บทที่2 ฉันขอยกตัวฉันให้คุณ

ไปเสบู่เอ๋อร์ตาแดงก่ำสภาพตอนนี้ราวกับคนที่ไร้ วิญญาณมือเย็นเฉียบราวกับคนที่ตายไปแล้วเอื้อมออก มาคว้าหมับเข้ากับกางเกงแสลครีดเรียบเข้ากับชุดสูท อย่างดีนั่น “ช่วยฉันด้วย…”

เผยลี่เชินมองลึกเข้าไปในดวงตาของหญิงสาวตรง หน้า ก่อนน้ำเสียงเย็นเยียบจะเอ่ยตอบกลับไป “นึกไม่ ถึงว่าคุณหนูไป๋ผู้สูงส่ง ผู้ที่แข็งแกร่งปราดเปรื่อง จะมา นั่งคุกเข่าขอร้องคนอื่นเป็นด้วย”

เสียงประตูที่ถูกผลักเปิดออกทางด้านหลังตามมาด้วย คนขับรถที่รีบเดินตรงหรี่เข้ามาหา “คุณชายครับ ตรงนี้ จอดรถไม่ได้”เผยลี่เชินไม่ได้สนใจ

ถนนตอนนี้เต็มไปด้วยเสียงแตรรถรวมไปถึงเสียงก่น

ด่าของผู้ขับขี่

ไป๋เสว่เอ๋อร์จับมือที่แสนเย็นเยียบนั่น เสียงพูดแหบ แห้งจนราวกับเสียงกระซิบ “คุณไม่จำเป็นต้องเยาะเย้ย ฉัน ถ้าคุณช่วยตระกูลไป๋ คุณอยากจะได้อะไรฉันยอม ทุกอย่าง เพราะถ้าคุณไม่ช่วยฉันล่ะก็ ตระกูลไปก็คง…”

หากแต่คำพูดที่จะทำให้เขารีบๆไป ทำไมกลับไม่ สามารถเค้นเสียงออกมาได้

แต่เธอหมดหนทางแล้วจริงๆ แม้แต่ศักดิ์ศรีที่เธอเคย มีก็มลายหายไปสิ้นแล้ว
เผยลี่เชินหลุดยิ้มมุมปาก ก่อนจะถอดเสื้อสูทโยนส่งๆ ไปยังร่างหญิงสาวตรงหน้า

คนบนพื้นยังคงไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ จนเจ้าของร่าง

สูงลงมานั่งยองๆพร้อมนัยน์ตาคมลึกที่ฉายแววราวกับ

คลื่นทะเลที่กำลังโหมกระหน่ำ “ไหนลองว่ามาสิ ข้อ เสนอของเธอน่ะ” เขา… ความหมายของเขาคือยอมช่วยเธอแล้วใช่

ไหม?

ไปเสว่เอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองอีกคนอย่างไม่อยากจะ เชื่อ สายตาจ้องมองชายตรงหน้านิ่ง แต่อีกคนกลับไม่มี เวลาล้อเล่นใดๆทั้งสิ้น

“ฉัน… ฉันขอยกตัวฉันให้คุณ”

อยู่ๆเผยลี่เชินก็หวนรำลึกไปถึงเมื่อครั้งเจอไป๋เสว่ เอ๋อร์ครั้งแรกในงานเลี้ยง เธอคนนี้ทั้งหยิ่งยโส ทั้งยัง เอาแต่ใจตัวเองเสียยิ่งกว่าอะไร ความรู้สึกตอนนั้นเขา แค่รู้สึกว่าเธอช่างแตกต่าง คิดไม่ถึงเลยว่าสุดท้ายจะมา คบกับเผยอี้ได้… แม้นัยน์ตาจะเผลอมองลึกลงไป แต่ก็ ทำเพียงเอ่ยน้ำเสียงเรียบ “ขึ้นรถ”

หลังจากที่ขึ้นไปนั่งเบาะหลัง เธออดไม่ได้ที่จะลอบ มองอีกคนที่นั่งถัดออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆก่อนจะพึมพำ ออกมาเสียงเบา “วันนี้ขอบคุณมากนะ”

เผยลี่เชินเพียงแค่เอนตัวแนบลงไปกับเบาะ “ได้ประโยชน์ทั้งคู่ต่างหาก”

ได้ประโยชน์ทั้งคู่งั้นเหรอ? ไป่เสว่เอ๋อร์รู้สึกว่าไม่ใช่ แบบนั้นนะ

เผยชื่อแท้จริงแล้วเป็นเพียงลูกนอกสมรสของคน ตระกูลเผย แต่สิ่งที่อีกคนถูกยอมรับให้เป็นในสายตา คนอื่นก็คือเขาเป็นลูกชายคนโตที่ชอบธรรมของตระกูล ซึ่งเป็นทายาทเพียงคนเดียวของหนึ่งในยักษ์ใหญ่ ทางการค้าที่ดีที่สุดในไห่เฉิง

ผู้หญิงที่ต้องการมีความสัมพันธ์กับเขาสามารถ เปรียบได้ว่าต่อแถวจากตะวันตกไปถึงทางตะวันออก ของเมือง แต่ผู้คนกลับไม่เคยได้ยินสิ่งที่เขาจัดการกับผู้ หญิงเหล่านั้น

แต่สำหรับผู้หญิงคนนี้…

ความเงียบเกิดขึ้นได้ไม่นาน รถก็เข้ามาจอดเทียบท่า ตรงหน้าคฤหาสน์แสนใหญ่ทรงสไตล์ยุโรป

ไป๋เสบู่เอ๋อร์ค่อยๆลงมาจากรถหลังจากที่รถหยุดจอด อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ฝ่ามือเหงื่อออกอย่างห้ามไม่อยู่

ร่างสูงสังเกตท่าทางนั่น และดูเหมือนเขาจะรับรู้ความ ไม่แน่ใจของเธอ “อยากกลับคําแล้วเหรอ?”

ร่างบางสูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนสายตาจะเปลี่ยน เป็นแน่วแน่แสดงออกชัด “ไม่ ฉันไม่มีทางกลับคำพูด”
ฝนด้านนอกยังคงกระหน่ำตกลงมาไม่หยุด ไป๋เสบู่เอ๋ อร์ศีรษะก้มหงุด มือบี้จิกแน่นที่ตามมุมเสื้อที่ตนใส่ก่อน จะเดินตามอีกคนขึ้นไปชั้นสอง

ร่างสูงที่เดินนำมาหยุดกึกกะทันหัน จนคนเดินตามชน เข้าให้กับหลังกว้าง

เผยลี่เชินมองอีกคนที่เตี้ยกว่าเขาก่อนจะเอ่ยเสียง

เรียบ “ไปอาบน้ำ… ฉันไม่ชอบผู้หญิงสกปรก”

ไปเสว่เอ๋อร์พยักหน้ารับ ก่อนจะรีบเข้าไปอาบน้ำอย่าง ง่ายๆไม่ได้พิถีพิถันมากนะ และใส่ชุดคลุมอาบน้ำออก มา

ในตอนนี้ร่างสูงยืนนิ่งอยู่หน้าหน้าต่างสูงจากพื้นจรด เพดานพร้อมด้วยแก้วไวน์กำลังดื่มฉ่ำดูคืนที่ไม่มีที่สิ้น สุดของข้างนอก คนที่พึ่งออกมาไม่ได้พูดอะไรคนตัว เล็กก็เลือกที่จะพาตัวเองออกไปหาอีกคน มือเล็กเอื้อม ไปคว้าแก้วไวน์ทรงสูงอีกแก้วที่อยู่ในมือของร่างสูงมา ไว้ในมือตัวเอง

เผยลี่เชินจ้องมาสังเกตท่าทางของอีกคนอย่างเงียบๆ ตั้งแต่ฝ่ามือที่ค่อยๆยกขึ้นมาปัดผ่านผมสวยให้ทัด เกี่ยวหูเมื่อมันมาเกะกะแถวกระดูกไหปลาร้า ก่อนจะไล่ สายตามองตามผิวสวยไล่ลงมาเรื่อยๆ

“คุณหนูไป์ ความจริงคุณมีทุนที่ทำให้คนเคลิบเคลิ้ม หลงใหลในตัวคุณอย่างไม่มีข้อแม้เลย” เผยลี่เชินก้มลง เป่าลมหายใจร้อยเอ่ยเสียงแหบแห้งแต่กลับมาเสน่ห์แต่แผ่วเบาที่ใบหูผู้สนทนา

หญิงสาวคิดถึงใบหน้าของผู้เป็นบุพการี ไวน์แสนหอม หวานถูกเติมอีกครั้งก่อนไป๋เสบู่เอ๋อร์จะพาตัวเองเขยิบ เข้าไปพร้อมทั้งปลายเท้าที่เขย่งขึ้นเพื่อยื่นใบหน้าไป มอบจุมพิตให้กับชายที่อยู่ตรงหน้า

ต่างฝ่ายต่างจมลงไปในห้วงลึกของค่ำคืนที่หยาดฝน หล่นทั่วฟ้า นอกจากวิวด้านนอกทั้งห้องก็แปรเปลี่ยน เป็นทิวทัศน์ที่สวยงาม