บทที่ 1 รูปภาพที่พิเศษมาก

ตอนมัธยมศึกษาชั้นปีที่ 5 ในปีนั้น เหตุการณ์อุบัติเหตุรถชนได้ พรากแม่ของฉันไป คนขับรถเป็นพวกลูกคนรวยที่เมาแล้วขับ ปากก็พูดว่าตัวเองนั้นมีเหตุผล บอกว่ามีหมูป่าตัวหนึ่งมาชนรถ ของเขาพัง คำพูดนี้ฉันไม่สามารถลืมได้เลยทั้งชีวิต

ต่อมาพ่อของฉันก็ไปทุกหนแห่งเพื่อขอร้องหรืออ้อนวอนขอ ความช่วยเหลือจากคนอื่น ได้รับค่าตอบแทนกลับมาเจ็ดแสน เงินก้อนนี้ได้เปลี่ยนครอบครัวของพวกเราไป ปีที่สองพ่อก็ซื้อ บ้านใหม่ แถมยังหาแม่เลี้ยงมาให้ฉัน เธอมีลูกสาวคนหนึ่ง ชื่อว่า เหอเสงี่ยนอายุมากกว่าฉันสองปี และดูสวยกว่าแม่ของเธออีก

เหมือนกับชื่อของเธอเลย บรรยากาศรอบตัวนั้นช่างเย็นชา ไม่ว่าจะกับพ่อของฉันหรือฉัน นี่ทำให้ฉันไม่มีชอบใจมาก เพราะ บ้านหลังนี้แลกมาด้วยชีวิตของแม่ฉัน ทั้งยังไม่เคยเรียกร้องให้ บ้านเธอจ่ายเงินสักบาท นี่คือสีหน้าที่ควรทำใส่ฉันหรือ?

แต่พ่อก็ไม่ได้โกรธอะไร ฉันได้เพียงแค่กัดฟันอดทนไว้เท่านั้น

แม่เลี้ยงคนนี้ก็มีส่วนอื่นที่ดีอยู่ ที่เสียอย่างหนึ่งคือชอบเปรียบ

เทียบ มักจะยกยอเหอเสงี่ยนต่อหน้าพ่อเป็นประจำ ไม่ว่าจะ

คะแนนอะไรก็จะมีชื่ออยู่อันดับต้นๆ พึ่งเข้าเรียนปีที่หนึ่งก็รู้จักหา

รายได้เสริม ยืนหยัดด้วยตัวเอง ไม่เหมือนฉันที่เป็นหนอนห่อใบ

ข้าวที่ขี้เกียจและเอาแต่ดูคนอื่นทำงาน

ทุกครั้งที่ปิดเทอมกลับมา เหอเสงี่ยนมักจะถือถุงเล็กถุงใหญ่ติดมือมาด้วย บุหรี่กับเหล้ามาให้พ่อ และยังมีเครื่องสำอางมา ฝากแม่ของเธอ แต่ไม่มีของฉันเพียงคนเดียว เธอเหมือนจะไม่ ชอบฉันมาก

พื้นที่บ้านของฉันค่อนข้างกว้าง มีทั้งหมดหนึ่งร้อยยี่สิบกว่า ตารางเมตร ห้องน้ำสองห้อง พ่อแม่อยู่ในห้องของพวกเขา มีครั้ง หนึ่งที่เหอเสงี่ยนอาบน้ำ ฉันก็ปวดปัสสาวะมาก จึงวิ่งเข้ามา ไม่ทันระวังจนไปชนแนบชิดกับตัว ผลคือ โดนด่าซะเละเลย แม่ เลี้ยงบอกว่าฉันไม่รู้จักมารยาท ประตูก็ไม่เคาะ ฉันจะรู้ได้ยังไงว่า พวกเขาอยู่ข้างใน

โชคดีที่พ่อช่วยพูดให้ฉัน สิ่งที่ทำให้ฉันหนาวเหน็บไปทั้งหัว ใจจริงๆคือวันนั้น พวกเราสี่คนนั่งกินข้าวด้วยกัน เหอเสงี่ยนพูด ว่าเงินเธอหายไปหนึ่งพัน พ่อก็ถามว่าหายที่โรงเรียนหรือกลาง กะตอนอยู่ที่ตลาด ทางหรือเปล่า เหอเสงี่ยนพูดว่าไม่น่าจะใช่ เพราะตอ นัดชุมชนยังซื้อของอยู่เลย แม่เลี้ยงก็มองมาทางฉัน สายตานั่น มันบ่งบอกชัดเจนมาก และยังใช้แขนสะกิดพ่ออีก

“เสี่ยวเหวิน ค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันที่ให้คุณไป มันน้อย ไปใช่ไหม” สีหน้าของพ่อเคร่งขรึมเล็กน้อย แล้วถามออกมาทันที

ในใจของฉันรู้สึกเหมือนถูกอะไรไม่รู้แทงเข้าไป มันรู้สึกแบบ นั้นจริงๆ สองปีนี้เขาสร้างครอบครัวใหม่ โดยที่ไม่สนใจความ รู้สึกของฉันว่าแย่แค่ไหน ตอนนี้ยังทำเหมือนเป็น “คนนอก” และมาสงสัยฉัน ความผิดหวังแบบนี้ แม้แต่รสชาติของความผิด หวัง ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ลิ้มลองมัน
ฉันเพียงแค่ยิ้มอย่างขมขื่นออกไป แม้แต่พ่อก็ไม่รู้จักลูกชาย ตัวเองดีพอ นี่คือคุณสมบัติของความเป็นพ่อเหรอ ตอนนี้ถึงฉันจะ ปฏิเสธ มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร

“เฮ้อ ช่างมันเถอะ บางทีพอเห็นพี่สาวหาเงินได้ ชีวิตที่ราบรื่น ทำให้จิตใจไม่สงบสุขล่ะมั้ง เงินหนึ่งพันนั่นก็ถือว่าเป็นเงินที่ให้ คุณไว้แล้วกัน” แม่เลี้ยงส่ายหน้า แต่กลับซ่อนความดูถูกเอาไว้ไม่ อยู่

พ่อตบโต๊ะ พูดอย่างไม่โกรธว่า “เสี่ยวเหวิน ตอนนี้เอาเงิน ออกมา พวกเราจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“หลัวหมินจวน ตกลงแล้วฉันยังเป็นลูกของคุณอยู่ใช่ไหม” ฉันรู้สึกเศร้าใจ ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง และก็ขี้เกียจจะเถียงด้วย

“ดูสิ คำที่พูดกับผู้ใหญ่ยังไม่มีความเคารพเลย” แม่เลี้ยงก็

เริ่มพูดใส่ร้ายอีกครั้ง พ่ออาจจะคิดว่าเสียหน้า เลยตบมาที่หน้า

ฉัน ความเจ็บปวดที่รุนแรงนั้น ทำให้ฉันรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย

จริงๆแล้วฉันว่าฉัน ฉันไม่ว่า รับความน้อยใจนี้ได้ แต่สิ่งที่ ฉันเสียใจจนพูดไม่ออก คือสายตาของสองแม่ลูกที่มองมา ราวกับว่ากําลังเชือดเฉือนฉันอยู่

“งั้นก็ถือว่าฉันเป็นคนหยิบไปแล้วกัน” พูดจบ ข้าวก็ไม่กิน แล้ว เดินเข้ามาในห้องตัวเอง รู้สึกถูกทุกคนทอดทิ้ง

สี่ทุ่มกว่าฉันค่อยๆย่องออกไปหาอะไรกิน กินให้ท้องมันอิ่ม แต่อาหารที่กินนั้นเย็นจืดชืดไปหมดแล้ว รู้สึกปวดท้องมาก ตอน เที่ยงคืนจึงปีนลงมาไปเข้าห้องน้ำ ตอนที่นั่งยองๆ ก็พบธนบัตรแบงค์ร้อยกองหนึ่งอยู่ข้างใต้ตู้เก็บตรงอ่างล้างมือ หยิบมาตรวจ สอบ นับดูแล้วเป็นจำนวนเงินหนึ่งพันหยวน เหอเสงี่ยนทำหล่นไว้ โดยไม่รู้ตัว แถมยังคิดว่าฉันเป็นคนขโมยไปอีก

เช้าถัดมาตอนที่ทานข้าวกลางวัน ถือโอกาสตอนที่พวกเขา อยู่ทุกคน ฉันก็หยิบเงินออกมา “อ่ะ นี่เงินของคุณ เมื่อคืนฉันเจอ มันตกอยู่ข้างล่างอ่างล้างมือ

จริงๆคือที่โดนคนใส่ร้าย ฉันหวังเพียงแค่ว่าพวกเขาจะ ขอโทษฉันสักคำ แต่ใครจะรู้ว่าเธอเสงี่ยนจะกลอกตามองบน ใส่ ฉัน “เฮ้ เมื่อวานที่บอกให้คุณหยิบเงินออกมาคุณก็ไม่สนใจจะทำ ตอนนี้มาแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา คุณนี่มันใจร้ายมากจริงๆ” พูด อยู่เธอก็ยังยกนิ้วหัวแม่มือขึ้นมา

“เฮ้อ เสี่ยวเหวิน ถึงคุณจะมากระทำตอนที่ไม่ทันกาลแล้ว แต่ การสำนึกผิดนั้นสามารถเรียนรู้และแก้ไขข้อผิดพลาดนั้นได้ หลัง จากนี้อย่าเป็นแบบนี้อีก เงินไม่พอใช้ขอเพียงแค่เอ่ยปากพูด เรา เป็นครอบครัวไม่จําเป็นต้องเกรงใจกัน” แม่เลี้ยงถอนหายใจ พูด และส่ายหน้า

สีหน้าพ่อเคร่งขรึมมาก เห็นได้ชัดว่าเป็นสัญญาณของพายุที่ กำลังจะมา เขาถือชามข้าวขึ้นมา แล้วเขวี้ยงมาทางฉัน การกระ ทำนี้ทำให้ฉันคาดไม่ถึง มึนหัวจนเปลี่ยนเป็นความรู้สึกเจ็บปวด ขึ้นมา ฉันเอื้อมมือไปลูบคลำ เลือดก็เปื้อนมือ เขาตบตีฉันเพื่อผู้ หญิงสองคนนี้ ฉันรีบวิ่งเข้าในห้องอย่างรวดเร็ว มุดอยู่ในผ้าห่ม น้ำตาไหลพรากออกมา
สงสัยแม้กระทั่งว่าตัวเองเป็นคนหยิบมาหรือเปล่า ทำไมเขา ถึงได้ใจร้ายขนาดนั้น ใครก็ไม่ไว้หน้า ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันก็ กลายเป็นคนเงียบขรึม มีเรื่องอะไรก็เก็บเอาไว้ในใจ

ฟังเสียงหัวเราะพูดคุยของพวกเขา ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็น คนนอก ไม่ใช่คนในครอบครัว ขอแค่เพียงฉันไม่ยกประเด็น หัวข้อขึ้นมา ก็ไม่มีอะไรให้ต้องพูดคุย นี่มันเป็นบ้านของฉัน แต่ก็ ถูกผู้หญิงสองคนนี้แย่งไป ทั้งที่ฉันไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด

พูดแล้วก็น่าขำ บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่พ่อซื้อ แต่ฉันไม่เคยไป ห้องของเหอเสงี่ยนเลยสักครั้ง ครั้งแรกที่ไปก็ค่อนข้างพิเศษ และ ก็รู้ความลับของเหอเสงี่ยนที่หารายได้เสริมตั้งแต่วันนั้นมา

ฉันดูโทรทัศน์อยู่ที่ห้องรับแขกสักพัก เหอเสงี่ยนอาบน้ำอยู่ ในห้องน้ำ เสียงน้ำไหลดังซู่ซ่า สะท้อนกลับเข้ามาในใจของฉัน จนฉันอดที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาไม่ได้ เปิดดูรูปถ่าย เซ็กซี่ ในขณะที่ฉันกำลังคิดเพ้อเจ้ออยู่ ก็ได้ยินเหอเสงี่ยนตะโกน เรียกชื่อของฉัน

ฉันเลิกคิดเพ้อเจ้อ พบว่าเธอกำลังเอียงคอ มีท่าทางเป็น อาย “ทําอะไร” ฉันขยับเข้าไปใกล้ขึ้น ตรงประตูมีช่องว่างเหลือ อยู่ แต่กลิ่นน้ำหอมที่โชยมา ทำให้ใจของฉันเต้นแรง

“คือว่า ชุดชั้นในของฉันมันตกลงบนพื้นเปียก คุณช่วยไป หยิบตัวใหม่มาให้ฉันหน่อย” คำพูดเหอเสงี่ยนดูเหมือนเป็นคำ สั่ง

ฉันเปิดปากพูดว่า “ต่อให้ฉันไปห้องของคุณอีกแล้ว จะรู้ได้ยังไงว่าชุดชั้นในอยู่ตรงไหน

“อยู่ในลิ้นชักล่างสุดของตู้เสื้อผ้า หามาสักตัวหนึ่งก็ได้แล้ว” เหอเสงี่ยนพูดเร่ง ฉันรู้สึกไม่ยินดีไปชั่วขณะ คุณเป็นคนขอร้อง ให้ฉันช่วย แต่ยังมีท่าทีแบบนี้อีก “ฉันดูโทรทัศน์อยู่ คุณก็ไป หยิบเองสิ”

“ไปหยิบเสื้อผ้าเท่านั้น ถ้าฉันวิ่งออกไป แล้วถูกคุณเห็นจะทํา ยังไง รีบไปหยิบหน่อย ไม่อย่างนั้นแม่ของฉันกลับมา คุณจะรู้ว่า มันร้ายแรงมาก” เหอเสงี่ยนแกล้งทำเป็นโกรธ จ้องมาที่ฉัน สอง มือเท้าเอว มองจากมุมนี้ของฉัน จะเห็นเพียงแค่ครึ่งตัวเล็กๆ เธอ คนนี้ เมื่อเปรียบเทียบกับผู้หญิงหน้าอกแบบอย่างบ้านเรา เหอเส วียนนั้นก็พอใช้ได้ จนฉันอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

“เฮ้ หลัวจื้อเหวินคุณมันไอ้เลว” เธอกระแทกประตู ฉันรีบวิ่ง หนีไปอย่างรวดเร็ว คิดว่ามันน่าอาย โตขนาดนี้แล้ว ของผู้หญิงก็ เคยเห็นมาแล้ว แต่กลับรู้สึกเหมือนเพิ่งเห็นเป็นครั้งแรก

“ช่างเถอะ ช่วยคุณก็ได้ จะตะโกนอะไรกันนักกันหนา” ฉันจึง ต้องทําตามอย่างว่าง่าย เดินเข้าไปในห้องของเหอเสงี่ยน ถึงแม้ จะไม่กว้างมาก แต่ก็ดูอบอุ่น

เปิดลิ้นชักที่สอง ก็ปรากฏชุดชั้นในสีสันสดใสกองหนึ่ง ซึ่ง มีลักษณะเป็นไซส์ที่ใหญ่มาก แต่ละตัวจะมีกลิ่นตัวของเหอเสงี่ยน ติดอยู่ ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้จะมีความคิดที่เปิดกว้าง แปลกใจ มากเมื่อฉันเปิดลิ้นชักแรก เจอเข้ากับถุงน่องเป็นสิบๆคู่ กับแฟ้ม เอกสารหนึ่งอัน มีเขียนกำกับไว้เป็นพิเศษอยู่ด้านล่างของแฟ้มตัวแฟ้มเป็นแบบใส และยัง

หลัวจื้อเหวิน คุณทําอะไรฉันยังได้ละเอียด เหอเส

วียนก็เดินตรงเข้ามา ใช้ผ้าเช็ดตัวพันเอาไว้อย่างมิดชิด ฉันรู้สึก

มา” เหอเสงี่ยนด้วยความโกรธ

“เชอะ ทำไมฉันต้องคุณด้วย กล้าล้างออกมา ยังจะไม่ให้ คนเลี้ยงดูให้คุณถ่ายไหมโดยไม่ คิด ผู้หญิงคนจะใช้เหตุผลมาวัดไม่เหอเสงี่ยนเพิ่งจะขึ้นปี หนึ่ง แต่แม่เลี้ยงว่าเธอทำเงินได้หลายพันต่อเดือน ซึ่งขัด เหตุผล เงินไหนถึงได้เยอะขนาดฉันศึกษาหญิงจำนวนมากในโรงเรียนศิลปะเสี่ยเลี้ยงดู นี่ก็ ไม่แปลกใจอะไร เพียงสองขาเรียว หลับสองข้าง โทรศัพท์ มือถือ กระเป๋า และเงินเดือนต่างได้มาครอบครอง เหมือนอธิบายได้เพียงแค่สำหรับผู้หญิงรักตัวเอง ฉันอยากจะพูด แค่ทำไมมองมาที่ฉันบ้าง

คุณถูกเสี่ยเลี้ยงดูเหอเสงี่ยนเหมือนสิงโตบ้าหนึ่ง พุ่งตรงมาฉัน ฉันตกใจ แล้ว ก็เธอเอาไว้ด้านล่าง

ตอนฉากมันเบลอมาก ยิ่งกว่านั้นหน้านิ่มของทำให้ฉันสติแตกกระเจิง อธิบายเป็นคำพูดได้ อย่างก็ตาม ร่างกายของฉันก็ทรยศฉันแล้วเรียบร้อย สองมือไปรอบเอวบางของเธออย่างไม่รู้ตัว ปลายนิ้วถูกแทนที่ด้วยความเรียบเนียน และสดชื่น จนทำให้ฉันเกือบหายใจไม่ออก