บทที่ 2 มีแค่พี่ที่สามารถช่วยแม่ได้

บทที่ 2 มีแค่ ที่สามารถช่วยแม่ได้

อากาศเหมือนกลายเป็นน้ำแข็ง ความเยือกเย็นของชาย หนุ่มผู้แข็งแกร่งทำเอาป้ายโร่ซีแทบหยุดหายใจ

ในนาทีนั้น

เฉียวสวนใส้ก็ดึงแผ่นกระดาษที่ปิดปากเธอ และปลด เชือกออกจากข้อมือเธอ

ป่ายโร่ ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับมือที่ถือเครื่องแบบทหาร ไว้ เช็ดน้ำใสออกจากตาอย่างเงียบๆ ก้มหัวแล้วกล่าว ขอบคุณ “พี่สาม ขอบคุณค่ะ”

เฉียวสวนโส้เหมือนไม่สนใจฟัง สายตาของเขาที่จ้อง มองไปที่ป้ายโร่ซีนั้นดูแปลกประหลาด ออกคำสั่งด้วยน้ำ เสียงทุ้มต่ำและน่าเกรงขามกับผู้ใต้บังคับบัญชา “นำคน พวกนี้ไปที่เรือรบ แจ้งตำรวจทางทะเลให้มาจัดการ”

ผู้ใต้บังคับบัญชาน้อมรับด้วยความเคารพ “รับทราบ”

ป้ายโร่ซีเงยหน้าขึ้นอย่างประหม่า สวมใส่เสื้อแจ็คเก็ต ของกองทัพ แล้วพูดอย่างกังวล “พี่สาม ฉันออกทะเลมา ไม่ได้มาเที่ยวเล่น ฉันมาตามหาพี่…”
มุมปากของเฉียวสวนโส้กระตุกขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดด้วย น้ำเสียงยิ้มเยาะ “มาหาฉัน?”

“อืม ฉันเคยไปหาที่กองพันทหารของพี่ เสนาทหารบอก ว่าพี่กำลังปฏิบัติภารกิจอยู่ที่ทะเลหลวง ฉันติดต่อพี่ไม่ได้ ก็เลยออกทะเลมาหา”

เฉียวสวนโส้เดินเข้ามาหาอย่างกะทันหัน

ป๋ายโร่ซีแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง เธอไม่ค่อยเข้าใจชายคนนี้ สักเท่าไหร่ ลึกๆในใจยังคงหวาดหวั่น

ยิ่งเขาเข้ามาใกล้ เธอก็ยิ่งถอยห่าง

จิตใจเฉียวสวนโส้ลึกราวกับน้ำแข็ง เขาพูดอย่างไร้ซึ่ง ความอบอุ่นใดๆ “ออกไปเดี๋ยวนี้”

ป๋ายโร่ซีส่ายหัว เธอไม่ยินยอมที่จะจากไปเช่นนี้

“พี่สาม แม่ถูกคนใส่ร้าย ตอนนี้มีแค่พี่ที่จะช่วยแม่ได้

แม่…”

ยังไม่ทันพูดจบ เฉียวสวนโส้ก็ขัดขึ้นอย่างเย็นชา “ฆ่า คนก็ต้องถูกลงโทษ กฎหมายจะตัดสินเองว่าถูกหรือผิด”
เมื่อมองไปที่แววตาไม่แยแสของชายหนุ่ม ภายในใจ ของสายโร่ ก็สั่นสะท้าน

ตัวเขาไม่ได้อยู่บ้าน แต่ก็ยังรู้สถานการณ์ของที่บ้าน แต่ ถึงจะรู้ ทำไมถึงไม่ถามไถ่

ป่ายโร่ กล่าวอย่างไม่ท้อถอย ขอล่ะพี่ช่วยฉันซักครั้ง เห็นแก่ความรู้สึกที่เราเติบโตมาด้วยกัน…

ทันใดนั้นชายหนุ่มก็หันตัวกลับมา ทำเอาเธอตกใจล้มไป ข้างหลัง “อ้ะ…”

สิ้นเสียงร้อง เธอล้มไปนอนบนเตียงอีกครั้ง แต่ด้วยมือ ทั้งสองของเฉียวสวนโส้ที่วางเธอลงบนเตียง กักขังเธอไว้ ในอ้อมแขน ระยะห่างนั้นใกล้มาก ใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึง ออร่าความแข็งแกร่งของชายหนุ่มได้อย่างชัดเจน

ในตอนนั้น หัวใจของเธอราวกับมีกระต่ายอยู่ตัวหนึ่ง ดิ้น ไปมาจนเจ็บหัวใจ ใบหน้าร้อนผ่าว เขินอายแต่ก็ประหม่า ลมหายใจยุ่งเหยิงไปหมด

ลมหายใจของชายหนุ่มที่เป็นอันตรายนั้นแข็งแกร่งและ บีบคั้น สีหน้าของเขามืดมน แล้วพูดกระซิบด้วยความเย็น ชา “อย่าเอาความรู้สึกมาต่อรอง ฉันเคยบอกแล้วว่าชีวิตนี้ ไม่ขอมีส่วนเกี่ยวข้องกับเธออีกป้ายโร่ซี
ป้ายโร่ซีกัดริมฝีปากล่างเบาๆ ราวกับมีเลือดซึมอยู่ในใจ เจ็บจนพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

ศีรษะของเฉียวสวนโส้ค่อยๆลดต่ำลง ป่ายโร่ซีหลับตาปี่ ด้วยความตกใจ ใบหน้าตึงเครียดร้อนรน แล้วเอียงศีรษะ หลบไปอีกด้าน

ลมหายใจร้อนฉ่าของชายหนุ่มเป่าเข้าที่หูของเธอ น้ำ เสียงแหบแห้งนั้นชั่วร้ายและเลือดเย็น “ถ้าเธออยาก จะลองอุปกรณ์พวกนั้นกับฉัน ฉันก็จะร่วมมือด้วยความ ยินดี”

“ไอ้ชั่ว….” คำพูดนี้ ป่ายโร่ซีโพล่งออกมาอย่างไม่รู้ตัว วินาทีต่อมาก็คิดเสียใจที่ไปว่าเขา

สีหน้าของเฉียวสวนโส้ไร้การเปลี่ยนแปลง แต่นัยน์ตา อันเฉียบคมลดลงอย่างเห็นได้ชัด มองไปที่ป้ายโร่ซีอยู่ครู่ หนึ่ง แล้วก็ออกคำสั่งอย่างน่าเกรงขาม “พาเธอกลับไป”

พูดจบ ชายหนุ่มก็ยืดตัวขึ้น แล้วหันตัวเดินจากไป

มันไม่ง่ายเลยที่จะหาเขาเจอ ป้ายโรซีไม่ยอมที่จะจาก ไปแบบนี้ ไม่สนว่าชายคนนี้จะเกลียดเธอ ขยะแขยงเธอสักแค่ไหน เธอจะต้องหาทางช่วยแม่ที่ยังติดอยู่ในคุก ออกมาให้ได้

อาเหลียงเดินมาถึงตัวป้ายโร่ซี “คุณหนูโร่ซี โปรดตาม ผมไปที่เรือทหาร”

“พี่สาม…” ป้ายโร่ซีไม่สนใจอาเหลียง รีบวิ่งตามออกไป

ที่ทางเดินด้านนอก ป้ายโร่ซีไล่ตามเฉียวสวนโส้ ไปหยุด ยืนอยู่ด้านหน้า ปิดกั้นทางเดินของเขา เธอหายใจหอบ เล็กน้อย แล้วพูดอย่างหนักแน่น “พี่จะเกลียดฉันก็ไม่ เป็นไร ไม่ต้องช่วยฉันก็ได้ แต่แม่เลี้ยงของพี ภรรยาของ พ่อพี่ ตอนนี้โดนกล่าวหาว่าฆ่าคน พี่จะเพิกเฉยอยู่ได้ยัง ไง? ผู้ชายอย่างพี่ยังมีหัวใจอยู่ไหม?”

เฉียวสวนโส้มองไปที่ใบหน้าสวยงามแต่ดื้อรั้นของป่าย โร่ซี ด้วยความดูถูกเหยียดหยาม แล้วเอ่ยคำสองคำขึ้น อย่างไม่แยแส “ไม่มี

ป้ายโร่ซีนิ่งอึ้ง หัวใจเจ็บปวดไปหมด เผชิญหน้ากับเขา ด้วยความสงบนิ่ง

แววตาของชายหนุ่มเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

เพียงชั่วครู่ เฉียวสวนโส้ก็เดินผ่านตัวเธอไป พร้อมออก คำสั่งกับผู้ใต้บังคับบัญชาด้วยน้ำเสียงเลือดเย็น“พาผู้หญิงคนนี้ออกไป ถ้าเธอไม่ให้ความร่วมมือก็โยนลง ทะเลให้ฉลามกินซะ”

ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ตามออกมาก็ตอบรับอย่างขึงขัง “ครับ”

ป้ายโร่ซียิ้มอย่างขมขื่น เป็นรอยยิ้มที่ดูแย่ยิ่งกว่าการ ร้องไห้ ดวงตาร้อนผ่าวมองดูแผ่นหลังของชายผู้เก่งกล้า เดินหายไปในทางเดิน ดวงตาชื้น ล่าคอร้อนแห้งจนยากที่ จะรับไหว

ชายคนนี้ใจร้ายเสียจริง

ต้องรังเกียจเธอมากขนาดไหนถึงได้โหดร้ายถึงเพียงนี้

แม้ว่าเธอจะไม่ยินยอม เธอก็ไม่อาจต่อกรกับนายพล สูงสุดของประเทศซี เธอถูกพาตัวไปขึ้นเรือทหารอีกลำ

คําคืนกลางดึก

ดวงดาวส่องแสง ท้องทะเลกว้างใหญ่เป็นสีดำสนิท ไร้ ซึ่งขอบเขต ลมทะเลเย็นเยือก เสียงนกหวีดจากเรือทหาร ดังขึ้นเป็นระยะ
ป่ายโร่ซีล็อคประตูเก็บตัวอยู่ภายในห้อง ไม่กล้าออก จากห้องแม้แต่ก้าวเดียว ยังคงหวาดกลัวต่อเหตุการณ์ที่ พึ่งเกิดขึ้น

บนเรือลำนี้ล้วนเป็นชายที่เป็นทหารมาหลายปี

ความขาดแคลนที่ยาวนาน ถึงแม้จะเป็นทหารผู้ผดุง ความยุติธรรม แต่เธอก็ยังไม่กล้าที่จะวางใจ

เสื้อผ้าที่ขาดวิ่นไม่อาจสวมใส่ได้อีกต่อไป ในห้องมี เพียงชุดทหารตัวใหญ่โคร่ง หลังล้างเนื้อล้างตัวเสร็จ ป่าย โร่ซีก็สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแทนชุดนอน

แสงในห้องเป็นสีทองสลัว ทำให้สบายตาอย่างอบอุ่น

ป้ายโร่ซีอยู่ในอารมณ์ที่ผิดปกติ เธอนั่งลงบนเตียง หยิบ เสื้อทหารสีเทาตัวนั้นขึ้นมา แล้ววางลงบนปากเธออย่าง แผ่วเบา

ริบฝีปากประกบอยู่บนเสื้อ ปลายจมูกได้กลิ่นลมหายใจ เย็นฉ่ำของชายหนุ่ม เป็นกลิ่นที่ติดอยู่บนตัวของชายผู้นั้น มีความหอมบางเบา

หัวใจของเธอสั่นขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่ได้ตั้งใจ เส้นเลือด แดงตรงข้อมือเต้นอย่างเจ็บปวด เธอค่อยๆหลับตาลง นึกถึงอ้อมกอดอันอบอุ่นที่เป็นของเฉียวสวน
การถูกชายที่แอบรักมาตั้งแต่เด็กเกลียดชัง มันเป็น ความทุกข์ที่ยากจะพรรณนา

เธอพับเสื้อเก็บอย่างเสียไม่ได้ เมื่อเตรียมตัวที่จะเข้า นอน ก็ได้ยินเสียงพูดคุยของผู้ชายจากด้านนอก

เธอฟังอย่างตั้งใจ ดูเหมือนว่าจะเป็นเสียงของเฉียวสวน

โส้

ป่ายโร่ ประหลาดใจมาก รีบร้อนวิ่งไปเปิดประตู

ในตอนที่เธอเดินออกมาจากประตู ก็เห็นผู้ชายในชุด ทหารสามสี่คนเดินอยู่ตรงทางเดิน หนึ่งในนั้นมีคนที่ด้าน หลังดูเหมือนเฉียวสวนโม้มาก

เธออุทานด้วยความกระตือรือร้น “พี่สาม

ชายคนอื่นๆหันกลับมา ในวินาทีต่อมา ทุกคนก็นิ่งอึ้ง

แววตาตกตะลึง

สายตาของป่ายโร่ซีจ้องไปที่แผ่นหลังของเฉียวสวนโส้ อย่างไม่ลดละ ทั้งยังไม่ทันสังเกตอาการของชายคนอื่น “ฉันอยากคุยกับพี่ ให้เวลาฉันซักสิบนาทีได้ไหม?”
แผ่นหลังของเฉียวสวนโส่ยืดตรง ยืนนิ่งไม่ขยับ

ป้ายโร่ เดินก้าวไปข้างหน้าอย่างประหม่า มองเขาด้วย สายตาอ้อนวอน แล้วถามอย่างระมัดระวัง “ห้านาทีก็ได้ ให้ฉันห้านาทีก็พอ…

เฉียวสวนโส้เพิกเฉย พอคิดจะก้าวเท้าเดินจาก ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงลูกน้องหลายคนกระซิบกระซาบกันด้วยน้ำ เสียงอดกลั้นที่ว่างเว้นมาหลายปี “สวยจัง”

“ขายาวมาก…”

“ขาวด้วย…”

เฉียวสวนโส้หันกลับมาทันที ในนาทีที่เห็นป่ายโร่ซี ใบหน้าของเขาก็ราวกับของเสีย ทั้งคำทั้งเหม็น ดูไม่ได้ จนถึงขีดสุด ลึกล้ำเย็นเยือก โกรธจนแผ่รังสีฆ่าฟันออก มา

เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เป็นเครื่องแบบทหารอยู่บนตัวของป่าย โร่ซี กลายเป็นกระโปรงสั้นสีขาวเนื้อบางเบา หลวมโคร่ง สั้นกุด เซ็กซี่ยั่วยวน

ป้ายโร่ซีรู้สึกได้ถึงสายตาที่แตกต่างออกไป จากนั้นจึง ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เธอยังไม่ทันได้ตอบ สนองอะไร เฉียวสวนโส้ก็วิ่งเข้ามา คว้าแขนของเธอ แล้วลากเข้าห้องอย่างเดือดดาล