บทที่ 5 บรรยากาศห้องเตียงใหญ่

บทที่ 5 บรรยากาศห้องเตียงใหญ่

หลังจากที่หลินเสบู่เอ๋อได้รับข้อความตอบกลับจากเฉินตง ก็รีบ ไปทำเรื่องลางานกับผู้จัดการทันที ไปเตรียมตัวเรื่องเย็นวันนี้

นี่เกี่ยวข้องกับอนาคตของเธอ แล้วก็เกี่ยวข้องกับอนาคตของผู้ จัดการเหมือนกัน ช่องทางการติดต่อเฉินตง ผู้จัดการที่ทำผิดกฎ โดยการหาข้อมูลส่วนตัวมาจากบัตรธนาคารของเฉินตง

ในตอนที่เธอเดินออกมาจากธนาคารด้วยความกังวล ตรงหน้าก็ พบเข้ากับหวางเท้าที่กำลังลงจากรถ

แต่ว่า หวางเท้าไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าของเธอเลยตั้งแต่ต้น ยิ้ม แล้วพูดขึ้น “เสว่เอ๋อ วันนี้เลิกงานก่อนเวลาอย่างนั้นเหรอ?”

“หวางเท้า?!”

หลินเสบู่เอ๋อตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็นึกถึงที่นัดไว้กับหวางเท้า ตอนเย็นนี้ ทำท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ใช่ ใช่จ้ะ วันนี้รู้สึกไม่ ค่อยสบายนิดหน่อย ดังนั้นก็เลยไปขอผู้จัดการลางานแล้วเลิกงานก่อนเวลาน่ะ

“ฮ่าๆ….พอดีเลย เลิกงานเร็วขนาดนี้ พวกเราสองคนไปหาที่ นั่งกัน ไปเล่นเกมกันสักสองสามตา ช่วงนี้ฉันเล่นKai (ตัวละคร เกม) เก่งมากๆ พวกที่ว่าคนเดียวฆ่า5ตัวติดกันทั้งตา วันนี้จะแบก ให้เธอชนะเอง” หวางเท้ายิ้มแล้วพูดขึ้น

คิ้วเรียวของหลินเสบู่เอ๋อขมวดมุ่น ไอ้คนๆนี้ฟังสิ่งที่ฉันพูดไม่รู้ เรื่องหรือยังไง?

มองใบหน้ายิ้มแย้มของหวางเท้า อยู่ๆเธอก็โมโหขึ้น แบกแม่มึง สิ! เย็นนี้แฟนแกจะโดนส่งไปให้คนอื่นแล้ว แกยังจะมาอวดคน เดี่ยวฆ่า5ตัวติดกันทั้งเกมอีก?

เธออดทนข่มความโกรธลงไป “หวางเท้า เย็นนี้ฉันมีธุระนิด หน่อย พวกเราค่อยนัดกันใหม่ครั้งหน้านะ

หวางเท้าชะงักไปเล็กน้อย “แต่ว่าพวกเรานัดกันเอาไว้แล้วนะ กินข้าวเย็นแล้วจะส่งเธอกลับบ้าน เสร็จแล้วคืนนี้พวกเราสองคนก็ จะเล่นเกมด้วยกันไง!”

หางตาของหลินเสบู่เอ๋อกระตุก ความไร้น้ำยาของหวางเห้าเธอรู้ ดีตั้งนานแล้ว แต่ว่าเถียงไม่ได้ว่าหวางเห้าเป็นคนในเมือง
จากฐานะของเธอ อยากที่จะซื้อบ้านในเมือง มีสถานที่ให้เธอนั้น ได้อาศัย นั้นไม่มีสิทธิ์เลยด้วยซ้ำ ต่อให้เธอมีความสัมพันธ์กับผู้ จัดการ แต่เธอก็รู้ดี ว่าผู้จัดการไม่มีทางที่จะทิ้งลูกทั้งเมียเพื่อมา หาเธอหรอก

ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะว่าอยากจะให้หวางเท้ามารับตัวเอง เธอ คงจะเตะลงไปบนตัวเขาสักทีหนึ่ง

สูดลมหายใจเข้าลึกๆครั้งหนึ่ง หลินเสบู่เอ๋อก็พยายามยิ้มออกมา หยิกแก้มของหวางเห้าเบา “พอแล้วน่าที่รัก คืนนี้ติดธุระจริงๆ นี่ ตอนบ่ายฉันไม่ค่อยสบายลางานออกมาก่อนแล้วใช่เหรอ? มีงาน อีกนิดๆหน่อยๆที่จะต้องทำโอทีชดเชย นัดของพวกเราเปลี่ยนวัน เถอะนะ”

“ก็ได้ครับ” หวางเท้าคอตกตอบเสียงเศร้า

จากนั้นหวางเท้าก็เสนอที่จะไปส่งหลินเสบู่เอ๋อที่บ้าน แต่หลินเส ว่เอ๋อกลับปฏิเสธ หวางเห้าเลยทำได้แค่เพียงช่วยเรียกรถแท็กซี่ ให้หลินเสบู่เอ๋อเท่านั้น

สถานการณ์ตรงหน้า โดนผู้จัดการธนาคารเห็นเข้าพอดี จึง หัวเราะเยาะออกมาไม่รู้ตัว ด่าออกมาเสียงเบาคำหนึ่ง “ไอ้โง่”

หลังจากที่ขึ้นแท็กซี่ได้แล้ว หลินเสว่เอ๋อก็เม้มริมฝีปากแดงอีก ครั้ง รูปร่างที่โดนชุดยูนิฟอร์มรัดรึงให้เด่นออกมาสั่นเทาน้ำตาอยากจะไหลออกมาด้านนอกอย่างห้ามไม่อยู่

เธอทั้งผมด้วยความกลัดกลุ้ม ดวงตาคลอน้ำตามองออกไปนอก หน้าต่าง

วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะตัวเองว่วาม เรื่องราวไหนเลยที่จะมาถึงขั้น

เธอไม่ได้รังเกียจที่จะโดนคนรวยจีบ ถึงขนาดที่ว่าไม่ได้รังเกียจ ที่จะได้กระพือปีกเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของคนรวยเหมือนกับ ผีเสื้อที่กระพือปีกเข้าหาดอกไม้ เพราะว่านั่นคือสิ่งที่เธอต้องการ มิฉะนั้นเธอก็คงจะไม่เป็นของๆผู้จัดการแค่คนเดียว

แต่ว่า เพราะว่าความวู่วามเมื่อกี้ ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างในตอนแรก เปลี่ยนแปลงไปหมด

คิดถึงการพบเจอในตอนเย็น เธอก็มีความรู้สึกเสียใจและอดสู

เธอไม่สามารถที่จะเชิดหน้าได้อย่างทระนง เปิดเผยความงาม ของตัวเอง แล้วเชยชมเงียบๆ แต่กลับต้องทําตัวต่ำต้อยเป็นคนที่ อยู่ต่ำกว่า โดนกดดันจนถึงที่สุด……..
เงินคงเช่าบ้านหลังเล็กๆที่มีสองห้องนอนที่ละแวกใกล้เคียงกับ โรงพยาบาลจึงใช้สำหรับช่วงเวลาต่อจากนี้ ดูแลมารดาแล้วก็ เป็นสถานที่พักพื้นของแม่หลังจากการรักษาในโรงพยาบาล

หลังจากที่เซ็นต์สัญญาเช่าบ้านเสร็จ เขาก็ไปตามหาบริษัทขน ของต่ออย่างไม่หยุดพัก ไปขนของที่บ้านเก่าที่เคยพักอยู่กับหวา งหนุนหนัน

ทำให้เขารู้สึกปวดใจอย่างหนึ่งเลยก็คือ ในตอนที่เขาผลักประตู บ้านเข้าไปภายในบ้านนั้นเละเทะไปตั้งนานแล้ว

ของทุกสิ่งที่เคยเป็นของหวางหนุนหนัน ล้วนแต่โดนย้ายออก ไปจนว่างเปล่าแล้ว ของที่เหลือที่เป็นของเขากับแม่ ก็โดนเทสาด กระจัดกระจายไปทั่วพื้น

รูปที่ตกอยู่บนพื้น เป็นรูปแต่งงานของเขากับหว่างหนุนหนัน แต่ ว่าตอนนี้รูปภาพนั้นโดนฉีกออกไปครึ่งหนึ่ง เหลือเพียงเขาแค่คน

แถมรูปคู่รูปเดียวของเขากับแม่ ก็ตกลงมาอยู่บนพื้น กรอบรูป แตกละเอียด ด้านบนยังมีรอยเท้าอยู่ชัดเจน

เฉินดงหยิบรูปถ่ายคู่กันของเขากับแม่ขึ้นมา กัดฟันเอ่ยขึ้นด้วย อารมณ์ขุ่นมัว คำพูดหนึ่งประโยคเล็ดลอดออกมาจากไรฟัน “ในใจของคุณ ผมกับแม่ของผมมันเหลือทนขนาดนี้เลย หรือไง?

สูดลมหายใจเข้า แล้วนำรูปเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงด้วยความ หวงแหน คนที่เฉินตงจ้างมาย้ายบ้านจากบริษัทเริ่มขนย้ายของ

รอจนทุกๆสิ่งย้ายมาถึงบ้านหลังใหม่ หลังจากรวบรวมจนเสร็จ เรียบร้อย ก็เป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว โทรศัพท์ของเฉินตงก็ได้รับ ข้อความที่หลินเสว่เอ๋อส่งมาพอดี

เขาบิดขี้เกียจ แล้วก็ลุกขึ้นยืนและไปยังโรงแรมที่หลินเสบู่เอ๋ อกำลังอยู่

โรงแรมAlston

เป็นโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง เป็นห้องที่อยู่ชั้นสูงสุด สามารถ ที่จะมองเห็นวิวกลางคืนของเมืองทั้งเมืองได้ผ่านหน้าต่างของ กระจกบานยาว

หลินเสบู่เอ๋อสวมชุดคลุมอาบน้ำ เอกเขนกอยู่บนโซฟาที่อยู่ติด กับหน้าต่างบานยาว เส้นผมยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ รู้ได้ว่าเพิ่งจะ ออกมาจากห้องอาบน้ำได้ไม่นาน
แกว่งแก้วไวน์แดงในมือไปมา หลินเสบู่เอ๋อเริ่มที่จะเมาแล้ว แก้ม ทั้งสองข้างเห่อแดง ตาเยิ้มกำลังมองออกไปยังวิวตอนกลางคืน ที่ด้านนอกหน้าต่าง แววตากลับมีน้ำตาเอ่อคลอ

เธอมาจากชนบทแล้วเข้ามาในเมือง อยากที่จะเป็นคนเมือง ดัง นั้นก็เลยคิดทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้ปีนขึ้นไป

งานธนาคาร ทำให้เธอนั้นมีความสดใสเรียบร้อยและน่ารักน่า มอง แล้วก็ยังทำให้เธอเกิดความรู้สึกว่ามีความภาคภูมิใจในตัว เอง

เธอกลายเป็นแฟนของหวางเท้า นั่นไม่ใช่เป็นเพราะว่ารักมาก แต่เป็นเพราะว่าหวางเท้าสามารถให้สิ่งที่เธอต้องการได้

เงินค่าสินสอดห้าแสน บ้านหนึ่งหลัง รถราคาสามแสนหนึ่งคัน นี ก็มากพอที่จะทําให้เธอนั้นภาคภูมิในช่วงเวลาหนึ่งแล้ว

ค่าสินสอดห้าแสนนั้นถึงแม้ว่าจะไม่มาก แต่ว่าก็มากพอที่จะให้ เธอนั้นซื้อบ้านหนึ่งหลังได้ก่อนแต่งงาน ใช้เป็นทรัพย์สินก่อน แต่งงาน ต่อให้อนาคตจะมีจุดหมายที่ดีกว่า เธอกับหวางเท้าหย่า กัน ก็ไม่ได้ไม่มีอะไรติดตัวเลย

เพียงแต่ว่าน่าเสียดาย ความวู่วามครั้งนั้นเมื่อตอนบ่าย กลับ ทำให้เธอนั้นต้องถอดโค้ทแห่งความภาคภูมิใจนั้นลง น้อมรับ ความอัปยศไม่มีที่สิ้นสุด
ถ้าเกิดว่าย้อนเวลาได้อีกครั้ง เธอจะต้องเลือกวิธีที่ดีกว่า และก็ เป็นภาพที่ใฝ่ฝันไว้มากกว่า

ก๊อกๆ!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ประตูไม่ได้ล็อกค่ะ” หลินเสบู่เอ๋อเช็ดน้ำตาที่หางตา เสียงหวาน ดังขึ้น

เฉินตงผลักประตูเข้ามา มองดวงไฟที่มีเสน่ห์สวยงามกับหลินเส ว่เอ๋อที่นอนอยู่บนโซฟา ใบหน้าไร้อารมณ์ ภายในใจกลับเยาะเย้ย อยู่หนักๆ

ตระกูลหวางยกยอจนขึ้นหิ้ง ไม่ลังเลที่จะกดให้ผมตกต่ำ ถึง ขนาดที่ว่าไม่สนใจชีวิตของแม่ ล้วนแต่อยากจะขอสาวเข้าบ้าน ตอนนี้กลับมานอนอยู่ในห้องนี้

ถ้าเกิดว่าปล่อยให้พวกเขารู้ พวกเขาจะมีปฏิกิริยาแบบไหนกัน

นะ?

“คุณเฉิน…….

หลินเสบู่เอ๋อลุกขึ้น เทไวน์แดงลงในแก้ว เดินไปอยู่ตรงหน้าของเฉินตง ส่งแก้วให้เฉินตง “คุณเฉิน เรื่องเมื่อตอนบ่าย เสว่ เอ๋อขอโทษจริงๆค่ะ

ภาษา กริยา ท่าทาง สีหน้า มายาร้อยเล่มเกวียน

เฉินตงรับแก้วไวน์แดงมาเงียบๆ “คุณไม่รู้เหรอครับว่า ขโมย ข้อมูลส่วนตัวของลูกค้าธนาคารมาใช้ เป็นปัญหาใหญ่มากเลย นะ?”

หลินเสบู่เอ๋อชะงักไปแล้ว ปฏิกิริยาของเฉินตงทำให้เธอนั้นคิด

ไม่ถึง

แป๊บเดียว เธอยิ้มออกมาอย่างไร้เดียงสา “ก็คนเขาอยากจะ ขอโทษคุณเฉินไม่ใช่เหรอคะ?”

“จะขอโทษยังไง?”

เฉินตงยิ้มน้อยๆ ดื่มไวน์แดงจนหมดแก้ว

ไม่ได้รอจนวางแก้วไวน์ หลินเสวเอ๋อที่อยู่ตรงหน้าก็พุ่งตัวเข้ามา

เพลัง!
แก้วไวน์ตกลงไปอยู่บนพื้น และแตกละเอียด

เศษแก้วที่แตกเป็นชิ้นๆให้ไฟสีแดงที่สาดกระทบ ก็เกิดเป็นแสง สีแดงสะท้อนกลับ