บทที่6 การกลับมาของใครคนนั้น

“นั่นสินายมาแถวนี้บ่อยล่ะสิวิพล”เอรินถามวิพลตรงๆ

“ระดับไอ้วิพลจะมาซื้อเองทำไมเป็นถึงประธานเจ้าของ โรงแรมชื่อดังขนาดนี้”ชิดชัยพูดออกมาโดยที่ลืมคิดไปว่า คนที่ถูกพูดถึงได้ขอร้องไว้

“เห้ยชิดชัย” นายนี่น่ะวิพลมองหน้าชิดชัยด้วยความผิด หวังเพราะเขามีเหตุผลที่จะไม่บอกใครว่าเขาทํางานอะไร ที่ไหนแต่ด้วยความปากพร่อยของชิตชัยแท้ๆ

“เอ่อน่ะก็แค่บอกทุกคนยกเว้นนิตาให้นายบอกเองล่ะ กัน”ชิดชัยพูดขึ้น

“อะไรกันว่ะวิพล”ด้วยความอยากรู้สมชายจึงถามขึ้น ภายใต้สายตาของเพื่อนทุกคนที่รอฟังคำตอบของวิพล เช่นกัน

“ใช่เราเป็นประธานโรงแรมภูวิลล่าซึ่งเป็นมรดกจากคุณ ปู่ของเราเอง”

วิพลได้เล่าความเป็นมาของเขาว่า “ตั้งแต่จบม.3และ แยกย้ายกับเพื่อนๆครอบครัวของเขาได้เกิดวิกฤตในบ้าน ขึ้นพ่อแม่ของเขาได้แยกทางกันตัวเขากับพี่สาวได้อยู่กับ แม่ส่วนพ่อของวิพลได้ไปมีภรรยาใหม่การเงินในบ้านจึง ต้องประหยัดเขาจึงเข้ามาทำงานที่กรุงเทพโดยที่ทำงานและเรียนมหาลัยไปด้วยเพื่อแบ่งเบาภาระของแม่ เขาจนกระทั่งเขาเรียนจบมหาลัยเขาได้เจอกับนิตาอีก ครั้งในที่โรงงานแห่งนึงแถวนวนครสถานะตอนนั้นเขา เข้าไปทำงานในตำแหน่งนายช่างส่วนขณะนั้นนิดาเป็น ช่างเย็บเสื้อตัวอย่างของโรงงานและเขาได้ตัดสินใจเช่า ห้องอยู่กับนิตาที่นวนครเกือบ2ปีจนวันนึงเขาได้รับข่าว จากทางบ้านและต้องรีบกลับบ้านด่วนจึงไม่ได้บอกและร่ำ ลานิตาเลยจนทำให้นิตาโกรธเขามาตลอดว่าเขาทั้งเธอ” วิพลอยู่นั้นสิริจึงขัดจังหวะพูดขึ้นว่า “นายคือคนที่ทำให้นิ ตาปิดประตูหัวใจกับผู้ชายและไม่ยอมแต่งงานน่ะสิ”

วิพลจึงเล่าต่อว่า “แต่ตอนนั้นฉันไม่ได้คิดจะเลิกกับนิตา และไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งเลยน่ะ”

เพื่อนทุกคนส่งสายตามาทางวิพลเหมือนจะอยากรู้ เหตุผล

อนุสรณ์จึงตั้งคำถามว่า “แล้วทำไมนายไม่พานิตาไป ด้วยทำไมนายไม่กลับมาล่ะ”

วิพลจึงเล่าต่อว่า “หลังจากฉันกลับไปบ้านพ่อของเรา ได้เสียชีวิตลงคุณปู่ได้ส่งทนายมาตามหาเรากับแม่และ พี่สาวเราและได้มอบทรัพย์สินในส่วนที่จะเป็นของพ่อ ให้เราดูแลเนื่องจากเราเป็นหลานชายแค่คนเดียวทำให้ ช่วงเวลานั้นเรายุ่งมากเลยยังไม่ได้กลับมาหาเขา” ทุกคน ได้ยินเรื่องราวต่างเงียบสนิทไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมาต่างรอง พลเล่าด้วยอยากรู้

วิพลจึงเล่าต่อว่า “และหลังจากนั้นมาคุณปู่ได้เสียชีวิต ลงอีกคนเราเลยต้องรับภาระดูแลกิจการทั้งหมดของ ตระกูล หลังจากทุกอย่างเริ่มลงตัวเราเลยคิดจะกลับไป รับนิตาที่โรงงานอีกครั้งแต่เขาไม่อยู่ที่นั่นแล้ว

ทุกคนต่างเงียบฟังอย่างเห็นใจวิพลเป็นอย่างมาก

เอรินเพื่อนที่สนิทที่สุดของนิตาจึงพูดขึ้นว่า “นิตาย้ายมา อยู่นนทบุรีตั้งแต่ที่นายทิ้งไปเรากับสิริมาอยู่เป็นเพื่อนใน ช่วงเวลานึงเลยล่ะ”

“ใช่จนนิตาได้งานใหม่นางเริ่มตั้งหน้าตั้งตาทำงานจน สร้างตัวมาด้วยตัวเองในทุกวันนี้ “สิริพูดต่อจากเอรินทันที

ในบรรยากาศตอนนี้ที่ค่อนข้างซีเรียส

สมชายจึงรีบพูดตัดบทว่า ” ไหนใครจะไปหาของกินนี่ ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว”

“อ๋อขอโทษค่ะพอดียุ่งๆเลยลืมบอกไปค่ะมีอาหารว่าง รองท้องค่ะคุณนิเตรียมไว้ให้เดี๋ยวพวกหนูยกมาน่ะค่ะ” มี นาเดินลงมาจากชั้นสองได้เอ่ยขึ้นทันทีเช่นกัน
“อ้าวเหรอ!แล้วก็ไม่บอกพี่ไว้นะจ้ะ”เอรินถามมีนา

“พี่นิตาคงลืมแหละค่ะเพราะพี่เขาทำอาหารมื้อนี้มาเอง เลยเห็นบอกว่าไม่ได้ทำอาหารมานานมากแล้วด้วย”มีนา ตอบ

“นั่นสิตั้งแต่ผู้ชายคนนั้นจากไปนิตามันก็ไม่เข้าครัวอีก เลย”สิริพูดขึ้นเช่นกัน

คำพูดของเด็กในร้านและศิริทำให้วิพลรู้สึกผิดต่อนิตา เป็นอย่างมากกับการกระทำที่เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจเลย

เสียงฝีเท้าเดินลงบันไดมาจากชั้นสองทุกคนต่างหันไป

มอง

“อ้าว!อารีย์นั่นเองประชุมเสร็จแล้วเหรอ”

เอรินร้องถามอารีย์ที่กำลังเดินลงมา

“เสร็จแล้วค่ะและได้งานช้างเลยค่ะครั้งนี้พี่นิตานี่เก่ง จริงๆค่ะ” อารีย์ตอบเอรินและพูดต่อว่า “พี่นิตาคงลงมา พร้อมลูกค้าอีกสักครู่ค่ะทานของว่างรอก่อนน่ะค่ะ”

“จ้ะๆ”
ทางด้านนิตาเมื่อประชุมเสนองานกับทรงยศผ่านแล้ว

ก็ได้สนทนากับทรงยศอยู่ครู่นึง

ทรงยศจึงเอ่ยถามนิตาว่า “คุณนิตายังโสดเหรอครับ” นิ ตาได้ยินคำถามจึงส่งยิ้มให้ทรงยศแล้วตอบไปว่า “ค่ะใ ยังไม่ได้แต่งงาน

ทรงยศได้ยินเช่นนั้นก็หัวใจพองโตโลกทั้งใบของเขา เหมือนเด็ก14อีกครั้งที่เจอรักแรกพบ

เขาคิดไปถึงคำพูดของคุณนันทนาแม่ของเขาว่าถ้าจะ มีสะใภ้สักคนแม่เขาขอแบบนิตาเมื่อก่อนเขาไม่เข้าใจ ทำไมแม่เขาถึงปลาบปลื้มกับคนชื่อนิตาจังเลยจนมาถึง วันนี้ที่ทรงยศได้พบเจอได้สัมผัสกับนิตาเองมันใช่เลยจริง สําหรับคำว่าแม่ของลูก

“เอ่อคุณทรงยศค่ะพอดีนิตามีแขกรออยู่ด้านล่างค่ะต้อง ขอโทษด้วยน่ะค่ะเดี๋ยวนิเดินไปส่งคุณหน้าร้านเลยแล้ว กัน”นิตารีบบอกทรงยศเพราะนึกขึ้นได้ว่าเพื่อนของเธอ รวมตัวรอเธออยู่ด้านล่าง

“อ่อครับน่าเสียดายจังผมกำลังจะชวนคุณไปทาน อาหารมื้อเที่ยงที่โรงแรมของผมอยู่พอดี” ทรงยศกล่าว

“ไว้โอกาสหน้านะคะช่วงนี้ธุระนิเยอะจริงๆถ้าว่างมื้อไหน จะรบกวนน่ะค่ะ”นิตาปฏิเสธทรงยศด้วยความสุภาพและอ่อนโยน

“ครับผมจะรอ ทรงยศตอบอย่างมีความหวัง