บทที่ 3 ถูกคนเพ่งเล็ง

ฉันพบว่า ไม่สามารถแสดงความอ่อนแอออกมาต่อหน้าผู้หญิง อย่างเหอเสงี่ยนได้ ไม่อย่างนั้นจะถูกโต้กลับมา เก็บของเสร็จ ฉันก็รีบไปโรงเรียนทันที

ก่อนที่จะต้องลงสมัครเรียน ฉันได้คิดวิเคราะห์ถึงความเป็น ไปได้ที่มาถึงจุดนี้ไว้ ดังนั้นจึงจ่ายค่าหอไปแล้ว ตอนนี้ก็มีที่ให้พัก อยู่แล้ว ถึงหอพักก็เป็นเวลาห้าโมงแล้ว ในห้องพักไม่มีใคร ฉัน ชำเลืองมอง เหลือเพียงแค่ชั้นบนและชั้นล่าง นอกจากนี้ยังมี ของใช้ในชีวิตประจำวันอยู่ไม่น้อย ฉันหยิบมันลงอย่างรวดเร็ว แล้ววางไว้อีกด้านหนึ่ง ปูผ้าปูที่นอนของฉันเสร็จ ก็เดินฮัมเพลง ไปที่ห้องเรียน ถึงเวลาเรียนพิเศษทันพอดี

ฉันละทิ้งปัญหาของที่บ้านออกไป ตั้งใจเรียนก่อนจะดีกว่า ตอนที่แม่ยังอยู่ เคยบอกประโยคนี้เอาไว้หลายครั้งว่า การพึ่งพา คนอื่นไม่เหมือนกับพึ่งพาตัวเอง ตอนนี้พ่อก็มีครอบครัวใหม่แล้ว นี่คือทางเลือกของเขา ฉันไม่สามารถไหลตามเขาไปโดยไม่มี จุดยืนของตัวเองได้

ฉันเดินไป ก็พบว่าโต๊ะเดิมมีหัวของเสี่ยวผ้างแนบอยู่กับโต๊ะ เหมือนกำลังเล่นแท็บเล็ตอยู่ ทันใดนั้นฉันก็ยื่นมือออกไป แย่ง แท็บเล็ตมา ถึงพบว่าหูฟังก็ถูกดึงออกมาด้วย หลังจากนั้นก็มี เสียงร้องครางที่หวานนุ่มออกมา ฉันตกใจ เจ้าเด็กคนนี้กำลังดู หนังโป๊อยู่
ฉันยังเตรียมที่จะแกล้งเขาเล่นต่อ เสียงหวานนุ่มนี้ ทำให้ฉัน เปลี่ยนเป็นรู้สึกสนใจไปชั่วขณะ นักเรียนผู้หญิงเหล่านั้นก็หน้า แดง นักเรียนชายก็หันมาส่งเสียงดัง “แม่ง หลัวจื้อเหวินคุณมันนี่ สุดยอดจริงๆเลย”

“เช็ดแม่ ฉันคนนี้ขอคารวะเลย

“คุณอยากจะให้ชวนนักเรียนหญิงห้องของเรามาดูด้วยกัน ใช่ไหม”

สิ่งที่น่าเศร้าคือ เวลานี้ครูใหญ่เหล่าหลิวเดินเข้ามา ด้วย สีหน้าดุดัน “คุณกำลังทำอะไร

“แค่กๆ ฉัน นี่มันเป็นความเข้าใจผิด” ฉันเขินอายสุดๆ จน พูดตะกุกตะกัก

เหล่าหลิวรีบเดินมาอย่างรวดเร็ว ดึงแท็บเล็บออกไป “เด็ก อย่างพวกคุณ วันๆไม่ตั้งใจเรียน ในหัวมีแต่เรื่องไร้สาระอะไรก็ ไม่รู้ จะยึดของสิ่งนี้ไว้จะลงโทษคุณให้เขียนสารภาพผิดห้าพัน คำ และจะเรียกผู้ปกครองมา และพรุ่งนี้มาเรียนพิเศษเองด้วย”

ฉันเกาหัว จริงๆแล้วอยากจะพูดว่ามันเป็นของเสี่ยวผ้าง แต่ เขากลับทำหน้าไร้เดียงสาอยู่ข้างหลัง ฉันจึงทำได้แค่อดทนไว้ จริงๆแล้วการเรียนมัธยมปลายมันน่าเบื่อ เป็นเรื่องเล็กน้อยที่ไม่ สำคัญอะไร ก็สามารถกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตได้ นอกจากนี้ ยังถูกเป็นข่าวซุบซิบนินทาอีก

เพียงแค่เวลาสองคาบเรียน ฉันก็กลายเป็นคนดังของ โรงเรียน และยังมีเป็นนักเรียนรุ่นน้องจำนวนไม่น้อย วิ่งมาที่หน้าต่างและ ข่าวซุบซิบนินทามีหลากหลายเวอร์ชั่นเต็มไปหมด ช่วยตัวเองแล้วถูกจับได้เอย ชวนนักเรียนหญิงมาดูหนังโป๊ด้วย กันเอย ถูกรายงานว่าค้าขายสื่อลามกเอย

“เฮ้ เสี่ยวเหวิน ฉันไม่รู้จะพูดอะไรเกี่ยวกับคุณจริงๆ มาแอบ แย่งแท็บเล็ตของฉันไป ตอนนี้เป็นไงล่ะ ส่งของนั่นให้เหล่าหลว และจะไม่มีทางได้คืนแน่” เสี่ยวผ้างพูดด้วยความหดหู่ใจมาก

ฉันเกาหัว “ฉันคิดว่าคุณกำลังอ่านนิยาย ใครจะรู้ว่าคุณจะ กล้าเรียนรู้สิ่งนั้นด้วยตัวเอง……

เขารีบมาปิดปากของฉันทันที “อย่าเฉไฉไปเรื่องอื่น คุณพูด มาก่อนว่าฉันจะซื้อแท็บเล็ตใหม่ยังไงดี”

“ฉันจะลองช่วยคุณดู ถ้าไม่ได้จริงๆ จะซื้ออันใหม่ให้คุณ ความคิดของฉันไม่ได้คิดตรงนี้ เพราะในบัตรยังมีเงินอยู่เกือบ หนึ่งแสนหยวน แต่ที่ต้องเรียกผู้ปกครองมา นี่สิที่ฉันลำบากใจ

“จริงเหรอ คือว่าฉันแค่พูดเล่นไปงั้นเอง” เสี่ยวผ้างเกาหัว แล้วหัวเราะ

“จะหลอกคุณทำไม แล้วฉันก็เป็นคนทำเสียเรื่องเองจริงๆ ใครจะไปรู้กันว่าแค่การหยอกเล่นขำๆจะกลายเป็นหาเรื่องใส่ตัว เอง แต่พูดไปจะให้มิตรภาพเพื่อนร่วมห้องของเรามาพังลงเพ ราะแท็บเล็ตเพียงอันเดียวไม่ได้หรอก” ฉันพูดอย่างจริงจัง

แต่กลับทำให้เสี่ยวผ้างกระดากใจ ทันใดนั้นเขาก็นึกถึง คำถามขึ้นมา “ใช่ แล้วตอนเย็นคุณจะมาเรียนพิเศษอย่างไรล่ะ
โรงเรียนของเรามีกฎระเบียบอยู่ นักเรียนที่พักหอพักจะต้อง เรียนพิเศษ ด้านหนึ่งเพื่อความปลอดภัยของนักเรียน อีกด้าน หนึ่งคือปรับปรุงประสิทธิภาพการเรียน แน่นอนว่านักเรียนที่เดิน มาเรียนเหล่านั้น โดยพื้นฐานจะไม่มาเรียนพิเศษด้วยตัวเองตอน เย็นแน่นอน เอาแต่ดูโทรทัศน์เล่นอินเตอร์เน็ตอยู่บ้าน ความรู้ คงจะไม่มากไปกว่าในห้องเรียน

“ฉันย้ายมาอยู่หอพักแล้ว ก็เตียงนั้นที่อยู่ข้างๆคุณ” ฉัน อธิบาย

เสี่ยวผ้างตอบรับมา แต่หลังจากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไป “เตียง นั้นที่อยู่ข้างๆฉัน เตียงนั้นนอนไม่ได้นะ

“ทำไมล่ะ ฉันเห็นมันอ่าง กล่องลัง แล้วไม่มีใครอยู่” สำหรับ ปฏิกิริยาของเขา ฉันไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่

“เฮ้ คุณไม่ต้องไปสนใจหรอกว่าทำไม คุณเลิกเรียนแล้วก็รีบ

กลับไป เอาของไปวางไว้ที่เดิม จะได้ไม่มีปัญหาอะไรตามมา

เสี่ยวผ้างดูร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด

“ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่ คุณพูดให้มันชัดเจนไม่ได้เหรอ ฉันเข้าเรียนมาก็จ่ายค่าหอพักแล้ว ไม่ได้อยู่ที่โรงเรียนตลอด นี่ มันก็เสียเปรียบแล้ว ตอนนี้ยังจะอยู่ไม่ได้อีกเหรอ” ฉันขมวดคิ้ว แน่น

เสี่ยวผ้างมองไปรอบๆ แล้วบอกกับฉันเสียงต่ำว่า “ชั้นล่าง เตียงนั้นคือของจางเทียนที่อยู่ห้องถัดไป เขาเผด็จการมาก ไม่ ชอบให้คนอื่นไปยุ่งกับเตียงของเขา สิ่งของที่เยอะจนไม่มีพื้นที่ให้วาง ครั้งที่แล้วมีคนแบ่งสัดส่วน ก็ต้องวิ่งหนีไปเพราะกลัวเขา

ฉันนึกได้ทันทีเลย พูดตามจริงก็คือพวกขวางโลก แต่ฉันคิด ว่าวัยรุ่นด้วยกันน่าจะคุยกันง่าย เป็นกลุ่มก็ถือว่าเป็นเพื่อนกัน แล้ว ไม่ใช่ปัญหา

“ไม่กลัว ฉันถึงหอพักจะพูดกับเขา คนสมัยนี้คุยกันด้วย เหตุผล” ฉันพูดอย่างไม่แยแส เสี่ยวผ้างถอนหายใจ และก็ไม่พูด อะไร

เสียงออดดังเลิกเรียน ฉันวิ่งไปที่โรงอาหารของโรงเรียน เติมเงินในบัตรอาหารไปสองร้อยหยวน ซื้อบาร์บีคิวเสียบไม้ แล้วก็น้ำดื่มอีกสองสามขวด กลับหอพักด้วยความดีใจ จริงๆ แล้วฉันเป็นคนขี้เหนียว แต่เงินที่ควรจะใช้ก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยห รอก

เพิ่งผลักประตูเข้าไป ก็พบว่าพวกเขากลับมากันแล้ว เสี่ยว ผ้างกำลังล้างของ ส่วนอีกสองสามคนก็นอนเล่นโทรศัพท์มือถือ อยู่บนเตียง ฉันทักทายด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “มาๆ มากินมื้อเย็น กัน”

โอ้แม่เจ้า พูดทักทายไปแต่ไม่ยิ้มกลับมาสักคน เจ้าพวกนี้ เหมือนกับไม่ได้ที่ฉันพูด จนฉันรู้สึกเก้อเขินมาก แค่กๆ ลืม แนะนำตัวเลย ฉันคือหลัวจื้อเหวินอยู่ห้องหก หลังจากนี้ฝากเนื้อ ฝากตัวด้วย มา พี่เทียน อาหารกำลังร้อนๆเลย

ฉันก็ไม่ได้โง่ นอกจากเสี่ยวผ้างกำลังล้างของอยู่ คนอื่นอีก คนก็กำลังนอนเล่นอยู่บนเตียง ด้วยท่าทางกำลังเต็มใจฟัง อย่างที่เสี่ยวผ้างเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ หากอยากจะเข้ามาสนิทสนม ด้วย จะต้องให้จางเทียนพยักหน้า

จู่ๆจางเทียนก็ลุกขึ้นนั่ง เผยให้เห็นรอยยิ้มที่เป็นมิตรมา “คุณก็รู้ว่าฉันคือจางเทียนเหรอ” “ใช่แล้ว ได้ยินชื่อเสียงของพี่เทียนมานาน วันนี้ได้มีโอกาส

เจอ รู้สึกดีใจจริงๆ” ฉันพยักหน้า แสดงความเคารพเล็กน้อย แต่ไม่คาดคิดเขาต่อยกลับมา จนบาร์บีคิวเหล่านั้นกระเด็น ออกไป ฉันตั้งตัวไม่ทันเล็กน้อย

“คุณมันโง่ ยังทำตัวเป็นคนโบราณอยู่เหรอ ในเมื่อรู้ว่ารุ่นพี่ คือพี่เทียน แล้วใครให้คุณมาครอบครองเตียงด้านนี้ คุณยัง ทักทายกับฉันอีกเหรอ ทำไปก่อนแล้วค่อยมารายงานที่หลังคุณ คิดว่าคุณใหญ่งั้นเหรอ แม่ของคุณไม่เคยสอนคุณให้เคารพคน อื่นเหรอ” จางเทียนด่าใส่โครมๆ จนฉันรู้สึกกลัว

เจ้าคนนี้โกรธมากจริงๆ ฉันเงยหน้าไปมอง เตียงที่ก่อนหน้า นี้จัดเสร็จแล้วอยู่ดีๆก็หายไป แต่สิ่งของของเขายังวางอยู่ที่พื้น

“ผ้าห่มของฉันล่ะ” ฉันถามด้วยความสงสัย

“เหอๆ กูโยนทิ้งลงถังขยะแล้ว” จางเทียนพูดอย่างเย็นชา และดูภูมิใจเล็กน้อย

มิน่าล่ะตอนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง ฉันก็พบว่าถังขยะนั้นอัด กันจนแน่น มองก็คุ้นๆตา ที่แท้เป็นผ้าห่มของฉันนี่เอง เมื่อเทียบสุนัขตัวนี้กับจางเทียนแล้ว ถือว่ารังแกกันได้โหดกว่านิดหน่อย

“คุณหมายความว่าอะไร ถ้าไม่อยากให้ฉันนอนอยู่ข้างบน คุณ อย่างน้อยคุณก็รอฉันกลับมาก่อน แล้วคุยกันดีๆไม่ได้เหรอ ต้องทำกันแบบนี้คลยงั้นเหรอ” ฉันกำหมัดแน่น แค่โดนใส่ร้าย จากที่บ้าน ฉันก็รู้สึกโกรธแล้ว นี่จางเทียนยังมาทำกริยาหยาบ คายแบบนี้อีก ฉันรับไม่ไหวจริงๆ

“เหอะ ฉันทำแบบนี้แล้วจะทำไม รับไม่ได้ก็มากัดฉันสิ มันคือ ค่าประชด ไอ้โง่” เขากล่าวอย่างลำพองใจ

ฉันเคยได้รับความโกรธแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ในตอน ที่เตรียมจะปรี่เข้าไป แต่แล้วเสี่ยวผ้างก็วิ่งเข้ามา รีบดึงแขนของ ฉันไว้ ยิ้มและพูดว่า “พี่เทียน คนไม่รู้ไม่ผิด จริงๆ แล้วเสี่ยวเหวิน ไม่ได้ตั้งใจ คุณเป็นผู้ใหญ่ก็อย่าถือสาเด็กเลย

“แม่มึงสิ ไอ้ก้อนไขมันพูดมากจริงๆ เชื่อไหมว่ากำลังจะ เลี้ยงหมั่นโถว” จางเทียนเหวี่ยงมาพร้อมหมัด เสี่ยวผ้างก้มหัวลง ฉันถึงพบว่า ดวงตาด้านซ้ายของเขาบวมเพราะโดนคนต่อยมา อย่างเห็นได้ชัด

เสี่ยวผ้างจับมือของฉันไว้ แล้วกระพริบตามาที่ฉันไม่หยุด คนอื่นอีกสี่คนในหอพักก็จ้องมองฉันตาเขม็ง ถ้าเมื่อสักครู่ บุ่มบ่ามลงมือไป พวกเขาก็คงพุ่งเข้ามาเป็นแน่ และฉันก็จะตัวคน เดียวโดยไม่มีความช่วยเหลือใดๆ

หอพักนี้มีฉันกับเสี่ยวผ้างเรียนอยู่ห้องเดียวกัน ไม่รู้จักใคร อื่นเลย แม่งเอ๊ย ผู้ชายแมนๆต้องปรับตัวได้ ก็แสดงว่าต้องก้มหน้ายอมรับผิดงั้นเหรอ ถ้าไม่สามารถอยู่ในหอพักได้ต่อไป ฉัน ยังจะสามารถไปอยู่ที่ไหนได้อีก

“พี่เทียน เป็นความผิดของฉันเอง หวังว่าคุณจะให้อภัยฉัน” รสชาติของความนอบน้อม มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันได้ลิ้มลองมัน

“เหอๆ ตอนนี้รู้ว่าผิดแล้วเหรอ ดูท่าทางคุณกลัวแต่ก็อยาก จะสู้ฉันนะ” จางเทียนหรี่ตามอง ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมเขาต้อง เพ่งเล็งฉันแบบนี้ด้วย ทั้งที่ฉันยังไม่ทำอะไรให้เขาต้องขุ่นเคือง เลย

“ไม่ ไม่ ฉันจะกล้าได้อย่างไร ฉันรีบโบกมือปฏิเสธและพูด

“ดี ถือโอกาสที่ตอนนี้ประตูยังไม่ปิด ไปซื้อบุหรี่ซองหนึ่งมา ให้ฉัน” จางเทียนยื่นเงินยี่สิบหยวนให้ฉัน

“ไม่ต้องให้ฉัน ที่ฉันมี