บทที่ 5 บังเอิญในห้องส่วนตัว

เมื่อเผชิญหน้ากับการคุกคามของเขา ฉันรู้สึกแตกตื่น ทำได้แต่ พยักหน้าเหมือนคนโง่ พูดเสียงแหบพร่าว่า “พวกเราแค่หยอก เล่นกัน”

ลุงขมวดคิ้ว พูดถามกลับมาว่า “เหมือนคุณจะไม่ได้นอน

อยู่ห้องนี้ใช่ไหม”

“อืม” ฉันตอบ

ลุงอูถามพวกเขาต่อ “พวกคุณทำร้ายเขา

จางเทียนส่ายหน้าแล้วถอนหายใจออกมา “เฮ้อ ตอนแรกว่า จะไว้หน้าเขาซะหน่อย เช่นนั้นฉันก็ไม่ปิดแล้ว เจ้าคนนี้ถือโอกาส ตอนที่ฉันไม่สนใจ วิ่งมาที่ห้องของเราแล้วขโมยของ ดังนั้นจึงจับ เขาไว้มาสั่งสอนสักหน่อย

เจ้านักเลงเวร ทำไมหน้าด้านได้ถึงขนาดนี้ แต่ก็พอแล้วจริงๆ เมื่อถูกบังคับโดยความปรารถนาของจางเทียน ฉันไม่สามารถ ตอกกลับคำพูดเขาได้เลย

“อืม คงพูดได้แค่ว่าเขาสมควรได้รับมัน” ลุงอูพูดมาพร้อม ด้วยท่าทางเย้ยหยัน “ในเมื่อคุณไม่ใช่คนในห้องพักของพวกเขา ก็รีบออกไปซะ”

ฉันพยักหน้า เหมือนกำฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้าย เพียงแค่ ฉันลุกขึ้นยืน ก็ได้ยินเสียงของจางเทียน “เดี๋ยวก่อน ฉันยังไม่ได้บอกให้คุณไป หากไม่ค่อยหน้าคุณอีกสักที ไม่แน่ว่าหลังจากนี้ อาจจะไปขโมยชุดชั้นในของผู้หญิงก็ได้”

ฉันรู้สึกมีลางสังหรณ์ว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น เขายังไม่คิดจะ ยอมแพ้ “มีอะไรอีก” เสียงของฉันสั่นเล็กน้อย

จางเทียนเดินไปที่ประตู เท้าข้างหนึ่งอยู่ที่ขอบประตู หอพัก ของพวกเราไม่ใช่โรงแรม ที่คุณคิดว่าอยากจะมาก็มา อยากจะ ไปก็ไปงั้นเหรอ เรื่องวันนี้ฉันจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่คุณ ต้องคลานออกไป”

ฉันหน้าแดงไปชั่วขณะ ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยรู้สึกอด อะไร ขนาดนี้มาก่อน เห็นได้ชัดว่าจางเทียนยังอยากเล่นงานอยู่ แถม ยังกัดไม่ปล่อยแต่ สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดคือฉันไม่สามารถตอบโต้เขา ได้เลย

จริงๆ ฉันไม่อยากรออยู่ที่นี่ กลัวทุกวินาที ขาของฉันสั่นเล็ก น้อย ไม่รู้ทำไมหางตาของฉัน ก็เหลือบไปเห็นสายตาผิดหวังของ ลุงอู ในใจรู้สึกเศร้าสุดๆ ราวกับว่าโลกกำลังจะแตกสลาย

“จางเทียน ฉันกับคุณก็ไม่เรื่องบาดหมางกัน จนต้องทำกับ ฉันแบบนี้ใช่ไหม ฉันกำหมัดแน่น ใช้ความกล้ามองเขา จาง เทียนยิ้มมุมปากเบาๆ ความกล้าที่ฉันเพิ่งรวบรวมขึ้นมาได้ ก็ แตกสลายราวกับกระจก

“คุณในแบบนี้ ดูจะรู้สึกไม่ยุติธรรมมาก หากไม่ใช่ว่าคุณ ทำตัวไม่ดี ฉันเองก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอก เพื่อส่วนรวมแล้ว ต่อ คุณจะเกลียด ฉันก็จะทำ” จางเทียนทำหน้าหมดหวัง
พวกเขาปรบมือขึ้นมา “เทียน คนที่สวรรค์ต้องเห็นใจคือ คุณต่างหาก”

“ไม่ผิดแม้แต่นิด มีเพียงแบบนี้เท่านั้นที่จะทำให้เขาสำนึก

ฉันทําสีหน้าเศร้า เหมือนจะตายให้ได้ ขยับเท้าเดิน ความ รู้สึกทุกก้าวที่เดินนั้นหนักมาก เหมือนอย่างที่บอกผู้ชายจะมี ทองคำอยู่ตรงเข่า ฉันก็คิดแบบนี้มาตลอด เพียงแค่น่าเสียดายที่ ฉันกลัวโดนต่อย ความโหดร้ายของจางเทียนฉันเองก็ได้รับรู้มัน แล้ว ถ้าฉันไม่ฟังคำพูดของเขา หลังจากนี้ฉันจะไม่สามารถอยู่ใน โรงเรียนได้

พูดได้แค่ว่าฉันไม่มีความช่วยอะไรทั้งนั้น จางเทียนเป็น หัวหน้านักเลงที่โด่งดังในโรงเรียนของพวกเรา

เสี่ยวผ้างเงยหน้าขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะมองฉัน ตอนที่ฉัน

เตรียมจะคุกเข่า ก็มีมือแกร่งข้างหนึ่ง กระชากแขนของฉัน ฉัน

ตกใจเล็กน้อย ที่แท้เป็นลุงอู

“จางเทียน พอแค่นี้เถอะ” เขาพูดเสียงทุ้มต่ำ คนข้างหลัง ขมวดคิ้ว “ลุงอู คุณคิดอะไรอยู่ ฉันแค่อยากจะลงโทษคนทำชั่ว และส่งเสริมความดีเอง”

“คุณคิดอะไรอยู่ คิดว่าฉันมองไม่ออกเหรอ ก็รู้อยู่แล้วว่านั้น คือคนที่อ่อนแอ ทำไมจะไม่รู้ว่าคุณสร้างปัญหาให้กับพวกเขา” ลุงอูพูดด้วยความไม่พอใจ

จางเทียนส่งเสียงเย็นชาออกมา “คุณมันแมลงที่น่าสมเพชรีบใสหัวไปซะ” พูดจบเขาก็เตะขาไป

ฉันส่งสายตาซาบซึ้ง แต่เหมือนลุงอูไม่ได้มองฉัน จนฉันเก้อ เป็นไปสักพัก รีบวิ่งออกไปจากโรงเรียนทันที

ถึงแม้จะเพิ่งเข้าหน้าหนาว แต่ข้างนอกมีลมแรง เหมือนน้ำ แข็งมาปะทะหน้าของฉัน ฉันเดินไปตามทางอย่างไม่รู้สึกตัวคน เดียว ความรู้สึกที่ไร้ที่พึ่ง มันช่างทุกข์ทรมานใจมากจริงๆ

เงยหน้าขึ้น ก็เห็นดาวบนท้องฟ้าระยิบระยับ ราวกับว่าเป็น หน้าคน เพียงไม่นานฝนก็ตกลงมา เหอๆ แม่อยู่บนสวรรค์ใช่ไหม เห็นท่าทางของฉันที่หมดหวังและอับอายแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะ ร้องไห้ออกมาใช่ไหม

เหมือนกับว่าฉันสูญเสียเป้าหมายในชีวิตไป แต่เดิมพ่อเป็น คนเดียวที่ฉันเชื่อถือได้ แต่ตอนนี้ได้กลายเป็นสามีของคนอื่นไป แล้ว ไม่แม้กระทั่งไม่สนใจว่าฉันจะอยู่หรือตาย

ฉันเดินมาอย่างไม่รู้ตัว จนมาถึงสระน้ำเล็กๆข้างโรงเรียน เมื่อก่อนมักจะได้ยินว่ามีเด็กเล็กจมน้ำที่นี่ พูดแล้วก็น่าขำ เพราะ ฉันก็อยากกระโดดลงไปจริงๆ

“เพียะ” ฉันตบบ้องหูตัวเอง “หลัวจื้อเหวิน แม่มึงตาย คุณ มันไร้ประโยชน์จนถึงขั้นนี้เลยงั้นเหรอ แม่ก็ตาย พ่อก็ไม่มี แล้ว มันจะโตไม่ได้เลยหรือ พวกผู้หญิงเลวนั้นก็ทำร้ายคุณ ตายแล้ว มันก็จะหายไปตามสายน้ำ”

ใช่ เพียงคิดถึงรูปร่างที่งดงามของเหอเสงี่ยน ร่างกายของ ฉันก็ร้อนรุ่ม คิดถึงจนสลัดทิ้งไม่ออก และก็จะมาโดดหนีไปทั้งแบบนี้ไม่ได้ ไม่แน่พรุ่งนี้อาจจะได้เป็นข่าวใหญ่ เหอเสงี่ยนได้เห็น คงจะยิ้มเยาะ สุดท้ายก็ไม่มีคนมาแย่งสมบัติกับเธอ

ฉันจะทำให้เธอเสียใจ ทำให้พ่อเสียใจ นี่คือเป้าหมายใน ชีวิตของฉันในตอนนี้ เดินไปรอบๆสักพัก ท้องก็ร้องหิวข้าว หา ร้านแผงลอยขายอาหาร ซื้อของกินสักหน่อย ฉันไม่รู้สึกเหนื่อย เลยสักนิด เดินเข้าไปอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ อยากจะเล่นเกมเพื่อ ระบายอารมณ์สักหน่อย

ธุรกิจอินเตอร์เน็ตคาเฟ่เฟื่องฟูมาก ตอนที่ฉันไปเหลือเพียง แค่ห้องส่วนตัวเท่านั้น ทั้งคืนสี่สิบหยวน ถึงจะแพงนิดหน่อย แต่ ด้านนอกหนาวเย็นมาก ฉันไม่อยากอยู่เตร็ดเตร่อยู่ข้างนอก หลัง จากนั้นก็เริ่มเล่นเกม เล่นไปสักพัก มีหญิงงามคนหนึ่งเดินเข้ามา ใส่ชุดเดรสแฟชั่น รูปร่างมีเสน่ห์

อินเตอร์เน็ตคาเฟระดับหรูแตกต่างออกไป ยังมีบริการ พิเศษ สิ่งที่บังเอิญกว่านั้นคือฉันพบหญิงสาวแบบนี้ สวรรค์คง เมตตาแล้ว

ฉันรีบหาเงินในกระเป๋า เหลือเพียงแค่ห้าร้อยหยวน ก็ยื่นให้ ทั้งหมด

เธอเลิกคิ้วขึ้น สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย ผมหัวเราะ เบาๆ และหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างเข้าใจ “น้องสาว พี่ชายเอา เงินมาไม่พอ ขาดเท่าไหร่คุณกรอกตัวเลขเลย แล้วจะโอนถึงคุณ โดยตรง”

ฉันไม่เหมือนกับดาดๆนั่น อย่างน้อยก็มีบัตรเอทีเอ็มที่ในนั้นมีหนึ่งแสนออกมาหนึ่งใบ แต่ฉันรู้ว่านี่คือเงินที่แม่หามาทั้งชีวิต หากเป็นความคิดแบบเด็กๆ สมัยก่อน คงจะคิดว่าเงินนี้คงจะไม่ น่าเอามาใช้ แต่พอกลับมาคิดอีกที แม่หรือจะไม่อยากเห็นฉันมี ชีวิตที่ดี และมีความสุข

“เป็นบ้าเหรอ” ผู้หญิงจ้องมองและด่าฉัน

บ้าเหรอ โอนก็ไม่ได้เหรอ ผู้หญิงคนนี้ล้อเล่นกันเหรอ ฉันรีบ ดึงธนบัตรออกมาอย่างรวดเร็ว และพัดไปที่ใบหน้าของเธอ หลัง จากนั้นเรียกเธอมาบริการ

เธอไม่สนใจฉันเลย เปิดเครื่อง มองฉันที่เล่นเกมอย่างตั้งใจ และคล้ายไม่ตั้งใจ นั่นทำให้ฉันรู้สึกเก้อเขิน เพราะฝีมือมีจำกัด พื้นฐานฉันมักจะตายบ่อย หลังจากนั้นเพื่อนร่วมทีมก็จะด่าฉัน อย่างรุนแรง เมื่อถูกด่าจนจบแล้ว ฉันก็ตอบกลับไปว่าขอบคุณ

“ฮ่าๆ” เห็นบันทึกการสนทนาของฉัน เธอก็หัวเราะออกมา เพียงแค่ด้านข้าง ก็สวยจนทำให้คนใจแตก ฉันมองอย่าง ละเอียด ดูคุ้นตามาก ใช่แล้ว หวงหยูนหยูน ที่เรียนประถมด้วย กัน

ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่อินเตอร์เน็ตคาเฟ่ได้ อีกทั้งยังเป็นจุดนี้ ฉันพกความสงสัยไว้เต็มอก แน่นอนว่าหวงหยูนหยูนไม่รู้จักฉัน อย่างไรที่โรงเรียนฉันเป็นแค่คนเงียบๆ

“มีอะไรน่าเหรอ” ฉันพูดด้วยความไม่พอใจ ปิดเกมอย่าง แรง หากเป็นเวลาปกติ ฉันไม่มีความกล้าที่จะพูดแบบนี้ แต่หวงห ยูนหนูนเหมือนนางฟ้า เจอกันที่โรงเรียนแค่สิบกว่าครั้ง แต่กลับไม่เคยคุยกันเลย คิดไม่ถึงว่าพวกเราจะมีโอกาสมาเจอกันใน ห้องสวีตส่วนตัวที่อินเตอร์เน็ตคาเฟ่แบบนี้

หวงหยูนหยูนแลบลิ้นออกมา ใบหน้าแสดงความขอโทษ “ขอโทษ ขอโทษ”

“เหอะ” ฉันเป็นคนหยิ่งมาก สายตาเหลือบสังเกตเห็นชุดที่ เธอใส่ เป็นแจ็คเก็ตสั้นสีเหลือง กับกางเกงยีนส์ตัวที ทันสมัยและ ยังมีความสง่างามอยู่ เปรียบเทียบกับผู้หญิงที่แต่งตัวส่งๆ ไม่รู้ ว่ามันรุนแรงกว่าแค่ไหน ที่สำคัญที่สุดคือรูปร่างที่มีส่วนเว้าส่วน นูนของเธอ เสื้อยืดคอต่ไม่สามารถปกปิดหน้าอกของเธอได้ เมื่อรวมกับขาเรียวสวย ฉันอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

หวงหยุนหนูนเห็นฉันไม่โกรธ ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก หลังจากนั้นกดเล่นเกมต่อ ฉันชำเลืองมอง เหมือนกับเป็นเกม เต้น เกมแบบนี้ดึงดูดผู้หญิงให้มาเล่นอยู่ไม่น้อย เธอตั้งใจทำ หน้าต่างสนทนาเป็นจอเล็กๆ เพื่อไม่ให้ฉันมีโอกาสสอดแนม ความเป็นส่วนตัวของเธอ

ฉันเปิดเกมขึ้นมาอีกครั้ง หวงหยุนหนูนเล่นไปสักพัก ก็มอง ฉันด้วยท่าทางละล้าละลัง

ไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้จะรู้สึกชอบฉันขึ้นมาหรอกใช่ไหม ไม่อย่าง นั้นทำไมต้องมาหาที่นี่ ฉันอดที่จะคิดไม่ได้