ตอนที่ 18 ความตื่นเต้นเล็กๆน้อยๆ

“คลังหนัง?” ฉันแอบดีใจเล็กน้อย แต่ยังคงทำหน้านิ่งสงบ มองพี่ ซาน ด้วยใบหน้าซื่อๆ โง่ๆ ก่อนจะถามว่า “พี่ คลังหนังอะไร คือ โยวคู่หรือคโก่ว”

“โอเคซานเอ๋อ คุณจัดหาโปรแกรมที่ครบถ้วนสมบูรณ์เลยนะ

ถ้าไม่ครบก็คงจะใช้แบบไม่มีความสุข”

ฟังพี่ซานจีพูดจบ ในใจฉันแทบจะยกนิ้วหัวแม่มือให้ คิดไม่ ถึงว่าพี่ซานเข้าใจตัวเองขนาดนี้

คิดว่าเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งหมด ความต้องการ ก็คงจะเหมือ นๆกัน

คุณซานลูกพี่ลูกน้องคุณบังเอิญมาพอดี สองวันนี้ฉันเพิ่งได้

รับเครื่องมาเครื่องหนึ่ง สภาพค่อนข้างดี คนอื่นอยากจะได้กันจะ

เป็นจะตาย น้องชาย ต้องการดูเครื่องว่าเป็นยังไงก่อนไหม

“โอเค งั้นฉันดูก่อนนะ” ฉันคิดในใจว่า หลังจากนั้น คอมพิวเตอร์จะถูกใช้งานทุกวัน หากไม่ถูกตาก็ไม่ซื้อ

เขาเอาคอมพิวเตอร์ออกมา ดูจากคุณภาพยังดูใหม่อยู่ ประมาณแปดสิบเปอร์เซ็นต์ หน้าจอขนาดยี่สิบสองนิ้ว ไม่เลวเลย ทีเดียว หลังจากเปิดเครื่องความเร็วก็ใช้ได้ ฉันจึงพูดพลางยิ้ม “โอเค งั้นก็เอาอันนี้เถอะ

“ซานเอ๋อ ราคาเท่าไหร่
“เป็นพี่น้องกันทั้งนั้น ไม่เก็บมากหรอก เอาแค่ค่าบุหรี่สักซองก็ พอ พันห้าละกัน จ่ายเป็นเงินสดหรือบัตรเครดิตล่ะ!”

เมื่อได้ยินราคาที่เขาบอกมาก็ดูค่อนข้างจริงใจ อาจเหมือนที่ เขาพูด ว่าเทียบเท่าเงินซื้อบุหรี่ก็พอ ถึงอย่างไรราคาพันห้าพัน หกที่ฉันเคยดูในอินเตอร์เน็ตไม่มีแม้แต่คลังหนังด้วยซ้ำ

“รูดบัตรละกัน” ถึงแม้ว่าในบัตรจะมีไม่กี่แสน แต่สามารถ ประหยัดเงินได้ก็ดีกว่าหน่อย จากนี้ยังมีเรื่องที่ต้องใช้เงินอีก เยอะ

หลังจากที่จ่ายเงินแล้ว มีเด็กน้อยสองสามคนเดินเข้ามา มอง

พี่ชาน ด้วยความเคารพ

“พี่ซาน สองวันมานี้ทำไมไม่เห็นพี่เลย ไปเช็คเรตติ้งที่ไหน

“เช็คเรตติ้งอะไรกัน เมื่อวานเกือบถูกเมียไล่ออกจากบ้าน โชค

ดีที่มีลูกพี่ลูกน้องอยู่” พี่ซานจีพูดแล้วมาทางฉัน

“อืม นี่คือลูกพี่ลูกน้องของคุณเหรอ” เขาเดินเข้ามาใกล้แล้ว ตบไหล่ฉัน “หนุ่มน้อยตอนนี้ไปชนที่ไหนมาล่ะ! ”

“อย่าไปเยาะเย้ยเขา เดี๋ยวลูกพี่ลูกน้องเขาจะมามีปัญหากับ ฉันได้”

“โอเค โอเค โอเค! พวกเรารู้ว่าพี่ซานรักและทะนุถนอม ภรรยามาก ตอนนี้คุณว่างไหม ไปสนุกกันหน่อยไหม

“ตกลง” พี่ซานจีแสยะยิ้ม “ซานเอ๋องนรบกวนคุณส่งเสี่ยวเหวินกลับไปก่อนนะ”

“โอเค” ฉันกับเจ้าของร้านตอบพร้อมกัน

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งเจ้าของร้านก็ขับมอเตอร์ไซไฟฟ้ามาพา ฉันและคอมพิวเตอร์ที่ซื้อมาส่งที่ห้องเช่า

“น้องชาย ที่จริงแล้วคุณก็อยู่ข้างบ้านซานจีหรอ” พูดไปก็อด ไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ตอนกลางคืนคงมีเสียงดังขึ้นไม่น้อย

“เอ่อ ตอนกลางวันฉันต้องไปโรงเรียน ตอนกลางคืนก็หลับ เป็นตาย ไม่ได้ยินอะไรเลย” ฉันพูดประโยคนี้จบคิดอยากจะ ปากใหญ่ๆนั่น แต่คิดๆดู ก็ต้องอดทนเอาไว้ เพราะถ้าพูดว่า ได้ยินเสียงอะไรบ้าง คงจะทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว!

“น้องชาย คุณลองดูคอมพิวเตอร์ก่อนนะ ถ้ามีปัญหาอะไรก็ เรียกฉันได้”

“โอเค ขอบคุณมากนะ”

หลังจากติดตั้งหน้าจอและตัวเครื่อง ทันใดนั้นก็ดูเหมือนว่าจะ

ไม่มีอินเตอร์เน็ต ฉันเดินไปเคาะประตูถามพี่หยิ่ง

“พี่หยิ่ง บ้านเรามีสายแลนไหม?”

ผ่านไปสักพักพี่หยิ่งก็เปิดประตู สวมชุดนอนหลวมๆ สายตาที่ เลอะเทอะมองฉัน “มีสิ ห้าสิบหยวนต่อเดือน รหัสล็อกอินอะไร เธอต้องถามเจ้าของห้อง

“ได้ งั้นฉันจะไปโทรศัพท์หาเขา” ขณะพูดฉันส่งยิ้มไปทางเธอกล่าวติดตลกเล็กน้อยว่า “พี่หยิ่งที่ควรจะนอนให้เยอะๆนะ พี่ ตาพสีดำเป็นวง ทันที่เปิดประตูฉันคิดว่าแพนด้าเดินออกมา

“เข้าใจแซวพี่นะ” พี่หยิ่งตบไหล่ฉันเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้ฉัน ตอนที่ร่างกายของเธอสั่นไหวจู่ๆ ฉันก็เห็นปทุมถันของเธอขยับขึ้น ลง พอเห็นแล้วมันทำให้ฉันรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที

“โอเคพี่หยิ่งฉันไป โทรหาเจ้าของห้องล่ะ” ฉันก็กลัวว่าถ้าตัว เองมองนานกว่านี้เลือดกำเดาจะไหลได้ เลยเปลี่ยนเรื่องอย่าง รวดเร็ว

“โอเค งั้นฉันไปนอนแล้วนะ”

หลังจากหลังมาถึงห้องฉันก็โทรหาป้าเจ้าของห้องทันที จะให้ ดูคอมที่ไม่มีอินเตอร์เน็ต ยอมไปเล่นกับตุ๊กตายางยังจะดีเสีย กว่า

* ป้า แล้วมีสายอินเตอร์เน็ตไหม? เอ่อ ต้องจ่าย50หยวน ใช่ ไหม เดี๋ยวฉันโอน ให้ทางวีแชท” พูดจบฉันก็โอน50หยวนให้ป้า พร้อมสติ๊กเกอร์หน้ายิ้มพลางถามว่า “ป้า แล้วบัญชีกับรหัสคือ อะไร ”

เมื่อได้รับเงินคุณป้าก็มีความสุขขึ้นมาโดยทันที ส่งบัญชีมาให้ แต่ตอนนี้เจอปัญหาอย่างหนึ่งเข้าแล้ว ทำไมห้องของฉันไม่มี พอร์ตเคเบิลล่ะ ไม่มีทางเลือกแล้ว ฉันหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความ ไปหาป้าอีกครั้ง “ป้า เชื่อมเคเบิลตรงไหน ”

“บนตึกหน้าห้อง หวางเมิ่ง เธอจัดการเองได้มั้ย ถ้าไม่ได้ อีก สองวันเดี๋ยวฉันไปจัดการให้ ”
* ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันทำเอง” ตอนนี้ฉันคิดว่ารอหนึ่งนาทีก็ นานเกินรอ จริงๆแล้วพักอยู่บ้านสามวัน ตอนนี้เวลาหนึ่งวินาที สำหรับฉันมันล้วนมีค่ามากๆ ยิ่งไปกว่านั้นคลังหนังที่เขาพูด ถึงกัน ทำให้ฉันสนใจมากๆ

ฉันถือเคเบิลของตัวเองขึ้นมาบนตึก ตอนนี้หาพอร์ตที่อยู่ตรง หน้าประตูห้องของ หวางเพิ่งตามที่เจ้าของบอกเจอแล้ว

แต่ทำไมถึงแขวนไว้บนกำแพงสูงขนาดนั้น คาดว่ามือของฉัน จะไม่ถึง

ไม่มีทางเลือกฉันจำใจต้องเคาะประตูห้องของหวางเพิ่ง

จริงๆแล้วในใจของฉันมีความดีอกดีใจอยู่บ้าง

แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เข้าห้องของผู้หญิง แต่ตั้งแต่วันนั้นที่ พบเธอ ก็เหมือนว่าจะไม่ได้เห็นหวางเพิ่งอีกเลย เมื่อคิดขึ้นมาก ตื่นเต้น

เพียงแต่ทว่าชั่วครู่หวางเพิ่งฉีก็เปิดประตูมา เธอสวมกระโปรง ยาวสีขาว แถมกระโปรงตัวนั้นมันห่อหุ้มเรือนร่างอกตูมก้นงอนที่ สมบูรณ์แบบของเธอไว้อยู่ บวกกับใบหน้ารูปไข่สวยงามนั้น เพ อร์เฟคราวกับนางในฝัน ฉันยังคงตกตะลึงจนตาค้าง จนกระทั่ง หวางเมิ่งฉีพูดกับฉันว่า

” ที่แท้เสี่ยวเหวินนี่เอง มีอะไรหรือป่าว

ฉันถูกเสียงของเธอดึงสติให้กลับมา แต่ทว่าสายตายังไม่ละไป จากหน้าอกและขาเรียวขาวราวกับหยก”ฉันอยากได้เก้าอี้ม้านั่งจากห้องของคุณ” เธอพูดพลางชี้ไปที่ พอร์ตนั้น

“ฉันจะเสียบสายอินเตอร์เน็ตน่ะ ”

“ได้สิ แต่บนนั้นมันสูงนะ เดี๋ยวฉันช่วยคุณจับเก้าอี้เอาไว้ให้ เอง ”

“โอเค “ฉันยิ้มให้เขา ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม พลาง มองเธอก่อนจะถามด้วยความสงสัยว่า “ถ้าอย่างนั้นให้ฉันเข้าไป ยกเก้าอี้ให้ไหม? ”

” ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันยกมาให้ก็ได้ ในขณะที่หวางเพิ่ง ทันใดนั้นจิตใต้สำนึกฉันก็รู้ทันทีเธอกำลังหลบหน้า ได้แต่คิดใน ใจว่าห้องของหญิงสาวอาจจะรก อาจจะรู้สึกอาย แต่ตอนที่เธอ ยกเก้าอี้ให้ทันใดนั้นฉันก็เห็นกางเกงในของผู้ชายแขวนอยู่ แถมยังเป็นสีดำ เขาก็รู้สึกตกอกตกใจขึ้นมา

ดูๆแล้วสาวคนนี้มีแฟนแล้วแน่ๆ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถอน หายใจออกมา

“นี่ อันนี้น่าจะได้แล้ว ”

“อืม ขอโทษที่รบกวนนะ ” จริงๆแล้วประตูของเธอถูกล็อกเอา ไว้ทั้งหมด ฉันมองภายในไม่ค่อยชัดว่ามีคนอยู่หรือเปล่า ดังนั้น จึงไม่กล้าคิดอะไรกับเธอไปมากกว่านี้

ฉันนำเก้าอี้ม้านั่งมาไว้ด้านล่างของพอร์ด หวางเพิ่งเดินมา พร้อมโบกมือ “ไม่เป็นไร เพื่อนบ้านกันช่วยกันเล็กน้อยไม่เป็นไรหรอก ฉันช่วยคุณจับเก้าอี้ดีกว่า ไม่งั้นมันจะสั่นเอา

ฉันพยักหน้าให้เธอ ขึ้นไปบนเก้าอี้ม้านั่ง คิดไม่ถึงว่าพอร์ตที่ ระยะแค่นี้ จริงๆแล้วยังห่างอยู่อีกนิดนึง ถึงฉันยืนอยู่บนเก้าอี้ม้า นั่ง แล้วแต่ก็ยังห่างอยู่ ดังนั้นฉันเลือกที่จะยืนบนพนักพิง ที่กว้าง สามเซน

หลังจากที่เหยียบขึ้นไปมันสั่นโยกอย่างยิ่ง “หลัวจื่อเหวิน คุณ ไม่เป็นไรใช่ไหม หรือจะรออีกสักสองวัน จะได้เอาบันไดจากป้า เจ้าของมาดีไหม ”

ถ้าหวางเมิ่งฉีไม่พูดประโยคนี้ ฉันอาจเลือกที่จะยอมแพ้ แต่พอ เธอพูดมันก็ทำให้ความกล้าหาญและในศักดิ์ศรีพุ่งขึ้นมา พลาง ก้มลงไปมองเธอแล้วยิ้ม “ไม่เป็นไร ทำได้ ”

แต่ในขณะนั้น ฉัน ฉันเห็นขอบลายลูกไม้สีดำที่อยู่ภายในชุด กระโปรงสีขาวที่กำลังโอบอุ้มปทุมถันคู่นั้นอยู่

ฉันมองลงไปที่วิวที่สมบูรณ์แบบนั้น ก็ยังอดคิดไม่ได้ อกของ หวางเมิ่งเหมือนกับเหล่าพิธีกรนั้นไหม ที่สามารถใช้หน้าอก หนีบโทรศัพท์เอาไว้ได้นะ!

แต่ความคิดอันชั่วร้ายของฉันก็กลับมาปกติภายในไม่กี่วินาที เก้าอี้ม้านั่งตัวนี่ยังคงสั่นอยู่มากๆ มือข้างหนึ่งของฉันเหมือน ตุ๊กแกที่เกาะเข้ากับกำแพง ส่วนอีกข้างหนึ่งเริ่มเสียบสายเคเบิล ฉันจัดการเรียบร้อยภายในเวลาไม่กี่วินาที หลังจากที่อารมณ์ ผ่อนคลายลง ฉันก้มไปมองสักครู่ก่อนจะกระโดดลงมา