บทที่1 กองเสื้อระเกะระกะ

ในเดือนตุลาคม ฝนยังคงตกอย่างต่อเนื่อง อากาศ หนาวเสียจนความรู้สึกเหมือนกัดเข้ากระดูก

ไปเสวีเอ๋อร์กำลังค่อยๆขับรถอย่างช้าๆตรงเข้าสู่คอน โดสุดหรูในใจกลางเมืองไห่เฉิง

ที่นี้เป็นคอนโดขอเผยอี้ แฟนเก่าของเธอ

ตอนนี้บริษัทของตระกูลไป่กำลังเกิดวิกฤตทางการ เงิน พ่อของเธอถูกตำรวจนำตัวไปสอบสวน เป็นผลให้ ช่วงหลังมานี่แม่ของเธอสุขภาพอ่อนแอลงเรื่อยๆ

ตอนนี้เธอต้องการเงิน และเธอก็ต้องการหลักฐาน นอกจากเผยอี้แล้วเธอก็ไม่คิดไม่ออกแล้วว่ามีใครจะพอ ช่วยเธอได้บ้าง

ไม่ปล่อยให้จมกับความคิดได้นาน ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ต้อง รีบตั้งสติกลับมาสู่ความเป็นจริง มือเล็กผลักประตูตรง หน้าและเดินเข้าไปทันที

อากาศที่โถงทางเดินทั้งอับชื้นและหนาวเหน็บ แต่ ภายในห้องกลับรู้สึกอุ่นเสียจนร้อน พื้นห้องเต็มไป ด้วยเสื้อผ้ากองระเกะระกะถอดไม่เป็นที่ ทั้งชุดสูทของ ผู้ชาย รวมไปถึงเสื้อผ้า…ของผู้หญิง

เสียงครวญครางของหญิงสาวดังจากห้องนอนมาให้ ได้ยินในเวลานี้ “คุณชายอี้ คุณทำฉันเจ็บ….
ไป๋เสบู่เอ๋อร์สาวเท้าเข้ามาหยุดอยู่หน้าประตูก่อนจะ ตัดสินใจเอื้อมมือเปิดเข้าไปเผชิญสิ่งที่อยู่ภายในนั้น

“อ๊ะ… ใครน่ะ!” หญิงสาวบนเตียงเป็นคนแรกที่หันมา ตะโกนลั่นอย่างตกใจ มือไม้รีบคว้าหมับผ้านวมข้างตัว มาปิดหน้าอกเปลือยเปล่า

ช่วงเวลาสำคัญถูกตัดฉับเพราะคนมาใหม่ เผยอี้ถอน หายใจอย่างขัดใจก่อนสีหน้าทะมึนทึงจะเปลี่ยนเป็น ประหลาดใจเมื่อมองไปเห็นไปเสบู่เอ๋อร์ที่ยืนหน้าซีด เผือดอยู่ตรงหน้าประตู “เธอมาได้ยังไง?”

มองร่างทั้งสองที่เปลือยส่วนบน แม้ไป๋เสบู่เอ๋อร์จะรู้สึก สะอิดสะเอียนแต่ก็ฝืนแสร้งระบายยิ้มออกมา “เผยอี้ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอนิดหน่อย พอจะมีเวลาว่างไหม?”

“มีเรื่องจะคุยกับฉัน?”

เผยอี้ จ้องมองหญิงสาวตรงหน้า สายตาเต็มไปด้วย ความเย้ยหยัน “คิดไม่ถึงจริงๆว่า คุณหนูไป๋ผู้สูงส่งจะ มาหาผมด้วยตัวเอง วันพระไม่ได้มีหนเดียวจริงๆสินะ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิกหลังมือตัวเอง เพื่อให้คงสีหน้าท่าทาง สงบนิ่งไว้ “เผยอี้ ตอนนี้ฉันต้องการความช่วยเหลือจาก คุณจริงๆ ฉันต้องการยืมเงินคุณสักก้อน อย่างน้อยก็ นึกถึงความสัมพันธ์แต่ก่อนของเรา ฉันสัญญาว่าฉันจะ คืน…”

“ความสัมพันธ์แต่ก่อนงั้นเหรอ?”
เผยอี้หัวเราะลั่นกับเรื่องตลกที่เขาพึ่งได้ยินผ่านหูเมื่อ ครู “คุณหนูไปผู้สูงส่ง นี่คุณความจำเสื่อมไปแล้วเหรอ? แต่ก่อนใครกันนะที่บอกเลิกผมแถมยังพูดอีกด้วยว่า ชาตินี้อย่าได้ติดต่อกันอีก ตอนนี้ทำไมถึงโผล่มายืมเงิน ผมเสียได้? งั้นถ้าผมให้คุณยืมเงิน แล้วคุณจะหาอะไร มาคืนผมงั้นเหรอ? ”

“ตัวเธอ หรือบริษัทของตระกูลไปที่กำลังล่มจมนั่น ล่ะ?”

“เผยอี้…”

“พอเถอะ!”

เผยอี้ตัดบทสนทนา “ตอนนี้ผมยุ่งมาก คุณจะออกไป จากตรงนี้ด้วยตัวเอง หรือถ้าจะเข้ามาร่วมแจมด้วยผมก็ ไม่ได้ถือสาอะไร เปิดประสบการณ์ใหม่พอดี”

ศักศรีดิ์ที่มีถูกทำลายเสียป่นปี้ ไป๋เสบู่เอ๋อร์มองคน สองคนตรงหน้าสลับไปมา เธอรู้ตัวว่าต่อให้ตอนนี้ยัง พล่ามต่อไปก็ไร้ประโยชน์ สุดท้ายการเลือกที่จะหัน กลับออกไปก็เป็นตัวเลือกที่เธอตัดสินใจทำ

ริมฝีปากบางเม้มแน่นแม้มันจะสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ สายตาทอดมองยาวตามถนนที่จราจรยังคงหนาแน่น

ในเวลาเดียวกัน Maybach สีดำขลับก็ค่อยๆขับมา จอดเทียบท่า
“คุณชายครับคุณผู้หญิงด้านหน้าดูเหมือนจะเป็นคุณ หนูตระกูลไป่ แฟนของคุณชายรอง”

“เธอเหรอ?”

ชายหนุ่มที่กำลังจัดการกับเอกสารอยู่ที่เบาะหลัง ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา สายตามองตรงไปยังร่างยิ่งสาวที่ อยู่ท่ามกลางสายฝนตามคำบอกเล่าที่ดูจะบอบบางกว่า เดิมเมื่อสายฝนทำผมลู่แนบกับใบหน้าซีดเซียวนั่น

แต่ก่อนเด็กผู้หญิงคนนี้ช่างเต็มไปด้วยความ แข็งแกร่งปราดเปรื่องเสียเหลือล้น แต่ตอนนี้กลับ เปลี่ยนเป็นดูน่าสงสารเสียเต็มประดาเสียอย่างนั้น

ดูเหมือนเธอกำลังรวบรวมความกล้าอย่างไงอย่างงั้น ก่อนจะก้าวเข้าไปในการจราจรที่กำลังเคลื่อนไหวอย่าง ต่อเนื่องนั่น

เสียงเบรคดังลั่นแข่งกับเสียงฝนจนแสบแก้วหู

ไป๋เว่เอ๋อร์ตกใจเสียจนเผลอล้มลงไปนั่งบนพื้นเย็น เฉียบนั่น

แน่นอนว่าคนขับรถ Maybach ก็ตกใจอย่างเห็นได้ ชัดเขาไม่คิดว่าไป๋เสว่เอ๋อร์จะวิ่งพรวดพราดลงมาบน ถนนแบบนี้

ที่ปัดน้ำฝนยังคงขยับไปมา “ซัว… ซัว” คนขับรถยังคง ตกอยู่ในสถานการณ์ช็อค “คุณชายครับ… คุณหนู คุณหนูไป…” ชายด้านหลังขมวดคิ้วมุ่น แต่หลังจากนั้นไม่ นานก็ตัดสินใจเปิดประตูรีบลงจากรถไป

ไป๋เสบู่เอ๋อร์ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนพื้นถนน ไฟหน้ารถที่ ถูกเคลือบด้วยน้ำฝนยังคงส่องตรงมายังตัวเธอแน่นิ่ง ราวกับกำลังประจานสถานการณ์ยากลำบากที่เธอ กำลังประสบอยู่ให้ทุกคนได้รับรู้ แต่ไม่นานร่มสีดำ คันใหญ่ก็ถูกมือปริศนานำมาใช้บังหยาดน้ำฝนไม่ให้ กระทบตัวเธอ

ไป๋เสว่เอ๋อร์นิ่งไปสักพัก ทันทีที่เห็นรองเท้าหนังสีมัน ขลับกระทบลงกับแอ่งน้ำฝนที่เลอะโคลน มองตามกัน ขึ้นมาก็พบขาเรียวยาวของชายคนหนึ่ง ก่อนจะมองตาม ขึ้นมาอีกเรื่อยๆ

ก่อนที่เธอจะพบกับใบหน้าที่แสนคุ้นเคย