บทที่ 1 หย่าร้าง

บทที่ 1 หย่าร้าง

“ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..

มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าสายหน้า เฉินดง นงงไปชั่วขณะ ใน พริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง

ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขา เรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว

“คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มี แล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินดงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่

คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการ เปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..

ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ ยาวนาน ทําให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี

แต่ เขาก็ยังพูดออกมา แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน

สองแสน?

ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะ ต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!

เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีก

แล้ว

“อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไป อีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว

นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป

เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา

เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนับหนันกำลังนอน เอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่ง ทอดอยู่อีกด้วย

เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?”

“หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมี ทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้าย ที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายัง พอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง”

พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง

ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉิน ตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับ มามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?”

หวางหนันหนันวิตกกังวล อีกๆอักๆไม่พูดออกมา

“เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่ แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้

ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซอง บุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แป๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอด แรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา
แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำๆเดิมๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก

“หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่าง อ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?

“ขอคืนมา?”

คิ้วของหวางหนันทนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉิน ตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความ กตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?”

เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาล บอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้ โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทําการ ผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมใน ตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน

“ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอา เอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหล นอง

“ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตง รู้สึกเหมือนหัวกําลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หน้มหน้ม ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!

เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตา ไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงิน ไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวก เราบ้างหรือเปล่า?

ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอ ของเขา

เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณ ไม่โทร ผมโทร!

ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย

“แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่ โรงพยาบาลอยู่นะครับ”

อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบอ อะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อ พวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนัน หนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนุนหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอม แต่งงานกับแก

“ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อ แม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์ (ผู้ชายที่เกิดใน บ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้ว ก็ดำเนินชีวิตที่เมือง) อย่างแกยังกล้าที่จะมากหน้ามาขอเงิน กลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเท้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงิน นั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเท้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี

ปัง!

สายตัดไปแล้ว

เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง?

“เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนักหนันกระชากคอเสื้อของ เฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอา เงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมา ให้ได้?”

เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตา ของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?”

“ไร้สาระ!”

หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้ว ก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ

ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด

หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจ า ตอนนั้นทําไมฉันถึงได้แต่งงานกับคณ นะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอม อดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสาร ฉันบ้างไหม? เสี่ยวเท้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของ คุณด้วย เขากําลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?”

“ช่วยคุณสักครั้ง?”

เฉินตงโมโหสุดขีด พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวาง เท้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเท้ามัวแต่ลุ่มหลง อยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้าน เกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!
“อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้า บิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่

เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัย ก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อ รถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้ง ผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้อง ชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญ กับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัว ของเรา!

“กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมา เสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกัน แล้วใช่ไหม?”

“พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่ สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่าง หาก!”

เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!

หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?”
แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไร แบบนี้ออกมา

“หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลําบาก มาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป

เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละ ครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันทนันแต่งกับ เขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่าง หวางหนับหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง

แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ

เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตก และไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่า กับหนู

“ไอ้ชั่วนิ่มอยากจะขอหย่ากับแก?”
อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็ แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นัก นะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่า กับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ ใกล้ตายของมันไปเสีย

ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย ปลายทาง

ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว

เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง

เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน

ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไป หาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ?

ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัว

ของเฉินตง
กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุด ราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม

“เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาล

จิงกับผม”

คุณชาย ?!

เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะ หนึ่งที่ชะงักไป

ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการ ผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”