บทที่ 19 พี่สามจะจากไปแล้ว

บทที่ 19 พี่สามจะจากไปแล้ว

ป้ายโร่ซี เม้มปากเป็นรอยยิ้มอย่างขมขื่น พูดไม่ออก

ไร้สาระจริงๆ เธอป้ายโร่ซี จะมีดีอะไรไปแบกรับความ สุขชั่วชีวิตของหมิ่นรุ่ย ได้ล่ะ?

ป้ายโร่ซึ คิดว่าตัวเองพูดอะไรไปก็ไม่มีผลหรอกเฉียว สวนโส้เพียงแค่จงใจทำให้เธออับอายเท่านั้น

แต่ว่าทำไมเขาถึงได้ทำอย่างนี้ เธอก็ไม่รู้ และไม่อยากรู้

ด้วย

ไม่อยากพูดจาเสียดสีที่ขัดต่อมโนธรรม แล้วก็ไม่อยากมี

ส่วนร่วมในเรื่องการแต่งงานของเขา

หลังจากคิดจนชัดเจนแล้ว ป้ายโร่ซี ก็ลุกขึ้นแล้วหัน ไปคำนับเล็กน้อยให้คุณปู่เฉียว : “คุณปู่คะ หนูไม่สบาย อยากจะกลับไปพักแล้วค่ะ”

“กลับไปเถอะ ปู่มองออกว่าหนูอึดอัดมาก”

ป้ายโร่ซี โค้งคำนับให้กับทุกคน ออกจากที่นั่ง หันหลัง เดินออกไปจากเป่ยวน
เฉียวสวนโส้ มอดูเงาด้านหลังของป้ายโร่ซี จากไป ดวงตาของเขาเย็นชามากขึ้น ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้น แล้ว ขยับตัวไล่ตามไปอย่างรวดเร็ว แม้แต่จะกล่าวลาทุกคนก็ ไม่มี ทุกคนต่างตกตะลึง

“สวนโส”

“น้องสาม

เฉียวสวนโส้ ก้าวเท้ายาวไล่ตามป่ายโร่ซีไป ไม่ว่าใคร จะเรียกเขาก็ไม่หัน

ทุกคนต่างมองหน้ากัน

พื้นที่ตรงนี้มีฝนตกปรอยๆตลอดทั้งวัน พอถึงตอนเย็นก็ หยุดตก

ต้นหงส์ฟู่ในสวนดอกไม้ ถูกฝนฤดูหนาวพัดให้ร่วงหล่น ทางเดินปกคลุมไปด้วยกลีบดอกไม้สีแดง สวยงามจน คาดไม่ถึง

ป้ายโรซี ออกมาจาก เป่ยย่วน แล้วเดินบนทางเดินเล็กๆ ที่มีกลีบดอกหงษ์ฟู
เธอไม่มีความคิดที่จะชื่นชมทัศนียภาพอันสวยงามนี้

ภายใต้แสงไฟที่ส่องบนถนน เธอก้าวเท้าอย่างรวดเร็ว และกังวลใจ

เดินออกมาไม่นาน ทันใดนั้นที่ด้านหลังเธอก็มีเสียง ฝีเท้าดังตามมา ยังไม่ทันที่เธอจะมีปฏิกริยาตอบสนอง ก็ รู้สึกได้ว่าแขนถูกแรงมหาศาลจับไว้ และวินาทีต่อมาก็ดึง ไปข้างหลังอย่างรุนแรง

ร่างกายถูกดึงให้หมุนไปรอบๆ ป้ายโร่ซีรู้สึกเจ็บแขน ขมวดคิ้วแน่น แล้วหันไปมองคนที่อยู่ด้านหลัง

เฉียวสวนโส้ ยืนตระหง่านตรงหน้าเธอราวกับภูเขา มัน ช่างทรงพลังและน่าเกรงขาม

ป้ายโร่ซี คิดถึงว่าเขาจะไล่ตามออกมา จึงมองเขาด้วย สายตาที่ดำขลับล้ำลึกอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ภายใต้แสงไฟสีเหลืองอันอบอุ่น ใบหน้าของชายหนุ่ม นั้นเย็นชา แต่ยังคงมีเสน่ห์

“ตอบฉันมา” น้ำเสียงที่เป็นคำสั่งสามคำนี้ของเฉียวสวนโส้ เย็นเยียบอย่างมาก
ทำไมเขาถึงดื้อด้านจัง? แล้วทําไมถึงได้ชอบทรมานเธอ นัก?

“ตอบคุณเรื่องอะไร?” ป้ายโร่ซี ถามกลับอย่างอ่อนแรง

เฉียวสวนโส้ ออกแรง ดึงป้ายโร่ซี เข้ามาใกล้มากขึ้นอีก

ตัวของทั้งคู่แทบจะแนบชิดติดกันแล้ว เขาพูดทีละคำ อย่างจริงจัง “อย่าให้ฉันต้องถามเป็นครั้งที่สาม”

ครั้งที่สาม?

ป้ายโร่ซี ยิ้มอย่างขมขื่น ข้างในนั้นผู้ชายคนนี้ถามเธอ ไปแล้วสองครั้ง เธอเหนื่อยและเหนื่อยมาก ไม่อยากจะ มีส่วนร่วมในเรื่องการแต่งงานของเขากับหยิ่นรุ่ย แล้ว ทำไมถึงไม่ยอมปล่อยเธอไปสักที?

“ทำไมคุณถึงต้องมาถามฉันด้วย? ฉันได้ชื่อเป็นแค่น้อง สาวของคุณนะ ไม่ใช่แม่ของคุณ ไม่ใช่ภรรยาของคุณใน นาคต ไม่ใช่ผู้ใหญ่ของคุณ ฉันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น….

เฉียวสวนโส้ โกรธจัดแล้วตะคอก : “ตอบฉันมา”
ป้ายโร่ซี ตกตะลึง จนหัวใจแทบจะหยุดเต้นไปสองสาม วินาที วิญญาณสะดุ้งตกใจกลัวจนแทบจะบินหายไป เมื่อได้สติกลับมา ดวงตาก็แดง า หัวใจฉีกขาดราวกับ กำลังเจ็บปวด

ผู้ชายคนนี้เป็นปีศาจ ว่ายังไงก็ไม่ยอมปล่อยเธอไป

เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ แล้วเอ่ยทีละนําอย่างเย็นชา : ” เฉียวสวนโส้ คุณจะแต่งงานกับใครก็ไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันไม่ อยากจะมีส่วนร่วม ไม่อยากรู้ และยิ่งไม่อยากจะให้ความ เห็นอะไร คุณรักใครก็แต่งกับคนนั้น นั่นมันเป็นเรื่องของ คุณ อย่ามารบกวนฉัน คุณอยากแต่งกับหยิ่นรุ่ย ก็แต่งไป เลยสิ ถ้าจะแต่งพรุ่งนี้ แล้วอยากให้ฉันไปก็บอกมาตรงๆ ฉันป่ายโร่ซี จะไม่อยู่ขวางสายตาพวกคุณแน่นอน”

เฉียวสวนโส้ค่อยหลับตาสีแดงอย่างช้าๆ แล้วสูดหายใจ ลึก ฝ่ามือใหญ่ที่จับแขนของเธอเอาไว้คลายออกทันที

เขาใช้มืองทั้งสองข้างล้วงกระเป๋า แล้วมองท้องฟ้าด้วย มุม 100 องศา หัวใจเต้นขึ้นลงอย่างรุนแรง

หลังจากป้ายโร่ซี พูดจบ เธอก็ก้มหน้าปิดบังน้ำตาเอาไว้ ทันใดนั้นกลีบดอกหงษ์ฟูสีแดงก็ร่วงหล่นลงมา มันลอย ไปติดบนศีรษะของป่ายโร่ชีพอดีและเกาะติดบนผมของเธอ

บรรยากาศมืดครีมหาใดเปรียบ ลมหายใจของพวกเขา เปลี่ยนเป็น ด ด

เป็นช่วงเวลาบีดี

“สืบเจอฆาตกรแล้ว” เฉียวสวนโส้ เปลี่ยนหัวข้อ เสียง ของเขาแทบและทุ่มเล็กน้อย

ป้ายโรซี เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตื่นเต้น ปรากฏว่า เฉียวเขียวเซียว เดาได้ถูกต้องจริงๆ เขาสืบพบนานแล้ว แต่ทําไมถึงไม่ดำเนินการอะไรเลยล่ะ?

“จริงเหรอคะ? แม่ของฉันจะได้รับการปล่อยตัวแล้วใช่

ไหม?”

เฉียวสวนโส้เอื้อมมือไปที่ด้านข้างผมเธออย่างอ่อนโยน และอ่อนโยนขนาดนี้เป็นครั้งแรก ค่อยๆดึงกลีบผมออก จากเส้นผมของเธอ จากนั้นจึงยื่นให้ตรงหน้า

ป้ายโร่ซี นิ่งอึ้งและตกตะลึงกับการกระทำของเขา

เธอยื่นมือออกมาช้าๆ แล้วรับกลีบดอกไม้จากมือของ ชายคนนั้น ในขณะที่ปลายนิ้วของทั้งสองคนสัมผัสกันกระแสไฟฟ้าไหลผ่านประสาทสัมผัสของป่ายโร่ซี

และรู้สึกได้ว่าความอ่อนโยนของเฉียวสวนโส้ เกิดขึ้น อย่างกะทันหันเกินไป มีบางอย่างที่ผิดปกติ

เมื่อป่วยโรชิ รับกลีบดอกไม้มาแล้ว เฉี่ยวสวนใส้จึง ค่อยๆเอ่ยว่าๆ : “โร่ซี ตั้งแต่ช่วงเวลาที่แม่ของเธอถูก ปล่อยตัวออกมา ข้อตกลงที่เธอลงนามเริ่มจะมีผลบังคับ ใช้ในอีกไม่กี่วันต่อจากนี้ ไม่ว่าเธอจะเจ็บปวด ทุกข์ยาก หรือว่าทรมาน เธอจะต้องกัดฟันต่อไป ไม่มีทางหันกลับ”

ป้ายโร่ นึกถึงข้อตกลงกระดาษสีขาวที่เธอได้เซ็นชื่อ เห็นชายหนุ่มพูดอย่างน่าสยองขวัญขนาดนั้น ใจก็ตื่น ตระหนกแล้วกลืนน้ำลายลงคอพร้อมกับถามอย่างตื่น ตระหนก : “คุณบอกฉันได้หรือเปล่า สุดท้ายแล้วคุณจะ ผลักฉันเข้าไปในนรกแบบไหนกัน?”

นรก?

คำนี้ช่างเหมาะสมเป็นอย่างยิ่ง

เฉียวสวนโสัยิ้มอย่างขมขื่น แล้วพยักหน้า : “อืม สำหรับ เธอแล้วมันต้องเป็นนรกแน่ๆ ยิ่งไปกว่านั้นเธอเองก็ไม่มี ทางเลือก”
“คุณจะทําอะไรกับฉันกันแน่?” ป้ายโร่ซีกำหมัดแน่น อย่างเป็นกังวล เขาเป็นอย่างนี้เธอยิ่งกลัว

ไม่ใช่ว่าจะจับเธอเป็นของขวัญแล้วส่งให้กับประเทศอื่น หรอกนะ?

ผลักเธอเข้าสู่สนามรบ? เป็นตัวล่อ? หรือเป็นสายลับ?

เฉียวสวนโส้ มองดูลมที่พัดกลีบดอกไม้ แล้วเอ่ยปาก อย่างเต็มไปด้วยความรู้สึกว่า : “ที่จริงกลีบดอกไม้เหล่า นี้สามารถเติบโตอย่างสวยงามบนต้นไม้ได้ แต่เพราะฝน ฤดูหนาว ตอนที่จึงถูกเหยียบย่ำบนพื้น น่าเสียดาย

ป่ายโร่ซีเงยหน้ามองกิ่งไม้ที่เขียวชอุ่ม แล้วหันไปทาง เฉียวสวนโส้ อีกครั้งสีหน้าว่างเปล่า : “คุณหมายความว่า อะไรกันแน่?”

เฉียวสวนโส้ ไม่ตอบคําถามของเธอ แล้วเดินผ่านด้าน ข้างของเธอไป หมางเมินและเย็นชา รังสีที่เดินผ่านไป ราวกับลมหนาวในเดือนมีนาคมที่หนาวเหน็บเข้ากระดูก

ในคืนนี้ เฉียวสวนโส้ทำตามใจตัวเอง เมาอยู่คนเดียวใน ห้องเก็บไวน์

ป้ายโรซี เองก็นอนไม่หลับทั้งคืน
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น

หลังจากฝนตกแล้ว ก็มีสายรุ้งปีนขึ้นไปอยู่บนท้องฟ้า ความสวยงามของโลกใหม่ปรากฏออกมา

ป้ายโร่ชี ลงมาชั้นล่าง ป่าชิวรีบเดินเข้ามาจับมือของเธอ ไว้ทันที แล้วพูดอย่างลนลานว่า : “คุณโร่ซี คุณชายสาม จะไปแล้วนะคะ”

“ไปที่ไหนคะ?” หัวใจของป่ายโร่ สั่นเล็กน้อย ความรู้สึก แย่ๆคืบคลานเข้ามาในหัวใจ

“ได้ยินว่ากลับไปที่ค่ายทหารแล้วค่ะ ตอนนี้มีรถทหาร หลายคันกำลังจอดรอเขาอยู่ด้านนอก คุณชายสามไม่ ได้บอกคุณเหรอคะ? คุณจะไปส่งเขาหรือเปล่า….”

ป้าชิว พูดยังไม่ทันจบ ป้ายโร่ซีก็พรวดพราดพุ่งออก ประตูไปแล้ว

ข่าวนี้มาอย่างกะทันหันเกินไป ทำให้เธอรับมือไม่ทัน รู้ แก่ใจดีว่าเขาจะกลับมาหรือจากไปก็มีอะไรเกี่ยวข้องกับ เธอ แต่ว่าหัวใจมันไม่ฟัง

มันใสใจอย่างยิ่งและอย่างยิ่ง
ช่วงเวลาที่เขาอยู่บ้าน ทั้งคู่ไม่เคยที่จะมีมื้ออาหารที่ดี ร่วมกัน ไม่เคยได้พูดคุยกัน แม้แต่โอกาสที่จะพูดดีๆต่อ กันก็ไม่มี

แล้วจู่ๆเขาจะจากไป ทำไมถึงไม่อยู่ต่ออีกสองสามวัน ล่ะ?

หรือจะพาหมิ่นรุ่ย ไปด้วยงั้นแหรอ?

แล้วทําไมไม่บอกลากับเธอ เป็นคำธรรมดาเช่นบอกว่า “ลาก่อน” ก็ได้นี่นา

ป้ายโร่ซียืนตรงบันไดหน้าประตูบ้าน มองเห็นรถทหาร สองสามคันที่ประตูเหล็กด้านนอก หัวใจก็เจ็บปวด น้ำตา ทะลักออกมาราวกับน้ำท่วม มันไหลออกมาเงียบๆ

เธอปิดปากเอาไว้ แล้วน้ำตาก็ไหลรินผ่านนิ้วมือของเธอ หยดลงมา

ปรากฏว่า เขากำลังจะไปแล้วจริงๆ

คนของบ้านตระกูลเฉียว ยืนอยู่ด้านนอกเพื่อส่งเขาเดิน ทาง เพียงเธอคนเดียวที่หายไป

สำหรับผู้ชายคนนั้นแล้ว เธอเป็นคนนอกที่มีความสําคัญ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ