บทที่ 11ฐานะเขารวยจริงๆนะ

บทที่ 11ฐานะเขารวยจริงๆนะ

หลินเสว่เอ๋อมีความรู้สึกเหมือนฝันไปเลย

เรื่องอะไรจะบังเอิญขนาดนี้ ?

ทั้งๆที่เฉินดงที่ได้ยินจากปากของหวางเท้า กับเฉินตงที่เห็นใน ธนาคาร มันไม่มีทางที่จะเป็นคนเดียว าซ้อนกัน

แต่ ใบหน้าที่เย็นชาหล่อเหลาในสายตานี้ ดันเหมือนก้อนหนักๆ ที่ทบมายังลูกตาเธอ

คืนวันนั้นทําเอาเธอเสียหน้าเสียไปหมด เธอจะลืมใบหน้านั้นได้

ยังไง ?

“อ้อใช่สิ ผมลืมไปว่าตอนนี้คุณไม่มีเงินเลยสักนิด

หวางเห้าไม่รับรู้ถึงความเย็นชาของเฉินตงเลย และยังกล่าว เยาะเย้ยต่อว่า : “เสียดาย ถ้าคุณเชื่อฟังคำขอ ให้แม่ของคุณไป ซะ คุณก็คงไม่ต้องมาหย่ากับพี่สาวผมสินะ ? ตอนนี้ทั้งทรัพย์สิน ทั้งคนก็ไม่เหลืออะไรสักอย่าง”

เฉินตงกำหมัดแน่น เส้นเลือดหลังมือปูดโปนออกมาอย่างเห็นได้ชัด

ตั้งแต่แต่งงานกับหวางหนันหนัน เขาอยู่ในบ้านตระกูลหวางไม่ ได้รับการยอมรับเลย เพราะหวางหนันหนันจะลำเอียงให้คนใน บ้าน ทำให้ฐานะของเขายิ่งดูต่ำต้อยในบ้านตระกูลหว่างมาก

ถึงแม้เขาจะใช้เวลาเพียง 3 ปี ก็ได้เป็นถึงรองประธานบริษัท อสังหาริมทรัพย์แล้ว และยังคอยช่วยเหลือเกื้อกูลตระกูลหวา งมาตลอด แต่ก็ยังไม่อยู่ในสายตาของคนบ้านตระกูลหวางที่คิด ว่าตนเป็นคนในเมืองอยู่ดี

เมื่อก่อนนั้น เพื่อหวางหนันหนันแล้ว เฉินตงเลือกที่จะอดทนไว้ ไม่เอาเรื่องคนอื่น

แต่ตอนนี้ เขาจะไม่ทนต่อไปอีกแล้ว

“เสบู่เอ๋อ คุณรีบมาดูสิ คนนี้คืออดีตพี่เขยที่ไร้ประโยชน์ของ ผม”หวางเท้าหันหน้าไปโบกมือพร้อมกับสีหน้าที่เยาะเย้ย

เฉินตงเงยหน้าขึ้นมองหลินเสบู่เอ๋อที่อยู่ในรถ มือที่กำไว้แน่นได้ คลายออกแล้ว ความรู้สึกโกรธหายไปในพริบตา จู่ๆเขาก็รู้สึกน่า
อดีตพี่เขยที่ไร้ประโยชน์

สายตาจ้องไปที่หวางเท้าทีนึง รอยยิ้มบนใบหน้าเฉินตงยิ่ง ดูแปลกๆ สายตาที่มองหวางเท้าก็กลายเป็นความรู้สึกสงสาร เวทนา

หลินเสว่เอ๋อลงจากรถ ฝีเท้าเบามาก สายตามองข้ามหวางเท้า มาหยุดที่ตัวเฉินตง

เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเฉินดง ใบหน้าที่สวยงามของหลินเสว่ เอ๋อแดงทั้งสองข้างเลย ในสมองคิดถึงเรื่องเมื่อคืนอาทิตย์ก่อน

ในขณะเดียวกัน ใจเธอก็เริ่มเต้นตึกตักๆ

เขาคงไม่นําเรื่องราวในคืนนั้น มาบอกให้หวางเท้าสินะ ?

หลินเสวีเอ๋อก็ไม่ได้โง่ หวางเท้าเป็นตัวที่ต้องแบกรับคนที่ไม่ดี หรือไม่ค่อยมีคนต้องการต่อจากคนอื่นสําหรับเธอ ถึงแม้เธอจะมี ใจที่จะอยากเอื้อมของสูงอย่างเฉินตง แต่ตราบใดที่ยังไม่สำเร็จ เธอไม่มีทางทั้งหวางเท้าไปแน่ๆ

พูดได้อีกแบบหนึ่งก็คือ หวางเท้าเป็นตัวเลือกสํารองของเธอ เฉินตงเป็นตัวเลือกหลักของเธอ
ถ้าเกิดว่าเป็นเพราะเฉินตงโกรธ แล้วเกิดประจานเรื่องราวในคืน นั้นต่อหน้าหวางเท้าขึ้นมา เธอคงต้องเสียไปทั้งสูญเสียไปทั้ง สองฝั่งแน่ๆ !

“หลินเสบู่เอ๋อมาๆ ผมจะแนะนำตัวให้คุณนะ”

หวางเท้าไม่รับรู้ถึงความไม่ปกติของหลินเสบู่เอ๋อ จับมือหลินเส ว่เอ๋อ หลินเสวีเอ๋อดิ้นรนโดยธรรมชาติทีนึง กลับถูกหวางเท้าจับ มือเธอยกขึ้นมา พูดด้วยน้าเสียงราวกับว่ากำลังอวดเนินตง : “นี่ ไง อดีตพี่เขยที่ไร้ประโยชน์ที่ผมพูดถึง เพิ่งจะหย่ากับพี่สาวผม หมาดๆเอง ที่สําคัญคือเขาเป็นคนเอ่ยปากเอง คุณว่ามันตลกไหม ล่ะ ?

“สวัสดีค่ะพี่ ที่เขย หลินเสบู่เอ๋อก้มหน้าลงด้วยความเอียงอาย ไม่กล้าสบตากับเฉินตง

“นี่ๆๆ เรื่องพี่เขยอะไรกัน ? “หวางเท้าขมวดคิ้วเล็กน้อย ช่วยพูด แก้ให้ว่า : “เขาเป็นอดีตพี่เขย เรียกเขาว่าเฉินตงก็ได้แล้ว”

“คุณไม่ต้องพูดแล้ว หวางเท้า หลินเสบู่เอ๋อขมวดคิ้วชนกัน ท่าที ดูร้อนรนใจมาก

จู่ๆเฉินตงก็ยิ้มถามหวางเท้าว่า : “นี่เหรอแฟนสาวของคุณ ?”
“แน่นอน คุณก็เพิ่งเคยเจอครั้งแรกใช่ไหมล่ะ ? ”หวางเห้าเชิด หน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง สีหน้าเต็มไปความได้ใจ

เฉินตงพยักหน้า ชูนิ้วโป้งขึ้น : “แฟนสาวของคุณ ดีสุดยอด

มาก ! ”

ร่างกายของหลินเสบู่เอ๋อสั่นทีนึง ใบหน้าที่สะสวยร้อนผ่าวใน

ทันใด

สําหรับหวางเท้าเมื่อได้ยินแบบนี้ คําพูด ของเฉินตงกําลัง

ชื่นชมเธอชัดๆ

แต่กับเธอแล้ว คําพูดนี้ของเฉินดงมันกำลังประชดประชันชัดๆ เหมือนกับกระดาษข้อความที่วางไว้ตอนเช้าของวันนั้น

“ถึงคิวคุณชมเมื่อไหร่กัน ? ”

จู่ๆหวางเท้าก็หรี่ตาลง หัวเราะด้วยความดูถูก : “จะบอกความจริง อะไรให้นะ 1 สัปดาห์ผมกับเสบู่เอ๋อก็จะหมั้นกันแล้ว เสียดาย ชาย หงส์ (ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความ พยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง) อย่างคุณทำเพื่อแม่ ที่กำลังจะตายแล้วหย่ากับพี่สาวผม พี่สาวผมแต่งงานกับคุณมัน ก็เป็นเพราะว่าคุณเอื้อมของสูง ทีแรกคุณยังสามารถมาร่วมงาน หมั้นได้อย่างสง่าผ่าเผย ดูตอนนี้สิ คุณไม่มีสิทธิ์เลยสักนิด
เฉินตงแบบเย็นชาทีนึง สายตามุ่งมั่นมาก

มารดาคือทุกอย่างของเขา เป็นรากฐานของเขา

แล้วจะให้เขาเลือกใหม่อีกครั้ง เขาก็ยังเลือกที่จะหย่ากับหวาง หนันหนันอยู่ดี

คนไร้ประโยชน์ยังหวางเท้า หวางหนันหนันยอมอุ้มชู แต่เขาจะ

ไม่ยอมอุ้มชูแน่

“พอแล้ว ! ”

จู่ๆหลินเสบู่เอ๋อก็สะบัดมือหวางเท้าทิ้งอย่างแรง : “หวางเท้าคุณ จะเกินไปแล้วนะ ! รีบขอโทษพี่เขยตอน เดี๋ยวนี้เลย ! ”

บึ้ม !

หวางเท้าที่กำลังได้ใจถึงกับตะลึง

“เสบู่เอ๋อ คุณ คุณทำไมถึงโมโหแบบนี้ ? ในเมื่อผมไม่ได้ทำอะไร ผิด ทำไมต้องขอโทษเขาด้วย ? ”

หลินเสบู่เอ๋อเลือดขึ้นหน้า ตวาดประณามด้วยความโกรธ ว่า : “คุณเสียมารยาทกับพี่เขยมาก ! ฉันไม่ยอมให้คุณทำกับเขาแบบนี้ ! ”

จู่ๆเธอก็ดหวางเท้า อันนึงคือคิดอยากหามหวางเท้าที่เยาะเย้ย เฉินตง จะได้เลี่ยงเฉินตงเปิดโปงเรื่องในคืนนั้น

อีกอันคือ เป็นการลำเอียงให้เฉินตง อยากให้เฉินตงเกิดความ ประทับใจในตัวเธอ

หวางเท้ายังไม่เข้าใจเช่นเดิม : “ผมเสียมารยาทตรงไหน ? ใน เมื่อเขาหย่ากับพี่สาวผมแล้ว น้องชายอย่างผมขับรถหลายแสน มาเจอเขา ยังกล่าวทักทายเขาแบบนี้ ก็ถือว่ามีความสุภาพกับเขา มากแล้ว ! ”

กล่าวทักทาย ?

สุภาพ ?

หลินเสว่เอ๋อเริ่มร้อนใจแล้ว หวางเท้าไม่รู้ที่ต่ำที่สูงขนาดไหน เนี่ย ถึงได้พูดอะไรแบบนี้ออกมา ?

เมื่อก่อนเธอรู้เพียงว่าหวางเท้าเป็นแค่คนไร้ประโยชน์ เป็นแค่ ผู้ชายที่ไม่รู้จักโตและเกาะเงินแม่ใช้ไปวันๆ

มาวันนี้ถึงรู้ว่า หวางเท้าไม่เพียงแต่ไร้ประโยชน์ แต่ยังโง่อีกด้วย !

หลินเสบู่เอ๋อโกรธหวางเท้าจนตะโกนร้องด้วยความโมโห : “คุณ คิดว่าคุณเป็นใคร ? ขับรถหลายแสนก็มีทิฐิแบบนี้แล้วเหรอ ? คุณ มันแค่กบในกะลา ! ”

หวางเท้า นงงไปหมด ตั้งแต่คบหาดูใจกับหลินเสวีเอ๋อมา นี่เป็น ครั้งแรกที่เขาเห็นหลินเสว่เอ๋อโมโหแบบนี้ !

และตามด้วยสิ่งที่ทําให้เขาเหมือนจงยิ่งกว่าก็คือ

จู่ๆหลินเสว่เอ๋อก็หันหน้าไปหาเฉินตง โน้มก้มตัวลงด้วยความ อ่อนน้อมถ่อมตน : “ขอโทษด้วยนะคะคุณเฉิน ฉันไม่รู้จริงๆว่า หวางเท้าจะเป็นแบบนี้ เขาบอกว่าเพียงแค่แนะนำคุณให้ฉันรู้จัก ฉันต้องขอโทษคุณด้วยนะคะ”

เสบู่เอ๋อ คุณบ้าไปแล้วเหรอเนี่ย ? คุณไปขอโทษเขา ทําไม ? “หวางเท้ากล่าวด้วยความไม่น่าเชื่อ

หลินเสว่เอ๋อกลับไม่สนใจเลย

แต่เฉินตงน่ะสิ ยิ้มและส่ายหัว : “นี่ก็ไม่มีธุระอะไรของผมแล้ว ผมยุ่งมาก ขอตัวก่อนนะครับ
แลดูเฉินตงจากไป หลินเสบู่เอ๋ออกกระเพื่อมขึ้นลง ใบหน้าที่ สะสวยยังคงมีความโมโหจนเลือดขึ้นหน้า

“เสว่ เสว่เอ๋อ คุณ…หวางเท้าก็ดึงสติกลับมาได้แล้ว

เพียะ !

ไม่รอให้เขาพูดจบ จู่ๆหลินเสว่เอ๋อก็ตบหน้าหวางเท้า : “คนที่ชื่อ ป้อจริงๆเลย เขาก็คือแขกคนที่ฉันเล่าให้คุณฟังเมื่อกี้นี้ ! ”

เปรี้ยง !

หวางเท้าราวกับถูกฟ้าผ่า หน้าปากตาค้าง

เห็นหลินเสว่เอ๋อกลับเข้าไปในรถด้วยความโมโห เข้าตามเข้าไป

ยังรีบเร่ง

พอนั่งเข้าไปในรถ หวางเท้าก็ยังคงกล่าวด้วยความไม่อยากเชื่อ ว่า : “เสบู่เอ๋อ คุณต้องจําคนผิดแน่เลย เฉินตงจะเป็นแขกที่คุณพูด ถึงได้ยังไงกัน ? เขาก็แค่ไอ้คนจนคนนึง ที่ผมจะให้สินสอดคุณก็ ต้องการเงินไม่ใช่เหรอ ? พี่สาวของฉันเอาตังค์สองแสนที่ใช้ยื้อ ชีวิตแม่เขามาให้กับทางบ้านเรา เพื่อเงินสองแสนนั้นแล้วเขาถึง กับหย่ากับพี่สาวผมเลยนะ
“คุณดูสิเขาทำถึงกับขนาดนี้ จะมีเงินได้ยังไงกัน ?

หลินเสว่เอ๋อโกรธจนหน้าอกกระเพื่อม โมโหร้อนสุดๆ กัดฟัน จ้องตาหวางเท้าด้วยความโกรธ

ใจของมนุษย์ล้วนเติบโตจากเนื้อหนัง แม้แต่เงินช่วยชีวิตแม่ใน บ้านคนอื่นคนบ้านคุณก็ยังไม่เว้น ไม่หย่ากันจะรอให้เฉลิมฉลอง ในช่วงปีใหม่หรือยังไงกัน ?

แต่ว่า เธอไม่อยากพูดเยอะกับหวางเท้า กัดฟันพูดไปคำนึง ว่า : “เขารวยจริงๆนะ ! ”

พูดจบ หลินเสว่เอ๋อก็หันหน้ามองไปทางโรงพยาบาลลี่จิง แวว ตาเป็นประกาย เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

หวางเท้าตะลึงกับคำพูดของหลินเสบู่เอ๋อ

พอมานึกดูดีๆ ก็นําทีนึง : “มันไปไม่ได้ เขาก็แค่ชาย หงส์ (ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความ พยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง) ไม่มีทางที่เขาจะรวย ถ้ารวยจริงก็คงไม่หย่ากับพี่สาวผมเพราะเงินสองแสนนั้นสิ

ได้ยินดังนี้ หลินเสบู่เอ๋อโกรธจนขำเลย
จุดสนใจของหวางเท้าทําเอาหลินเสวี่เอ๋อถึงกับหมดคำพูด

เป็นเพียงเพราะเรื่องเงินสองแสนจริงๆเหรอ ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ