บทที่ 12 นัดบอด

บทที่ 12 นัดบอด

การเจอหวางเท้าโดยบังเอิญเป็นแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆที่ไม่จำเป็น ต้องใส่ใจอะไร เลยเฉินตงก็ไม่สนใจเลยสักนิด

ความสนใจของเขาทั้งหมดในตอนนี้ ล้วนอยู่ที่โครงการปรับปรุง ย่านสลัมที่ภาคตะวันตกของเมือง

นี่เป็นกระดาษคำตอบที่เขาต้องส่งให้คุณพ่อที่ยังไม่เคยเจอหน้า กัน

และเป็นโอกาสที่เขาได้แสดงผลงานได้อย่างเต็มที่

สัญญาราคาสูงที่ขาดทุนไป 30 ล้าน สำหรับไท่ซิ่งแล้ว มันเป็น ภัยพิบัติที่ยิ่งใหญ่มาก

และความเสียหายแบบนี้ พนักงานในบริษัททุกคนล้วนทราบถึง ผลกระทบที่ตามมาเป็นอย่างดี

นี่ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ตอนที่เฉินตงมาบริษัทนี้ รู้สึกได้ถึง บรรยากาศที่เคร่งขรึมเป็นพิเศษของบริษัทในทุกวัน

พนักงานทุกคนล้วนก้มหน้าก้มตาทำงาน แต่กลับไม่มีบรรยากาศที่ดูสบายๆเหมือนที่ผ่านมา ทั้งบริษัทดูเงียบกริบอย่าง น่ากลัวมาก

เฉินตงทำอะไรไม่ถูก แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เดินตรงเข้าไป ยังออฟฟิศ

เขารู้ดีว่า พนักงานรู้เรื่องสัญญาราคาสูงนั้น แต่ก็ยังอยู่ทำงาน เหมือนเดิม แสดงว่ามีความเชื่อมั่นในตัวเขามาก

แต่ความเชื่อมั่นนี้ ก็ไม่สามารถระงับความรู้สึกตื่นตระหนกและ ร้อนใจของพวกเขาได้

จะขอให้พนักงานทุกคนทำตัวสบายๆเหมือนเขาก็คงไม่ได้

“มะรืนนี้ พวกคุณคงจะยิ้มได้อย่างสบายใจแล้วสินะ ? “เฉินตงถู จมูก แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เพียงแค่ท่านหลงช่วยเขาจัดการเรื่องนั้นได้ เขาก็มั่นใจได้ว่า จะสามารถพลิกแพลงสถานการณ์จากร้ายกลายเป็นดี ไม่เพียง แต่ทำให้โครงการปรับปรุงย่านสลัมที่ภาคตะวันตกของเมืองไม่ ขาดทุน ยังทำให้ได้กำไรสูงมากอีกด้วย !

หยิบมือถือออกมา เฉินตงเปิดดูวีแชท
เมื่อคืนหลังจากที่ตอบข้อความของหลินเสว่เอ๋อแล้ว เขาก็ไม่ดู แชทอีกเลย

ปกติแล้วเขาจะสื่อสารกับลูกค้าในวีแชทตลอด

แต่เมื่อเขาเห็นข้อความของเพื่อนที่ไม่ได้ติดต่อกันมานานส่งมา เขาก็หลุดสติอีกครั้ง

ข้อความส่งมาเมื่อคืนนี้ เป็นข้อความประโยคธรรมดา: คุณสบาย ดีไหม ?

ประโยคธรรมดาธรรมดานี้ กลับทำให้เฉินตงเฉยชาไปเลย ใน สมองมีภาพเธอผุดขึ้นมา

ผ่านไปสักพัก เขาถูจมูกด้วยความขมขื่น ตอบกลับไปว่า : “ยังดี

ครับ”

ฟังตอบข้อความกลับมาในไม่กี่วินาที : “ฉันจองตั๋วเรียบร้อยแล้ว จัดการเรื่องทางนี้เสร็จ ก็จะกลับประเทศในเดือนหน้าแล้ว เราไม่ เจอกัน 3 ปีแล้วสินะ

สายตาของเฉินตงยิ่งดูใจลอย ราวกับว่าได้ไขเปิดประตูแห่ง ความทรงจําแล้ว พูดพึมพำเบาๆว่า : “กู้ชิงหยิ่ง……
เมื่อ 3 ปีก่อน เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ ในงานแต่งงาน ของเขากับหวางหนันหนัน หลังจากจบงานแต่งเธอก็บินไป ประเทศอื่น 3 ปีมานี้ ไม่เคยได้ติดต่อกันอีกเลย

แค่ช่วง3ปีสั้นๆ ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมอีกแล้ว เพื่อนสมัย ก่อนกลับมาติดต่อกันอีกครั้ง เธอจะกลับมาแล้ว แต่เขากับหวาง หนันหนันกลับหย่าร้างกันแล้ว

ยิ้มขำตัวเองทีนึง เฉินตงตอบกลับไปว่า”อืม” ก็วางโทรศัพท์ลง เริ่มทํางาน

อีกฝั่งของมหาสมุทรอันไกลโพ้น

เวลานี้เป็นช่วงตอนกลางคืนพอดึ

ภายในห้องที่กว้างใหญ่ มีเสียงเปียโนที่ผ่อนคลายดังอยู่

บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ

ด้านหน้าหน้าต่างยาวบานใหญ่ มีเงาคนกำลังนั่งอยู่ วาง โทรศัพท์ลง ปะรอยยิ้มที่อ่อนโยนออกมา มองไปทางไกล

ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น

เสียงใหญ่ส่งมายังห้อง : “ชิงหยิ่ง ลูกตัดสินใจกลับประเทศ เดือนหน้าจริงๆเหรอ ? ”

“ใช่ค่ะ”กู้ชิงหยิ่งพยักหน้ายิ้ม”คุณพ่อ ฉันไม่ได้กลับไปตั้ง3ปีแล้ว อยากกลับไปดู

“แต่ว่าเดือนหน้ามีงานเลี้ยงอาหารค่ำ พ่ออยากให้ลูกไปร่วมงาน ด้วยกัน จะได้แนะนำหนุ่มๆให้ลูกได้รู้จักด้วยไง ลูกก็อายุไม่น้อย แล้วนะ ต้องทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ให้เยอะๆหน่อย

คิ้วกู้ชิงหยิ่งขมวดขึ้น พูดอย่างไม่ค่อยพอใจน้อย : “ คุณพ่อ ครั้งนี้เป็นคนRothschild ? หรือว่าเจ้าชายแห่งผู้ประกอบการ น้ำมัน ? ”

“มีหมดเลย ! “เสียงใหญ่กล่าวตอบ

“ไม่ชอบ”กู้ชิงหยิ่งปฏิเสธ

ในขณะเดียวกัน ภายในบ้าน กำลังมีปากเสียงกันอย่างดุเดือด

“แม่ ฉันไม่ไป ยังไงฉันก็ไม่มีทางไปหรอก ! “หวางหนันหนัน กล่าวพร้อมกับร้องไห้จนตาแดง

บนพื้น เต็มไปด้วยของที่ขว้างปาจนแตกกระจุยไปหมด

ปิ้ง !

จางซิ่วจือปาแจกันดอกไม้ลงบนพื้น มือเท้าสะเอวด่าว่า : “คุณบ้า ไปแล้วหรอ ! เมื่อก่อนตอนที่ลูกแต่งงานกับไอ้คนขี้ขลาดตาขาว ไร้ความสามารถอย่างเฉินตง ฉันก็ไม่ได้ห้ามลูกไว้ ตอนนี้ก็เลยมา วุ่นวายจนถึงขั้นหย่าร้างกัน

“ฉันผู้เป็นแม่ อุตส่าห์ทุ่มเทอย่างสุดจิตสุดใจเพื่อแนะนำหนุ่มให้ ลูกไปดูตัว ลูกกลับไม่ไป ? ลูกรู้ไหมว่าคำว่าเสียหน้าคืออะไร ?

ด้านข้าง หวางเต๋อนั่งอยู่บนโซฟา ว่าได้เห็นภาพเหล่านี้ ถึงกับ ถอนหายใจยังไม่หยุด

“คุณพ่อ ! ”

หวางหนันหนันมองหวางเต๋อด้วยแววตาที่สิ้นหวัง : “พ่อช่วยฉันขอร้องคุณแม่ด้วยสิคะ ? ”

“เขากล้าเหรอ !”

คิ้วจางซิ่ว อขมวดเข้าหากันกลายเป็นเส้นตรง ติเตียนด้วยเสียง

แหลม

หวางเต๋อไม่อาจที่จะทนนิ่งเฉยได้ จึงเอ่ยปากพูดไปว่า : “ผมก็ รู้สึกว่าคนที่คุณหามาให้พวกนั้นมันไม่เหมาะสม อายุก็ตั้ง 40 กว่า แล้ว อายุไล่เลี่ยกับเราสองคนด้วยซ้ำไป

“40 กว่าแล้วไง ? ”

จางซิ่วจือสีหน้าดุร้าย : “ชายอายุ 40ก็เหมือนดอกไม้ที่กำลังผลิ บานดูดีจะตายไป คนเขามีเงิน ถือได้ว่าเป็นเศรษฐีชายโสดมีหน้า มีตา หนันหนันเคยหย่ามาแล้วเป็นแค่ของมือสอง คุณยังจะอยาก หาหนุ่มรูปร่างสูงหล่องานดีมีฐานะอีกหรอ? หนุ่มรูปร่างสูงหล่อ งานดีมีฐานะเขาจะมาเหลียวแลเธอเหรอ ? ”

หวางหนันหนันตะลึงจนพูดไม่ออก มองจางซิ่วจือด้วยสายตาที่ ไม่อยากจะเชื่อ

เธอนึกไม่ถึงเลยว่า แม่แท้ๆของตนจะใช้คำว่า”ของมือสอง มาเปรียบเทียบตัวเธอ

“แม่….”หวางหนันหนันเรียกเสียงสะอื้นร้องไห้ น้ำตาคลอ

“หุบปาก ! ”

จางซิ่วจือด่าไปคำนึง : “ถ้าเมื่อก่อนแกไม่แต่งงานกับคนขี้ขลาด ไร้ความสามารถอย่างเฉินตง น้องชายแกจะแต่งงานตอนนี้ แกจะ ถึงกับช่วยอะไรไม่ได้เลยเหรอ ? ”

“มีแม่คนไหนบ้างที่ไม่รักลูกตัวเอง ? ที่สำคัญคือเงินเดือนของ ฉันกับพ่อแกมันไม่พอจ่ายค่าสินสอดในงานแต่งของเสี่ยวเห้า คน เป็นพี่ยังแกยังไงก็ควรจะช่วยสักหน่อยไม่ใช่เหรอ ? แกจะบีบให้ ฉันกับพ่อแกไปตาย ให้ตระกูลหวางไม่มีลูกหลานสำหรับสืบสกุล หรือไง ? ”

หวางหนันหนันมึนงงไปหมด ฟันกัดริมฝีปากแน่น ไม่รู้ว่าควรพูด

อะไรดี

หวางเต๋อที่อยู่ข้างๆเมื่อได้ยินคำว่า”ไม่มีลูกหลานสืบสกุล ตัว อ่อนไปเลย พูดโน้มน้าวใจด้วยน้ำเสียงที่อัดแน่นเต็มไปด้วยน้ำ ใสใจจริง : “หนันหนัน ฟังแม่พูดเถอะ ลูกเป็นพี่สาว หลังจาก แต่งงานกับเฉินตง ยังมีครอบครัวอยู่ในใจไหม ? เสี่ยวเห้าเป็น น้องชายแท้ๆของลูกนะ”
“คนคนนั้นเป็นถึงประธานบริษัทที่เฉินดงหางานอยู่นะ เขาเป็น ถึงหัวหน้างานของเฉินดงด้วย ! “หว่างหนุนหนันฟังความหวัง สุดท้ายนี้ดู

เธอเพิ่งจะ 20 กว่า จะยอมคบกับชายแก่อายุ40กว่าได้ยังไง ?

อีกอย่าง ตอนนี้เธอเพิ่งจะหย่ามาเอง

“แล้วไง ? “จางซิ่ว อมือข้างนึงเท้าเอว กล่าวด้วยสีหน้าเยาะเย้ย ว่า : “ไอ้คนขี้ขลาดตาขาวที่ไร้ประโยชน์อย่างเขามาแต่งกับคน ตระกูลหวางที่สูงเกินเอื้อม ยังกล้าหย่ากับแก งั้นก็ดี แกก็ไปเป็น ภรรยาเจ้านายบริษัทที่เขาอยู่เลย ให้เขารู้ว่า เขาขี้ขลาดตาขาว และไร้ประโยชน์ขนาดไหน

คําพูดที่จะถึง รอยยิ้มเต็มไปด้วยความประชดประชัน

“แม่ แม่ทำเกินไปแล้วนะ ! “หวางหนันหนันโมโหจนจะเป็นบ้า อยู่แล้ว

ทันใดนั้นเอง หวางเท้ากลับมาแล้ว

ถูกหลินเสบู่เอ๋อ าหนิติเตียนเป็นชุดต่อหน้าเฉินตง ถึงขนาดโดน บไปทีนึง หวางเท้ายังหงุดหงิดไม่หายเลย
เมื่อเห็นบรรยากาศภายในบ้าน เขาก็ตะลึง : “เกิดเรื่องอะไร

ขึ้น ? ”

“เสี่ยวเห้ากลับมาแล้วหรอ ? “จางซิ่วจือเรื่องสีหน้าไปเลย ยิ้ม ต้อนรับหวางเท้า : “ไม่มีอะไร พวกเรากับพี่สาวลูกกําลังเจรจา เรื่องช่วยเตรียมเงินค่าสินสอดให้ลูก”

เมื่อได้ยินคำว่าสินสอด หวางเท้าก็เดินเข้าไปหาหวางหนันหนัน อย่างรีบร้อน จับมือหวางหนันหนันแล้วพูดเหมือนดูน่าสงสารมาก : “พี่ พี่ช่วยผมด้วยนะ ผมไม่มีวิธีอะไรแล้ว นี่เป็นเรื่องในทั้งชีวิต ของผมเลยนะ ถ้าไม่อย่างนั้นเรื่องเสว่เอ๋อกับผมคงต้องจบกัน แน่ๆ”

ได้เห็นหวางเท้าที่ดูน่าสงสาร จู่ๆหวางหนันหนันก็ใจอ่อน

ลังเลอยู่สักพัก เขาพยักหน้าอย่างไร้เรี่ยวแรง : “ฉันไปก็ได้

“ดีมาก ! เสี่ยวเห้า คืนนี้ลูกขับรถออดี้A4พาพี่สาวไป อีกฝ่ายเขา เป็นถึงคนมีฐานะร่ำรวย ขับรถของลูกจะได้ดูดีมีราคา ถ้าสำเร็จ เราจะได้ขอค่าสินสอดให้มันเยอะๆหน่อย”

จางซิ่ว อกล่าวอย่างปลาบปลื้มดีใจ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ