บทที่ 11 ตกหลุมรักผมเหรอ
เฉียวเยว่เมิ่งมองดูภาพนั้น อดไม่ได้ที่จะมองใบหน้าอันไร้ที่ติของ
เห้ออี้ลั่ว
กระแสความอบอุ่นแพร่กระจายอย่างรวดเร็วจากก้นบึ้งของ หัวใจไปถึงแขนขาปล่อยให้เธอดื่มด่ในบรรยากาศที่อบอุ่น
หางตาของเห้ออี้ล้วสังเกตเห็นอาการของเฉียวเยวเมิ่ง เมื่อ เห็นสีหน้ามึนงงของเธอก็หัวเราะ
“ตกหลุมรักผมเหรอ หม”
ตอนท้ายของเสียง “ทีม” สูงขึ้นเล็กน้อยอย่างเกียจคร้าน ราวกับมีสนามแม่เหล็กน่าดึงดูดเป็นพิเศษ
เฉียวเยว่เพิ่งได้สติกลับมาอุณหภูมิร่างกายดีไหม”
เห้ออี้ลั่วเปิดชุดนอนของเสี่ยวเป่าเบา ๆ แล้วดึงเทอร์โมมิเตอร์ ใต้รักแร้ออกมา เฉียวเยว่เพิ่งถือเทอร์โมมิเตอร์เดินไปยังที่ที่มี แสงสว่างดีกว่าเพื่อดู
“39.2 องศา เป็นไข้ ต้องฉีดยาและให้น้ำเกลือ เขามีอาการ
แพ้ยาไหม”
เฉียวเยว่เพิ่งพยักหน้าแรงๆแล้วเริ่มจ่ายยา
ในระหว่างการฉีดยา เฉียวเยวเมิ่งลังเลเล็กน้อยก่อนจะกดเข็มลงไปบนหลังเท้าของเสี่ยวเป่า เด็กเล็กมักชอบดิ้นไปมาจึงทำให้ ตัวเองบาดเจ็บได้ง่ายเมื่อสัมผัสโตนปลายเข็มที่ถูกทําให้คงอ
ทันทีที่เพิ่มเข้าไปในผิวหนังที่บอบบางของเสียวเป่า ร่างกาย ของเขากระตุกไปเล็กน้อย พยายามดิ้นรน
เห้ออี้วใช้มือใหญ่ๆของเขาจับเท้าเล็ก ๆ ของเสี่ยวเป่าเอาไว้ ในขณะเดียวกันเขาก็กำมือเฉียวเยว่เพิ่งและกระซิบเบา ๆ “เด็กดี อย่าดิ้น” เสี่ยวเป่าไม่นอีกต่อไป ปล่อยให้เฉียวเยว่เพิ่งจับยึด เข็มไว้อย่างเชื่อฟัง
เห้ออี้ล้วหลังจากจับเสี่ยวเป่าจนกระทั่งฉีดยาหลอดแรกจน หมด เขาก็อุ้มเดี่ยวเป่าวางไว้บนเตียง
เมื่ออยู่บนเตียงเดี่ยวเป่าดิ้นรน เพ้อถั่วอุ้มเขามากอดอีกครั้ง มือใหญ่ตบตูดเล็กๆของเขา
เฉียวเยว่เพิ่ง เมื่อเห็นว่าเห้อ ถั่วยังคงรักษาท่าทางแบบนั้นเอา ไว้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงแล้ว จึงพูดขึ้นว่า
“คุณอยากให้ฉันลองไหม” หลังจากนั้นเฉียวเยว่เพิ่งก็รู้สึก เสียใจที่ถาม
เธอมีความรู้สึกเหมือนอยากจะพูดอะไรเช่นกัน เมื่อเธอลังเลที่ จะอธิบายอะไรบางอย่าง ในมือของเธอก็ถูกยัดไว้ด้วยสิ่งเล็ก ๆ นุ่ม ๆ มันเป็นรองเท้าเด็กของเสี่ยวเป่านั่นเอง
เห้ออี้ถั่วพูดว่า “ผมจะช่วยแนะนำคุณกับผู้อำนวยการโรง พยาบาล แต่วันนี้คุณต้องอยู่ที่นี่กับผม
ผมมีการประชุมที่สำคัญตอนสิบโมงและมีการประชุมที่บริษัท ในช่วงบ่าย จะไม่ได้กลับมาจนกว่าจะถึงหกโมงเย็นเป็นอย่าง น้อย ในช่วงเวลานี้คุณต้องช่วยผมดูแลเดี่ยวเป่า
“ฉันไม่รู้วิธีดูแลเด็ก”
“มีพ่อบ้านและพี่เลี้ยงเด็กอยู่ พวกเขาจะบอกคุณว่าจะทำยังไง บ้าง เสี่ยวเป่ายอมให้แค่คุณกับผมแตะต้องตัวเขา พวกเขาไม่ สามารถช่วยได้”
“ก็ได้”
เห้ออี้ล้วลูบผมของเฉียวเยวเมิ่ง “ขอบคุณ”
หลังจากนั้นห้ออี้ลัวก็ออกไปอย่างรวดเร็ว ในห้องขนาดใหญ่ เหลือเพียงเฉียวเยวเมิ่งและเสี่ยวเป่า
เฉียวเยว่เพิ่งก้มหน้าลงมองดูใบหน้าเล็ก ๆ ของเสียวเป่าที่ กำลังแดงก่ำด้วยพิษไข้ ใจของเธอก็รู้สึกสงบลงกว่าที่เคย
เสี่ยวเป่าช่วยประหยัดเวลาได้มากเมื่อเทียบกับเด็กคนอื่นที่ ป่วยเพราะเขานอนเกือบตลอดเวลา
ตราบใดที่ปล่อยให้เขานอนอยู่ในอ้อมแขน เขาสามารถหลับ อย่างสงบได้
หลังจากเฉียวเยวเมิ่ง ให้น้ำเกลือสามขวดเสร็จแล้วก็ดึงเข็ม
ออก
เมื่อพ่อบ้านเห็นสิ่งนึกเข้ามากับคนรับใช้เพื่อน่าอาหารกลาง
วันมาให้เธอ
“คุณเจียว ได้เวลาทานอาหารกลางวันแล้ว”
“กินที่นี่ได้เหรอ”
เฉียวเยว่เพิ่งยังไม่ได้ตอบคำถามนี้ เธอถามว่า “มีโจ๊กไหม ให้ เสียวเป่าโจ๊ก ถ้าไม่กินข้าว จะหายป่วยชา
“เตรียมไว้พร้อมแล้ว คุณเฉียวจะป้อนให้นายน้อยเลยไหม
“ตกลง”
หลังจากนั้นพ่อบ้านก็ให้คนรับใช้นำอาหารกลางวันมาวางไว้
บนโต๊ะข้างเตียง
จากนั้นไปหาเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้เสียวเป่า
เฉียวเยว่เพิ่งแตะหน้าผากของเสี่ยวเป่าแล้วพบว่าอุณหภูมิลด ลงจากเดิม
เสี่ยวเป่าตื่นเนื่องจากการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยของเธอ เขาลืมตาขึ้นมา
ดวงตาสีดำและสีขาวถูกปกคลุมด้วยละอองน้ำเป็นชั้น ๆ
ทำให้ดูพร่ามัวเล็กน้อย
ต่อจากนั้นดูเหมือนว่าเขาจะเห็นคนที่กอดเขาเอาไว้จึงตาสว่าง
วินาทีต่อมา เขารู้สึกหงุดหงิด เม้มริมฝีปากแดงเล็ก ๆ ของเขา และฝังหัวเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยเหงื่อไว้ในอ้อมแขนของเฉียวเยว เพิ่ง
ปฏิกิริยาของเขาทำให้หัวใจของเฉียวเยว่เพิ่งอ่อนยวบ เขา ไว้ใจเธอมาก เมื่อคิดถึงสิ่งที่เธอทำกับเขาก่อนหน้านี้แล้ว ก็ อยากจะใช้มีดสับตัวเองนัก
เฉียวเยว่เพิ่งพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาลงอย่างไม่ตั้งใจ “เด็ก น้อย ตื่นแล้วเหรอ อยากกินโจ๊กมั้ย”
เสี่ยวเป่าสายหัวของเขาเล็กน้อย แขนเล็ก ๆ อ้วน ๆ วางอยู่บน แขนของเฉียวเยวเมิ่งอย่างอ่อนแรง
เฉียวเยว่เพิ่งยังคงกินข้าวอยู่ ในขณะเดียวกันก็เกลี้ยกล่อมให้ เสี่ยวปากินเข้าไปได้เล็กน้อย
เห้ออวไม่ได้คาดหวังว่าเมื่อเขากลับถึงบ้านเขาจะเห็นภาพ
เช่นนี้
บนเตียงเด็กขนาดใหญ่ มีใบหน้าที่บอบบางและละเอียด
อ่อนของคนสองคนนอนอยู่บนหมอน
อย่างไม่ต้องสงสัยเสี่ยวเป่านอนหนุนแขนของเฉียวเยว่เพิ่ง หลับไปเหมือนหมูอย่างชาญฉลาด
เฉียวเยว่เพิ่งหันหน้าไปทางเสียวเป่ามืออีกข้างวางอยู่บนหน้า ท้องของเสี่ยวเป่า ใบหน้าที่หลับสนิทดูสงบนิ่งไม่แยแส
เห้ออี้ตั๋วเดินไปที่เตียงแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมให้พวกเขา เฉียว เยว่เจ๋งตื่นขึ้นจากการกระทําของเขา
เธอได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว “ตอนนี้กี่โมงแล้ว”
“หกโมงครึ่ง”
“เย็นมากแล้ว ฉันจะกลับบ้าน”
“ถ้าเสี่ยวเป่าตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นเธอเขาจะเสียใจนะ
เฉียวเยว่เพิ่งนึกถึงการพึ่งพาเธอของเสี่ยวเป่าในระหว่างวัน แล้วกล่าวว่า “ฉันจะมาพบเขาในวันพรุ่งนี้
เห้ออี้ถั่วไม่ได้บังคับเธอ “ผมจะไปส่งคุณ
“ไม่เป็นไร”
“คุณช่วยผมดูแลเดี่ยวเป่ามาทั้งวันแล้ว ผมควรจะไปส่งคุณ กลับบ้าน ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธ นอกจากนี้
ไม่มีรถคันอื่นผ่านที่นี่”
เฉียวเยว่เพิ่งนึกถึงสภาพแวดล้อมโดยรอบของที่นี่แล้วก็ไม่
คัดค้านอีกต่อไป
เห้ออี้ลั่วคาดเข็มขัดนิรภัยให้เฉียวเยว่เพิ่งเหมือนเมื่อตอนเช้า เฉียวเยว่เพิ่งรู้สึกอึดอัด ใจ แต่ไม่ได้พูดอะไร
ในรถมีเพียงความเงียบ เฉียวเยว่เพิ่งรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยในตอนแรก แต่ในภายหลังก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก
ไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่งรถมาจอดที่ชั้นล่างของที่พักของ เฉียวเยว่เพิ่ง
ทันทีที่รถจอดเฉียวเยว่เพิ่งก็เปิดประตูแล้วจากรถ หลังจาก กล่าวลาเขาแล้ว เธอก็เดินเข้าไปในอาคาร โดยไม่หันกลับมา
มอง
เห้ออี้ลัวมองร่างที่หายลับตาไปของเฉียวเยวเมิ่งแล้วมุมปาก ของเขาก็ถูกยกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็สตาร์ทรถขับออกไป
เมื่อเฉียวเยว่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา เธอก็ถูกดึงดูดโดยกลิ่น อาหารที่บ้าน เธอตะโกนขณะถอดรองเท้า
“แม่ ฉันรักแม่ ฉันยังคงรักแม่ได้ถึง 500 ปีสําหรับฝีมือ
“น้อยๆหน่อย ไปล้างมือแล้วมากินข้าวเร็ว”
“ได้เลย” เฉียวเยว่เพิ่งสะบัดตูดวิ่งเข้าไปในห้องครัวเพื่อล้าง มือ จากนั้นก็มานั่งลงที่โต๊ะกินข้าว
ถั่วหมิงเมียนชามซุปให้เธอ “เห้ออี้ล้วมาส่งเหรอ”
“อะไรนะ” เฉียวเยว่เพิ่งเกือบสลักเพราะคำพูดของลั่วหมิง
เม่ย
“คนที่เพิ่งพาเธอกลับมา ใช่เห้ออี้ถั่วรึเปล่า
“อืม”
“ลูกมีความสัมพันธ์ยังไงกับเขาเหรอ” ถั่วหมิงเมียถาม
เฉียวเยว่เพิ่งหันไปหาเฉียวให่ชิงและพูดว่า “พ่อ ภรรยาของ
พ่อสี”
เฉียวให่งตบมือ
“พวกเราแค่อยากรู้ถึงความสัมพันธ์ที่แท้จริงระหว่างลูกกับเจ้ อลั่ว ครั้งที่แล้วที่เห็นเขา พวกเราไม่ได้ถาม
แม่กับพ่อคิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญที่เขามาส่งลูก และไม่อยาก ยุ่งกับชีวิตส่วนตัวของลูกมากเกินไป แต่ภายในหนึ่งสัปดาห์เขา มาส่งลูกถึงสองครั้ง พวกเราคิดว่ามันผิดปกติ”
เฉียวเยว่เพิ่งเห็นเฉียวไม่ซึ่งพูดอย่างนี้และเธอก็พูดขึ้นอย่าง จริงจังว่า “วันนี้ลูกของเขาป่วย ฉันไปช่วยดูแล”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ