บทที่ 4 คำเชิญจากอดีตน้อง

บทที่ 4 คำเชิญจากอดีตน้อง

“คุณผู้ชาย เมื่อกี้เป็นความผิดของผมเองครับ เป็นผมที่มีตาไม่มี แวว ผมละเลยคุณไป ได้โปรดให้อภัยผมด้วย

แค่เข้ามาในห้องทำงาน ผู้จัดการธนาคารก็รีบขอโทษขอโพย เม็ดเหงื่อที่อยู่บนหน้าผากปาดไปอีกสองสามครั้งแล้ว แล้วก็ยัง คงไม่หยุดที่จะปาด ถึงขนาดที่ว่าแผ่นหลังก็เปียกแล้ว

บัตรธนาคารลายดอกชงโคก็มีน้อยมากอยู่แล้ว พนักงาน ธรรมดาทั่วไปของธนาคารไม่มีทางที่จะรู้จัก

รู้จักบัตรใบนี้ อย่างน้อยก็ต้องตำแหน่งของเขาขึ้นไป

แถมผู้ที่ถือบัตรธนาคารดอกชงโคนี้ ไม่ต้องพูดถึงผู้รับผิดชอบ สาขาแบบเขาหรอก ต่อให้เป็นรองประธานธนาคาร เจ้าของ ธนาคารก็จําเป็นที่จะต้องมารับแขกด้วยตัวเอง ต้องยิ้มแย้ม ต้อนรับ ไม่กล้าแม้แต่ที่จะละเลย

ในตอนนี้เขามีอาการแบบตกใจจนแทบจะกระอักเลือด คนสูงส่ง แบบนี้ ทำไมถึงได้มาที่สาขาของตัวเองได้?
แถมแม่งยังจะเข้าแถวต่อคิวรอถอนเงินอย่างเรียบร้อยอีก

นี่ไม่ใช่การกลั่นแกล้งคนดีแล้วหรือยังไง?

เฉินตงเงยหน้ามองหน้าผู้จัดการเงียบๆ “คุณกังวลมาก?”

มุมปากของผู้จัดการกระตุกอยู่สองครั้ง หัวเราะแหะครั้งหนึ่ง “เปล่า เปล่าครับ ผมจะชงชาขอโทษคุณอยู่ครับ

เขารู้จำนวนของผู้ถือบัตรธนาคารดอกชงโค ในตอนนี้คิดเพียง แต่ว่าต้องการที่จะรีบๆจัดการให้เรื่องเมื่อกี้มันผ่านไปเสีย ต่อให้ ต้องคุกเข่าเขาก็ยินดี

มิฉะนั้น ไม่ต้องพูดถึงหลินเสบู่เอ๋อที่เป็นเพียงพนักงานหน้าเค้า เตอร์ตัวเล็กๆ ต่อให้เป็นนายสาขาอย่างเขาเองก็ต้องหนาว

“ไม่จําเป็นครับ ผมต้องการมาถอนเงินครับ” เฉินตงกล่าวขึ้นด้วย เสียงเบา

ผู้จัดการเพิ่งจะเช็ดเหงื่อบนหน้าผากออก ในตอนนี้ยังมีเหงื่อผุด ออกมาเป็นจํานวนมากอีกแล้ว

นี่คือ………ไม่คิดที่จะให้อภัยแล้วใช่ไหม?
สีหน้าของเขาดูน่าเกลียด ความรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไป นั้นพวยพุ่งขึ้นมา

สามารถมานั่งในตำแหน่งตรงนี้ได้ เป็นความพยายามหลายสิบปี ของเขา แต่ว่าคำพูดเดียวของผู้ที่บัตรธนาคารลายดอกชงโค มาก พอที่จะลากเขาลงจากตำแหน่งได้

ปึก!

ผู้จัดการธนาคารตัดสินใจที่จะคุกเข่าลงตรงหน้าของเฉินดง “คุณผู้ชาย คุณเป็นคนใหญ่คนโตโปรดอย่าคิดเล็กคิดน้อยกับคน ตัวเล็กแบบผมเลยนะครับ ขอร้องคุณช่วยปล่อยผมไปสักครั้ง เถอะนะครับ เมื่อกี้เป็นแค่เพียงเรื่องเข้าใจผิดเท่านั้นครับ

เฉินตงมองผู้จัดการธนาคารด้วยสายตาเย็นชา อีกฝ่ายยังมี ท่าทาง อดีแบบเมื่อกี้อยู่อีกเหรอ?

เขาหัวเราะเล็กน้อย ผมมาถอนเงินครับ เรื่องอื่นไม่ต้องการที่จะ พูดอะไรมาก รบกวนคุณช่วยจัดการให้ผมด้วย

หัวใจของผู้จัดการตุ้มๆ ต่อมๆ แต่ว่าก็ยังฝืนยิ้มแล้วลุกขึ้น “ครับ ผม ผมจะไปจัดการให้คุณเดี๋ยวนี้เลยครับ
รับบัตรธนาคารลายดอกชงโคมาจากมือของเฉินตง ผู้จัดการ ธนาคารถามชื้น “คุณผู้ชายครับ คุณต้องการถอนเงินเป็นจำนวน เท่าไหร่?

“ห้าแสน”

เฉินตง ปากเล็กน้อย จากท่าทางของผู้จัดการที่มีต่อเขา เขาก็รู้ ว่าผู้ที่มีบัตรธนาคารดอกชงโคนี่จะต้องไม่ธรรมดาทั่วไป

แต่ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้ก็คือถอนเงินแล้วก็ไปโรงพยาบาล ก่อน จัดการค่าใช้จ่ายหลังการรักษาของแม่ให้เรียบร้อย จากนั้น ค่อยหาที่ลงหลักปักฐาน

“ห้าแสน?” ผู้จัดการธนาคารร้องออกมาเสียงหลง

เฉินตงกระตุกคิ้วขึ้น นึกขึ้นได้ในทันที “ลำบากใจเหรอครับ? ถอนเงินจำนวนมากจำเป็นที่จะต้องทำการจองล่วงหน้า?”

“ไม่ไม่ไม่ครับ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ลูกค้าแบบคุณ ไม่จำเป็นที่จะต้องทำรายการล่วงหน้าครับ” ท่าทางของผู้จัดการ แปลกประหลาด อธิบายขึ้น “จะทำบัตรธนาคารดอกชงโคใบนี้ ได้ต้องเงินสดจํานวนพันล้าน คุณผู้ชายจะถอนเงินเพียงน้อยนิด ขนาดนั้น ทำให้ผมรู้สึกตั้งตัวไม่ทันครับ”
ครืน!

ร่างกายของเฉินดงกระตุก ภายในใจเกิดคลื่นซัดสาด

พันล้าน?

แถมยังเป็นเงินสด ไม่ใช่ฐานะลูกค้า

เป็นเพียงแค่คุณสมบัติในการทำบัตร

พ่อของผมมีเงินขนาดนี้เลย?

ไม่ต้องพูดถึงที่ผู้จัดการธนาคารตั้งตัวไม่ทัน แม้แต่ตัวเขาเองก็ ใกล้ที่จะเป็นลมแล้ว

ชั่วครู่

เฉินตงถึงได้สงบลง “ถอนออกมาห้าแสนก่อนครับ”

ผู้จัดการธนาคารพยักหน้า รีบจัดการดำเนินการถอนเงินให้เฉิน

ภายในห้องทำงานเฉินตงพบถุงพลาสติกสีดำหนึ่งใบ จากนั้นนำเงินห้าแสนใส่เข้าไปด้านในถุง จากนั้นก็หมุนตัวจากไป

ผู้จัดการธนาคารหน้าตาเหยเก ใจตุ้มๆ ต่อมๆอยากจะขอร้องเฉิน ตงใจกว้างแล้วปล่อยพวกเขาไป แต่ว่ามองท่าทางรีบร้อนของ เฉินตง ก็ตัดใจห้ามตัวเอง สุดท้ายก็นอนเหงื่อออกเต็มศีรษะอยู่ บนเก้าอี้ ท่าทางราวกับว่าร่างกายนั้นโดนปล้นไปจนตัวเปล่า

ในห้องโถงของธนาคาร

เฉินตง อดุงพลาสติกสีดำา รีบร้อนก้าวเดินออกไป

เพราะว่าเรื่องเมื่อกี้ ทุกๆคนล้วนมองมายังตัวเขา แล้วพูดคุยกกัน

จอแจ

หลินเว่เอ๋อยืนอยู่ด้านหลังเค้าเตอร์ แน่นิ่งไป ดวงตาแดงก่ำ พอเจอเฉินดง เธอตั้งใจจะเดินไปขอโทษ แต่ว่าเฉินตงเดินไวมาก ทำให้เธอนั้นไม่สามารถที่จะตามได้ทัน
ถอนหายใจอย่างหดหู หลินเสาเอ๋อหมุนตัวกลับไปในห้อง ทํางานของผู้จัดการ

“ผู้จัดการ ตก ตกลงเกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ?”

มองเห็นผู้จัดการที่นอนพาดตัวไปกับเก้าอี้ หัวใจของหลินเสวีเอ๋ อหนักอึ้งจนถึงก้นบึ้ง แต่ว่าก็ยังเอ่ยถาม

ผู้จัดการดึงสติขึ้นมาได้ หัวเราะขมขืน “คนๆนั้นคือลูกค้าที่มีบัตร ธนาคารลายดอกชงโค คุณสมบัติในการเปิดใช้บัตรธนาคารดอก ชงโค ก็คือต้องมีเงินสดจำนวนพันล้าน

คริน!

ร่างกายอ้อนแอ้นของหลินเสวีเอ๋อสั่นระรัว ใบหน้างามซีดขาว

ลูกค้าที่เป็นคนสําคัญขนาดนี้ ไม่ใช่คนที่พนักงานเค้าเตอร์ตัว เล็กอย่างเธอจะไปหาเรื่องด้วยเลยแม้แต่น้อย!

นึกถึงท่าทางที่เฉินตงมีต่อเธอเมื่อกี้ ในใจของหลินเสวีเอ๋อก็มี ความรู้สึกเสียใจพุ่งล้นออกมา อดไม่ได้ที่จะตบตัวเองสักสองครั้ง
ลูกค้าคนสำคัญ ใช้สายตาแบบนั้นมองตัวเอง สำหรับเธอแล้ว นั่นเหมือนกับว่าเป็นเรื่องดีเหมือนมีชิ้นเน๊อตกลงมาจากฟากฟ้า!

แต่ยังกลับกล้าผลักออกไป ทำให้ลูกค้าคนสำคัญขุ่นเคือง

“ผู้จัดการ คุณ คุณจะต้องช่วยฉันนะคะ”

ในตอนนี้หลินเสว่เอ๋อโน้มตัวลงมา พิงตัวลงไปที่คอของผู้ จัดการ ขอร้องขึ้นมา

“ช่วย?” ผู้จัดการเกาหัวอย่างกลัดกลุ้ม “เรื่องนี้ แม้แต่ผมเองยัง คิดที่จะหาคนให้ช่วยเลย! ไม่ต้องพูดถึงคุณแล้ว แม้แต่ผม ความ ไม่พอใจของคุณผู้ชายท่านนั้น ทําให้ตกจากตำแหน่งนั้นก็แค่คําๆ เดียวเท่านั้น”

แค่ประโยคเดียว ก็ตบหลินเสบู่เอ๋อให้ตกลงไปอยู่ที่นั่งลำบากได้

หยุดไปชั่วครู่ ดวงตาของผู้จัดการก็วาววับขึ้น “จริงสิ คุณแน่ใจ ไหมว่าเมื่อกี้สายตาที่คุณผู้ชายคนนั้นมองคน มีความหมายอื่น?”

ริมฝีปากแดงของหลินเสบู่เอ๋อขยับ พยักหน้าอย่างไร้สติ
ทันใดนั้นผู้จัดการธนาคารก็ดีใจใหญ่ ตบโต๊ะด้วยความตื่นเต้น “ยังมีหนทาง! ยังมีหนทาง! หลินเสบู่เอ๋อ ผมต้องการให้คุณนั้นไป ขอโทษกับคุณผู้ชายท่านนั้น ไม่ว่าจะด้วยวิธีการไหนจะต้องได้รับ การยกโทษจากผู้ชายคนนั้นให้ได้ มิฉะนั้นพวกเราทั้งคู่จบเห่แน่”

“แต่ว่า………” หลินเสบู่เอ๋อน้ำตาคลอเบ้า มีเรื่องอยากพูดแต่ก็ เงียบไป

คำพูดของผู้จัดการนั้นพูดอย่างชัดเจนแล้ว เธอสามารถที่จะมา เป็นพนักงานเค้าเตอร์ของธนาคารได้ ก็เป็นเพราะพึ่งพาผู้จัดการ

ตอนนี้ความต้องการของผู้จัดการ เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะคัดค้าน

ฟันสวยกัดริมฝีปากแดง หลินเสบู่เอ๋อพยักหน้า หมุนตัวจากไป เงียบๆ

ตอนที่เดินมาจนถึงประตู ด้านหลังก็มีเสียงทุ้มของผู้จัดการลอย มา “จำคำของผมเอาไว้ ไม่เลือกแม้ว่าวิธีไหน! อย่างนี้ดีทั้งกับตัว คุณและตัวผม !”

ออกไปจากธนาคาร เฉินตงนั่งรถแท็กซี่แล้วมุ่งไปยังโรง พยาบาล
ตอนอยู่บนรถแท็กซี่ เขาได้รับข้อความหนึ่งข้อความ

“สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย ดิฉันหลินเสบู่เอ๋อ คือพนักงานที่ช่วยทํา รายการให้คุณผู้ชายเมื่อครู่ ตอนเย็นวันนี้อยากจะเรียนเชิญคุณเฉิ นมาทานอาหารมื้อค่ำด้วยกัน เพื่อที่จะชดใช้การกระทำผิดและ ขอโทษการกระทําเมื่อครู่ของเสว่เอ๋อ เย็นนี้เสบู่เอ๋อจะทำให้คุณ เฉินพอใจนะคะ มินิฮาร์ท”

วางโทรศัพท์ลง เฉินตงหัวเราะอย่างดูถูก

หลินเสว่เอ๋อ ผู้หญิงที่มากไปด้วยร้อยเล่ห์มารยา ส่งข้อความ แบบนี้มาให้ เขาจะไม่เข้าใจหนึ่งในความหมายนั้นได้ยังไง?

แต่ว่า เขานั้นไม่ได้ใส่ใจที่จะเอาเรื่องเรื่องเมื่อกี้ตั้งแต่แรกแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่ต้องการที่จะเข้าไปพัวพันอะไรกับหลินเสบู่เอ๋อ

เพราะว่า หลินเสว่เอ๋อเป็นแฟนสาวของไอ้สวะหวางเท้า การกิน ของตระกูลหวาง…..ทำให้เขาสะอิดสะเอียน

ถึงโรงพยาบาลลี่จิงแล้ว เพื่อแม่ เฉินตงจ่ายเงินเพิ่มอีกหนึ่งแสน เพื่อเป็นค่ารักษาพยาบาล
อีกสี่แสนที่เหลือ ไม่ต้องพูดถึงเช่าบ้านแล้ว คิดแค่ค่าดาวน์บ้าน หลังเล็กๆแบบสองห้องนอนก็เพียงพอแล้ว

แต่ว่าซื้อบ้านยังจำเป็นที่จะต้องซ่อมแซม สถานการณ์ของเขาใน ตอนนี้ก็คือต้องหาที่อยู่ให้เร็วที่สุด เช่าบ้านคือวิธีการแก้ปัญหาที่ เร็วที่สุด

เดินออกมาจากโรงพยาบาล ก็เจอกับรถออดี้ A4ที่อยู่ๆก็จอด หยุดตรงหน้า

“ว้า! ผมก็ว่าใครเสียอีก? ที่แท้ก็คือเฉินตงพี่เขยคนเก่าของผม นี่เอง?”

หวางเท้าฉีกยิ้มจอมปลอม ยื่นศีรษะออกมา ถอดแว่นกันแดด ออก สายตาที่มองเฉินตงเต็มไปด้วยความดูถูก

“หวางเท้า บังเอิญจังเลยนะ” เฉินตงหัวเราะ “นี่แกกำลังจะไป ไหนล่ะ?”

“แน่นอนว่าไปรับแฟนของผมไปใช้ชีวิตของคนสองคนน่ะสิ ธนาคารที่เธอทำงานอยู่ข้างๆโรงพยาบาลนี้เอง”

หวางเท้าหัวเราะ ดวงตากลับมองถุงพลาสติกสีดำในมือของ เฉินตง จ๋ปากขึ้นปากๆ “จ๊ๆๆ…..ฉันว่าแกชีวิตแกก็ตกต่ำเกินไปละมั้ง? เพิ่งจะหย่ากับพี่สาวฉัน ก็ต้องมาเก็บขยะเสียแล้ว?

รอยยิ้มของเฉินตงหายไป

หวางเท้าเคาะข้างขมับ “โอ๊ะโยะโหย แกดูความจำฉันสิ แม่ของ แกยังแขวนชีวิตฝากไว้ที่โรงพยาบาลนี่นา แกไม่มีเงินเลยสักแดง เดียว ก็จำเป็นที่จะต้องเก็บขยะหาเงินใช่ไหม? เอ๊ะ ฉันว่าแกเองก็ เหมือนกัน ครอบครัวพวกเราช่วยเหลือแกมากมายขนาดนั้น แก ยังกล้าที่จะหย่ากับพี่สาวของฉันอีก แกว่าถ้าเกิดว่าแกไม่หย่า ครอบครัวของพวกเราอาจจะช่วยเหลือแกสักนิดก็ได้?”

“ช่วยเหลือ?”

เฉินตงโมโหจนหัวเราะออกมา สายตาดุดันมองไปยังหวางเท้า “ถ้าเกิดว่าฉันจําไม่ผิดแล้วล่ะก็ รถคันนี้ของแกเป็นฉันที่ให้เงินไป ซื้อไม่ใช่เหรอ?”

หวางเท้าหน้าแดงขึ้นมาในทันใด ตอบโต้กลับ แกพูดบ้าอะไร! นี่คือรถออดี้A4 รถราคาสามแสน ชายหงส์ (ผู้ชายที่เกิดในบ้าน ยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ ดำเนินชีวิตที่เมือง) แบบแกซื้อรถแบบนี้ให้ฉัน? ตอแหล!”
พูดจบ เขาก็ถ่มน้ำลายแรงๆรดลงบนพื้น จากนั้นก็มุดกลับเข้าไป ในรถ เหยียบคันเร่งเร่งเครื่องเสียงดัง จากไปด้วยความรวดเร็ว

มองทิศทางที่หวางเท้าจากไป ในใจของเฉินสงก็มีอารมณ์โกรธ

วินาทีถัดไป

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา ส่งข้อความไปหาหลินเลวเอ๋อ “เวลา คุณนัด สถานที่คุณนัด ผมต้องการห้องเตียงใหญ่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ