บทที่ 2 ตีจนเธอร้องไห้

ยังไม่ทันที่ฉันจะเรียกสติกลับมาได้ ฉันก็โดนตบเรียกสติเข้าไป หนึ่งครั้ง เหอเสงี่ยนหน้าแดงมาก แต่กลับซ่อนความโกรธเอาไว้ ไม่มิด “ ใครให้คุณมาแตะต้องของๆฉันล่ะ”

“เหอๆ อับอายที่ถูกฉันเปิดโปงใช่ไหม” ฉันหัวเราะอย่าง เย็นชา ถูกผู้หญิงตบหัวไปครั้งหนึ่ง รู้สึกเหมือนวิญญาณออกจาก ร่าง

“หลัวจื้อเหวิน ดูว่าคุณจะปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ อับอาย อะไร คุณมีหลักฐานอะไรถึงมาพูดว่าฉันถูกเสี่ยเลี้ยง” เธอพูด ด้วยความโกรธ

“รูปภาพ ชุดเซ็กซี่พวกนั้นจะบอกว่ายังไง” ฉันพูดด้วยความ

ดูถูก

เหอเสงี่ยนกลอกตามองบนฉัน “ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบาย ให้คุณฟัง ตอนนี้คุณไสหัวออกไปจากฉันซะ”

“นี่มันบ้านของฉัน คนที่ต้องใสหัวออกไปคือคุณ ยังจะมา อวดดีอะไรอีก” ฉันพูดอย่างตลกขบขัน

แต่เวลานี้ ด้านนอกก็มีเสียงเคลื่อนไหวดังขึ้นมา ทันใดนั้นเห อเสงี่ยนก็จับข้อมือของฉัน ไปวางไว้ตรงหน้าอกเธอ อาจจะเป็น เพราะเมื่อสักครู่ทะเลาะกัน เป็นเหตุให้เสื้อผ้าของเหอเสงี่ยนหลุด ลุ่ย ไม่ใช่สิ ถ้าจะพูดให้ถูกคือผ้าเช็ดตัวเหมือนจะหลุด เผยให้เห็นจุดสีดำกับสีชมพูเล็กน้อย และยังมีร่องลึกของคนที่โอ้อวด นั่นอีก ฉันตะลึงงัน ถึงแม้ฉันจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ แต่รูปร่าง ของเหอเสงี่ยนที่ปรากฏออกมา มันช่างดูโดดเด่น นางเอกใน ความฝันของฉันก็คือเธอ ที่ตื่นขึ้นมาแล้วมักจะต้องเปลี่ยนชุดชั้น ใน

นี่มันไม่ใช่ความฝันใช่ไหม ใครจะรู้ว่าความสุขผ่านไปแค่ สามวินาที “พวกคุณทะเลาะอะไรกัน”

“ใช่ อยู่ภายใต้หลังคาเดียวกัน…..” พ่อกับแม่เลี้ยงเดินมา ถึงประตู เห็นเหตุการณ์ภายในห้อง สีหน้าของทั้งสองคนก็ เปลี่ยนไป

“ฮือๆ” ทันใดนั้นเหอเสงี่ยนก็ร้องไห้ออกมา แล้ววิ่งเข้าไปใน อ้อมกอดแม่ของเธอ

“แม่ คุณกลับมาแล้ว” เธอมีท่าทางดูหวาดกลัว

“เกิดอะไรขึ้น ลูกรัก” แม่เลี้ยงรีบลูบไปที่ไหล่ของเธอ มองฉัน ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร

“คิดไม่ถึงว่าหลัวจื้อเหวินจะเป็นคนแบบนี้ ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เตรียมจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก็พบว่าเขาเข้ามาอยู่ในห้องของฉัน แล้ว จะเอาเปรียบฉัน ฉันปฏิเสธก็ไล่ฉันออกจากบ้าน” เหอเสงี่ยน น้ำตาคลอเบ้า หยดน้ำตาเหมือนว่าวที่ถูกตัดเชือก ถึงแม้เธอจะดู น่าสงสาร แต่ใจของฉันเย็นชาจนถึงก้นบึ้งของหัวใจ

ฉันเข้าใจดี รู้ว่าอะไรคือกางเกงเปื้อนโคลน น่าขยะแขยง มาก สีหน้าพ่อเข้มขึ้น รีบก้าวเดินมา ดึงแขนของฉันอย่างแรงจนเซ ฉันรู้สึกเหมือนจะบิน

จับเอาไว้แน่น เขาชกต่อยและเตะฉัน ทำเหมือนฉันเป็นกระ สอบทราย ขดตัวอยู่ตรงมุม เจ็บไหม ก็เจ็บมากจริงๆ แต่ยังห่าง ไกลจากหัวใจของฉันเยอะ การกระทำที่ไม่แบ่งแยกความผิด ความถูกนี้ เขาเป็นพ่อแบบไหนกัน

แม่เลี้ยงยังรู้สึกโกรธดั่งพายุไม่หยุด “หลัวหมินจวน หลัวห มิงจวน ดูสิว่าคุณสอนเด็กยังไงกัน ยังเด็กขนาดนี้ก็รู้จักเจ้าชู้แล้ว โตขึ้นไปก็ไม่รู้จะประสบความสำเร็จหรือล้มเหลวกันแน่

พ่อเป็นคนที่ไม่อยากเสียหน้า มักจะชอบเยาะเย้ยฉัน ว่า ไม่มีข้อดีอะไรเลย ไม่สามารถทำให้เขาภูมิใจได้ แม่เลี้ยงพูด ขนาดนี้ เขาก็ยิ่งตบตีแรงขึ้น หยิบไม้กวาดมา อลหม่านพักหนึ่ง

ใช่ ตอนนี้ฉันอยากจะเข้าใจตัวเองมากๆ ขึ้นสวรรค์ไปหาแม่ ของฉัน มีชีวิตอยู่ตอนนี้มันมีความหมายอะไรกัน แต่ฉันชำเลือง มองก็เห็นเหอเสงี่ยนยิ้มมุมปาก ฉันรีบล้มเลิกความคิดนี้ ไม่ ฉัน ต้องแก้แค้น ไม่เพียงแค่การแก้แค้นเท่านั้น ยังมีพวกคนรวยคน นั้นที่ชนแม่ตาย ฉันไม่มีทางลืมหน้าตาของเขาตลอดชีวิตแน่

อาจจะเป็นแค่เกมสนุกๆ แต่สำหรับฉันมันเหมือนผ่านมา ศตวรรษ ฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองจะเอาชีวิตรอดได้ยังไง ต่อมาฉัน สูญเสียสัญชาตญาณ เวียนหัวไปหมด ได้ยินเสียงรถพยาบาล แล้วก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้งที่ผ่านมาได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว ข้างกายฉัน ไม่มีใครสักคน แสงที่สาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ถึงแม้จะส่อง มาแค่ครึ่งตัวของฉัน แต่กลับไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นเลย ฉันขยับตัวไม่ได้ คนที่เดินข้างนอกตรงทางเดิน มักจะชอบหันมามอง มันทำให้ฉันรู้สึกอับอาย

เวลาเกือบๆเที่ยงวัน ประตูห้องถูกเปิดออก มีร่างกายหลัง คอมคนหนึ่งเดินเข้ามา มองใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวย่น เขาคือตา ของฉันเอง เขาเป็นทหารผ่านศึกมาก่อน

“เสี่ยวเหวิน เสี่ยวเหวิน” ขาของตาฉันไม่ค่อยดี เป็นผลของ โรคที่เหลือจากสงครามในอดีต ตั้งแต่เล็กเขาก็ชอบเล่านิทานให้ ฉันฟัง พวกเราตาหลานสองคนรักกันมาก แต่ตั้งแต่เกิดเรื่องของ แม่ ก็ค่อยๆห่างกันไป

“ตา” ฉันอยากจะลุกขึ้นไปพยุงเขา แต่สะเทือนไปยัง

บาดแผลที่อยู่บนตัว รู้สึกเจ็บปวดจนฉันหน้าตาบิดเบี้ยว และ เกือบจะสลบไป “เสี่ยวเหวิน ใครทำให้คุณเป็นแบบนี้ บอกกับตามา ตาจะยิง

เขาให้ตาย ในนัดเดียว” ตาถามด้วยสีหน้าอย่างเอาเรื่อง

ฉันเป็นคนที่อ่อนไหวง่าย หลังจากพ่อมีผู้หญิงคนอื่น ก็ทำตัว แย่ๆกับฉันไม่เหมือนเมื่อก่อน ตาจึงเป็นคนที่ฉันสนิทด้วยที่สุด เห็นได้ชัดว่าคนชราที่มีผมหงอก แล้วยิ่งมาพูดแบบนี้ด้วยแล้ว น้ำตาของฉันก็ไหลพรากออกมา

“เสี่ยวเหวิน ตาสอนคุณว่ายังไง ลูกผู้ชาย ต่อให้เลือดไหล ออกมาแค่ไหน แต่ห้ามร้องไห้ออกมาเด็ดขาด” ทันใดนั้นตาก็ ดุดันขึ้นมาไม่น้อย

ฉันรีบเช็ดน้ำตาทันที แล้วสงบจิตสงบใจลงเงียบๆ วันหนึ่งฉันจะอยู่เหนือทุกคน และสิ่งแรกที่จะทำคือแก้แค้นเขา

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง ตาถามเสียงเบา และแปลก ใจมาก

“ยังอยู่ดีมาก” ฉันพยักหน้า ตอบอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับ

“เหลวไหล คุณเป็นแบบนี้กลับไม่ห่วงคุณเองเลย นี่เรียกว่าดี เหรอ สามีภรรยาที่ผ่านการแต่งงานมาทั้งคู่ ไม่มีวันจบด้วยดี และเด็กๆก็จะทุกข์ทน” ตาด่าด้วยความโกรธ

ฉันเพียงแค่ก้มหน้า “อาจจะเพราะงานค่อนข้างยุ่ง ตา คุณก็ อย่าตำหนิเลย ตอนนี้ฉันก็ไม่ใช่เด็กแล้ว รู้ว่าควรจะดูแลตัวเอง ยังไง”

ตาส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ตลอดสองวันก็เป็นเขาที่ดูแล ฉันตลอด และไม่เห็นแม้แต่เงาพ่อของฉันเลย ทั้งหมดมันเป็น เพราะผู้หญิงสองคนนี้ ทำลายครอบครัวของฉันจนกลายเป็น แบบนี้

แต่ตอนนี้ฉันไม่มีความสามารถพอที่จะแก้แค้นพวกเขา และ ก็ไม่มีหน้าจะกลับบ้านด้วย พักอยู่ที่โรงเรียนแล้วกัน ฉันรีบกลับ บ้านทันที ใครจะรู้ว่าเจอเข้ากับเหอเสงี่ยน เธอก็กำลังเก็บของอยู่ อาจจะเพราะหมดวันหยุดแล้ว

ฉันจองเธออย่างเย็นชา ไม่นานก็ดึงดูดความสนใจของเห อเสงี่ยน เธอถามว่า “มีอะไร” มองไม่เห็นความละอายใจเลยสักนิด
“ทำไมคุณต้องทำแบบนั้นกับฉันด้วย” ฉันถามเน้นทีละคำ

เหอเสงี่ยนพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “เหอะ คุณนี่มันตลกจริงๆ ยังมีหน้ามาถามฉันว่าทำไมอีก ใครที่เอาเปรียบฉันล่ะ ใครที่ แอบดูของส่วนตัวของฉัน คุณก็สมควรถูกตีแล้ว”

คำพูดนี้มันบาดลึกจนฉันรู้สึกเจ็บปวด “อ๋อ ก็เลยยอมให้คน อื่นที่มีเงินมาเลี้ยงดูคุณ ให้ย่ำยีตามใจชอบ แค่ฉันมีความสุขก็ พอไม่ต้องไปสนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนทั้งนั้นก็ได้งั้นเห รอ” ฉันพูดอย่างเยาะเย้ยและต่อสู้กลับ

เหอเสงี่ยนหน้าแดงไปชั่วขณะ พูดด้วยความโกรธว่า “คุณ ลองพูดอีกครั้งดูสิ เชื่อไหมว่าฉันจะเรียกพ่อของคุณกลับมา จัดการคุณ วันก่อนเขาพูดไว้แล้วว่า ถ้าหากคุณยังกล้าจะเสีย มารยาทกับฉัน หลังจากนี้ก็อย่าได้คิดจะเหยียบเข้ามาในบ้าน หลังนี้อีก”

“ไม่เข้าก็ไม่เข้า คุณคิดว่าฉันจะเดือดร้อนเหรอ ฉันจะข่มขืน คุณให้ดูเลยเป็นไง” ฉันเหมือนกับหมาป่าที่หิวโหย พุ่งตรงเข้าไป แล้วกอดเหอเสงี่ยนเอาไว้แน่น

ถึงแม้เธอจะอายุมากกว่าฉันสองปี แต่พละกำลังไม่เท่ากับ ฉัน การข่มขืนที่มาแบบกะทันหัน ทำให้เธอตะลึง เห็นได้ชัดว่าคิด ไม่ถึงว่าฉันจะกล้าทำเรื่องแบบนี้

ฉันยื่นมือออกไป แล้วตบลงไปที่ก้นของเธอ “เพียะ”

ไม่เพียงแค่อ่อนนุ่มแต่ยังนิ่มอีกด้วย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ กลม จนมือของฉันไม่อยากจะเอาออกไป “ซื้อ” เหอเสงี่ยนร้องไห้จนสั่นไปทั้งตัว การกระทำที่รุนแรงมาก ไม่ระวังจนเผลอไปโดน แผลของฉัน แต่หน้าอกของเธอกำลังถูกับแขนของฉันอยู่ สถานการณ์ในสองครั้งนี้ ทำให้ฉันเกือบจะอกแตกตาย

ไม่รอให้เหอเสงี่ยนมีสติกลับมา ฉันก็ดีไปอีกครั้งหนึ่ง “หลัว จื้อเหวิน คุณมันไอ้เลว จะต้องไม่ตายดี อย่าคิดว่าหญิงชราจะให้ โอกาสอีก ไม่อย่างนั้นจะหาคนมาฆ่าคุณ” เหอเสงี่ยนด่า ฉันยังมี ความกลัวเล็กน้อยอยู่ เธอเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ใกล้ชิดกับ สังคมเหล่านี้อยู่บ้าง ฉันเพียงแค่นักเรียนมัธยมปลาย อยู่ที่ โรงเรียนทั้งวัน ถ้าจะต่อสู้กับคนแข็งแกร่ง ก็ไม่มีโอกาสที่จะชนะ ได้เลย

แต่ผู้ชายทุกคนต่างก็ถือดีกันทั้งนั้น ฉันเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น “เฮ้ ถึงช่วงเวลาสำคัญนี้ คุณยังฉัน ให้แม่ของคุณมาตีจนตาย” ฉันพูดขึ้นมาอีกครั้ง เหอเสงี่ยนสุดท้ายก็เงียบลง น้ำตาร่วงหล่น ลงมา ร้องไห้หนักจนกลายเป็นคนเจ้าน้ำตา ถ้าให้ฉันเดานะ เธอ ยังไม่เคยพ่ายแพ้ขนาดนี้มาก่อนสินะ ท่าทางที่ถูกโอ๋มาตั้งแต่เด็ก ฉันดูแล้วไม่คุ้นเคยเลย

เห็นเธอถูกฉันตีจนร้องไห้ ฉันรู้สึกมีความสุขเล็กๆ ในใจ ให้ ตาย คุณชายจิตวิปริตไปแล้วใช่ไหม