บทที่13 ช่วยฉันออกหน้า

“เจ้านาย? ” ฉันตะโกน เมื่อฉันเงยหน้าขึ้น ฉันรู้สึกหดหูอีกครั้ง เจ้านายก็เอื้อมมือมาหาฉัน อย่างไรก็ตามชามยังคงล้มลงกับพื้น ฉันยังไม่ทันได้เงยหน้า ฉันก็เห็นเท้าทาบอยู่บนโต๊ะกินข้าวของ

ฉันด่าในใจเชีย ไอหานี้รบกวนการกินของฉัน

ช่วงเวลาที่ฉันเงยหน้าขึ้นมองเห็นจางเทียนฉันก็รู้สึกหดหูอีก ครั้ง เห็นได้ชัดว่าฉันย้ายออกจากหอพักเพื่อหลบหนีกรงเล็บของ จางเทียน เริ่มแรกต้องการทานอาหารดีๆ ดูเหมือนตอนนี้จะไม่ เป็นแบบนั้นแล้ว.

“พี่เทียน พี่กินข้าวยัง? จะให้ฉันสั่งบางอย่างให้พี่กิน “ฉันพูด อย่างนั้น ครั้งล่าสุดที่ฉันเห็นความแข็งแกร่งของพี่เขา วันนี้ข้าง หลังมีพี่น้องห้าหรือหกคนติดตามมา ฉันไม่จำเป็นต้องไปชนกับ ก้อนกรวด.

“กินข้าว? นายคิดว่าฉันเป็นขอทานหรอ? ” ข้างๆจางเทียนมี ชายตัวเล็กผิวดำตะคอกอย่างหยาบคาย

“ใช่ กินข้าว กินบ้านแกส” ผู้ชายที่ดึงผมของฉันในหอพัก สะท้อนออกมาเช่นกัน ฉันรู้สึกถูกบังคับ ฉันคิดว่าช่วงนี้ฉันเองก็ ไม่ได้มีความแค้นอะไรกับเขา แต่เขากับหาเรื่องไม่เลิกลา

“จางเทียน ร้านของพวกเราไม่อนุญาตคนของคุณทำอะไรตามอำเภอใจเจ้านายออกมาและตะโกน ฉันก็รู้ว่าสถานการณ์ใน ถนนนักเรียนคนนี้มีความหลากหลาย ทุกครอบครัวมีค่า ธรรมเนียมการคุ้มครอง แถมๆนี้ยังมีพวกนักเลงที่จางเทียนยัง หาเรื่องไม่ได้

“หลัวจื้อเหวิน ไสหัวออกไป! “จางเทียนตะคอก ทั้งหมดที่เมื อกเจ้านายถ่มใสเขาแล้วมาถมใส่เราแทน

ฉันดูเจ้านายและภรรยาของเขาเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ พวกเขายังแสดงความรักที่มีต่อความช่วยเหลือ

“ยังไม่ไปอีก? “ชายตัวเล็กผิวดำมีแรงเยอะ เขาดึงฉันออก

จากเก้าอี้

ฉันผลักมือเขาออกไป กล่าวด้วยความไม่พอใจ “ฉันไป ไป สำนักงานใหญ่ของพวกนาย

ทันใดนั้นฉันก็มีความคิดท่าขวดให้แตก ฉันเดาว่าคนกลุ่มนี้จะ

ตีให้ฉันตาย พ่อก็จะไม่สนใจ

ตามพวกเขามาที่สถานที่ก่อสร้างหลังถนนนักเรียน สถานที่นี้ ถูกวางแผนให้เป็นอพาร์ตเมนต์ ทันใดนั้นก็เรื่องในอดีตก็วกเข้า มา เมื่อก่อนฉันกับเสี่ยวผ้างเคยอยู่ที่นี่หัวเราะคนอื่น กาลเวลา เปลี่ยนไปก็ถึงทีของตัวเอง

“อยากรู้ไหมว่าทำไมพวกเราถึงมาหานาย? ” ชายตัวเล็กผิว คํามองฉันด้วยสายตาเยือกเย็น

เชี้ย ฉันสาปแช่งในใจของฉันอีกครั้ง ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าทำไมพวกเขามาที่นี่อีกครั้ง ถึงแม้จะรู้ ฉันจะหลีกเลี่ยงในไม่ช้า ฉันยังส่ายหัวอย่างเชื่อฟัง “ไม่รู้

“ไม่รู้หรอ? ” พี่น้องจางเทียนเหมือนฟังเรื่องตลกอยู่ “ถ้าไม่รู้

พวกเราพี่น้องจะบอกให้นายฟัง เห็นรอยยิ้มที่ร้ายกาจแล้ว ฉันก็มั่นใจว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องดี สมองก็รีบคิดอย่างรวดเร็ว สองวันมานี้ฉันเองก็ไม่ได้ไปยุ่งกับ

จางเทียนหนิ

ยังคงเป็นผู้ชายตัวเล็กผิวเป็นคนพูด “นายกล้าเหมือนกัน นะ กล้ามายุ่งกับผู้หญิงของพี่เทียน

“แฟนสาว? ” ฉันถามตัวเอง ฉันมักจะได้ยินชื่อเสียงของจาง เทียนเสมอ ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องแฟนสาวของเขา

“ไอหนุ่มนายไม่ต้องการที่จะยอมรับแล้วหรอ? “อีกคนมองมา

ที่ฉันแล้วก็หัวเราะทันที “นายคิดว่าหวงหยุนหนสะใภ้ของพวก

เราคือสิ่งที่นายอยากสัมผัสก็สัมผัสหรือ

“หวงหยูนหยูน?” ฉันมองจางเทียนอย่างตกใจ ท่าทีของเขา อย่างนี้ ยังสามารถไปดื่มกับดาวห้องข้างๆ แถมท่าทีของหวง หยูนหยูนตอนอยู่ร้านอินเทอร์เน็ต ดูไม่เหมือนว่าจะมีแฟน

“ในที่สุดนายก็นึกออกแล้ว?” ชายตัวเล็กผิวดำมองไปที่จาง เทียนอย่างประจบและพูด “พี่เทียน ไอหนุ่มนี่มันยอมรับแล้ว

“ยอมรับอะไร!” ฉันมองไปที่ผู้ชายตัวเล็กคนนั้นด้วยสีหน้า มึนงง ความผิดแบบนี้ยังคิดจะโยนมาให้ฉัน ความจริงที่ว่าฉันแตะต้องหวงหยูนหยูน อันนั้นเธอเป็นคนยอมเอง

แน่นอนว่าความคิดนี้มันแวบผ่านในหัว ถ้าให้จางเทียนเข้า มันคงมีคำถามที่ว่าฉันจะมีชีวิตอยู่หรือไม่

“หลัวจื้อเหวิน กางเกงของหวงหยุนหมูนใช่นายขโมยไปหรือ เปล่า?”

ขโมยกางเกง? ฉันตกใจคำพูดนี้และพูดไม่ออก ทำให้ข่าวนี้ ไปถึงจางเทียนถึงเปลี่ยนเป็นแบบนี้ ฉันไม่ได้มีงานอดิเรกที่ พิเศษแบบนี้ ไม่มีเรื่องอะไรฉันจะไปขโมยกางเกงของเธอทำไม นอกจากนี้ คนที่น่าน้อยใจก็คือฉัน

“พี่เทียน มันไม่มีเรื่องนี้จริงๆ ฉันแค่ขอร้องเธอตอนที่เธอมา ตรวจความสะอาด ในวันนี้ มันไม่มีเรื่องอื่นจริงๆ

“จะเป็นไปได้ยังไง?” เห็นได้ชัดเลยว่าจางเทียนไม่เชื่อในคำ

พูดของฉัน “ถ้านายยังไม่พูดความจริง นายมีเรื่องแน่

จางเทียนถีบที่หน้าอกของฉัน ด้วยความเจ็บร่างของฉันล้มลง กับพื้น

“พี่เทียนพี่ต้องเชื่อฉันนะ ระหว่างฉันกับหวงหยินหยูนจะมีเรื่อง อะไร พี่ก็รู้ เธอเป็นถึงดาวโรงเรียน ฉันเป็นแค่คนจนคนหนึ่ง จะ ไปสมคู่กับหวงหยูนหยูนได้ยังไง!

“อืม ประโยคนี้นายพูดถูก!” จางเทียนพยักหน้าด้วยความ พอใจ แต่แล้วก็เหมือนคิดอะไรได้ขึ้นมา ก็มาลงที่ร่างฉันรักแล้ว

“พี่เทียน ฉันไม่ได้คิดเกินเลยกับเธอเลย พี่เชื่อฉันนะ ฉันขยับตัวเล็กน้อย แต่ไม่คิดว่าตรงอกจะเจ็บขึ้นมา

“หลัวจื้อเหวิน ฉันให้นายอธิบายเรื่องกางเกง นายพูดเรื่องบ้า อะไรน่ะ?” จางเทียนตะคอกออกมา จางเทียนกวักมือเรื่องคนข้าง หลัง พอเห็นท่านี้ ฉันนี่แทบจะราดออกมา ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย แล้วทำไมคนที่คนที่ได้รับบาดเจ็บเป็นฉันตลอด

หนึ่งหมัดหนึ่งเท้าก็พุ่งมาหาร่างฉัน ร่างกายของฉันก็ถูก ทำร้ายอย่างนี้ทุกวัน ดังนั้นก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บขนาดนั้น แต่ว่าเมื่อกี้ ขาของจางเทียนถีบมาที่อกของฉันแรงๆ ดังนั้นเมื่อถูกตีหนึ่งครั้ง ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา

ตอนนั้นเองฉันรู้สึกเจ็บจนสลบไป มือเท้าก็เริ่มซา ตอนแรกฉัน คิดว่ามือเท้ากับร่างกายไม่ใช่ของตัวเอง แม้แต่จิตใต้สำนึกของ ตัวเอง ฉันอยากถูกกระทืบตายแบบนี้ เพื่อที่ฉันจะได้ตามแม่ไป เร็วๆ อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องทรมานแบบนี้

“พวกนายทำอะไรกัน หยุดนะ!” พอได้ยินเสียงที่คุ้นหู ฉันก็ ค่อยๆลืมตา ตอนฉันเห็นหวงหยืนหยืนยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ก็เอา หัวซ่อนไว้ที่เสื้อ ฉันรู้สึกกลัว กลัวเธอเห็นสภาพที่มันอนาถของ ฉัน.

“หยูนหยูน เธอมาได้อย่างไร? “จางเทียนก็เหมือนกับจิ้งจอก ตัวนึง พอเห็นหวงหยืนหยูนแล้ว ก็เปลี่ยนไปเลย เปลี่ยนเป็น กระต่ายน้อย.

“ฉันมาหาหลัวจื้อเหวินเพราะมีเรื่องให้ช่วย พวกนายทำอะไร กันนะ? “การแสดงออกที่ไร้เดียงสาของหวงหยืนหยูนทำให้ฉันตกใจ ฉันโดนกระทืบอย่างอนาถ เธอมองมันไม่ออก “เธอมาหาเขามีเรื่องอะไร?”

“ฉันทําตารางเวรทำความสะอาดของพวกเขาผิดเอง ฉันให้ เขาช่วยฉันไปเอา” หวงหยินหยูนพูดออกมาอย่างสงบ แม้แต่ฉัน เองก็ยังเชื่อเลย.

“หยูนหยูน

เธอมีเรื่องอะไรก็ให้พวกเขาไปทำ ทําไมเธอถึงต้อง

มาหาหลัวจื้อเหน?”

“ฉันบอกว่ามาหาเขาเพราะมีเรื่องก็คือมีเรื่อง หรือว่านาย อยากถูกลงโทษ?” ตอนหวงหยืนหยูนพูดเหมือนจะโกรธเล็กน้อย หน้าก็เริ่มแดงด้วยความโกรธ

ฉันเห็นจางเทียนเริ่มลนลาน ฉันคิดว่าไม่ใช่เพราะหวงหยินหยู นเป็นสหภาพนักเรียน คงจะมีเรื่องอื่นอีกแน่

“ได้ เธอเอาตัวหลัวจื้อเหวินไปเลย!” ฉันเห็นจางเทียนเดินมา หาฉัน มองฉันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ “หลัวจื้อเหวิน เมื่อกี้ที่ ฉันพูดไว้ นายจำเอาไว้ นายห้ามแตะต้องหวงหยุนหน

เขาขยิบตาให้คนของเขา และพวกเขาถึงค่อยๆปล่อยฉันออก

“ไอหนุ่ม นายควรขอบคุณพี่เขยที่มีน้ำใจ มิฉะนั้นวันนี้นาย ต้องทนทุกข์ทรมานแน่”

ฉันมองไปที่หวงหยืนหยูน เธอถูกประโยคทำให้หน้าเธอแดง พอมองดีๆ ก็เหมือนจะมีความโกรธอยู่บ้าง
หลังจากจางเทียนและคนอื่นๆ เดินออกไป ฉันค่อยๆปืนออกมา แต่ร่างกายดูเหมือนจะถูกมัดด้วยโซ่เหล็ก เขาขยับไม่ได้ในหนึ่ง นาที และเหงื่อก็เริ่มไหลออกมาที่หน้าผากของเขา

“หลัวจื้อเหวิน นายเป็นอะไร?”

เห็นเธอกังวลเล็กน้อย ทันใดนั้นฉันรู้สึกใจอ่อน “ฉันไม่เป็น อะไร แต่ว่าฉันไม่สามารถช่วยเธอได้

“ฉันไม่ได้บอกให้นายช่วยสักหน่อย” หวงหยูนหยูนเดินมาหา ฉันและช่วยฉันพยุงขึ้นมา เมื่อฉันได้กลิ่นหอมจางๆของเธอ ใจ ของฉันเริ่มกระเพื่อม

“หวงหยินหยูน วันนี้ขอบคุณเธอนะ” ฉันเอนตัวเธอครึ่งแล้วลุก ขึ้นอย่างช้าๆ ความประทับใจในความงามของดาวโรงเรียนนี้ดี ขึ้นมาก มันเป็นจุดประสงค์ที่ใจดีที่จะช่วยตัวเอง

“เธออย่าคิดมาก ฉันแค่ได้ยินมาว่าจ้างเทียนกำลังตามหาคุณ เมื่อฉันอยู่บ้านได้ครึ่งทาง “ฉันคิดว่า หวงหยินหยุนอาจรู้จักดีเช่น กัน เธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่เป็นจุดกำเนิด ดังนั้นเธออาจรู้สึกผิด เล็กน้อยสําหรับฉัน