บทที่ 2 พ่อของผมยิ่งกว่ามีเงิน

บทที่ 2 พ่อของผมยิ่งกว่ามีเงิน

ทั้งทาง เฉินตงยังงุนงงอยู่

ทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้า เหมือนกับเป็นเพียงความฝัน

จนกระทั่ง เขาเดินตามชายชรามาจนถึงห้องพักผู้ป่วยนอกใน แผนกผู้ป่วยวิกฤติของโรงพยาบาลลี่จิง ในตอนที่มองเห็นมารดา ที่เพิ่งผ่าตัดเสร็จมีสายระโยงระยางเต็มตัวไปหมด เขาถึงได้ตั้ง สติกลับคืนมาได้

ดีใจ ตื่นเต้น ซาบซึ้ง อารมณ์ต่างๆเหมือนกับเพื่อนที่พังทลายลง สาดซัดเข้ามา

“ท่านหลง ตามที่คาดหวังเอาไว้ การผ่าตัดเปลี่ยนถ่ายตับผ่านไป อย่างสำเร็จลุล่วงด้วยดีครับ”

แพทย์ในชุดกราวนด์เดินมาหาแล้วพูดขึ้นด้วยความเคารพ

เฉินตงนิ่งไปแล้ว หมอที่สวมชุดกราวนด์ท่านนี้เป็นหมอที่เป็น คนรักษาแม่ แล้วก็ยังเป็นแพทย์เฉพาะทางที่มีชื่อเสียงของโรง พยาบาลลี่จิงอีกด้วย ยิ่งไปกว่าก็คือผู้ที่มีความสามารถ มีผู้คน มากมายในสายอาชีพแพทย์นับถือ
เมื่อกี้การปลูกถ่ายตับ ก็เป็นหมอท่านนี้ที่แนะนำ

หมอที่มีความสามารถและมีผู้คนนับถือมากมายอย่างท่านนี้ ต่อ ให้ต้องไปยืนอยู่ต่อหน้าผู้สูงศักดิ์ ก็ยังคงสามารถที่จะพูดคุยและ หัวเราะได้ ในตอนที่ได้พบกับชายชรานั้น กลับนอบน้อมขนาดนี้?

“ขอบคุณคุณหมอจางมากๆครับ ท่านหลงยิ้มแล้วคารวะ

แพทย์ในชุดกราวนด์ร่างกายสั่นเทา รีบตอบด้วยความตกใจ “ไม่ จําเป็นครับ ไม่จําเป็นครับ ท่านหลงชมผมมากเกินไปแล้วครับ”

รอจนท่านหลงเก็บมือทั้งสองข้างกลับไป นายแพทย์หมอจาง ถึงค่อยลมหายใจออกมายาวๆ

ทันใดนั้น นายแพทย์จางมองไปยังเฉินตง แววตาลุ่มลึก ผุดรอย ยิ้มออกมา “เฉินตง คุณเป็นคนที่มีใจกตัญญู แถมยังโชคดีอีก แม่ ของคุณเพียงแค่ต้องผ่านช่วงเวลาของการปรับตัวไปให้ได้ การ ผ่าตัดก็นับว่าได้ประสบความสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีแล้ว”

ได้ยินคำพูดนี้ เฉินตงก็อดทนไม่ไหวต่อไปอีกแล้ว เพียงแป๊บ เดียวตาของกลายเป็นสีแดงก่ำ
“ขอบคุณครับ คุณหมอจาง”

คุณหมอจางเห็นว่าเฉินตงกำลังจะคุกเข่า ทันใดนั้นก็ตกใจจน แทบแย่ รีบร้อนห้ามเอาไว้ “หมอมีใจเมตตา นี่เป็นเรื่องที่ผม สมควรทำครับ”

ท่านหลงมีสถานะอะไร เขานั้นรู้แจ้งดีอยู่แล้ว

อาการป่วยของแม่ของเฉินตง สามารถที่จะขอร้องให้ท่านหลง มาทำธุระให้ เฉินตงจะต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ

เฉินตงเองก็ไม่ได้โง่ เมื่อกี้อาการซาบซึ้งของคุณหมอจางต่อ ท่านหลง ปฏิกิริยาชัดเจนขนาดนั้น ตอนนี้มีปฏิกิริยาแบบนี้กับตัว เอง ก็ปกติจนไม่รู้จะปกติยังไงแล้ว

ถึงแม้จะพูดว่าเป็นหมอมีใจเมตตา แต่ว่าการกระทําของคุณหมอ จางต่อพวกเขาสองแม่ลูกก็ยังเหมือนเดิมตั้งแต่ต้นจนจบ

แต่ว่าเขาสามารถสัมผัสได้ การกระทำก่อนหน้านั้นของคุณหมอ จางต่อตัวเขา นั่นถึงจะเป็นความเมตตาของแพทย์ ส่วนในตอนนี้ กลายเป็นความเคารพของลูกน้องต่อเจ้านายมากกว่า

“ท่านหลง ไม่มีเรื่องอะไร ผมขอตัวลงไปก่อนนะครับ ทางฝั่งผอ.ผมนั้นได้รายงานสถานการณ์ไปแล้วครับ” คุณหมอจางพูด ขึ้น

ท่านหลงโบกมือ “การมาของผมในครั้งนี้ ไม่ต้องการให้เป็น เรื่องใหญ่โต ไม่ไปพบท่านผอ.แล้วกันครับ”

“ครับ”

คุณหมอจางก็ไม่ได้คะยั้นคะยอ แค่เลื่อนสายตามามองเฉินตง ด้วยแววตาผิดหวัง บอกลาแล้วก็ออกไป

ปีก!

เฉินตงคุกเข่าลงบนพื้น ดวงตาโตมีน้ำตาคลอมองไปยังท่าน หลงแล้วก้มหัวคารวะท่านหลงกับพื้นสามครั้ง

“ขอขอบพระคุณ คุณลุงที่ช่วยชีวิตแม่ของผมเอาไว้ บุญคุณใหญ่ หลวง เฉินตงจำเอาไว้ขึ้นใจ……..

ไม่ได้รอให้เขาพูดจบ ชายชราก็รีบเข้าไปพยุง “คุณชายเฉินตง รีบลุกขึ้นครับ ถ้าเกิดว่าต้องคุกเข่า ก็เป็นผมที่จะต้องคุกเข่าให้กับ คุณชายครับ”

เฉินตงมีความฉงนเต็มใบหน้า ความดีใจซาบซึ้งหลังจากที่มารดาได้รับการช่วยชีวิตเอาไว้ ก็ค่อยๆสงบลง

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้ากัน แต่ละครั้งที่ท่านหลงเรียกเขาก็มีแต่ คุณชาย

ภูมิหลังของตระกูลเขาก็ไม่ได้ดีอะไร ตั้งแต่เล็กแม่กับเขาก็ พึ่งพาอาศัยกันด้วยชีวิต หลังจากที่เรียนจบมหาวิทยาลัยทำงาน สถานการณ์ในครอบครัวถึงได้ค่อยๆเปลี่ยนไป

ดังนั้น ในตอนนั้นที่หวางหนันหนันแต่งงานกับเขา เขาก็จำเอา ไว้จนขึ้นใจ ในใจก็รู้สึกผิด

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่คนรับใช้ยังไม่คุยกับเขาเลย

ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นคนรับใช้ที่นั่งรถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมอีก!

อยู่ๆท่านหลงก็ยิ้มออกมา อธิบายขึ้น “ที่จริง ครั้งนี้ที่ผมมาช่วย ชีวิตมารดาของคุณ ก็เป็นความต้องการของนายท่าน

หยุดไปชั่วครู่ ท่านหลงก็พูดอธิบายเพิ่มอีกหนึ่งประโยค “นั่นก็

คือบิดาของคุณ”

ครืน!
ร่างกายของเฉินตงสั่นสะท้าน สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน

พ่อสําหรับเขา ช่างห่างไกลเหลือเกิน

แต่เล็กจนโต แม่เคยบอกกับเขาว่า ก่อนที่เขาจะเกิด พ่อก็ได้ตาย ไปแล้ว

“ไม่มีทางหรอกครับ พ่อของผม เสียชีวิตไปตั้งนานแล้ว” เฉินตง ส่ายหน้าด้วยความงุนงง

ดูเหมือนท่านหลงจะรู้มาตั้งแต่ต้นแล้ว อธิบายขึ้นด้วยรอยยิ้ม “บิดาของคุณยังไม่ได้เสียชีวิต ในทางกลับกัน ท่านเป็นคนใหญ่ คนโตที่ที่มีเงินมีอิทธิพล ในตอนนั้นกำลังคบหาอยู่กับมารดาของ คุณแล้วคุณก็เกิดมา ความวุ่นวายระหว่างนั้น ผมเองก็ไม่รู้จะบอก ยังไงด้วยคำพูดไม่กี่ประโยค

ภายในใจของเฉินตงก็เหมือนมีคลื่นลูกใหญ่สาดซัด มือทั้งสอง ข้างกำแน่น กำลังสั่นเทา ในช่วงขณะหนึ่งมีความรู้สึกรับไม่ได้กับ ความจริงที่กำลังเกิด “ถ้าเขายังอยู่ แถมยังเก่งกาจแบบที่คุณว่า ทำไมตั้งแต่เด็กจนโต เขาไม่เคยมาหาพวกเราสองแม่ลูกเลยสัก ครั้ง?”

ยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้น เขายกมือขึ้นมาชี้มารดาที่กำลังนอนอยู่ในห้อง ไอซียู “ต้องรอจนถึงตอนที่แม่กำลังจะไม่ไหวแล้ว เขาก็ยังไม่ โผล่มา เพียงแค่ส่งคุณมาเท่านั้น?
“เขานั้นกำลังปกป้องคุณและมารดาของคุณอยู่” ท่านหลงพูด “ในวันนี้บิดาของคุณได้กุมอำนาจภายในตระกูล เขานั้นคิดถึงพวก คุณสองแม่ลูกมาตลอด ในใจสำนึกผิด ดังนั้นก็เลยส่งผมมาเยี่ยม ก่อน เพื่อที่จะชดเชยสิ่งเขาทำพลาดไปเวลายี่สิบกว่าปีมานี้”

“ชดเชย? เอาอะไรมาชดเชย?”

เฉินตงดวงตาแดงก่ำ น้ำตาไหลลงมาจากหางตา กัดฟันพูดออก มาด้วยความโมโห “ยี่สิบกว่าปีมาแล้ว เขารู้หรือเปล่าว่าผมกับแม่ ใช้ชีวิตกันยังไง? ตั้งแต่เด็ก ผมโดนคนอื่นด่าว่าเป็นลูกนอกสมรส เพื่อที่จะเลี้ยงดูผม แม่ผมต้องตื่นตั้งแต่เช้ามืดเพื่อที่จะไปช่วยคน อื่นทำงาน ที่เธอป่วยแบบนี้ก็เพราะว่าความเหนื่อยล้าสะสม

แปะ!

ท่านหลงส่งบัตรธนาคารใบสีดำที่ประดับด้วยโมเสกดอกชงโค ยัดไว้ในมือของเฉินตง “นี่เป็นความต้องการเล็กๆน้อยๆจากบิดา ของคุณครับ”

เฉินตงมองบัตรธนาคารในมือ แล้วเหม่อลอย

บัตรธนาคารแบบนี้ เขาเพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก
ในพริบตา ความโกรธมากมายมหาศาลก็พุ่งออกมา ราวกับ ภูเขาไฟที่กำลังระเบิดอย่างไรอย่างนั้น ทะลักล้นออกมา

ยี่สิบกว่าปีแห่งความผิดหวัง เพียงแค่ใช้เงินก็สามารถที่จะซื้อ เก็บกลับไปได้?

ท่านหลงไม่แท้แต่จะเปิดโอกาสสักนิดให้เขาปะทุ : “บัตรใบนี้ เป็นเพียงนํ้าใจเล็กน้อยเท่านั้น บิดาของคุณส่งผมมาเพื่อที่จะ ชดเชยความผิดหวังในยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา สิ่งที่เขาต้องการจริงๆ คือการรับพวกคุณสองแม่ลูกกลับไปอย่างเปิดเผย

“แน่นอน ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ คุณชายมีความสามารถมากพอ ทำให้คนในตระกูลพวกนั้นสงบปาก! ผมล่วงหน้ามาก่อน ก็เพื่อ ที่จะมาเป็นผู้ช่วยทำให้คุณชายเติบโต เติบโตจนถึงวันหนึ่งที่ คุณชายจะสามารถสืบทอดแทนบิดาของคุณได้ ถึงตอนนั้นทั้ง อำานาจและเงินก็อยู่ในกำมือของคุณ แสงแห่งเกียรติยศที่สารดา คุณควรจะได้รับ ก็จะส่องสว่างอยู่รอบตัวเธอ!”

เฉินตงสับสนไปหมด

คำพูดของท่านหลงดังวนเวียนอยู่ข้างหูราวกับฝันร้าย

รอจนเขานั้นตั้งสติได้ ท่านหลงก็หายตัวไปแล้ว
พลิกบัตรธนาคารดูอีกครั้ง ข้างใต้ยังมีกระดาษอยู่แผ่นหนึ่ง เป็น ช่องทางติดต่อท่านหลง

หน้าไปมา แล้วยิ้มขมออกมา เฉินตงมองแม่ที่อยู่ในห้องพักผู้

ป่วยวิกฤติด้วยความกังวล

สำหรับเขาแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านหลงพูดออกมา ไม่ได้ สำคัญเท่าความปลอดภัยของแม่เขาเลย

รุ่งเช้าของวันถัดไป

หวางหนันหนันโทรหาเฉินตงตั้งแต่เช้าตรู่ ในสายโทรศัพท์ เสียงแหลมหวีดร้องสั่งให้เฉินตงไปทำเรื่องหย่า

เฉินตงไม่ได้พูดอะไรมาก ออกไปจากโรงพยาบาลด้วยความ เงียบ โบกรถแท็กซี่ไปที่สำนักงานกิจการพลเรือน

จากที่ไกลๆ ก็มองเห็นหวางหนันหนันเดินไปเดินมาอยู่ที่ประตู ของสำนักงานกิจการพลเรือนด้วยความหงุดหงิด

พบเข้ากับเฉินตง ทันใดนั้นอารมณ์โมโหของหวางหนันหนันก็ ปะทุขึ้น ชี้เฉินตงแล้วเริ่มด่า “เฉินตง มึงจำเอาไว้เลยนะ เป็นกูที่ ไม่เอาถึงแล้ว การแต่งงานในครั้งนี้ก็เป็นกูที่ต้องการหย่ากับมึง ต่อไปหลังจากนี้มึงอย่ามาเสียใจทีหลัง!”
“ไปกันเถอะ ไม่เสียใจทีหลังหรอก” เฉินตงว่า

มองภาพด้านหลังที่ใจเย็นแน่วแน่ของเฉินตง หวางหนันหนันก็ ชะงักไปในทันที

คบกันมาสี่ปี แต่งงานอีกสามปี เธอไม่เคยเห็นเฉินตงทำท่าทาง แบบนี้ต่อเธอเลยสักครั้ง!

กระทืบเท้าอย่างโมโห เธอก็เร่งฝีเท้าตามเข้าไป

ใช้เวลาสิบนาที กระบวนการหย่าก็สำเร็จ

เดินออกมาจากสำนักงานกิจการพลเรือน หวางหนันหนันมอง เฉินตงที่จากไปในทันที ก็รู้สึกโมโห “ยังไงก็ต้องมีสักวัน ชาย หงส์ (ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความ พยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง) อย่างมึงจะต้อง เสียใจ!”

คริด!

รถออดี้A4Lคันหนึ่งก็มาหยุดลงตรงหน้าของหวางหนันหน หวางเท้าน้องชายโผล่หน้าออกมาด้วยรอยยิ้ม “พี่ หย่ากับไอ้ชาย หงส์ (ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความ พยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง) แล้วหรือยัง?”

“หย่าแล้ว” หวางหนันหนันมองมาอย่างตำหนิครั้งหนึ่ง “แกยัง เป็นน้องชายของฉันอยู่หรือเปล่า? ฉันหย่าแล้ว ทำไมแกยังดีใจ ขนาดนี้?”

หวางเท้าหัวเราะออกมา “ไอ้สวะเฉินตงนั่น มันมาแต่งงานกับพี่ เรียกว่าใฝ่สูง พี่หย่ากับมันได้เรียกว่าได้ออกมาจากสถานการณ์ เลวร้าย”

สีหน้าของหวางหนันหนันเปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนหัวข้อ สนทนา “จริงสิ เรื่องของแกกับแฟนเป็นยังไงบ้าง?

หวางเท้าพูดขึ้นด้วยสีหน้าลำบากใจ “อย่าไปพูดถึงเลย เสว่เอ๋อ ทํางานในธนาคารเลยหัวสูง สินสอดห้าแสนที่เธอต้องการ บ้าน หลังหนึ่ง รถหนึ่งคัน เงินสองแสนนั่นของเฉินตงก็ยังแก้ปัญหา ใหญ่ไม่ได้นะ”

“พี่ขอโทษแกด้วยนะ” หวางหนันหนันถอนหายใจออกมาด้วย

ความรู้สึกผิด

ในขณะเดียวกัน

หลังจากที่เฉินตงออกไปจากสำนักงานกิจการพลเรือน ก็ไม่ได้กลับไปที่โรงพยาบาลลี่จิงในทันที

แต่กลับเรียกรถแท็กซี่ไปที่ธนาคารใกล้ๆ

ถึงแม้จะเกลียดที่พ่อให้ท่านหลงมาชดเชยส่วนค่าใช้จ่ายให้กับ เขา แต่ว่าก็ต้องบอกเลยว่า เงินสตางค์เดียวก็สามารถที่จะล้มชาย ชาติทหารได้ สถานภาพของเขาในตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นค่าดูแล รักษาแม่ตอนหลังจากนี้ หรือว่าจะเป็นค่ากินค่าอยู่ของพวกเขา สองแม่ลูก แท้จริงแล้วล้วนต้องการเงินทั้งสิ้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ