บทที่14

มึงมาทำไมไอ้แก่ ป่าพรใช้สรรพนามเรียกผู้มาเยือน ว่าไอ้แก่เพราะคนที่มานั้นคือสามีของเธอเอง

* มึงก็รู้นะไอ้แก่ว่ากูเกรงใจคุณนิมากแค่ไหนถึงมา ก่อกวนทำไมนี่” ป่าพรตะโกนร้องถามผู้เป็นสามี

“ก็กูมาตามมึงไงอีแก่มึงเอาลูกสาวมึงไปซ่อนที่ไหนบอก กูมา” ตาชดพูดขึ้น

” นางพลอยก็อยู่บ้านไงมึงพูดอะไรของมึงไอ้ชด” ป้าพร บอกสามีตัวเอง

“มึงเคยแหกตาดูบ้างมั้ยอีพรมันหายไปตั้งแต่เมื่อคืนยัง ไม่กลับมาเลย”ตาชดต่อว่าให้ป้าพร

ป้าพรจึงคิดทบทวนอีกครั้งเมื่อคืนนางเข้าไปคุยกับ ลูกสาวก็ยังอยู่ในห้องแถมยังปรึกษากันว่าจะทำอย่างไร กับผู้เป็นพ่อเลี้ยงคนนี้ดีแล้วพลอยหายไปไหนไปได้ อย่างไร

ป้าพรจึงมองหาของรอบกายมองไปเห็นพื้นท่อนนึงจึง หยิบแล้วขว้างไปใส่ตาชดทันที

“ไอ้แก่มึงทำอะไรลูกกูห่ะมึงบอกกูมาน่ะ”
ป่าพรร้องค่าตาชดอยู่หน้าบ้านเสียงดังไปทั้งซอย แตงโมลูกจ้างชาวพม่าที่อยู่ประจำกับนิตาจึงวิ่งออกมา ห้าม

“ป่าพรมีอะไรกันป่าใจเย็นๆ”แตงโมห้ามป่าพร

“กูก็แค่อยากมอบความเป็นผัวให้ลูกมึงไงอีพรอีแก่ แต่ มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกน่ะกูเคยทำสำเร็จมาแล้วมึงก็รู” ตาชด พูดออกมาหน้าตาเฉยเหมือนไม่คิดอะไรเลย

“ไอ้ชดไอ้แก่ไอ้เลวมึงทำลูกกูทำไม”

ป้าพรร้องด่าด้วยความโมโหและพยายามจะวิ่งออกไป ทําร้ายตาชด แต่แตงโมเด็กพม่ารั้งเอาไว้ “ป่าอย่าป้าจะ ติดคุกน่ะป๋าตามหาลูกดีกว่า”

คำพูดของแตงโมทำให้ป้าพรได้สติกับมาคิดถึงพลอย ลูกสาวของตนทันที

“เดี๋ยวหนูจะโทรหานายผู้หญิงให้มาช่วยป้าน่ะ”แตงโม บอกกับป้าพร

“อย่าเลยแตงโมวันนี้คุณนิตางานเธอต้องเข้าประชุม เยอะมากสิ้นเดือนด้วยอย่ารบกวนนายเลย”ป้าพรร้อง ห้ามแตงโม
“แต่ป้าเตรียมของทำอาหารไว้เสร็จแล้ววานแตงโม ทําความสะอาดห้องข้างล่างกับข้างบนแทนป้าหน่อยแล้ว เตรียมผ้าเช็ดตัวด้วย6ชุดไม่รวมคุณสิริกับคุณเอรินน่ะ”

“คุณเอรินมาเหรอป่าดีจังนายผู้หญิงจะได้ไม่ต้องร้องไห้ อีก” แตงโมพูดออกมาด้วยความซื่อของเธอ

แตงโมเป็นเด็กสาวาวพม่าที่จอนแรกนิตาไม่ได้ตั้งใจจะ จ้างมาเลยก่อนหน้านี้แต่นิตาและเอรินได้ไปพบแตงโม โดยบังเอิญในวันที่กลับจากงานเลี้ยงตอนดึกแตงโมถูก พวกค้าผู้หญิงหลอกมาขายบริการที่ร้านคาราโอเกะ แห่งนึงกำลังหนีออกมาหัวซุกหัวซุนจากแขกหั่นที่จะมา ซื้อบริการแล้ววิ่งมาชนรถของนิตาและเอรินพอดี นิตา จึงเดินเรื่องทำเอกสารให้ถูกต้องและจ้างมาช่วยป่าพร ทำงานบ้านจนถึงทุกวันนี้

“เอ็งก็อย่ารู้ให้มันมานักแตงโมวันนี้เพื่อนคุณนิตามา หลายคนดูแลดีๆล่ะ”

ป้าสั่งแตงโม แตงโมจึงพยักหน้ารับ

นิตาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จกำลังออกมาจากห้องลองชุด เห็นวิพลกำลังกำมัดต่อยกำแพงแบบไม่ยั้งมือจึงวิ่งเข้าไปห้าม

“คุณทําอะไรของคุณอะหยุดนะ ฉันบอกให้หยุด

เพื่อนที่แอบมองอยู่หน้าห้องจึงรีบวิ่งเข้ามาดูทันที นี่มัน อะไรกัน ชิดชัยถาม

แต่ไร้ซึ่งคําตอบจากปากนิตาและวิพล

“ทำแบบนี้ทำไมพล”นิตาพูดพร้อมกับจับมือของวิพลที่ กำหมัดแน่นนั้นมาดู

*ดูสีเลือดออกเต็มหมดแล้วคุณไม่เจ็บเหรอ”พูดไปพร้อม กับมือเรียวที่ลูบหลังมือวิพลและพยายามแกะกำปั้นนั้น ออก

” ปล่อยเถอะวิพลน่ะปล่อยเถอะ”นิตาบอกวิพลเสมอว่า เขายืนอยู่กันแค่2คนทั้งที่ในความเป็นจริงยังมีเพื่อนๆยืน ลายล้อมอยู่รอบข้าง

วิพลกำหมัดแน่นขึ้นมาอีกครั้งแล้วชกเข้าไปที่กำแพง ด้วยแรงกำลังที่มีทั้งหมดของเขา นิตาจึงโผล่ตัวเข้าไป กอดเขาทั้งน้ำตาแล้วร้องบอกวิพล

“พอเถอะฉันขอร้องคุณอาจจะไม่เจ็บแต่นิเจ็บน่ะเจ็บมากกด้วย นิตาพูดพร้อมกับใช่มือประคองใบหน้าของวิ พลขึ้นมาแล้วจ้องที่หน้าของวิพล ” นิเจ็บพลเข้าใจมั้ยเรา มาเริ่มต้นกันใหม่ก็ได้แต่สัญญาน่ะว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก” นิตาพูดออกมาด้วยน้ำตาที่พรั่งพรูเอ่อล้นเต็มใบหน้าของ เธอ

วิพลได้ยินเช่นนี้จึงพยักหน้าและผวากอด ตาอย่างชนิด ที่ลืมไปว่าตอนนี้มีสายตาของเพื่อนและลูกน้องของนิตา จ้องมองอยู่

เอรินจึงพูดขึ้นว่า

“โอเครแล้วเนาะ งั้นเรากลับบ้านกันไปฉันหิว”