บทที่ 3 บุกห้องกลางดึก

บทที่ 3 บุกห้องกลางดึก

ป้ายโร่ซีถูกผลักไปตัวติดกับผนังห้อง แผ่นหลังที่ชนเข้า กับกำแพงทั้งเจ็บทั้งปวด จนเธอร้องออกมา แล้วเสียงปิด ประตูดังปังก็ทำให้เธอตกใจ ตื่นตระหนกไปหมด

เงาตรงหน้ากดเธอไว้ ชายหนุ่มจับเธอหลังชิดกำแพง แล้วก้มลงมองเธอจากมุมสูง

การกระทำเสร็จสิ้นในพริบตา ไร้โอกาสให้เธอได้ตอบ โต้ใดๆ

เธอรู้สึกเพียงแค่ว่าร่างกายของชายคนนี้เต็มไปด้วย รังสีอันตราย ความโกรธพุ่งสูงขึ้น แววตาและท่าทีเย็นชา ยังทำให้สวรรค์ต้องตกใจ เธอหวาดกลัวตัวสั่น ไม่กล้า ขยับเขยื้อนราวกับโดนฝังเข็ม

ในมุมมองของป๋ายโร่ซี ร่างกายของชายคนนี้แข็งแกร่ง ราวกับภูเขา ภัยคุกคามที่ไร้รูปร่างแบบนั้นทำให้เธอตื่น กลัว

แววตาของเฉียวสวนโส้โมโหไฟลุก ลูกกระเดือกเซ็กซี่ ขยับขึ้นลงสองครั้ง น้ำเสียงก็ไม่อาจคาดเดาได้กลายเป็น แหบแห้งดั่งก้อนเหล็ก พูดเตือนคำต่อคำ “ฉันไม่สนว่าเธอออกมาขายหรือเปล่า แต่เธอกล้าแต่งตัวแบบนี้ใน กองรบของฉัน ฉันก็จะทิ้งเธอลงไปในมหาสมุทร”

ปลายนิ้วของป่ายโร่ซีสั่นรัว ดึงชายเสื้อของเธอลง พอ คิดว่าปล่อยให้เฉียวสวนโสู้กับพวกทหารนั่นเห็นเธอใน สภาพนี้ ใบหน้าก็ร้อนผ่าวอย่างไม่รู้ตัว ทั้งหน้าแดงก่ำ อับอายเป็นที่สุด “ขอโทษ ฉัน…เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงพี่ รีบ ร้อนจนลืมดูสภาพตัวเอง ฉันหวังว่าพี่สามจะให้เวลาฉัน สักห้านาที ฉันอยากคุยกับพี่”

เฉียวสวนโส้พูดขำอย่างประชดประชัน “แต่งตัวแบบนี้ มาขอเวลาฉันห้านาที? อย่างน้อยต้องใช้ห้าสิบนาทีถึงจะ พอ”

ห้าสิบนาที?

ป้ายโร่ซีใบหน้างุนงง จ้องมองใบหน้าเฉยชาราวหิมะ ของชายหนุ่มด้วยความสงสัย แต่สายตาของเขากลับมี ประกายไฟลุกโชน

เธอตัวแข็งขึ้นเล็กน้อย วินาทีถัดมาจึงใช้แรงทั้งหมดที่มี พยายามที่จะดันหน้าอกของชายหนุ่มออก

ใต้เสื้อเชิ้ตทหารสีขาว เจอเข้ากับชายหนุ่มอกสามศอก ร่างกำยำที่มีพละกำลังมาก เธอไม่อาจขยับตัวเขาได้แม้ เซนเดียว
แต่กลับรู้สึกเหมือนทําให้เขาบ้าคลั่งขึ้น

“เพียะ”

เสียงตบหน้าดังขึ้นกึกก้อง

ฝ่ามือของป่ายโร่ซีฟาดไปที่แก้มของชายหนุ่มกำยำ อย่างเต็มแรง

กระแสลมหยุดลงทันที โลกกลายเป็นเงียบสนิท ว่าง เปล่าและหนาวเย็น

ในตอนนั้น ป้ายโร่ซีสติหลุดไปแล้ว แม้แต่ตัวเธอเองยัง ไม่อยากเชื่อว่าลงมือตบตีเฉียวสวนโส้ไปจริงๆ น้ำตาเอ่อ ล้น เตรียมที่จะไหลออกมา มือไม้สั่นเทา เลือดคลั่งอยู่ใน หัวใจ เป็นความเจ็บปวดที่เสียดแทงใจเธอ

เธอตบชายคนนี้ไปได้ยังไง?

แต่ทำไมต้องแกล้งเธอแบบนี้?

เฉียวสวนใส้ปล่อยมือแล้วเดินถอยไปหนึ่งก้าว ใช้ปลาย ลิ้นเลียแก้มข้างที่ถูกตบ ดูแล้วไม่เจ็บไม่คันอะไร แล้วเผย รอยยิ้มทรงเสน่ห์แต่เย็นชาชั่วร้าย
ชายหนุ่มแสดงท่าทีไม่ใส่ใจ แต่ความโกรธทำเอาตาของ เขาแดงฉานดั่งไฟลุก

ทันใดนั้น มือข้างหนึ่งของเขาก็กดไปที่คอของป่ายโร่ซี ถึงจะไม่ได้ออกแรงหนัก แต่ก็ทำให้ป่ายโร่ซีตกใจกลัวจน สีหน้าซีดเซียว ร่างกายแข็งทื่อ

น้ำเสียงเย็นชาของเขาฟังดูขมขื่น พูดออกมาคำต่อคำ “อยู่บนเรือเล่นเกมกับผู้ชายอย่างเปิดเผยขนาดนั้น ตอน นี้มาแกล้งทำเป็นไร้เดียงสากับฉัน? แต่งตัวแบบนี้ก็เพราะ อยากยั่วยวนฉันไม่ใช่หรือไง?”

ป้ายโร่ซีกัดริมฝีปากล่าง สองมือกําหมัดจนสั่น ส่วนที่ อ่อนไหวที่สุดในหัวใจเธอเหมือนถูกฉีกออก เจ็บจนพูดไม่ ออกแม้แต่คำเดียว

เฉียวสวนใส้ชายตามองด้วยความเย็นชาและห่างเหิน พูดเสียงต่ำอย่างไม่รู้สึกรู้สา “ฉันจะคุยแค่กับผู้หญิงที่มา นอนอยู่บนเตียงฉันเท่านั้น คิดได้แล้วก็มาหาฉันได้ทุก เมื่อ”

ทิ้งท้ายด้วยคำพูดที่เย็นชา แล้วเฉียวสวนโส้ก็หันหลัง เดินจากไปอย่างไม่ลังเล

ป้ายโร่ซีกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ เลือดแทบจะไหล ออกมา นํ้าตาเอ่อล้น แล้วไหลลงบนแก้มขาวนวลของเธอในความเงียบ

คําคืนมืดมิด ลมทะเลพัดแรง

เรือรบเต็มไปด้วยทหารยืนคุ้มกัน แต่มีเงาหนึ่งจากร่าง เล็กที่แอบอยู่ตรงทางเดิน ค่อยๆก้าวย่องไปข้างหน้า

เธอหลบทหารผู้คุมมาได้อย่างว่องไว แอบเปิดประตู เข้าไปในห้องมืดมิดห้องหนึ่ง แล้วปิดประตูลงอย่าง ระมัดระวัง ในคืนที่ฟ้านอกหน้าต่างครึ้มสลัว เงาดำตัว น้อยเดินมาถึงข้างเตียง

คิดว่าไม่มีใครรู้ แต่หารู้ไม่ว่าชายหนุ่มที่ดูเหมือนนอน หลับลึกอยู่บนเตียงตื่นตั้งแต่นาทีที่เปิดประตูเข้ามาแล้ว เขาหายใจอย่างสม่ำเสมอแล้วแสร้งทำเป็นนอนหลับ

ทุกการเคลื่อนไหวของเงาดำอยู่ในการรับรู้ภายใต้ เปลือกตาของชายหนุ่ม

ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังคาดเดาความต้องการของเธอ

ก็ได้ยินเสียงเบาๆของเสื้อผ้า ทันใดนั้นก็มีเสียงฉิบ ชาย หนุ่มถึงรู้ตัวว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงลุกขึ้นนั่งทันที
แต่ก็สายไปแล้ว

“ห้ามขยับ” ป่ายโร่ชีพูดด้วยน้ำเสียงคมชัดหนักแน่น

กลางดึกของคืนที่มืดสลัว ยังเห็นได้อย่างชัดเจนว่าป้าย โร่ ได้หยิบเอาปืนพกที่วางอยู่ด้านข้าง เล็งไปที่ชายหนุ่ม ที่นั่งอยู่

ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะขำออกมา ประเมินความคิดของผู้ หญิงคนนี้ต่ำไป เขาเปิดปากพูดอย่างใจเย็น น้ำเสียงทุ้ม ต่ำดึงดูดสุดแสนจะเซ็กซี่ “รู้ไหมว่าตอนนี้เธอถือปืนเล็งมา ที่ใคร?”

ป้ายโร่ซีแสร้งทำเป็นนิ่งเฉย พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “รู้ สิ ผู้ชายที่ฉันกำลังถือปืนเล็งไปที่เขาคือลูกชายคนที่สาม ของพ่อเลี้ยงฉัน เฉียวสวนโส้ พี่สามของฉัน”

“แล้วยังไงอีก?” ชายหนุ่มถามด้วยความสงบนิ่ง ไม่มีแม้ ร่องรอยความกังวล แต่กลับเป็นมือที่ถือปืนอยู่ของป่ายโร่ ที่สั่นเทา

“แล้วก็…ยังเป็น…ผู้บัญชาการสูงสุดของกองกำลังพิเศษ ประเทศซี” ป้ายโรซีกลืนน้ำลาย เพราะความผิดเพียงข้อ เดียวนี้อาจทำให้เธอติดคุกไปตลอดชีวิต

ชายหนุ่มยิ้มอย่างเย็นชา เสียงดูถูกเหยียดหยามดังออกมาจากจมูก เลิกคิ้วมองไปที่เงาดำตรงหน้า การจะ ปราบเธอเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก แต่เขาสงสัยในความ ตั้งใจของป่ายโร่ ที่กล้ามาถึงห้องเขาอย่างไม่คิดถึงชีวิต

“นอนลง แล้วยกมือขึ้น” ป้ายโร่ซีสองมือถือปืน พูดสั่ง อย่างออกรส

ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก สายตาที่เป็นอันตรายปรากฏขึ้น อย่างเฉียบคมในคืนมืดสลัว นอนลงอย่างว่าง่าย มือสอง ข้างประสานไว้บนศีรษะ

ป้ายโร่ซีไม่กล้าผ่อนคลายแม้ครู่เดียว ค่อยๆคลานขึ้นไป บนเตียง ประหม่าจนหายใจแรงขึ้น วางปืนลงบนหน้าท้อง ของชายหนุ่ม แล้วนอนลงข้างๆเขา

เฉียวสวนโสขมวดคิ้ว หันมองหญิงสาวด้านข้างเขาด้วย ความนี่มันดูเหมือนจะต่างจากที่เขาคิดไว้ไม่ น้อย

ป้ายโร่ซีนอนลงเรียบร้อย ก็พูดขึ้นอย่างนุ่มนวล “พี่สาม ในเมื่อพี่ชอบนอนคุยกับผู้หญิงบนเตียง ขั้นตอนนี้ฉันมา นอนอยู่ข้างพี่แล้ว เรามาคุยกันเถอะ”

ชายหนุ่มพูดไม่ออก ลมหายใจชัดเจนและสดชื่น ส่งผล ต่อความรู้สึกของป่ายโร่ซีอย่างต่อเนื่อง เป็นครั้งแรกที่นอนอยู่บนเตียงของผู้ชาย สัมผัสได้ถึงลมหายใจของ เขา ความอบอุ่นของเขา กลิ่นอายของเขา

ราวกับอยู่ในฝัน ยากที่จะเข้าใจอะไรอย่างนี้ ป่ายโร่ซี ประหม่าจนร่างกายสั่นเล็กน้อย หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอใช้แรงทั้งหมดของตัวเองหักห้ามใจให้สงบนิ่ง

กระแอมคอเล็กน้อย แล้วป้ายโร่ซีก็เริ่มเข้าเรื่อง “พี่สาม แม่เป็นผู้หญิงที่จิตใจดี แม่ไม่มีทางที่จะฆ่าน้องสะใภ้ของ ตัวเอง ฆ่าอาสะใภ้ของพี่ไปแม่ก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร”

“อีกอย่าง แม่ของฉันเป็นผู้หญิงที่ฉลาด ถ้าฆ่าคนแล้ว จะ ต้องจัดการกับสถานที่เกิดเหตุแน่นอน เป็นไปได้ยังไงที่ แม่จะทิ้งอาวุธสังหารพร้อมลายนิ้วมือ โทรศัพท์มือถือกับ เสื้อคลุมของแม่ก็ทิ้งไว้ในที่เกิดเหตุ นี่เป็นการใส่ร้ายกัน เห็นๆ”

ชายหนุ่มยังคงไม่พูดอะไร

“พี่สาม พี่ฟังอยู่รึเปล่า?” ป้ายโร่ซีเงยหน้าขึ้น ในความ มืดสลัวเห็นชายหนุ่มหลับตาอยู่ หายใจสม่ำเสมอ ราวกับ นอนหลับ

“พี่สาม?”
เสียงแหบแห้งของชายหนุ่มเอ่ยขึ้น “เธอใช้เจลอาบน้ำ ยี่ห้ออะไร?”

“ฮะ?” ป้ายโร่ งงงวย

“หอมมาก”

ป้ายโร่ซีเริ่มโมโห “พี่คิดอะไรอยู่กันแน่? ฉันพูดเรื่องแม่ กับพี่อยู่นะ”

“ฉันกำลังคิดว่าหลังจากนี้เธอจะน่าสงสารมาก”