บทที่ 10 เสี่ยวเป่าไม่สบาย

หลังจากที่เห้ออี้ลัวเสร็จจากสัมมนา เขาก็รีบกลับไปที่ห้องพักของ

ตัวเองเป็นอันดับแรก

ภายในห้องกลับว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่เลย

เห้ออี้ลัวมองไปทางโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชา รอยยิ้มที่ ทำอะไรไม่ถูกก็เผยออกมา

ผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ก็หนีไปแบบนี้เลยหรอ?

ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของเห้อล้ว แต่กลับหนีไปอย่างรวดเร็ว

เห้ออี้ลั่วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ถือเล่นในมืออยู่สักพัก

ก็เปิดหน้าจอขึ้น หน้าจอยังคงแสดงภาพที่เฉียวเมิ่งเยว่เปิดดู

ครั้งล่าสุด

เห้ออี้ลัวมองไปที่รูปภาพ สายตานุ่มนวลขึ้นมา และเผยให้เห็น รอยยิ้มที่มุ่งมั่น

เฉียวเมิ่งเยวอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าที่จัดงาน รอหลินจื้อที่กำลัง มา ยิ้มถาม: ” ศาสตราจารย์หลินคะเราจะตรงกับไปที่โรง พยาบาลเลยหรือจะไปทานอาหารกลางวันก่อนคะ?”

“กลับโรงพยาบาลเลย” หลินจือมองไปที่เฉียวเมิ่งเยว ถามขึ้น “เรื่องของคุณกับเห้ออี้ถั่วเป็นมายังไงหรอ?”
“คุณก็กลายเป็นคนชอบนินทาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?

“ก็แค่อยากรู้ไง”

“อย่าไปฟังที่เห้ออี้ลั่วพูดนะคะ ฉันกับเขาก็แต่เคยเจอหน้ากัน ไม่กี่ครั้งเอง”

เมื่อหลินจื่อเห็นท่าทางเฉยเมยของเธอ ก็ไม่ได้ถามอะไร มากมาย “คุณคิดอย่างไรเกี่ยวกับการบรรยายครั้งนี้บ้าง? คิดว่า ควรจะปรับปรุงด้านไหนบ้าง?

“ปกติแล้วฉันจะไม่ค่อยได้ฟังการบรรยายแนวนี้มากนัก เป็น หลักสูตรที่นอกเหนือทั้งหมดเลย

“นั่นเป็นเพราะว่าคุณเจียมตัวเกินไป ทักษะวิชาชีพและความรู้ เชิงทฤษฎีของคุณไม่ได้น้อยไปกว่าของคนอื่นๆ ที่มาในวันนี้เลย

“ศาสตราจารย์คุณคะ นี่คุณกำลังพยายามจะถือขาของฉันอยู่ หรือเปล่า” เฉียวเมิ่งเยวกระพริบตาอย่างมีเลศนัย

“ใช่แล้ว รอจนถึงวันที่คุณแต่งงานกับเพื่อตัวอย่างเป็น ทางการแล้ว ผมก็สามารถถือขาคุณได้แล้วไง? ในอนาคตเงินทุน สำหรับการทำวิจัยก็ไม่จำเป็นต้องไปขอคนอื่นอีกแล้วไง

“เอาล่ะ ศาสตราจารย์ทำไมเมื่อก่อนฉันถึงไม่รู้สึกเลยว่าคุณ เป็นคนที่มีอารมณ์ขันแบบนี้

“เมื่อก่อนไม่ค่อยจะมีโอกาสแสดงออกมาไง” หลินจื้อหัวเราะ

ตอบ
เฉียวเมิ่งเยวก็หัวเราะฮ่า ฮ่า เสียงดัง “ฉันดูตารางงานของตัว เองแล้ว ภาพถ่ายตอนบรรยายกับวิดีโอและคำถามเชิงโต้ตอบ จะจัดการให้คุณภายในพรุ่งนี้ คุณคิดว่าไงคะ?”

“เรื่องนั้นไม่ต้องรีบ คุณแค่เรียบเรียงให้เสร็จภายในสัปดาห์

หน้าก็พอ”

“ค่ะ”

ถึงแม้ว่าหลินจื้อจะบอกว่าเอกสารการบรรยายนั้นเรียบเรียง ให้เสร็จภายในอาทิตย์ แต่เฉียวเมิ่งเยวก็เตรียมเอกสารทุกอย่าง จนเสร็จภายในคืนนั้น เช้าวันที่สองก็ส่งไปให้หลินจื้อเลย

ระหว่างที่เดินกลับห้องทำงาน ก็ต้องตกใจกับสถานการณ์หน้า

ห้องทํางาน

ทางเดินและประตูหน้าห้องทำงานยืนแน่นไปด้วยผู้คน

รวมถึงพยาบาลและแพทย์แม้แต่ผู้ป่วยก็ยังมาเบียดกันอย่าง

หนาแน่น

เฉียวเมิ่งเยวทำเสียงกระแอม “สาวๆ ตอนนี้มันเป็นเวลา ทํางานนะ ช่วยมีความเป็นมืออาชีพหน่อยได้ไหม?”

ฝูงชนก็พากันแยกย้ายออกจากกัน เกี่ยวกับเบียดเสียดออกมา จากฝูงชน “พี่เฉียว มีคนมาหา

*ใครหรอ? ท่าพวกเธอออกมายืนต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่แบบ
“คุณก็ไปดู เดี๋ยว ก็รู้เอง”

เฉียวเมิ่งเยว่เกิดความสงสัยในใจ เดินฝ่าฝูงชนเข้าไปในห้อง

ทํางาน

ข้างหน้าต่างห้องทำงาน มีผู้ชายคนหนึ่งที่ถูกแสงแดดยามเช้า สาดส่อง กำลังยืนหันหลังให้เธออยู่

เฉียวเมิ่งเยว่ไม่จำเป็นต้องมองอย่างใกล้ชิดก็รู้ได้เลยว่าเขา

เป็นไตร

นิ้วเรียวยาวของเห้อลั่ว กำลังเคาะใบไม้ของต้นไม้ใน กระถางที่วางอยู่ข้างๆเขา อย่างกระสับกระส่าย

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ามาทางด้านหลัง เห้ออ้วก็หันกลับมา เผย รอยยิ้มที่สง่าออกมา “ผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ

ที่นี่คือโรงพยาบาล นอกจากว่าคุณจะไม่สบาย ไม่อย่างนั้น ฉันก็คิดไม่ออกแล้วว่าเรามีเรื่องด่วนอะไรต่ออีก” เฉียวเมิ่งเยว่

พูด

“สถานการณ์ของเสียวเท่านั้นค่อนข้างพิเศษ อยากจะให้คุณ ช่วยไปกับผมหน่อย”

เฉียวเมิ่งเยว่นิ่งไป ใบหน้าของเสี่ยวเป่าปรากฏขึ้นในใจเธอ อย่างรวดเร็ว ถามอย่างกังวล “เกิดอะไรขึ้นกับเขา เอาพอใจมากกับอาการที่แสดงออกของเธอ จูงมือเธอวงเย็นไปด้านหน้า “ระหว่างทางค่อยคุย

เฉียวเมิ่งเยวตกเป็นเป้าสายตาของผู้ชายทั่วทั้งโรงพยาบาล เข้าไปนั่งในรถของเห้ออ วอย่างไม่เต็มใจ

หลังจากที่เห้ออี๋ วช่วยเธอคาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จ ก็ขับรถออก

ไปทันที

จนกระทั่งรถได้ขับออกนอกโรงพยาบาลไป เขา ก็พูดขึ้น เมื่อ คืนเสี่ยวเป่ามีไข้ขึ้นสูง แต่เขาไม่ยอมให้ใครแตะต้องตัวเอง นอกจากผม แพทย์ประจำครอบครัวไม่สามารถช่วยเขาดูอาการ

ได้”

เฉียวเมิ่งเยวนึกถึงครั้งสุดท้ายที่เจอกับเสี่ยวเป่า พูดด้วยความ

ไม่มั่นใจ: “เขาก็อาจจะไม่ยอมให้ฉันแตะตัวเหมือนกัน”

“คงไม่หรอก เขาชอบคุณมากนะ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นเฉียวเมิ่งเยวมองไปทางเห้อลั่ว พบว่าเห้ ออลัวกระตือรือร้นเล็กน้อย

แม้ว่าจะไม่สามารถมองเห็นได้จากสีหน้าของเขา แต่เฉียว เมิ่งเยว่ก็รู้สึกได้

ทันใดนั้นหัวใจของเฉียวเมิ่งเยวก็สั่นสะเทือน “เสี่ยวเป่าเขา สถานการณ์ของเขาเป็นยังไงบ้าง?

“หลายวันก่อนได้รับบาดเจ็บที่เท้า หลายวันนี้อุณหภูมิลดลงตลอด รอยแผล ชายช้า และยังไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้อีก ใน ตอนกลางคืนเปิดแอร์อุณหภูมิต่ำ เตะผ้าห่มทำให้ตัวเองเป็น หวัด”

เฉียวเพิ่งเยวพยักหน้าอย่างเงียบๆ

หลังจากที่รถขับออกจากถนนสายหลักก็เลี้ยวเข้าสู่ทางหลวง

เฉียวเมิ่งเยวก็เคยออกไปกับรถฉุกเฉิน 120 ของโรงพยาบาล แล้วหลายครั้ง ยังพอเข้าใจสภาพการจราจรของเมืองเยวเฉิง และรู้ว่ามีที่พักอาศัยระดับสูงหลายแห่งที่ตั้งอยู่ใกล้กับทางด่วน

แต่เมื่อไปถึงปลายทางเฉียวเมิ่งเยว่ก็อดไม่ได้ที่จะชะงักไปสัก

มีบ้านพักวิลล่าหลายหลัง ซ่อนตัวอยู่ในภูเขาและป่าไม้อัน เขียวชอุ่ม แต่บางครั้งมีบางมุมของหลังคาที่เผยออกมา

แม้ว่าตอนนี้จะเป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง ต้นไม้บนภูเขากลับ ยังคงเขียวชอุ่ม แต่เมื่อเทียบกับต้นไม้ของภูเขาอื่นๆ ที่เปลี่ยน เป็นสีเหลืองหรือหลุดร่วงจนหมด ดูมีความโดดเด่นมาก

รถแล่นขึ้นไปตามถนนบนภูเขาและในที่สุดก็หยุดอยู่หน้า

วิลล่าหลังหนึ่ง

เฉียวเมิ่งเยวมองไปที่วิลล่า ดวงตาของเขาส่องประกายด้วย ความประหลาดใจ

เอวลงจากรถไปเปิดประตูให้เธอ เลิกคิ้วแล้วมองเธอ “เป็นอะไรไป?”
“ไม่เป็นไร เดี่ยวเป่าอยู่ไหนหรอ?”

“ชั้นบน”

เฉียวเมิ่งเยวพยักหน้า เดินตามหลังเห้อ ล้วขึ้นไปชั้นบน เห้ออลั่วเปิดประตูห้องบนชั้นสองออก ให้เฉียวเพิ่งเขาเข้าไป

มันเป็นห้องสําหรับเด็กขนาดใหญ่ ดูจากการจัดวางและการ ออกแบบของห้องแล้ว เป็นห้องที่สวยงามและละเอียดอ่อนมาก

แต่ว่าของเล่น ผ้าห่มและหนังสือที่ขว้างเต็มพื้น ดูเหมือนจะ

ยุ่งเหยิงไปหมด

เฉียวเมิงเยวหาเสี่ยวเป่าพบ บนเตียงการ์ตูนที่มีขนาดใหญ่ เกินไป

ใบหน้าที่แดงก๋าของเด็กชายตัวเล็กๆ ถูกเอนนอนอยู่บนผ้าห่ม หน้าท้องเล็กก็ถูกเปิดเผยออกมา

ดูจากใบหน้าของเขาที่ขมวดคิ้วเล็กๆ เห็นได้ชัดเลยว่าตอนนี้

เขาไม่สบาย

เฉียวเมิ่งเยวถามขึ้น: “คุณได้วัดอุณหภูมิแล้วหรือยัง?”

“ตอนที่ผมจะออกไปหาคุณวัดแล้ว 39 องศา

เฉียวเมิ่งเยว่ได้ยินอย่างนั้นก็ตกใจ เด็กไข้ขึ้นถึง 39 องศา

อันตรายมาก

“ที่บ้านมียาไหม?”
“แพทย์ประจำครอบครัวได้เตรียมไว้แล้ว แต่เดี๋ยวเป่าไม่ให้

ใครแตะต้องเขาเลย”

เฉียวเมิ่งเยว่อยากจะพูดว่า เสี่ยวเป่าไม่ยอมให้ใครแตะต้อง คุณสามารถช่วยเขาฉีดยาก็ได้

แต่พอคำพูดมาถึงคอแล้ว ก็กลืนกลับลงไปอีกครั้ง

การฉีดยาให้เด็กนั้นก็ยังไม่ใช่เรื่องง่ายแม้จะเป็นมืออาชีพ ยิ่ง ไม่ต้องพูดถึง ในกรณีที่ค่อนข้างพิเศษของ เสี่ยวเป่าแบบนี้

“คุณช่วยวัดอุณหภูมิร่างกายให้เขาอีกครั้ง เดี๋ยวฉันจะไปดูยา พวกนั้นหน่อย”

“ได้ครับ ยาอยู่ในห้องข้างๆ เดี๋ยวพ่อบ้านจะพาคุณไปเอง”

เฉียวเมิงเยวพยักหน้า แล้วหมุนตัวเดินออกไป

เธอตรวจสอบยาในกล่องยาที่อยู่ในห้องถัดไป พบว่ายาที่ แพทย์ประจําครอบครัวได้เตรียมไว้ให้นั้นครบถ้วนมาก จากนั้น เธอก็หยิบกล่องยากลับไปที่ห้องของเสี่ยวเป่าอีกครั้ง

ภายในห้อง เห้ออี้ลั่วอุ้มร่างเล็กๆของเสี่ยวเป่าไว้ในอ้อมแขน เอนกายฟังที่หัวเตียง กล่อมเขาเสี่ยงเบา มือใหญ่ลูบอยู่ที่เท้า เปล่าที่เล็ดลอกออกมาอยู่ในอากาศเป็นครั้งๆ

ตอนนี้เห้ออี้ล้วถอดเสื้อตัวนอกออกแล้ว และสวมแค่เสื้อเชิ้ตสี

ชาวเท่านั้น

แขนเสื้อถูกดึงไปถึงตำแหน่งของข้อศอก อุ้มร่างเล็กๆของเสียวเป่าไว้อย่างมั่นคง เต็มไปด้วยพลังความปลอดภัย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ