไปที่หลิวหลานหนึ่งครั้ง

“น้องสะใภ้ หลายปีมานี้ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ

หลิวหลานอยู่ในสภาพอึ้งตกใจ การกระทำดังกล่าว ทำให้เธอ รู้สึกกระสับกระส่าย แต่ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกสะใจ เธอรู้สึกว่าเรื่องไม่ที่อัดอั้นตันใจมาหลายปี ตอนมันได้ถูกระบายออก ไปแล้ว

“คุณพ่อ คุณโง่จริงๆ ทำไมหากันม่วงของหนู

เหรอ”

ทันใดนั้น อีอีที่ลงมาด้วยความสุขหยุดลง ร่างกายเขาสั่น ขึ้นทันที รีบโค้งคำนับแล้วพูดว่า

สวัสดีคุณรอง สวัสดีคุณอารอง

จากเธอซ่อนอยู่หลังเทียนเจียง พฤติกรรมดังกล่าว พิสูจน์ให้เห็นเทียนเจียงนั่งยองและแล้วอุ้มขึ้นมา

อีอีไม่ต้องกลัว พ่ออยู่หนูไม่จำเป็นต้องกลัว ยังค่าพ่อพูดงานประมูลไหม? ให้เขาเข้ามาขอโทษลูก และเขาต้องตามพ่อต้องการ

ทันใดนั้น เขาตัวมองไปฮัว โก๋กับฮัวว่านพูดออกละคำ

“ขอโทษลูกสาวฉัน