บทที่ 6 แพะรับบาป

บทที่ 6 แพะรับบาป

เช้าตรู่ หลินเสว่เอ๋อตื่นขึ้นมาจากความฝัน

ภายในห้องเหลือเพียงเธอแค่คนเดียว

เธอลุกขึ้นมานั่งด้วยความเมื่อยล้า ห่อตัวเข้าหาผ้าห่มอย่างโศก เศร้า เมื่อคืนอาการเมาค้างทำให้หัวของเธอยังไม่ค่อยมีสติ

ทันใดนั้น หางตาที่เหลือของเธอก็เหลือบไปเห็นแผ่นข้อความที่ ตรงหัวเตียง

พอหยิบขึ้นมาดู ทันใดนั้นก็ทำให้ความรู้สึกอดสูในใจของเธอนั้น ระเบิดออกมาอีกครั้ง

“คุณ……….คงจะเคยเล่นโยคะมาก่อนใช่ไหม?”

ต่อให้เฉินตงจะไปแล้ว แต่ว่าเธอยังคงรู้สึกได้ถึงการล้อเลียน ผ่านตัวอักษร

ขยุ้มผมอย่างกลุ้มใจ หลินเสบู่เอ๋อมีความรู้สึกเหมือนไม่รู้จะเอา ความโมโหโยนไปไว้ที่ไหนได้แต่เก็บเอาไว้
แต่ว่าที่ทำให้เธอดีใจก็ดี อีกฝ่ายถึงกับทิ้งข้อความเอาไว้แบบนี้ อย่างนั้นเรื่องเมื่อวานก็คงจะนับว่ายกโทษให้แล้ว

และในเวลานี้พอดี หวางเท้าก็โทรมาหา

“เสบู่เอ๋อ เสว่เอ๋อ เธอรีบๆล็อกอินเข้ามาดูคะแนนฉันสิ เมื่อคืนฉัน น่ะสุดยอดมากๆเลยนะ ได้MVPติดกันสิบตาเลยล่ะ!”

น้ำเสียงตื่นเต้นในโทรศัพท์ของหวางเท้า ทำให้หลินเสบู่เอ๋อเป็น บ้า แกคิดแต่เล่นเกม

เธอระเบิดออกมาเลยทันที “หวางเห้า เธออายุเท่าไหร่แล้ว ยัง ไร้สาระขนาดนี้อีกเหรอ? ที่สั่งให้เธอไปเตรียมค่าสินสอดมา เมื่อ ไหร่เธอถึงจะเตรียมให้ฉันได้สักที? ตกลงนี่เธอยังอยากแต่งงาน อยู่หรือเปล่า? จะมาสู่ขอฉันไหม?”

ปลายสายอีกฝั่งอย่างหวางเท้ารู้สึกไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ เงียบ ไปไม่กี่วินาที ก็รีบพูดขึ้นมา “เสบู่เอ๋อเธออย่าโกรธสิ ครอบครัว ของเรากำลังพยายามเก็บเงินอย่างหนักอยู่ ต้องโทษไอ้เฉินตง คนชาติชั่วไร้ประโยชน์ เร็วๆนี้แหละ อีกไม่นานผมก็จะได้สู่ขอคุณ แล้ว”

เฉินตง?!
ร่างกายอ้อนแอ้นของหลินเสบู่เอ๋อสั่น คนเมื่อคืนก็ชื่อเฉินตง เหมือนกัน!

ตามความสามารถเดิม เธอเปิดปากถามขึ้น “ใครคือเฉินตง? เฉิน ดงที่เธอบอกมีเงินเยอะอย่างนั้นเหรอ?”

“มีเงินกับผีน่ะสิ!”

หวางเห้าด่าทอออกมา “เป็นพี่เขยไร้ประโยชน์ของผมเอง เป็น ชายหงส์ (ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดย ความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง) คนหนึ่ง หลัง จากที่พี่สาวของผมแต่งงานกับเขาก็ย้ายออกไปเช่าบ้านอยู่ด้วย กัน เขามีเงินก็สบายไปแล้ว”

หลินเสบู่เอ๋อส่ายหน้า หัวเราะเยาะตัวเอง เฉินตงที่ออกมาจาก ปากหวางเท้า ชัดเจนเลยว่าไม่ใช่ผู้ที่ถือบัตรธนาคารลายดอก ชงโคคนนั้น

“เสบู่เอ๋อ เธอรอก่อนนะ พ่อแม่ของฉันกับพี่สาวของฉันกำลัง ช่วยฉันเก็บเงินอยู่ ไม่นานก็จะเก็บเงินครบแล้ว

ปลายสายหวางเท้าที่พูดถึงเฉินตงขึ้นมา ดูเหมือนกรุ่นก็ปะท ขึ้นมาด้วยเหมือนกัน “ถ้าไม่ใช่เพราะว่าไอ้พี่เขยเฮงซวยคนนั้น ของผม อ้อ ไม่ใช่ อดีตพี่เขยไร้ประโยชน์ ตอนนี้พวกเราสองคนก็ คงจะมีงานเลี้ยงไปแล้ว”
“เกี่ยวอะไรกับเขา?” หลินเสบู่เอ๋อสงสัย

“เขาแต่งงานกับพี่สาวผม ก็คือพี่เขยของผม ผมที่เป็นน้องชาย จะแต่งงาน เขาก็ควรจะช่วยสักหน่อยไม่ใช่เหรอ? เขากลับกันเลย มัวแต่เอาเงินไปเททิ้งไว้กับแม่ที่กำลังจะตายที่อยู่ในโรงพยาบาล ไม่ใช่แค่ไม่ช่วยผม แถมยังหย่ากับพี่สาวผมอีก เธอว่าเขาชาติชั่ว หรือไมชาติชั่ว?

ริมฝีปากแดงเรื่องของหลินเสบู่เอ๋อขยับ อยู่ๆก็มีความรู้สึก เหมือนกินแมลงวันเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น

เธอพูดขึ้นอย่างเสียอารมณ์ “เอาอย่างนี้ก่อนแล้วกัน เมื่อคืน ฉันทํางานล่วงเวลามาทั้งคืน ขอนอนก่อน จากนั้นก็ตัดสาย โทรศัพท์ทิ้ง

เวลาหนึ่งอาทิตย์หลังจากนั้น เฉินตงไปๆกลับๆระหว่างบ้านเช่า กับโรงพยาบาล ทุ่มเทไปกับการดูแลมารดา

หลังจากที่เข้ารับการเปลี่ยนถ่ายตับ ร่างกายของมารดาก็กำลัง ฟื้นตัวอย่างมั่นคง จากการตัดสินของแพทย์ ไม่นานก็สามารถที่ จะกลับมาพักรักษาตัวที่บ้านได้แล้ว

ส่วนเรื่องของหลินเสวีเอ้อ เขาไม่ได้ใสใจเลยแม้แต่น้อย
“เกี่ยวอะไรกับเขา?” หลินเสบู่เอ๋อสงสัย

“เขาแต่งงานกับพี่สาวผม ก็คือพี่เขยของผม ผมที่เป็นน้องชาย จะแต่งงาน เขาก็ควรจะช่วยสักหน่อยไม่ใช่เหรอ? เขากลับกันเลย มัวแต่เอาเงินไปเททิ้งไว้กับแม่ที่กำลังจะตายที่อยู่ในโรงพยาบาล ไม่ใช่แค่ไม่ช่วยผม แถมยังหย่ากับพี่สาวผมอีก เธอว่าเขาชาติชั่ว หรือไมชาติชั่ว?

ริมฝีปากแดงเรื่องของหลินเสบู่เอ๋อขยับ อยู่ๆก็มีความรู้สึก เหมือนกินแมลงวันเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น

เธอพูดขึ้นอย่างเสียอารมณ์ “เอาอย่างนี้ก่อนแล้วกัน เมื่อคืน ฉันทํางานล่วงเวลามาทั้งคืน ขอนอนก่อน จากนั้นก็ตัดสาย โทรศัพท์ทิ้ง

เวลาหนึ่งอาทิตย์หลังจากนั้น เฉินตงไปๆกลับๆระหว่างบ้านเช่า กับโรงพยาบาล ทุ่มเทไปกับการดูแลมารดา

หลังจากที่เข้ารับการเปลี่ยนถ่ายตับ ร่างกายของมารดาก็กำลัง ฟื้นตัวอย่างมั่นคง จากการตัดสินของแพทย์ ไม่นานก็สามารถที่ จะกลับมาพักรักษาตัวที่บ้านได้แล้ว

ส่วนเรื่องของหลินเสวีเอ้อ เขาไม่ได้ใสใจเลยแม้แต่น้อย
เจ้าหลี่ดูเหมือนว่าได้ตะโกนออกมาแล้ว “แม่มึงสิ มึงขอลา หนึ่งอาทิตย์ ทุกเรื่องก็เป็นกูทั้งนั้นที่ทํา วันๆนึงกูแม่งช่วยเช็ด กัน (ช่วยตามล้างตามเช็ด) ให้มึง มึงรีบๆกลับมาเดี๋ยวนี้ มา จัดการงานพวกนั้นให้เสร็จ

ปีก!

สายตัดไปแล้ว

“เช็ดกัน? ตกลงใครช่วยใครเช็ดกันกันแน่?”

เฉินตงหัวเราะเย้ยหยันออกมา แววตามีแววเย้ยชา

เขาไม่ใช่คนที่ไร้ความสามารถ ตอนที่อยู่ในโรงเรียนคะแนน แต่ละวิชาล้วนแต่อยู่อันดับต้น ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะเป็นห่วงแม่ กับฐานะทางบ้าน เขามีความสามารถที่จะโดนส่งไปเรียนต่อเมือง นอกได้ ออกไปเก็บเกี่ยวประสบการณ์ที่กว้างขึ้น

หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัย เขาก็สมัครเข้าทำงานที่บริษัท อสังหาริมทรัพย์แห่งนี้ เวลาสั้นๆสามปี ก็ได้เข้ามาในลำดับชั้นผู้ ดูแลแล้ว กลายเป็นผู้ช่วยผู้จัดการของบริษัท

ถ้าเกิดว่าไม่ใช่ว่าเพราะข้างบนมีเจ้าหลี่เป็นรองผู้จัดการเวลาสามปี ความสำเร็จของเขาไม่ได้อยู่แค่จุดๆนี้แน่

ส่วนที่เจ้าหลี่สามารถที่จะปกปิดความสามารถของเขาเอาไว้ได้ ง่ายดายนั้น เหตุผลก็เป็นเพราะเจ้าหลี่เป็นน้องเขยของเจ้าของ บริษัท

เพียงแค่งานระดับนี้พร้อมกับคอนเนคชั่น ก็มากพอที่จะทำให้ คนที่ไร้ความสามารถ รู้จักแต่คั่วสาว หละหลวมที่จะปฏิบัติตามกฎ อย่างเจ้าหลี่สามารถอยู่ได้อย่างมั่นคงเหมือนภูเขาไท่

ไม่กี่ปีมานี้ เรื่องเล็กๆน้อยๆของบริษัท เรื่องไหนกันที่ไม่ใช่เขา แก้ไข?

เจ้าหลี่ที่ใช้กันตัดสินใจ ปัญหามากมายที่ก่อ ครั้งไหนที่ไม่ใช่เขา ไกล่เกลี่ยอยู่ด้านหลัง

ที่ตลกไปกว่านั้น เจ้าของบริษัทก็ยังเอาแต่จะเชื่อ “ความ สามารถ” ของเจ้าหลี่ ทำให้สองสามปีมานี้เขาจะต้องเป็นแพะรับ บาปให้เจ้าหลี่มานับไม่ถ้วน

ในบริษัท พนักงานแอบตั้งฉายาให้เขาว่า “แพะรับบาป

ถ้าไม่ใช่เพราะตำแหน่งผู้ช่วยรองสวัสดิการดี เขาจำเป็นที่จะต้องดูแลแม่ไปด้วย แล้วก็ต้องคุ้มครอบครัวของหวางหนักหน ไปด้วย เขาก็คงจะลาออกไม่ทำไปตั้งนานแล้ว

หยิบบัตรธนาคารดอกชงโคออกมาจากกระเป๋ากางเกง แววตา ของเฉินตงกวาววับขึ้น หัวเราะออกมาอย่างน่ากลัว “บัตรใบเดียว ก็มีเงินสดพันล้าน ถึงแม้ว่าผมจะเกลียดคนที่เอาเงินมาชดเชย แบบคุณมากๆ แต่ว่าจำเป็นต้องบอกเลยว่า มีเงินทำให้คนมีความ มั่นใจเต็มเปี่ยม มีทางเลือกที่มากขึ้นนะ

บริษัทอสังหาริมทรัพย์ไทซิ่ง

เฉินตงเดินเข้าไปในบริษัทด้วยความรีบร้อน ทั้งโดนเจ้าหลี่บิดหู หยิกแก้มลากตัวเข้าไปในห้องทำงานของรองผู้จัดการ

“ป้ง” เสียงประตูห้องทำงานปิดลง เจ้าหลี่นั่งลงบนเก้าอี้ด้วย ใบหน้าหงุดหงิด เท้าทั้งสองข้างวางเอาไว้บนโต๊ะ ซ้อนขาเอาไว้ ด้วยกัน ท่าทางกลุ้มอกกลุ้มใจจุดซีการ์

เฉินตงขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่สูบบุหรี่ แล้วก็เกลียดกลิ่นบุหรี่

มาก

“ถ้าเกิดว่ากูไม่โทรศัพท์ไป สงสัยมึงคงจะตายอยู่ด้านนอกไม่ กลับมาแล้วใช่ไหม?” เจ้าหลี่พ่นควันบุหรี่ออกมา หัวเราะเย้ยหยัน ออกมา มือซ้ายลูบไปบนหัวล้านที่ด้านบนหัว
“ไม่ใช่ครับ เป็นเพราะว่าเรื่องของแม่ผมจริงๆ ยุ่งจนไม่มีเวลา แล้ว” เฉินตงพูด

ที่จริงเจ้าหลี่ก็อายุแค่สี่สิบกว่าปี เพียงแต่มหลงในตัวหญิงสาว ร่างกายโดนใช้งานจนกลวง อายุยังน้อยก็หัวล้านเสียแล้ว

“เหอะๆ!”

เจ้าหลี่หัวเราะเยาะอีกเล็กน้อย หรี่ตาแล้วว่า น “เฉินดงเอ๋ย อย่า ว่ากูที่เป็นพี่ชายที่ไม่ยอมเตือนถึงสักหน่อย แม่ของมึงนั่นก็คือไอ้ คนขี้โรค สองปีมานี้เรื่องของแก พี่ชายนั้นรู้ดีอยู่ แทนที่จะผูกชีวิต ตัวเองเอาไว้กับคนแก่แบกรับความลำบาก ไม่สู้ปล่อยให้เขาจาก ไปเสียกว่า มึงเองก็จะได้เอาใจมาใส่กับงานทั้งหมด

แววตาของเฉินดงมีประกายดุร้ายออกมา อดกลั้นความโมโห ถามขึ้น “คุณรีบให้ผมกลับมา เกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ?”

แปะ!

เจ้าหลี่โยนเอกสารชุดหนึ่งลงบนโต๊ะ พูดขึ้นเย็นชา “ตอนบ่ายพี่ เขยของฉันจะมาตรวจงานที่บริษัท นี่เป็นสัญญาที่ก่อสร้างย่าน สลัมที่ภาคตะวันตกของเมือง คิดอะไรไม่ออกแล้ว ตอนแรกเรื่อง นี้เป็นถึงที่ต้องไปคุย มึงลางานกูเลยต้องออกหน้า เรื่องนี้จะโทษมึงเลย!”

“พวกหญิงโสเภณีอีกฝ่ายดื่มกันเก่งโคตรๆ มอมเหล้าจนกูมีน ทรมานกันอยู่ทั้งคืน ทำให้ต้องเซ็นสัญญาราคาสูงลิ่วฉบับนี้”

เฉินตงไม่ได้อ่านสัญญา เรื่องเดิมๆ เจ้าหลี่ทำมาไม่ใช่แค่ครั้ง แรก

แค่เบียร์ไม่กี่แก้วลงท้อง ช่วงเวลาทั้งคืน ไม่ต้องพูดถึงสัญญา ราคาสูงลิบ ต่อให้เซ็นต์สัญญาธรรมดา เขาล้วนไม่แปลกใจ

เห็นว่าเฉินตงไม่ขยับ เจ้าหลี่วางเท้าทั้งสองข้างลง ยืดหลังนั่ง ตัวตรง “เรื่องนี้ แกรู้ใช่ไหมจะต้องทำยังไง?”

“ต้องการให้ผมเป็นแพ้รับปากอีกแล้วเหรอครับ?” เฉินตงหรี่ตา ลง ในดวงตามีแววหาเรื่อง

ปัง!

เจ้าหลี่ตบมือข้างหนึ่งลงบนโต๊ะ พูดออกมาอย่างโมโห “พูดบ้า อะไรออกมา? อะไรคือแพะรับบาป? นี่ฉันกำลังดูแลแกอยู่ ยกย่อง แก แกเป็นใครมีความสามารถที่จะมาทำเรื่องนี้? เฉินตงไม่ใช่ว่าฉันจะว่าแก เป็นคนเนี่ยก็ต้องรู้จักทดแทนบุญคุณ แก เพิ่งจะจบมาแค่สามปี ถ้าเกิดว่าไม่ใช่ฉันที่ดูแลแก ฟังแค่ความ สามารถของแก แกสามารถที่จะมานั่งอยู่ในจุดๆนี้ได้เหรอ?” เฉินตงโมโหจัดจนหัวเราะกลับไป กูแม่งโคตรขอบใจมึงเลย! ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะมึงดูแล กูก็เป็นรองผู้จัดการไปตั้งนานแล้ว