บทที่ 4 ถ้าใครกล้าบังคับให้นายพูด ก็เอาเงินฟาดมันให้
ตายเลย
ตั้งแต่ที่เสี่ยวเป่าขึ้นรถมาก็เอาแต่ก้มหน้า ยังคงไม่มีการ เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย
สีหน้าขาวซีดของเห้อ ถั่วที่กำลังขับรถ เห็นได้ชัดเลยว่าเขา
กําลังโกรธ
ไม่รู้ว่ากําลังโกรธเสี่ยวเป่าที่หนีออกจากบ้านไป หรือว่าโกรธ เรื่องของผู้หญิงคนนั้น
รถเลื่อนเข้ามาจอดที่หน้าวิลล่าแห่งหนึ่ง เพิ่งจอดนิ่ง ประตูรถ ด้านหลังก็ถูกคนเหวี่ยงใส่
ร่างเล็กๆ ก็พุ่งตรงเข้าไปในวิลล่าอย่างรวดเร็ว เหวี่ยงประตู ใหญ่ซะจนสั่นสะเทือนไปทั้งบ้าน
เห้ออัล้วลงจากรถมาอย่างหน้า
คุณพ่อบ้านรีบตามออกมาดู: “คุณชายครับ คุณชายเล็กเขา….
“เรื่องของวันนี้ คราวหลังอย่าให้เกิดขึ้นอีก เห้ออี้ถั่วพูด
ร่างกายของคุณพ่อบ้านสั่นเทา “แต่ว่าคุณชายเล็กเขาชอบ คุณหมอเฉียวมากนะครับ”
“ดังนั้น เขาก็สามารถไปรบกวนชีวิตคนอื่นได้อย่างนั้นหรือ?เห้ออี๋ วถามกลับอย่างเย็นชา
“คุณขายครับ สิ่ง ที่ผมจะพูดต่อไปนี้คุณอาจจะไม่อยากฟัง แต่ หลังจากเกิดเรื่องขึ้นคุณชายเล็กถึงจะหนีออกจากบ้านไป และ คุณหมอเจียวก็เป็นคนแรกที่เขายอมใกล้ชิดด้วย ผมคิดว่านี่เป็น สัญญาณที่ดีนะครับ”
“ถ้าหากว่าคุณคิดแบบนั้นละก็ กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ ด้าน คุณชายเล็กผมจะหาคนอื่นมาดูแลเอง”
เห้ออี้วมองพ่อบ้านเบาๆหนึ่งครั้ง แล้วเข้าไปในห้องหนังสือ บนซินสอง
คุณพ่อบ้านมองไปที่แผ่นหลังของเห้อ ถั่ว แล้วถอนหายใจ อย่างช่วยไม่ได้
พอเห้อลั่วเพิ่งจะนั่งลงในห้องหนังสือ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง ดังขึ้นเป็นระยะ และยังมีเสียงขวางสิ่งของอีก
เห้อลั่วหลับตาลง และเปิดประตูห้องหนังสือออก
ในเวลาเพียงไม่กี่นาที ห้องรับแขกที่เคยสะอาดเรียบร้อย ก็ กลายเป็นที่ทิ้งขยะขนาดใหญ่
สิ่งของที่สามารถขว้างได้ก็โดนขวางแตกจนหมด
เสี่ยวเป่าเดินเท้าเปล่าไปตามพรมที่เต็มไปด้วยเศษแก้วที่แตก
คุณพ่อบ้าน แม่นม และสาวใช้ตามอยู่ด้านหลังเขา แต่กลับไม่มีใครกล้าห้ามเขาเลย
เห้ออี้ลัวยืนมองเสี่ยวเป่าอาละวาดอย่างไม่มีเหตุผลอยู่บน ระเบียงทางเดินชั้นสองด้วยใบหน้าที่เป็นชา
จนกระทั่งเท้าที่ขาวเนียนของเสี่ยวเป่า โดนเศษแก้วชิ้นหนึ่ง บาดเข้า เขาถึงเอ่ยปาก “เห้อเวยเฟย ถึงจะอาละวาดต่อไป ก็ ไม่มีอะไรดีขึ้นกับตัวเธอ!”
เห้ออี้ลัวจะเรียกชื่อเต็มของเขาเฉพาะเวลาที่โกรธ
ร่างเล็กตัวสั่นเทา จากนั้นเขาก็ผลักแจกันโบราณที่สูงกว่าตัว เองจนล้มลงบนพื้น
เครื่องลายครามที่เปราะบางกับพื้นที่แข็งทำให้เกิดเสียงแก้ว
แตกเพร้งดังขึ้น
แจกันโบราณที่มีมูลค่ากว่าสิบล้านแตกละเอียดในทันที
เสี่ยวเป่ายืนอยู่กลางพื้นที่ยุ่งเหยิง
ใบหน้าเล็กๆ ที่ดื้อรั้นและยังไม่บรรลุนิติภาวะของเสี่ยวเป่าเลย ขึ้นไปมองเห้ออี้ลัวอย่างท้าทาย
เห้อลั่วขมวดคิ้วแน่น และเดินลงบันไดมาทีละก้าว
เสี่ยวเป่ายังคงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา ปล่อยให้ เลือดไหลออกมาจากบาดแผลที่เท้า แต่ยังไม่มีสีหน้าที่อ่อนแอ เล็ดลอดออกมา
เอวค่อยๆเดินไปนั่งที่โซฟา แล้วโบกมือให้พ่อบ้าน แม่นมและสาวใช้
ไม่นานห้องโถงขนาดใหญ่ก็เหลือแค่เพียงคนสองคน
เห้ออี้ถั่วยังคงไม่สนใจแผลตรงเท้าของเขาที่กำลังมีเลือดไหล ออกมา “บอกมาว่านายอยากจะทำอะไร?”
เสี่ยวเป่าหยิบมินิแท็บเล็ตออกมาอย่างไม่พอใจ พิมพ์ตัวอักษร หนึ่งบรรทัด “เธอไม่ต้องการผม
“เธอไม่ได้เสียสติสักหน่อย จะต้องการเด็กที่น่ารำคาญอย่าง นายไปทำไมกัน? ! ถ้านายไม่ใช่ลูกฉัน ฉันก็ไม่เอานายหรอก!
ทันทีที่สิ้นเสียงของเห้ออี้ล้ว ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องที่แสบแก้วหู
ดัง น
เห้อลั่วปิดริมฝีปาก แล้วยื่นมือออกไปยกเสียวเป่ามาไว้ที่ตัก
เสี่ยวเป่าขัดขืน
เห้ออี้ถั่วเหลือบมองเขาด้วยหางตา พูดอย่างเย็นชา “ก่อนที่ จะเจรจากับฉัน ควรนับเบี้ยของตัวเองซะก่อน
หลังจากพูดจบ เสี่ยวเป่าก็เหมือนกับว่าโดนปิดเครื่อง ยอมให้ เห้ออี้ลั่วอุ้มโดยไม่ส่งเสียงใดๆอีก
เห้ออี้ล้วยกเท้าอ้วนๆเล็กๆของเขาขึ้นมาอย่างไม่อ่อนโยนเลย สักนิด เมื่อเห็นบาดแผลที่ขมวดคิ้วแล้วยื่นมือไปดึงเศษแก้วออก มาจากเท้าอ้วนๆของเขา
ต่อมาก็หยิบกล่องประถมพยาบาลออกมาจากลิ้นชักด้านข้างแล้วทําแผลให้เขา
หลังจากทําแผลเสร็จ ก็โยนเสียวเป่าไปที่โซฟาด้านข้างอย่าง โกรธเคือง มือสองข้างกอดอกแล้วมองไปที่เขา
เสี่ยวเป่าก็เบิกตากว้างมองเห้อลั่ว โดยไม่พูดอะไร
ทั้งสองคนจ้องหน้ากันอยู่สักพัก
เห้ออี้ลั่วกรอกตาท่าทาง โกรธ “พ่อนักรบ นายช่วยเข้าใจถึง ความลำบากของพ่อบ้างได้ไหม? การประชุมนานาชาติของฉัน เพิ่งจะได้เริ่มขึ้น ก็โดนคนอื่นเขาโทรมาตามให้รีบออกไปแก้ ปัญหาเรื่องของนาย หลังจากนั้นนายก็อาละวาดชะ นายคิดว่าสิ่ง เดียวที่พ่อของนาย ฉันคนนี้มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้เพื่อช่วยแก้ ปัญหาให้นายหรอ?”
เสี่ยวเป่าไม่สนใจเห้ออี้ลัว แม้แต่แท็บเล็ตก็ไม่อยากจะพิมพ์
เห้ออี้ลั่วรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ “นายมีอะไรจะขอก็รีบพูด มาให้ชัดเจน อย่าปล่อยให้พลาดโอกาสเจรจาที่ดีแบบนี้ไป แล้ว นายก็มาทำลายข้าวของอีก ไม่มีใครมีภาระหน้าที่ที่จะต้องมา คอยเอาใจนายหรอกนะ พ่อนาย ฉันก็ไม่มีข้อต่อรองที่สูงมาก ก่อนที่นายจะขออะไรจากฉัน ก็เตรียมใจที่จะตอบคำถามฉันไว้ก็ พอ หากนายไม่คิดจะต่อรอง รบกวนนายช่วยขึ้นไปคิดไตร่ตรอง ข้างบน
ใบหน้าเล็กของเสี่ยวเป่าก็เกิดประกายความคิดออกมา เห้ออี้ชั่วนั่งฟังโซฟารถปฏิกิริยาตอบรับจากเขา
นิ้วเล็กๆของเสี่ยวเป่ารีบจิ้มไปที่มินิแท็บเล็ตอย่างรวดเร็ว หลัง จากนั้นก็ปีนข้าม โซฟามาอยู่ข้างๆเห้อลั่ว แล้วส่งมินิแท็บเล็ตไป ให้เห้ออี้ลั่ว
เห้ออี้ถั่วเหลือบมอง บนหน้าจอเขียนไว้ว่า ผมอยากให้หมอ เฉียวอยู่กับผม
เงื่อนไขที่สัญญากับฉันหละ?”
ใบหน้าเสียวเป่าแสดงออกถึงความลำบากใจ สุดท้ายก็กัดฟัน แล้วแกว่งเท้า พิมพ์อักษรอีกบรรทัดลงบนจอ “ผมจะไปโรงเรียน
เห้ออี้วมองอักษรบนหน้าจออย่างเงียบๆ ด้วยไอคิวของนาย ถ้าให้ไปเรียนอนุบาลละก็เสียเวลาเปล่าๆ แถมนายก็ไม่ยอมพูด ไปเรียนอนุบาลก็ไม่มีประโยชน์
เสี่ยวเป่าได้ยินอย่างนั้นดวงตาสีดำแปลงประกายมองไปที่เห็ อลั่วอย่างเงียบๆ รอคำตอบของเห้อ ถั่ว
“ต้องพูดคุยกับฉันสามประโยคต่อวัน แต่ละประโยคจะต้องไม่ น้อยกว่าสินค้า
เสี่ยวเป่าก้มหน้าลง มือเล็กๆขชุดนอนตัวเล็ก อย่างลำบาก
ใจ
เห้ออี้ลัวมองไปที่สมองแตงโมของเขา ถอนหายใจอย่างต่อ เนื่อง ; “ชาติที่แล้วฉันไปขุดหลุมศพบรรพบุรุษนาย หรือไปเผา บ้านของบรรพบุรุษนายหรอ ถึงได้ส่งนายมาทรมานฉันแบบนี้ คนอื่นเขาเลี้ยงลูกหมียังสามารถได้ยินคำว่าพ่อ ส่วนฉันก็ได้บวบที่ไม่ยอมพูดบวกกับความไม่เชื่อฟัง น่ารำคาญและยังชอบก่อ ปัญหาอีก”
เสี่ยวเป่ามองเห้อลั่ว ใบหน้าบูดเบี้ยวเล็กน้อย แล้วก็ไม่ได้
พูดอะไร เห้อลั่วเอื้อมมือไปขยี้หัวที่เต็มไปด้วยเส้นผมของเขา
“ได้แล้ว ยังไงฉันก็จะไม่บังคับนาย นายอยากเป็นเด็กหมี ก็ตามใจนาย ฉันจะพยายามหาเงินมาเก็บไว้ในตอนที่ยังอายุ น้อย อีกหน่อยก็ให้นายสืบทอด ใครกล้าสั่งให้นายพูดก็เขาเงิน ฟาดมันให้ตายเลย!
พูดจบ เห้ออี้จั่วปัดเข่าของตัวเองลุกขึ้นแล้วเดินจากไป
เสี่ยวเป่านั่งซึมอยู่ที่โซฟา โดยที่คำพูดของพ่อเขานั้นไม่ได้ ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลย
หลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ เฉียวเมิ่งเยว่ก็ใช้เวลาไปกับงาน
ที่ยุ่ง
ในหนึ่งวันก็จะมีเคสที่ต้องผ่าตัดสองเคสขึ้นไป วันวันก็ยัง
เหมือนหมา
เธอคิดว่าจะต้องเป็นสัปดาห์ที่ผ่านไปอย่างยากลำบาก แต่ก็ ผ่านมันไปได้พร้อมกับงานที่ยุ่ง
วันศุกร์ ในตอนที่เฉียวเมิ่งเยว่กำลังออกมาจากห้องผ่าตัดเป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว
ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น เธอก็ยังหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิด
เข้าไปในวีแชท
ในนั้นมีข้อความมากกว่าสิบข้อความที่คนอื่นได้ส่งถึงเธอ
ในนั้นของหยางเสาหลินเยอะที่สุด
เฉียวเมิ่งเยว่เปิดดูข้อความจากหยางเสาหลิน
“เมิ่งเมิ่ง เธอจะมาไหม?”
“ฉันว่าเธอไม่ต้องมาจะดีกว่า โจวจื่อหยางกับเชิงสุนัขชาย หญิงสองคนนั้นน่ารําคาญสุดๆ เย่ชิงแสดงความรักต่อหน้าพวก เรา โจวจื่อหยางยังพอเอาหน้าอยู่ไม่ค่อยยอมร่วมมือกับเธอเท่า ไหร่นัก”
“เองยังพยายามล้วงข้อมูลของเธอจากฉันอีก แต่ฉันก็ไม่ได้ สนใจเธอ ไม่รู้ว่าเพื่อนคนอื่นๆจะพูดหรือเปล่า”
ได้ยินว่าพวกเขาเข้าไปแผนกศัลยกรรมสมองของโรง พยาบาลเยว่เฉิงด้วยกัน พอเข้าไปก็ได้เป็นรองหัวหน้าแพทย์เลย โธ่เอ๊ย คนไร้ยางอายสองคนนี้ เกือบทำฉันบ้าตาย!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ