บทที่5 การกลับมาของใครคนนั้น

หลังจากที่ทุกคนได้พบที่หน้าร้านเล็กๆของนิตาก็มีเสียง ผู้หญิงอีกคนดังขึ้นมา”สวัสดีทุกคนรวมตัวกันไม่ชวนฉัน เลยน่ะดีน่ะฉันไปบ้านสมชายถึงมีคนบอกแล้วเลยรีบมา

สิริ เอริน สมชาย ชิตชัย อนุสรณ์ วิพล อรอนงค์และ เจี๊ยบต่างเพ่งมองไปที่เจ้าของเสียงนี้ทันที “ปราณี”และ แล้วทุกคนก็เอ่ยอุทานชื่อของเจ้าของเสียงนั้นมาพร้อม

“very good my friendฉันดีใจน่ะ ที่พวกเธอจำฉัน ได้”ปราณีรีบพูดขึ้นอย่างมั่นใจ

“โดยเฉพาะวิพล คิดถึงน่ะไม่เจอกันนานเลยเรา”ปราณี พูดพร้อมกับเดินเข้าไปควงแขนวิพลทันที ทำให้สิริที่มอง อยู่ต้องตาเขียวใส่วิพลเลยทีเดียว

ฝ่ายวิพลนั่นก็พยายามที่จะแกะมือของปราณีออกจาก

ตัว

“ปล่อยเถอะปราณีใครมาเห็นมันจะดูไม่ดี”

วิพลแกะมือปราณีออกและพูดห้ามเล็กน้อย
ปราณีจึงแสดงท่าทางที่ไม่พอใจออกมา

“ทำไมวิพลคุณกลัวอดีตคุณมาเห็นเหรอค่ะ”

“นิตาไม่เคยเป็นอดีตของผมแต่เธอคือคนที่ผมรักและรอ มาตลอดเวลา”คำพูดของวิพลทำให้อีกหลายคนในที่นี้ถึง กับอึ้งพูดอะไรกันไม่ออกเลยที่เดียว

เอิร์นจึงรีบพูดแทรกขึ้นมาทันที”เอ่อเพื่อนๆกินรัยกันมารี ยัง หัวมั้ย”

“นั่นสิมัวแต่ยืนเถียงกันฉันหิวน้ำจะตายอยู่แล้วไม่มีใคร ชวนฉันเข้าไปข้างในสักคน”อนุสรณ์รีบออกความคิดเห็น อีกคน

สิริจึงเรียกเด็กในร้านมาช่วยทุกคนถือของเข้าร้านไป

และเมื่อทุกคนได้เข้ามาเห็นภายในร้านของนิตาทุกคน ต่างแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าเด็กกำพร้าแบบนิตาจะมี มาถึงตรงจุดนี้

“โอ้โห้สุดยอดเลยน่ะพี่สิริสวยมากเรียบง่ายแต่หรูหรา มากกเลยค่ะ”อรอนงค์ภรรยาของชิดชัยอดไม่ได้ที่จะ ชื่นชมผลงานชุดโชว์ของนิตา
“นั่น ผมยังไม่คิดเลยคุณว่าเพื่อนผมจะมาถึงตรงจุด

นี้555มันสุดยอดมาก”ชิตชัยก็ชื่นมนิตาเช่นกัน

“ว่าแต่พวกนายแน่ใจน่ะว่าจำนิตาได้ไม่เจอะกันมา ตั้ง 14-15ปี สมชายเอ่ยถามทุกคนเพราะคงจะมีแค่ สมชายเอรีนและสิรีเท่านั้นที่เห็นชีวิตของนิตาตลอดกาล เปลี่ยนแปลงมาถึงจุดนี้

“ทำไมจะจำไม่ได้ถึงนิตาก็เด็กผู้หญิงขี้เหร่ตัวดำๆๆฟันเห ยินๆไง”อนุสรณ์เอ่ยทันที

“นายคิดผิดแล้วอนุสรณ์คนละคนหน้ามือกับฝ่าเท้ามึง เลยล่ะ”สมชายพูดขึ้นทันที

ส่วนตัววิพลนั้นเขาไม่ได้แปลกใจเลยเหมือนกับเพื่อน คนอื่นไปและในหมู่เพื่อนก็ไม่มีใครทราบเช่นกันว่าวิพล ได้ส่งคนติดตามดูความเคลื่อนไหวของนิตาตลอดเวลาที่ ผ่านมา

เอรินจึงหันไปทางวิพลแล้วพูดว่า “15ปีที่แล้วนายไปทำ อะไรอยู่ที่ไหนเหรอวิพลตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้น” ทุกคนต่าง พากันเงียบและจับจ้องมาที่เอรินและในขณะเดียวกันก็ ไม่มีใครคาดคิดว่าเอรินจะกล้าถามวิพลเรื่องนี้อีก

วิพลเมื่อได้ยินคำถามจากเอรินถึงกับอึ้งไปชั่วขณะแล้วจึงตอบว่า ” เราก็ทำงานอยู่ในกรุงเทพฯนี่แหละเพียง แต่ว่าไม่ค่อยมีเวลาว่างเลยไม่มีโอกาสเจอทุกคนน่ะ”

“ใช่ๆๆตัวฉันก็ทำงานอยู่สังกัดในกรุงเทพฯไม่ค่อยว่าง เหมือนกันฝึกหนักมากแต่พอฉันย้ายไปประจำที่เขาใหญ่ ถึงมารวมตัวกับพวกแกได้นี่งัย” ชิตชัยพูดต่อจากวิพล ทันทีที่บรรยากาศในขณะนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ด้วยคำถาม ที่ทุกคนคิดเหมือนกันว่าวิพลหายไปไหนมาแล้วเขาทำ อะไรอยู่ที่ไหนท่าไมพึ่งมาเจอพวกเพื่อนฝูงตอนนี้และ เวลานี้

ชิดชัยนั้นเป็นนายทหารรับราชการตั้งแต่เรียนจบและ แต่งงานกับอรอนงค์จึงย้ายสังกัดไปอยู่ต่างจังหวัดทันที และตัวชิดชัยเองก็พอทราบดีว่าวิพลไม่อยาเปิดเผยตัว เองกับใครนอกจากผู้หญิงคนนั้นรักแรกของเขา

ชิดชัยจึงเอ่ยถามคนอื่นต่อว่า “แล้วพวกนายทำอะไรกัน อ่ะอยู่ที่ไหนบ้างเนี่ยวันนี้ถึงมาหานิตามันได้”

” เห้ยไม่ต้องมาถามฉันมาทุกอาทิตย์เว้ย”ทางด้าน สมชายรีบตอบและพูดต่อว่า

” ฉันพาเจี๊ยบกะลูกสาวฉันมาหามันตลอดเพราะฉันอยู่ แค่รังสิตนี่เองเสาร์อาทิตย์โรงงานหยุดพวกเราก็มาเพราะ คุณนิตาเธอไม่เคยปิดร้านเลย” สมชายกล่าว
*สวนฉันกับเอรินนัดกันมาตลอดแหละตามประสาคน โสดอ่ะคะ สิริพูดพร้อมกับหัวเราะ

“เอ่อแล้วนี่เรามากันตั้งนานล่ะเจ้าภาพไปไหนน้ำตั้งแต่ มายังไม่เห็นเลย”อนุสรณ์รีบถามขึ้นเพราะนึกขึ้นได้ตั้งแต่ มายังไม่เจอนตาเลย

“อ๋อคุณนิตาประชุมงานอยู่กับลูกค้าด้านบนชั้นสองค่ะ รอสักครู่น่ะค่ะ” เด็กในร้านคนนึงตอบคำถามของอนุสรณ์ ทันที

“ห้ะอะไรว่ะขนาดเพื่อนมามันยังทำงานอ่ะเชื่อเลยกู” อนุสรณ์พูดด้วยความหงุดหงิด

“เอ่อแล้วเช้านี้ทานอะไรกันรึยัง…เราไปซื้อให้มั้ยแถวนี้มี ร้านอร่อยเยอะน่ะ”วิพลมองดูนาฬิกาข้อมือแล้วจึงถามกับ เพื่อนทุกคนเพราะนี่เกือบได้เวลามื้อเที่ยงแล้ว

“นั่นสิพวกฉันยังไม่ได้ทานอะไรเลยยายนิตาอีกคน เพราะมานางก็รีบมาก็เลย”ศิริตอบ

ชิดชัยจึงเอ่ยขึ้นว่า “นายรู้ได้ไงวิพลว่าร้ายแถวนี้อร่อย เยอะอ่ะ”ทุกคนได้ยินชิดชัยถามจึงส่งสายตาด้วยคำถาม นั้นไปที่วิพล

“ก็ฉันมาคุยงานลูกค้ามีประชุมสัมมนาอะไรก็สั่งอาหารจากร้านแถวๆๆนี้” วิพลตอบแบบไหลๆ

“เอ่อดีเนอะประเทศไทยออกจะกว้างขวางแต่โลกกลม ส่งอาหารจากแถวนี้ สมชายแซววิพลขึ้นมาทันที