บทที่ 2 เด็กน้อยกับพ่อสุดหล่อ
เฉียวเมิ่งเยว่ก็ไม่รู้ว่าจะคุยกับเสี่ยวเป่าต่อไปยัง
เสี่ยวอันก็อุ้มกองเอกสารรายงานผู้ป่วยเข้ามา “พี่เฉียว นี่คือ รายงานผู้ป่วยที่พี่ต้องการค่ะ
“เอาวางไว้ก่อนนะ”
เฉียวเมิ่งเยว่กำลังจะกล่าวลาเสียวเป่า แต่พบการโทรได้ถูก วางสายไปนานแล้ว
เสี่ยวอันมองใบหน้าที่วิ่งไปของเฉียวเมิ่งเยว่ “เป็นอะไรไป
ตะ?”
“ไม่มีอะไร รายงานผู้ป่วยพวกนี้เอาวางไว้ตรงนี้ก่อนนะ ฉันจะ ไปเยี่ยมคนไข้ก่อน ถ้าเธอว่างอยู่ก็ไปกับฉันแล้วกัน”
“อืมอืม”
เฉียวเมิ่งเยวและเสี่ยวอัน เขามาในแผนกผู้ป่วยที่เธอดูแลอยู่ และถามอาการของผู้ป่วยหลายคนอย่างละเอียด
เสี่ยวอัน สังเกตทักษะการสื่อสารของเฉียวเมิ่งเยวกับผู้ป่วย อย่างรอบคอบ
เธอพบว่าความรู้สึกที่เฉียวเมิ่งเยวให้แก่ผู้อื่นนั้นมีความพิเศษ
เมื่อเธอยืนอยู่ตรงนั้น ก็ทำให้คนอื่นรู้สึกสบายใจ แต่ก็ไม่ ทำให้คนอื่นรู้สึกถึงระยะห่าง
ความเงียบสงบ เด็ดเดี่ยว ของเฉียวเมิงเยว่ ให้อารมณ์ของมือ อาชีพ ทําให้แพทย์หลายคนที่มีประสบการณ์ทางการแพทย์มา นานกว่าสิบปียังต้องชื่นชม
เสียวอันคิดอย่างลับๆ ก็ไม่รู้ว่าสักวันหนึ่งเธอจะสามารถทำให้ คนไข้รู้สึกสบายใจแบบนี้ได้ไหม
เมื่อเฉียวเมิ่งเยว่เดินออกมาจากแผนกผู้ป่วย ก็เคาะหัวเดี่ยว อันสองสามครั้งด้วยปากกา ท่าทาง “ใจลอยไปถึงไหน?”
เสี่ยวอันรีบกอดไปที่เอวของเฉียวเพิ่งเยวอย่างไม่ระอาย และ พูดว่า: “พี่เฉียว พี่จะต้องรับหนูไว้เป็นลูกศิษย์นะ
“ถอยไป ถ้ามีลูกศิษย์ที่ไม่เอาไหนอยากเธอ ฉันคงจะอายุสั้น ไปอีกสิบปีแน่
“ไม่ถอย นอกซะจากว่าคุณจะเดินเหยียบร่างกายฉันผ่านไป
“ที่ผ่านมาฉันรับเธอเข้ามาได้ยังไงกัน?
“เพราะว่าฉันน่ารักแน่ๆเลย
เฉียวเมิ่งเยวตกตะลึงด้วยความไร้ยางอายของเสี่ยวอันอยู่สัก พัก “ฉันเลิกงานดีกว่า คุยกับเธอต่อไป ฉันคงทนไม่ได้ที่จะ ทําบาป
เฉียวเมิ่งเยวหัวเราะและปล่อยมือจากเฉียวเพิ่งเอา
ถึงแม้ว่าเฉียวเมิ่งเยวจะดูเย็นชา แต่เดี๋ยวอันก็ไม่เคยรู้สึกกลัว
เฉียวเมิ่งเยว่เลย ชอบล้อเล่นกับเธออยู่บ่อยๆ
ใบหน้าที่เย็นชากับจิตใจที่เย็นชานั้นให้ความรู้สึกที่แตกต่าง กันอย่างสิ้นเชิง
และเฉียวเพิ่งเขาก็เป็นคนที่มีใบหน้าเย็นชา
“พี่เฉียว คุณจะนัดกับหมอหยางไหม? เมื่อวานนี้ที่แผนก สูติศาสตร์ของพวกเขามีคนอาละวาดและเหมือนจะเป็นคนไข้ ของเธอด้วย วันนี้เธอคงจะโดนผู้อำนวยการฝ่ายๆแน่ๆ”
“เธอเงียบไปเลย จะจัดแจงชีวิตหลังเลิกงานของฉันแล้วหรอ” เฉียวเมิ่งเยวพูดอย่างไม่หันหน้ากลับไปมอง
เสี่ยวอันโดนดุอย่างมีความสุข และรีบกลับไปจัดเรียงเอกสาร
ที่ร้านกาแฟ
เฉียวเมิ่งเยวในมือถือซ่อนเล็กๆ ที่ละเอียดอ่อน ค่อยๆคน กาแฟในแก้วที่วางอยู่ตรงหน้า และฟังเสียงบ่นของหยางเส
หลิน
“เพิ่งเก๋ง ฉันอิจฉาเธอมากเลย ถ้าฉันมีออร่าเหมือนเธอ เรื่อง ทุกเรื่องก็คงจะลำบากน้อยลง แต่พอฉันเห็นคนไข้และอาการ ตกใจของญาติๆแล้ว สมองฉันก็ดันไปหมด บางครั้งฉันก็คิดนะ ว่าตัวเองคงจะไม่เหมาะที่จะเป็นหมอ เพราะฉันไม่สามารถจัดการ กับคนไข้ได้เลย” หยางเสร่หลินพูดด้วยความอิจฉา
“อย่าดูถูกตัวเอง ทักษะอาชีพของเธอก็ไม่ค่อย นิสัย อบอุ่น และละเอียดอ่อน ไม่จำเป็นต้องคิดมากเพราะเหตุผลเล็กน้อยแค่นี้หรอก”
“เธอคิดแบบนี้จริงๆหรอ?”
“อืม หากโรงพยาบาลมีแต่หมอแบบฉัน คนป่วยที่ไหนจะกล้า มารักษาหละ นี่ก็เย็นแล้วเดี๋ยวฉันส่งเธอกลับไป พรุ่งนี้เธอยังต้อง ไปทํางานอีก”
“แล้วเธอหละ”
รายการผ่าตัดคนไข้ของฉันกำหนดไปไว้อาทิตย์หน้าแล้ว วัน หยุดนี้จะพักสักหน่อย”
“อิจฉาเธอจริงๆเลย ตอนนี้ฉันไม่มีวันหยุดแล้ว
“ฉันเองก็เพิ่งจะมีวันหยุดเอง แพทย์ที่พักในโรงพยาบาลต่างก็ ต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ทั้งนั้น” เฉียวเพิ่งเยวหัวเราะ
เมื่อหยางเสาหลินเห็นใบหน้าที่สบายอกสบายใจของเธอ ก็ ถามชื้น: “เมิ่งเมิ่ง หลายปีมานี้เธอเสียใจบ้างไหม?
“เสียใจเรื่องอะไร?”
“เสียใจเรื่องที่หลีกทางโควตาไปเรียนต่างประเทศ ให้โจวจื่อ หยาง หากดูจากทักษะวิชาชีพและระดับการปฏิบัติงานของเธอ ถ้าเรียนจบปริญญาโทกลับมาก็เป็นรองหัวหน้าแพทย์ได้เลยนะ ไม่จำเป็นต้องมาไต่เต้าที่ละขั้นจากแพทย์ประจำบ้านแบบนี้เลย
มือที่คนกาแฟในแก้วของเฉียวเมิ่งเยว่หยุดลง และหัวเราะ “ไปต่างประเทศก็ไม่แน่ว่าจะเรียนจบออกมาได้ หากไม่มีความสามารถนั้นเรียนที่ไหนก็ไม่แน่ว่าจะจบออกมาได้
“ถ้าคนอื่นไม่มีความสามารถนั้นนะ ฉันเชื่อ แต่ถ้าบอกว่าเธอ
ไม่มีนะ ตีให้ตายฉันก็ไม่เชื่อ
“ขอบคุณคุณผู้หญิงคนสวยมากนะที่ไม่ดูถูกฉัน ฉันจะพยายาม ต่อไปนะ” เฉียวเมิ่งเยวพูดพร้อมรอยยิ้ม
“เธอพูดน้อยลงหน่อย
“ฉันเกิดมาพร้อมกับอารมณ์ขันนิ
“ออกไป
อ่า ถึงแม้ว่าเธอจะสวยมาก แต่เธอก็ไม่เห็นจะต้องหยาบคาย
แบบนี้?”
หยางเสว่หลินกลอกตาอย่างช่วยไม่ได้ พูด: “ไม่อยากจะมา อ้อมค้อมกับเธอแล้ว อาทิตย์หน้าโจวจื่อหยางกับเชิงจะกลับมา แล้วนะ เพื่อนในรุ่นต่างก็เถียงกันอยากจะจัดงานต้อนรับให้พวก เขา เธอจะไปหรือไม่ไป?”
“วันหยุดของอาทิตย์หน้ายังไม่แน่ใจ ถ้าว่าก็จะลองไปดู เธอไม่ไปดีที่สุดแล้ว มีคนกำลังรอหัวเราะเยาะเธออยู่นะ
เฉียวเมิ่งเยว่เงยหน้าแล้วยกกาแฟขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว หา เราะอย่างเฉยเมย “มีเรื่องน่าหัวเราะเยาะตรงไหน ก็แค่เอาค่าใช้ จ่ายที่จะไปเรียนต่อต่างประเทศทั้งหมดให้แฟนไป หลังจากนั้น ยังจ่ายค่าครองชีพให้เขาอีกมากมาย แต่สุดท้ายแฟนหนุ่มก็ทิ้งผู้หญิง ที่รักเขาภายใต้การปฏิวัติสภาพสังคมทุนนิยมชั่วร้าย เตะ ผู้หญิงที่หลงรักเหยาอย่างฉันทิ้งหรอ? เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ยังออก ทีวีทุกวันเลย”
หยางเสว่หลินมองเฉียวเมิ่งเยวตาโต “เธอคิดแบบนี้จริง
หรอ?”
“ไม่อย่างนั้นจะให้คิดยังไง?” เฉียวเมิ่งเยว่เรียกพนักงานมา เก็บตัง มองไปทางหยางเสร่หลินที่ยังคงนั่งอยู่ แล้วพูด: “ไม่กัน เถอะ คุณหมอหยาง
พูดไป เฉียวเมิ่งเยวก็หยิบกระเป๋าแล้วยืนขึ้น
ยังไม่ได้ทันยืนดีๆ ขาของเธอก็มีคนมากอดไว้แล้ว เฉียวเมิ่งเยวตกใจ พอก้มลงมองก็พบว่าคือเสี่ยวเป่า
เสี่ยวเป่าสวมเสื้อกันหนาวตัวเล็กๆลาย สพันจ์บ็อบ ใบหน้าที่ บอบบางและละเอียดอ่อนเงยหน้าขึ้นมอง เฉียวเมิ่งเยวอย่างคาด หวัง ดวงตาสีตาและสดใสเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
ความประหลาดใจที่บริสุทธิ์แบบนั้นสามารถทำให้คนแพ้ได้
ง่าย
เฉียวเมิ่งเยว่เผยรอยยิ้มที่มีความสุขออกมา โดยไม่รู้ตัว “เด็ก น้อย สวัสดีตอนเย็น เธอมากับคนในครอบครัวหรอ?”
เสียวเป่าพยักหน้า
แขนเล็กๆคู่นี้กอดขาของเฉียวเมิ่งเยวแน่นขึ้น ราวกับกลัวว่าเธอจะวิ่งหนีไป
หยางเสร่หลินเห็นว่าเสี่ยวเป่าน่ารักมาก ยิ้มแล้วพูด: “สวัสดี
จ้า เด็กน้อย”
พูดจบ หยางเสาหลินก็ยื่นแขนออกไปทางเสียวเป่า
เสียวเป่าไม่มองเลยด้วยซ้ำ
มือของหยางเสาหลินข้างอยู่บนอากาศ รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
เฉียวเมิ่งเยอธิบายว่า: “สถานการณ์ของเขาค่อนข้างพิเศษ
หน่อยนะ”
หลังจากนั้น เธอก็หันไปพูดกับเสี่ยวเป่า: “เธอมากับคุณพ่อ
บ้านหรือคุณพ่อ?”
เสี่ยวเป่า หยิบมินิแท็บเล็ตออกมาจากกระเป๋าสะพายของเขา แล้วเขียนสองค่า
คุณพ่อ
ในหัวของเฉียวเมิ่งเยว่ก็ปรากฏภาพใบหน้าที่เยือกเย็นของเห อลั่วขึ้นมาทันที ทำให้ความรู้สึกประหลาดใจที่เจอกับเสี่ยวเป่า นั้นแตกสลายไปจนหมด
เฉียวเมิ่งเยว่คิดสักครู่แล้วพูด “ฉันกับเพื่อนยังมีธุระต้องไป ท่าอีก จะส่งเธอไปที่หน้าเคาน์เตอร์ก่อน เธอไปรอคุณพ่ออยู่ที่นั่น ดีไหม?”
หน้าของเสียวเป่าเปลี่ยนไปบ่งบอกให้รู้ถึงความเศร้าโศก
ริมฝีปากสีชมพูบีบแน่นติดกันอย่างเห็นได้ชัด มองการกระทำเล็กน้อยที่รู้สึกไม่ยุติธรรมมากๆ นั้น เมื่อเฉียวเมิ่งเยว่เห็นอย่างนั้นแล้ว ก็รู้สึกผิดขึ้นมาในใจ
ในตอนที่เฉียวเมิ่งเยว่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับผู้ชายตัวเล็ก ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นดังมาจากทางด้านหลัง
เสียงของเห้ออี้ลัวก็ดังขึ้น “เสี่ยวเป่า อย่าไปรบกวนการ
สนทนาของคุณหมอเดียวกับเพื่อน
การปรากฏตัวของเห้อลั่ว ทําให้สายตาของคนทั้งในและ นอกร้านกาแฟหันไปสนใจในตัวเขา
ทุกคนมองไปตามทิศทางที่เขาเดินไป อยากจะรู้ว่าผู้หญิงคน ไหนกันที่โชคดีมาก สามารถได้รับความสนใจจากผู้ชายที่เพ อร์เฟกต์อย่างเห้ออี้ลั่ว
เมื่อเดี่ยวเป่าเห็นเห้ออี๋วเดินมา ก็รีบเกาะติดกับขาของเฉียว
เพิ่งเยวแน่นขึ้น
เฉียวเมิ่งเยว่รู้สึกอายและอึดอัดมากขึ้น
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ