บทที่ 12 อย่าแสดงความรักต่อหน้าสุนัขตัวเดียว

“คนของบ้านตระกูลเห้อย่อมต้องมีหมอประจำตระกูลอยู่แล้ว และถึงแม้ว่าหมอประจำตระกูลจะไม่สามารถจัดการได้ เขาก็ สามารถหากุมารแพทย์มืออาชีพได้ ทำไมเขาถึงต้องให้ลูกไป ดูแลด้วย”

เฉียวเยว่เพิ่งอ้าปากและพบว่าเธอไม่รู้จะปฏิเสธยังไง

เธอคุ้นเคยกับเสี่ยวเป่า และเสี่ยวเป่ายึดติดในตัวเธอมากเกิน

ไป

เห้ออี้ล้วบอกว่าเสียวเป่ายอมให้แค่เธอสัมผัสตัวเขา แต่เธอไม่ เห็นด้วยตาของเธอเอง เธอไม่รู้ว่าคำพูดของเขาจริงหรือไม่ เห็ อลั่วใช้วิธีการรุกแบบนี้ เธอเองก็ไม่เข้าใจ ฉะนั้นไม่ต้องพูดถึง เรื่องการอธิบายให้พ่อแม่ของเธอฟัง

เฉียวไห่ซิงและถั่วหมิงเมียสบตากัน ลั่วหมิงเมียพูดเบา ๆ ว่า

“ลูกรัก พ่อแม่ไม่ได้ตำหนิลูกนะ เราแค่อยากให้ลูกเข้าใจว่า สถานะทางครอบครัวของลูกกับเห้ออี๋วแตกต่างกันมาก หากลูก คบกับเห้ออี๋ วอาจจะต้องรู้สึกเสียใจมากภายหลัง ถึงตอนนั้นพ่อ กับแม่ก็ไม่มีวิธีที่จะช่วยลูกไม้ ลูกต้องแบกรับมันไว้เพียงคนเดียว เท่านั้น พวกเราไม่อยากให้ลูกต้องเจอกับสถานการณ์แบบนั้น

เฉียวเยว่เมิ่งแกล้งทำเป็นหัวเราะและพูดว่า “แม่กับพ่อคิดไป ถึงไหนเนี่ย ฉันเพิ่งจะพบกับเห้ออี้ถั่วแค่สองสามครั้งเองแล้วฉันก็ไม่ได้สนิทกับเขา ถ้าฉันจะตกหลุมรักและแต่งงานกับใครสักคน ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะเลือกผู้ชายที่มีลูกแล้ว แม้ว่าเขาจะหล่อและ รวยก็ตาม”

“ถ้าลูกคิดอย่างนั้น แม่ก็โล่งใจ” ลั่วหมิงเมียถอนหายใจด้วย ความโล่งใจ

“แม้ว่าครอบครัวของเราจะไม่มีเงินมาก แต่ก็ไม่ได้ขัดสน และ แม่ก็สามารถทําให้ลูกรักของแม่ไม่ต้องกังวลอะไร เพียงแค่หา คนที่ลูกอยากแต่งงานด้วยก็พอ

คุณนายลั่ว คุณพูดได้อย่างน่ารังเกียจมาก ฉันฟังแล้วขนลุก

ไปหมด

ลั่วหมิงเม่ยเอนตัวลงบนไหล่ของเฉียวไห่งด้วยสีหน้าเศร้า

สลดและพูดอย่างกระเป๋ากระงอดว่า

“สามี คนบางคนเกลียดฉัน”

เฉียวเยว่เพิ่งกลอกตาไปมา “สองคนนี้นี่ โปรดดูแลสัตว์เลี้ยง ให้ทั่วถึงอย่าแสดงความรักต่อหน้าสุนัขตัวเดียว

“ก็แค่หยอกเล่น

เฉียวเยว่เมิง “….

ครอบครัวทานอาหาร ด้วยกันอย่างมีความสุข เฉียวเยว่เพิ่ง นั่งคุยกับแม่และพ่อของเธอต่ออีกสักพักในห้องนั่งเล่นที่ชั้นหนึ่ง จากนั้นก็ขึ้นไปชั้นบนกลับไปที่ห้องของเธอเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและ อาบน้ำ
เมื่อเฉียวเยว่เพิ่งออกจากห้องน้ำมาก็สังเกตเห็นว่าแสงของ โทรศัพท์มือถือที่ถูกโยนไว้บนเตียงกำลังกระพริบอยู่ เฉียวเขาเมื่ งมานอนบนเตียงและเปิดโทรศัพท์มือถือของเธอด

บนหน้าจอปรากฏข้อความส่วนตัวจากโปรแกรมแชทของ หยางเสว่หลินและเสี่ยวอัน

เฉียวเยว่เพิ่งมองดูเครื่องหมายอัศเจรีย์เต็มหน้าจอของเสียว อันแล้วเพิกเฉยโดยอัตโนมัติ แต่เปิดดูข้อความส่วนตัวของหยาง เสวีหลิน

“เมิ่งเมิ่ง สถานการณ์ระหว่างเธอกับเธอวคืออะไร คงจะไม่ คิดจะไปแย่งชิงกับผู้หญิงร้ายกาจสองคนนั้นอย่างโจวจื่อหยาง กับเย่ซึ่งจริงๆ ใช่ไหม คิดให้ดีนะ เห้ออี้ถั่วเป็นคนที่มีลูกแล้ว และ บางทีเขาอาจจะยังไม่หย่ากันก็ได้”

เฉียวเยว่าเพิ่งอ่านข้อความแล้วตอบว่า เมื่อก่อนเธอไม่ได้พูด แบบนี้นี่นา

เสาหลิน: เมื่อก่อนฉันก็แค่มองอย่างชื่นชม โดยดูจากหน้าตา ประวัติครอบครัว

และฐานะทางการเงิน แต่มันไม่เหมือนกัน ในกรณีที่เธอจะคบ กับเขา

เม็งเมิ่ง: ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา อย่าเดาไปเรื่อยเปื่อย และอย่าเอาไปนินทากับคนอื่น ในโรงพยาบาล

เสวีหลีน: ตอนนี้ที่โรงพยาบาลมีแต่เรื่องซุบซิบระหว่างเธอกับเห้ออี้ลั่ว

การบรรยายครั้งก่อนของศาสตราจารย์หลิน เขาก็มาส่งเธอที่

โรงพยาบาลด้วย

เห้ออี้ถั่วพูดต่อหน้าหลาย ๆ คนว่าคุณเป็นคู่หมั้นของเขา มี อะไรแบบนั้นมั้ย

เสี่ยวเยว่เพิ่ง ฉันคิดว่าเห้ออวกำลังตามจีบเธออยู่

เฉียวเยว่เพิ่งอ่านข้อความยาวเหยียดของหยางเสาหลิน เธอ ชะงักปลายนิ้วไปชั่วครู่ แล้วตอบว่า

อย่าเชื่อเรื่องซุบซิบ

เสว๋หลิน: ก็ได้ ฉันจะเชื่อเธอ

เฉียวเยว่เพิ่งหมดเรื่องจะพูด : ฉันพักผ่อนก่อนนะ จากนั้นก็วาง

โทรศัพท์ลง

เมื่อคิดถึงสถานการณ์ที่เธอจะต้องเผชิญในวันพรุ่งนี้ เธอก็รู้สึก

ปวดหัวอยู่พักหนึ่ง

จนถึงตอนนี้ เธอและเห้อ ถั่วเป็นเพียงคนสองคนที่ไม่สามารถ ใช้ชีวิตร่วมกันได้ เพราะมันจะกระทบกับทั้งชีวิตและหน้าที่การงานของเธอ

วันรุ่งขึ้น เฉียวเยว่เพิ่งรู้สึกได้ถึงสายตาของทุกคนที่กำลังจ้อง มองเธอ ทันทีที่เข้ามาในโรงพยาบาลก็มีเสียงกระซิบกระซาบกันอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเธอเดินผ่านเสียงสนทนาพร้อมใจกันหยุด ลงทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมาก แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจาก ต้องเดินเข้าไปในออฟฟิศด้วยใบหน้าที่เป็นชา

นอกจากเสียวกันแล้วในออฟฟิศของเธอยังมีผู้หญิงอีกสองคน ที่มาจากแผนกอื่น ๆ ในโรงพยาบาล หนึ่งในนั้นคือดอกไม้งาม ของโรงพยาบาล หูเพิ่ง

หูเพิ่งฉินัยน์ตาแดงก่ำ พูดจากล่าวหาได้อย่างน่าตกใจ

“เฉียวเยว่เมิ่ง เธอกล้าแย่งคนของฉันได้ยังไง

เฉียวเยว่เมิ่งพูดไม่ออก ตอบอย่างไม่ได้คิดจะเอาใจ

“คุณหมอหูคุณควรมีเหตุผลมากกว่านี้ ฉันไม่ได้มีส่วน เกี่ยวข้องกับเห้อลั่ว อย่าเพิ่งตกใจไป เขายังเป็นของคุณ แทนที่จะรู้สึกสบายใจกับคำพูดของเฉียวเยวเมิ่ง หูเพิ่งลึกลับรู้สึก ตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น

“น้อยๆหน่อย เธอคิดจะสู้กับฉันเหรอ ผู้คนในโรงพยาบาล ต่างก็รู้ว่าฉันชอบเห้อลั่ว ทำไมเธอถึงยังไปทำตัวสนิทสนมกับ เขาอีก”

“ครั้งหน้าฉันจะบอกให้เขาไปหาคุณ

หูเมิ่งเกือบจะถ่มน้ำลายใส่คำพูดยั่วยุของเฉียวเยว่เพิ่ง

“เฉียวเยวเมิ่ง เธอ เธอกล้ามาก” หลังจากนั้นเธอก็หมุนตัว แล้ววิ่งหนีไป
เฉียวเยว่เพิ่งรู้สึกสับสนงุนงง ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอมอง ไปที่เสี่ยวอัน

“นั่นคือสิ่งที่เธอทำได้ในฐานะผู้ช่วยของฉันงั้นเหรอ”

เสี่ยวอันพูดด้วยรอยยิ้ม: “ฉันเอง ก็สงสัยเหมือนกัน”

“ถ้าเธออยากรู้อยากเห็นนัก ครั้งหน้าฉันจะสั่งย้ายเธอ” เสี่ยว อันสลดลงไปในทันที

เฉียวเยว่เมิงไม่สนใจเธออีก เธอสวมเสื้อกาวน์สีขาวเพื่อจะไป

ออกตรวจ

หลายวันต่อมา เฉียวเยว่เพิ่งต้องทนอยู่ท่ามกลางความเศร้า โศกของเพื่อนร่วมงานและผู้ป่วยหญิงในโรงพยาบาลจนเธอไม่ อยากไปทํางาน

แต่เมื่อสายตาของคนเหล่านั้นค่อยๆลดน้อยลงไปเรื่อย ๆ ก็มี คนหนึ่งคนปรากฏตัวขึ้น

ส่งผลให้ทุกคนส่งสายตามาที่เธอมากขึ้นอย่างกระตือรือร้นที่ จะฆ่าเธอด้วยดวงดาของพวกเขา

คนๆนั้นก็คือพ่อบ้านของเพื่อว

คุณพ่อบ้านดูเป็นสุภาพบุรุษ แต่งกายด้วยชุดสูทสไตล์อังกฤษ แบบสวมใส่สบายและดูสง่างาม ทันทีที่เขาปรากฏตัวขึ้นในโรง พยาบาลก็ทำให้เกิดผลกระทบตามมาสูงมาก ทุกคนตามเขาไปที่ออฟฟิศของเจียวเยว่เพิ่ง

เฉียวเยว่เพิ่งกำลังให้คำปรึกษากับผู้ป่วย เมื่อเธอเห็น เหตุการณ์นี้ เธอก็เบ้ปากและรู้สึกอึดอัดอยู่ในใจไปชั่วขณะ แต่ บนใบหน้าของเธอก็ไม่ได้แสดงความไม่พอใจใด ๆ เธอพูดกับผู้ ป่วยที่กำลังเข้ารับการตรวจด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า

“คนอายุมากแล้วระบบทางเดินอาหารไม่สามารถซ่อมแซมได้ เหมือนตอนที่ยังเป็นเด็กและค่อนข้างอ่อนไหวต่อความเสียหาย นี่เป็นสถานการณ์ที่พบได้บ่อยมาก ดังนั้นอย่ากังวลมากเกินไป หมอจะสั่งยาให้คุณสามวันเพื่อรอดูอาการ ถ้าไม่ดีขึ้น ค่อย ทําการตรวจเพิ่มเติม

“ได้ได้ได้ ขอบคุณคุณหมอเฉียวมาก”

เฉียวเยว่เพิ่งเขียน อยาลงในสมุดบันทึกประจำตัวของผู้ป่วย แล้วส่งสมุดบันทึกคืนไปยังผู้ป่วย

“เสี่ยวอัน คุณพาผู้ป่วยไปห้องการเงินและรับยา

“อ้อ” เสี่ยวอันไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อคิดว่าเธอกำลังจะพลาด เรื่องน่าตื่นเต้น แต่เธอก็ยังคงเชื่อฟังพาผู้ป่วยออกจากออฟฟิศ ของเฉียวเยว่เพิ่ง

หลังจากที่ผู้ป่วยออกไป พ่อบ้านก็พูดขึ้นว่า “คุณเฉียว นาย น้อยของฉันให้มาเชิญคุณไปพบ

“ขอโทษนะ ฉันยังทำงานอยู่

“คุณเพิ่งหมดเวลาทํางานไปเมื่อห้านาทีก่อน” เฉียวเยว่เพิ่งเงยหน้าขึ้นมองดูพ่อบ้านด้วยความไม่พอใจ

พ่อบ้านยังคงมองไปที่เฉียวเยว่เพิ่งด้วยรอยยิ้ม อย่างไม่คิดที่ จะประนีประนอมหรือยอมแพ้

เฉียวเยว่เพิ่งเหลือบมองไปที่ฝูงชนที่สอดรู้สอดเห็นที่พากันขึ้น อออยู่เต็มหน้าออฟฟิศ

“ไปกันเถอะ”

“เชิญคุณเฉียว”

เฉียวเยว่เพิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เดินออกไปอย่างรวดเร็ว