บทที่ 4 การจัดการของตำรวจ

บทที่ 4 การจัดการของตำรวจ

ทันทีที่พูดจบ ป่ายโร่ซีก็รู้สึกเจ็บที่ข้อมือ โดยที่ไม่ทัน สังเกตเห็น ปืนในมือก็ถูกดึงออกไป ชายหนุ่มลงมืออย่าง สายฟ้าแลบ จับข้อมือเธอกดลงบนหมอน

ร่างแข็งแรงก๋าย่าของเขาขึ้นคร่อมไว้

ในจังหวะนั้น ป๋ายโร่ซีตกใจมาก ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี รับรู้แค่เพียงหัวใจที่เต้นอย่างรุนแรง

ถึงแม้จะกลัว แต่เธอก็ไม่เด็ดเดี่ยวพอที่จะต่อต้าน

ชายหนุ่มพูดเตือนด้วยเสียงแหบแห้งอย่างคุกคาม “ป่าย โร่ซี อย่ามายุ่งกับฉัน ไสหัวไปให้ไกลเท่าที่จะทำได้”

“พี่สาม พี่มีอำนาจ เรื่องแค่นี้ไม่เหลือบ่ากว่าแรง เพียง แค่พี่ช่วยแม่ออกมา ไม่ว่าเงื่อนไขอะไรฉันจะรับปากพี่ทุก อย่าง”

เฉียวสวนโม้หรี่ตาคมเข้มอันตรายลง แล้วพูดอย่างเยือก เย็น “รวมถึงให้ไปนอนกับผู้ชายก็ไม่เป็นอะไรหรอ?”
หัวใจของป่ายโร่ซีหยุดเต้นไปชั่วขณะ จิตใจสับสนไป หมด

ถ้าหากผู้ชายคนนั้นคือเขา เธอก็ไม่ว่าอะไร

“อื้ม!” ป่ายโร่ ตอบรับอย่างเขินอาย

เฉียวสวนโส้กระโดดลงจากเตียงทันที คว้าข้อมือเธอ อย่างหยาบคาย แล้วลากเธอเดินออกประตูไป

“เอ่อ…” ป้ายโร่ซีไม่อาจตอบโต้อะไรได้ ถูกฉุดกระชาก ลากถูเดินออกมา ชนเข้ากับเฟอร์นิเจอร์และมุมประตู ระหว่างทาง เข่าเจ็บจนเดินไม่ไหว แทบจะล้มลงหลาย ครั้ง

ชายหนุ่มนั้นแข็งแรงมาก จับข้อมือของเธอราวกับจะหัก เป็นเสี่ยงๆ เจ็บจนเธอหมดแรงไปทั้งตัว

“พี่สาม…” ป้ายโร่ซีพูดอ้อนวอน “พี่ฟังฉันพูดก่อนนะ ฉัน มืดแปดด้านแล้วจริงๆ ข้อร้องล่ะพี่…ช่วยฉันเถอะ…”

ทางเดินสว่างไสวไปด้วยแสงไฟ ป้ายโร่ซีมองแผ่นหลัง กว้างหนาของชายหนุ่ม ออร่าที่เปล่งออกมา หัวใจหล่นวูบ ไปที่พื้น
เขาไร้ซึ่งความปราณีต่อหญิงสาว ลากเธอไปหน้าประตู ห้องที่มีทหารเฝ้ายามอยู่ ทหารยืนตัวตรง เฉียวสวนใส่ไม่ สนใจใคร ใช้เท้าถีบประตูห้องออก

“ปัง…” เสียงอึกทึกครึกโครมดังขึ้น

เหล่าคนที่นอนหลับอยู่ในห้องต่างตกใจตื่น แล้วมองไป ที่ประตูด้วยความหวาดกลัว

เฉียวสวนใส่ไม่ได้เดินเข้าไป แต่โยนป่ายโร่ ที่อยู่ด้าน หลังเข้าไปแทน

ด้วยแรงมหาศาล ป่ายโร่ซีถูกเหวี่ยงลงไปที่พื้น ฝ่ามือขูด

กับพื้นจนเลือดออก

“โอ้ย” ป้ายโร่ ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

ปวดจากฝ่ามือที่บาดเจ็บทำให้สีหน้าเธอดูไม่สู้ดี

เฉียวสวนโล้ปรายตามองมองไปที่ป้ายโร่ซี สีหน้าดำมืด ไม่น่าดูอย่างยิ่ง พูดคำต่อคำอย่างเย็นชา “ส่งผู้หญิงคนนี้ พร้อมกับคนพวกนี้ไปให้ตำรวจจัดการ

ทหารรักษาการณ์รับคําสั่ง “ครับผม…

ป้ายโร่ซีกัดริมฝีปากล่าง ค่อยๆพยุงตัวขึ้น น้ำตาเอ่อล้น เมื่อได้ยินเสียงเฉียวสวนโส้กระแทกประตูปิด ใจก็

แตกสลาย

ภายในห้องเป็นกลุ่มนางแบบสาวค้าประเวณี แล้วยัง มีพวกเล่นยา ถ้าส่งตัวให้ตำรวจ ตามข้อกฎหมายของ ประเทศซี ต้องติดคุกอย่างน้อยครึ่งปี

ไฟในห้องนี้สว่าง เสียงสลึมสลือของผู้หญิงกระซิบพูด คุยกัน

“นั่นใครน่ะ?”

“ฉันไม่รู้จัก”

“ที่แท้ก็มีคนแปลกหน้าขึ้นเรือเรามาอีก ไม่น่าแปลกที่มี ข่าวรั่วไหลออกไป

“อย่าไปสนเลย นอนเถอะ ค่อยคิดว่าพรุ่งนี้จะอธิบายกับ ตำรวจยังไง เรื่องสำคัญคือขอลดโทษ”

นางแบบสาวสามสี่คนในห้องก้มหัวลงนอนต่อ

ป้ายโร่ซีมองไปรอบตัว สายตาจับจ้องไปบนตัวหญิงสาว ที่นั่งอยู่บนโซฟา
ใบหน้ารู้สึกผิดนั้น หญิงสาวท่าทางน่าสงสารคือน้องสาว ต่างแม่ของเธอป่ายซานซาน

ป่ายซานซานลุกขึ้นยืน เดินมาด้านหน้าป่ายโร่ซี “ตุบ” คุกเข่าลงต่อหน้าป่ายโร่ซี น้ำตาไหลพราก ร้องไห้พร้อม พูดว่า “พี่ ฉันผิดไปแล้ว ฉันขอโทษนะพี่ พี่ยกโทษให้ฉัน ได้ไหม?” ป้ายซานซานกอดขาของป่ายโร่ซี “พี่คะ ฉันผิด ไปแล้วจริงๆ”

จิตใจของป่ายโร่ซีหนาวสั่น ความเย็นพุ่งออกมาจากก้น บึ้งหัวใจ เธอกำหมัดแน่น ก้มลงมองป่ายซานซานที่คุกเข่า อยู่แทบเท้าเธอ ภายในใจไร้ซึ่งความอบอุ่น แม้แต่เสียง ร้องไห้ของป่ายซานซานก็ไม่ทำให้รู้สึกอะไร

ป้ายซานซานร้องห่มร้องไห้พูดกับตัวเอง “ความฝันของ ฉันคือการได้เป็นดารา ผู้อำนวยการถังสามารถช่วยให้ ฉันชนะการประกวดนางงามครั้งนี้ได้ แล้วให้ฉันได้เข้า เดบิวต์อย่างราบรื่น เขาไม่สนใจผู้หญิงคนไหนเลย ยืน กรานว่าจะต้องได้พี่ ฉันอยากได้ชื่อเสียงเงินทองถึงได้ ทําเรื่องที่ผิดแบบนี้ พี่ตีฉันเถอะ ด่าฉันเถอะ พี่จะทำอะไร ก็ได้ ขอร้องพี่ให้อภัยฉันสักครั้งได้ไหม?”

“เธอพูดจบหรือยัง?” ป่ายโร่ซีคำพูดสงบนิ่ง เอ่ยถาม อย่างใจเย็น

ป่ายซานซานสูดน้ำมูก เงยหน้ามองป่ายโร่ซีอย่างสงสัย ใบหน้าดูสํานึกผิด

ป้ายโร่ซีถอยหลัง เดินออกห่างจากสัมผัสของป๋ายซาน ซาน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย “แล้วเธอก็ไม่ต้องคุกเข่า ให้ฉันด้วย”

“พี่..” ป้ายซานซานที่คุกเข่าอยู่เงยหน้าขึ้น แล้วถาม อย่างมีความหวัง “พี่ให้อภัยฉันแล้วใช่ไหม?”

ให้อภัย?

ป้ายโร่ ตะคอกกลับอย่างประชดประชัน “ฉันไม่เคย เห็นผู้ชายคนนั้นมาก่อน ความฝันของเธออย่ามาให้ฉัน ต้องชดใช้ ไม่ต้องคุกเข่าให้ฉันด้วยท่าทางอวดดี ความ สัมพันธ์พี่น้องของเราก็ให้มันจบตรงนี้เถอะ”

ป๋ายซานซานกดดันอย่างมาก รีบอธิบายแก้ตัว “ฉันก็ ไม่รู้ว่าผู้อำนวยการถังรู้จักพี่ได้ยังไง แต่ไม่ใช่ฉันแนะนำ ให้ก่อนแน่นอน เขาส่งรูปพี่ให้กับนางแบบทุกคน ถ้าใคร พาพี่มาขึ้นเรือได้ ตำแหน่งผู้ชนะก็จะเป็นของคนนั้น ฉัน เลย…”

ป่ายโร่ซีรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที ขนลุกไปทั่วตัว แล้ว เอ่ยถามอย่างใจเย็น “คนๆนั้นเป็นใครกันแน่?”

“ถังลี่เต๋อ ผู้อำนวยการฝ่ายฟิล์มและโทรทัศน์ภายใต้เฉียวซื่อ กรุ๊ป”

เฉียว อ กรุ๊ป?

นี่คือกิจการครอบครัวของพ่อเลี้ยงเธอ

เธอไม่ได้ทำงานที่เฉียวชื่อ กรุ๊ป และไม่เคยไปออกงาน ใดๆที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมและงานสังสรรค์ของเฉียวชื่อ กรุ๊ป เป็นไปไม่ได้ที่จะได้เจอคนพวกนั้น

ประเด็นก็คือเรือยอร์ชส่วนตัวลำนั้นที่จัดงานสังสรรค์ ของผู้ใหญ่ไม่จำเป็นต้องเดินทางไปถึงทะเลสากลที่ อันตราย

ที่อธิบายได้เพียงอย่างเดียวก็คือ การฆ่าและโยนศพทิ้ง ที่ทะเลหลวงไม่อยู่ภายใต้กฎหมายการลงโทษใดๆของ ประเทศ

นี่เป็นช่วงเวลาที่ปั่นป่วน คุณปู่เฉียวสุขภาพไม่ค่อย ดี การต่อสู้เพื่ออำนาจถือหุ้นของลูกหลานก็อยู่ใกล้แค่ เอื้อม แม่ของเธอก็โดนใส่ร้าย ถูกจองจำในคุก ตอนนี้ก็มา พัวพันถึงเธออีก ไม่ใช่เรื่องง่ายแบบนั้นแน่

ป้ายโร่ซีครุ่นคิดอยู่นาน ก้าวเท้าเดินไปที่ประตู ป้ายซาน ซานโผ่เข้ากอดต้นขาเธอไว้ “พี่ ขอร้องล่ะยกโทษให้ฉัน เถอะ ตอนนี้มีแค่พี่ที่ช่วยฉันได้ ฉันได้ยินว่านายพลที่จับกุมพวกเราคือลูกชายคนที่สามของพ่อเลี้ยงพี่ พี่ ไปขอให้เขาปล่อยฉันไปได้ไหม ฉันไม่ได้ขายตัว ฉันไม่ ได้เล่นยา ฉันเข้าคุกไม่ได้ ฉัน…”

ป้ายโร่ มองไปที่เธออย่างโกรธเคือง “เฉียวสวนใส้ เกลียดฉันยิ่งกว่าใคร ฉันตอนนี้ยังช่วยตัวเองไม่ได้เลย

ใบหน้าของป่ายซานซานเปลี่ยนสีทันที กลายเป็น สายตาดูถูก ปล่อยขาของป้ายโร่ซีอย่างกระฟัดกระเฟียด ลุกขึ้นยืนจากพื้นทันที ปัดเข่าของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำ เสียงที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ “ให้ฉันคุกเข่าไปทำไม ที่แท้แกเองก็ไม่มีสิทธิพิเศษ”

ป้ายโร่ ไม่สนใจเธอ เดินไปถึงประตูแล้วใช้แรงดึง แต่ ประตูถูกล็อคเปิดไม่ออก เธอพูดขึ้นอย่างร้อนรน “เปิด ประตูหน่อยได้ไหม? ฉันมีเรื่องที่สำคัญมากต้องพูดกับ นายพลของพวกนาย…”

ป่ายซานซานที่อยู่ด้านหลังหันมาพูดจาเย้ยหยัน “มิน่า ล่ะเนอะ แม่ของแกทําลายครอบครัวคนอื่น แต่งเข้า ตระกูลใหญ่โต แกก็เป็นลูกเมียน้อยที่ติดไปด้วย คนอื่น ไม่คิดหาทางฆ่าแกสิถึงจะแปลก”

ป้ายโร่ซีกำหมัดแน่น ความผยองทยานขึ้น แต่เธอก็สงบ ลงไม่โกรธเคือง
ป่ายซานซานยกสองมือขึ้นกอดอก พูดถากถางด้วย ความเย่อหยิ่ง “แต่ฟ้าก็ยังมีตา ผู้หญิงร้ายกาจอย่างแม่ ของแกก่ออาชญากรรมที่เลวทราม ก็ต้องรับกรรม มีแต่ คนโง่อย่างแกเท่านั้นแหละที่มาหาเฉียวสวนโส้ขอให้ช่วย แม่แก ยังไงก็เปลืองแรง…”

คำพูดงี่เง่ายังไม่ทันจบประโยค ป้ายโร่ซีก็หันหลังกลับ ง้างมือฟาดออกไปหนึ่งที

“เพี้ยะ”

เสียงฝ่ามือกระทบหน้าดังจนทุกคนตกใจตื่น ทุกคนต่าง มองสองคนที่อยู่หน้าประตูด้วยความประหลาดใจ

ป้ายซานซานโกรธจนเลือดขึ้นหน้า จับใบหน้าที่โดนตบ จนแดงเป็นแถบ กระทืบเท้าอย่างโกรธจัด ขบเคี้ยวฟัน พร้อมสู้กลับ “แกกล้าตบฉันหรอ…”