Chapter 2 : ปั้นดินเป็นแก้วชั้นดี

“เธอนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อน ฉันจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวมา” คุณดีแชมชี้ไปทางโซฟาหรูหน้าทีวีจอยักษ์แล้ว เขาก็เดินเข้าห้องนอนไปก่อนจะปิดประตูห้องตาม

เอ็มมาคนสวยออกจากห้องไปได้สักพักแล้ว แต่ก็ไม่ แคล้วจิกตามองฉันอย่างไม่ชอบใจ นี่เธอคงคิดว่าฉันเป็น คู่ขาอีกคนของคุณดีแซมแน่ๆ —

ฉันเดินไปหย่อนสะโพกลงบนโซฟาตัวสวยเบาๆ พลาง นึกกลัวว่าหากฉันทิ้งตัวลงนั่งแรงๆมันจะขาดเอาเพราะฉัน ก็ไม่มีปัญญาจะใช้หนี้อะไรเจ้าของห้องอีกแล้ว T^T นี่ฉัน คิดเลอะเทอะบ้าไปคนเดียวอะไรกันนะ โซฟาตัวไม่รู้ตั้ง บาทจะมาขาดง่ายๆได้ยังไงกัน

ฉันนั่งอยู่กับที่ไม่กล้าเดินไปเดินมาเพราะเจ้าของห้องไม่ ได้อนุญาต เอ่อ จะว่าแบบนั้นก็ไม่เชิงหรอกคุณดีแซมเขา ไม่ได้พูดอะไรมากกว่าให้ฉันนั่งรอเขาตรงโซฟา แต่ว่าไป แล้วฉันก็ไม่กล้าเดินเพ่นพ่านไปทั่วห้องด้วยนั่นแหละ มัน เสียมารยาทน่ะ อีกอย่างฉันก็กลัวจะเผลอไปทำข้าวของ เขาเสียหายแล้วเป็นหนี้ท่วมหัวไม่จบไม่ สิ้นกันสักที แค่ ค่าซ่อมรถฉันยังไม่มีปัญญาจะจ่ายเลยถึงแม้ว่าจะยังไม่รู้ ค่าใช้จ่ายทั้ง หมดฉันก็พอจะเดาได้ว่ามันไม่ใช่น้อยๆเลย

ห้องนี้กินพื้นที่กว้างขวางมาก ฉันว่ากว้างกว่าบ้านฉันทั้งหลังอีกล่ะมั้ง ภายในห้องถูกแบ่งเป็นโซนห้องนอนหนึ่ง ห้องซึ่งภายในห้องนอนคงจะมีห้องน้ำในตัว โซนห้องครัว แสนหรูหรา และโซนนั่งเล่นที่มีชุดโซฟาหลายตัวตั้งอยู่ หน้าทีวีจอยักษ์ ห้องคุณดีแซมสะอาดมาก ข้าวของถูกจัด อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ฉันว่าจะเป็นไปได้มากว่าเขา น่าจะจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดให้มากกว่าทำเอง

ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ คุณ แซมก็เดิน ออกมาในชุดหล่อเหลา ผมสีบลอนด์ทองเซ็ตเท่ห์ๆ ชนิด ที่กระชากตากระชากใจให้ทุกสายตาหันมามองเขาเพียง คนเดียวหลังจากที่เขา หายเข้าไปจัดการตัวเองนานที เดียว

พอเห็นร่างสูงเดินมาทางนี้ฉันก็ลุกผึ้งขึ้นทันที คุณดีแซม เดินมานั่งยังโซฟาเดี่ยวตรงข้ามกับฉัน เขาเอนหลังพิง พนักโซฟาแล้วนั่งไขว่ห้างด้วยท่าทีสบาย ดวงตาคมกริบ สีฟ้าน้ำทะเลสดมองสำรวจสารรูปฉันนิดๆก่อนจะตวัดขึ้น มาสบตากับฉัน

“ว่าไงคุณหนูจัสมิน ไหนล่ะเสื้อผ้าที่ฉันให้เธอไปซื้อมา

“ฉันชื่อมะลิค่ะ (…);” ฉันบอกเขาเสียงเบา ฉันก็ไม่ได้ หวังว่าเขาจะจำชื่อฉันได้หรอก แต่เรียกฉันว่าคุณหนูจัส มินฉันไม่ชินและนั่นไม่ใช่ฉันเลยสักนิด “ฉันเตรียมเสื้อผ้า ที่คุณบอกให้ซื้อมาแล้ว ส่วนนี่ก็เงินที่เหลือค่ะ”
ฉันล้วงเอาเงินทุกบาททุกสตางค์ที่เหลือไปวางไว้บนโต๊ะ ตรงหน้าคุณ แซม เมื่อเขาเห็นเงินตรงหน้าก็หันขวับกลับ มาจ้องหน้าฉันอย่างอึ้งจัด

“นี่เธอแทบไม่ได้ใช้เงินที่ฉันให้ไปเลยนี่”

“ฉันใช้เงินไปสามร้อยยี่สิบบาทค่ะ”

“ฮะ?!!” คุณดีแซมโพล่งขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

“ฉันซื้อเสื้อผ้ามาชุดเดียว แต่ละชุดมันก็แพงน่ะค่ะ ฉัน เกรงใจคุณ”

“เออๆ เธอนี่มันประหลาดคนจริงๆ ไหนขอดูชุดที่ไปซื้อ

มาหน่อยซิ”

ฉันยื่นถุงใส่เสื้อผ้าไปตรงหน้าคุณดีแซม เขาไม่รับไป แล้วเอาแต่มองหน้าฉันราวกับว่าฉันช่างไม่รู้เรื่องอะไรเลย

ก็เขาขอดูชุดนี่นา ฉันทำอะไรผิดล่ะ….

“เธอจะให้ฉันใส่ชุดนี้รึไง ฉันหมายถึงให้เธอใส่ให้ฉันดู ว่าชุดเซ็กซี่ๆที่เธอซื้อมาจะเป็นยังไง” คุณดีแซมอธิบายอย่างละเอียดให้ฉันเข้าใจ ใบหน้าหล่อคมส่ายหน้าเอือม ระอากับความซื่อของฉันเบาๆ

“อะ…อ้อ แล้วคุณจะให้ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ไหนเหรอ คะ?”

“เปลี่ยนมันตรงนี้แหละ”

“หา O[]O?!!”

“ทำเสียงแปลกใจทำไมล่ะ ผู้หญิงคนอื่นอยากจะแก้ผ้า ให้ฉันชื่นชมเรือนร่างของพวกเธอกันทั้งนั้น -_-”

“แต่ฉันไม่ใช่พวกเธอนี่คะ” ฉันแย้งเสียงอ่อนแล้วก้มหน้า หงุด ฉันชักจะกลัวผู้ชายคนนี้ซะแล้วสิ ทำไมเขาถึงพูด เรื่องแบบนี้ออกมาได้อย่างไม่อายเลยนะ

ให้ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าเขางั้นเหรอ แค่คิดก็ไม่กล้า แล้ว TOT

“ฉันลืมไปว่าเธอมันประหลาด เข้าไปเปลี่ยนในห้องนอน ฉันก็ได้”

ฉันพยักหน้ารับแล้วเดินไปทางห้องนอนของเขาตามที่ เจ้าของห้องบอก ภายในห้องนอนเขาค่อนข้างจะเละเทะ ผ้าปูที่นอนกับผ้าห่มยับยู่ยี่ ไม่มีการเก็บให้เข้าที่ เข้าทางใดๆ ฉันไม่กล้ามองนานๆเพราะมันเป็นการเสีย มารยาท ฉันรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า จัดการตัวเองแล้วรีบออก ไปจากห้องนอนนี้ให้เร็วที่สุด

พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วฉันก็รับรู้ได้ทันทีว่าลุคเซ็กซี่ ไม่เหมาะกับฉันอย่างแรง T^T กระโปรงเหนือเข่าเกือบ สามนิ้วแบบนี้มันดูโล่งๆยังไงไม่รู้อ่ะ ฉันกลัวลมพัดแล้วก ระโปรงเปิดจ้ง น่าอายนะถ้าเป็นแบบนั้น

ฉันเดินออกมาจากห้องนอนคุณดีแซม สองมือพยายาม ดึงชายกระโปรงให้คลุมเข่าเพราะความไม่ชินและไม่มั่น

ในระดับสิบ

สายตาคมกริบมีเสน่ห์มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า คนตรง หน้าถึงกับกุมขมับกันเลยทีเดียว ฉันอยากร้องไห้จริงๆ ทำไมฉันต้องมาแต่งตัวแบบนี้ต่อหน้าผู้ชายคนนี้ด้วยนะ TOT

“อะไรกันวะเนี่ย” คุณดีแซมพึมพำกับตัวเอง แต่ขอโทษที นะที่ฉันหูดีได้ยินพอดี

อะไรกันเล่า ชุดนี้มันก็สั้นมากแล้วนะ…

ในจังหวะที่ฉันได้แต่ยืนเก้ๆกังๆอยู่เบื้องหน้าร่างสูง ดวงตาคมกริบสีไพลินก็ตวัดมามองหน้าฉันแล้วพูดขึ้น”ฉันว่าเรื่องนี้ฉันคงต้องจัดการเองแล้วล่ะ”

ฉันนึกแปลกใจอยู่อย่างหนึ่งที่คุณดีแซมไม่ด่าฉันเรื่อง แบรนด์เสื้อผ้าเลย ฉันเห็นเขาลุคคุณชายแบบนี้นึกว่า จะเป็นพวกคุณชายหัวสูงติดหรูทุกอย่างซะ อีก…เขาไม่ รังเกียจเสื้อผ้าตามตลาดนัดเลยแฮะ หรือนี่จะเป็นข้อดี เพียงข้อเดียวของเขา -..-AAA

“อย่างแรกฉันต้องพาเธอไปลอกคราบก่อนแล้วค่อย ไปเลือกเสื้อผ้าสวยๆ” คุณดีแซมบอกโดยไม่หันมามอง หน้าฉันในระหว่างที่เขาขับรถมุ่งหน้าไปที่ไหนสักแห่ง เนื่องจากว่ารถสปอร์ตสีขาวลูกรักคันนั้นของเขายังอยู่ที่ อู่ซ่อมรถ คุณดีแซมจึงเอารถเบนซ์สีดำมันปลาบรุ่นล่าสุด มาใช้แก้ขัด

“ลอกคราบเหรอคะ?” ฉันหันไปถามเขาอย่างไม่เข้าใจ

“ใช่ เธอต้องไปขัดผิวให้ดูผ่องกว่านี้ ที่เขาเรียกว่าอะไร นะ ขัดหวีสีวันอะไรนั่นน่ะ”

“ขัดสีฉวีวรรณรึเปล่าคะ –

“นั่นแหละ เธอต้องดูดีทุกอย่างให้สมกับเป็นลูกคุณหนู หน่อย”
“แต่ฉันไม่มีเงินจ่ายค่าอะไรแบบนั้นหรอกนะคะ” ฉันบอก เขาไปตามตรง เกิดมาชีวิตนี้ฉันไม่เคยคิดจะเอาเงินไป เสียให้กับเรื่องแบบนี้เลยสักนิด

ก็อย่างที่คุณดีแซมว่านั่นแหละว่าฉันควรจะ ‘ดูดี’ กว่า นี้หน่อยให้สมกับการเป็นคุณหนู แต่ฉันเป็นแค่ผู้หญิง ธรรมดานี่นา ผิวพรรณหยาบกร้าน ผมแห้งเพราะไม่ค่อย ดูแลตัวเอง ถ้าจะให้ไปเป็นคุณหนูจัสมินอะไรนั่นใครกัน จะเชื่อ

“ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย เธอแค่ทำตัวว่าง่ายทำตาม คำสั่งฉันก็พอ แค่นั้นแหละที่เธอต้องชดใช้แทนค่าเสีย หายทั้งหมดที่ทำไว้กับลูกรักฉัน”

เขาพูดแบบนี้ฉันก็พูดไม่ออกเลยสิคะ (T..T;;) คนทำผิด แล้วทำไมต้องมาตอกย้ำกันให้รู้สึกผิดไปมากกว่านี้ด้วย นะ

“คุณดีแซมคะ”

“ว่า?”

“คือฉัน… ฉันเงียบไปเพราะต้องทำใจกล้าถามเขากับสิ่ง ที่ค้างคาอยู่ในใจ “ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเท่าไหร่คะ?”

ฉันอยากรู้จริงๆนะว่าค่าซ่อมรถเขาราคาเท่าไหร่ เพื่อว่าบางทีฉันอาจจะมีปัญญาพอจะจ่ายเงินเขาและไม่ต้อง ทำสิ่งที่กำลังฝืนใจตัวเองแบบนี้ โกหกผู้ใหญ่มันเป็นบาป นะคะ บาปมากด้วย Y_Y

“ห้าหมื่น”

“O..O!!”

แล้วคุณดีแชมก็ได้คำตอบให้แก่ตัวฉัน…ฉันก็ได้แต่หวัง ว่าคุณดีแซมคงจะไม่โกหกคุณแม่ของเขานานนักหรอก

ฉันไม่มีปัญญาจ่ายหรอก เงินตั้งห้าหมื่น TOT คิดแล้ว อยากจะร้องไห้วันละร้อยรอบ

“ถึงแล้ว”

แล้วคุณดีแซมก็เลี้ยวรถเข้าร้านสปาร์ชื่อดังแห่งหนึ่ง…

ณ ห้าง A…

ฉันแทบจะวิ่งตามร่างสูงไป คุณดีแซมตัวสูงมาก ขาเขาก็ ต้องยาวอยู่แล้ว ยิ่งเขาก้าวฉับๆ ไม่รอฉันแบบนี้ฉันก็เลยต้องเดินเร็วๆตามเขาน่ะสิ

หลังจากที่ฉันไปสปาร์ตัว อ้อ ไม่สิ เรียกว่าสปาร์ตั้งแต่หัว จรดปลายเท้ามาแล้วคุณดีแซมก็พาฉันมาที่นี่ ฉันไม่เคย นอนให้คนอื่นมานวดตัว นวดหน้ามาก่อนเลย มันสบาย มากจนฉันเผลอหลับไปหลายยกเหมือนกัน ระหว่างที่ฉัน กำลังนวดตัวและนวดหน้า คุณดีแซมก็เข้าห้องนวดอีก ห้องข้างๆกัน ร้านสปาร์มีระดับขนาดนั้นแน่นอนว่าราคา ย่อมไม่ธรรมดาแน่นอน

“นี่เรากำลังจะไปไหนเหรอคะ?” ฉันถามไล่หลังร่างสูงไป ฉันคงเป็นตัวประหลาดอย่างที่คุณดีแซมว่าจริงๆนั่นแหละ ใครที่เห็นฉันวิ่งตามผู้ชายคนนี้ต่างก็มองมาอย่างสนใจ นี่ ฉันไม่ได้วิ่งตามตื้อผู้ชายอย่างที่หลายคนเข้าใจนะ

“ไปเลือกเสื้อผ้าไ

คุณดีแซมเดินนำฉันเข้าร้านเสื้อผ้าผู้หญิงร้านหนึ่ง พนักงานต่างก็เดินมาต้อนรับเขา ท่าทางพูดคุยกันสนิท สนมฟังจากการสนทนาของพวกเขาฉันก็พอจะเดาออก ว่าคุณดีแซม คงจะพาผู้หญิงเหล่าสาวกของเขามาซื้อ เสื้อผ้าที่ร้านนี้บ่อยอยู่เหมือนกัน

“วันนี้ให้ดิฉันช่วยเลือกเสื้อผ้าให้คุณผู้หญิงมั้ยคะ พนักงานสาวสวยคนหนึ่งเอ่ยถามพร้อมกันนั้นเธอก็ยิ้มหวานส่งมาให้ฉัน ฉันทำตัวไม่ถูกเลยได้แต่ส่งยิ้มไปให้ เธอเช่นกัน

“ขอบคุณมากครับ แต่ไม่เป็นไรดีกว่า เดี๋ยวผมช่วยเธอ เลือกเอง ตามมานี่สิ” ประโยคหลังคุณดีแซมหันมาบอก กับฉัน เขาพูดแค่นั้นแล้วเดินนำไปทางชุดเดรสเซ็กซี่สีสด สวยซึ่งแขวนอยู่เต็มราว

ฉันเดินตามเขาไป ทำตัวว่าง่ายตามประสงค์ของคุณเจ้า หนี้ เสื้อผ้าแต่ละชุดสวยมากสมกับเป็นเสื้อผ้าแบรนด์เนม ในตอนนั้นเองที่ฉันเหลือบไปเห็นป้ายราคาเข้า

O[]O!!! ชุดบ้าอะไรราคาเป็นหมื่น!!

“ดูไว้นะว่ารสนิยมของฉันเป็นแบบไหน เพราะคราวหน้า ฉันคงไม่ว่างมาเดินเลือกเสื้อผ้าให้เธอแบบนี้

คุณ แซมเดินเลือกเสื้อผ้าสักพักเขาก็หยิบเอาชุดเดรส สั้นแบบเกาะอกสีแดงสด จากราวยื่นมาตรงหน้าให้ฉันถือ แล้วเลือกต่อไปอีกหลายชุด เขาเลือกจนพอใจแล้วหัน มาบอกฉันในตอนที่ในมือฉันเต็มไปด้วยเสื้อผ้าหลายสิบ ชุด

“ไปลองชุดซะสิ ลองให้ฉันดูด้วย

บอกแค่นั้นเขาก็หันหลังเดินเลี่ยงไปนั่งรอตรงประตูห้องลองชุด เป็นการบอกให้ฉันต้องรีบไปลองชุดได้แล้ว ฉันเดินถือชุดเข้าห้องลองชุดไปอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

ฉันลองชุดที่คุณแซมเลือกให้ชุดแรกมาลองก่อน เนื้อ ผ้าดีสมราคาคุย แต่ทำไมมันฟิตเปรี๊ยะแบบนี้นะ แถมสั้น มากด้วยอ่ะ T^T ฉันว่ามันโป๊ไปนะ ฉันจะออกไปให้คุณดี แซมดูได้ยังไงเล่า ฉันไม่มีความมั่นใจเลยนะบอกไว้เลย

“เสร็จรึยัง?” คนที่กำลังรออยู่หน้าประตูห้องลองชุด ตะโกนถามเข้ามาเป็นการเร่งให้ฉันต้องออกไปโชว์ตัว โดยเร็ว

“สะ…เสร็จแล้วค่ะ” ฉันตะโกนตอบกลับไปแล้วหันไป ส่องกระจกเช็คความเรียกร้อยอีกครั้ง

ฉันค่อยๆแง้มประตูโผล่หน้าออกไปก็สบเข้ากับนัยน์ตา สีไพรินที่มองมาอย่างกดดัน ฉันสูดลมหายใจเข้าสุดปอด เรียกกำลังใจก่อนจะออกไปยืนตรงหน้าคุณดีแซมตามคำ สั่งโดยมือข้างหนึ่งพยายามปิดหน้าอกไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ พยายามจะดึงชายกระโปรงลง แต่มันลงไม่ได้น่ะสิ ถ้าลง ข้างบนก็ต้องลงด้วย เป็นแบบนั้นคงไม่ดีแน่ TOT

“เอามือออก” คุณดีแซมสั่ง ฉันได้แต่มองเขาตาปริบๆแต่พอเขาส่งเสียงเข้มขึ้นก็ต้องจําใจยืนนิ่งๆ เอามือลง “เร็วสิ ฉันบอกให้เอามือลงไง”

สายตาคมไล่มองสำรวจเรือนร่างฉันอยู่นาน รู้มั้ยว่า สายตาของเขากำลังทำให้ฉันร้อนๆหนาวๆนะ

“โอเค ไปลองอีกชุด ”

ทันทีที่ได้ยินฉันก็ปรี่เข้าห้องลองชุดทันที ถ้าเป็นไปได้ ฉันไม่อยากออกจากห้องนี้เลย…

“คุณคงเป็นคนพิเศษของคุณดีแซมนะคะ ทุกครั้งที่เขา พาสาวๆมาซื้อเสื้อผ้าเขาก็ให้พวกเธอเลือกเอง” พนักงาน คนสวยคน หนึ่งกระซิบข้างหูฉันตอนที่เธอยื่นถุงเสื้อผ้า มาให้ ฉันไม่รู้จะพูดอะไรจึงได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆไปให้

ฉันนี่ยิ้มหากินทุกงานจริงๆ

ว่าแต่คนพิเศษงั้นเหรอ…ถ้าพวกเธอรู้เรื่องราวก่อนหน้านี้ ระหว่างฉันกับเขาต้องไม่พูดอย่างนี้แน่

“ขอบคุณที่มาอุดหนุนนะคะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่า^O^” พนักงานสามคนตรงหน้าเคาน์เตอร์คิดเงินพูดขึ้น พร้อมกันหลังจากที่คุณดีแซมชำระค่าใช้จ่ายทั้งหมดด้วย บัตรเครดิตสีทองของเขา

คนอะไรนอกจากหน้าตาดีแล้วยังเกิดมารวยอีก

คุณดีแซมไม่เพียงแค่ซื้อเสื้อผ้าให้ฉันทุกชุดที่เขาสั่งให้ ฉันไปลอง เขายังซื้อรองเท้าส้นสูงห้านิ้วให้ฉันอีกหลายคู่ แล้วตอนนี้ฉันก็อยู่ในชุดสีแดงสดชุดแรกที่ลองใส่เพราะ เขาสั่งให้ฉันเปลี่ยนมาใส่ชุดนี้พร้อมกับรองเท้าสูงห้านิ้ว เข้ากันกับชุด ฉันว่าเขาคงชอบชุดนี้นะ

“ไปกันเถอะ” คุณดีแซมบอกแล้วเดินนำออกจากร้านไป

“ขอบคุณนะคะ ^^” ฉันพยักหน้าขอบคุณพนักงาน ทุกคนเพราะสองมือไม่ว่างเลย เต็มไปด้วยถุงเสื้อผ้า พะรุงพะรัง

ฉันจะเดินตามคุณดีแซมไป แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวฉันก็ ต้องล้มนั่งแหมะกับพื้นเพราะเดินไม่ถนัด ให้ตายสิ! น่า ขายหน้าจริงฉัน T..T

พนักงานสองคนปรี่เข้ามาช่วยฉันเป็นพัลวัน พวกเธอ พยุงฉันขึ้นแล้วยังช่วยกันเก็บข้าวข้องบนพื้นคืนให้ฉันอีก ด้วย
“ขอบคุณนะคะ” ฉันบอกกับพวกเธอด้วยใจจริง แต่พอ ออกตัวเดินฉันก็เกือบจะล้มลงอีกครั้งถ้าหากว่าพวกเธอ ไม่เข้ามาช่วยจับเอาไว้

“ระวังค่ะ รองเท้าค่อนข้างสูง ค่ะ” ใส่ครั้งแรกก็แบบนี้แหละ

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” คุณดีแซมนั่นเองเดินเข้ามาถาม เขา คงแปลกใจที่ฉันไม่เดินตามเขาไปสักทีเลยย้อนกลับมา หา

“คุณผู้หญิงไม่ชินกับรองเท้าส้นสูงน่ะค่ะ เมื่อกี้เธอล้ม ลง” พนักงานคนเดิมรายงานลูกค้ารายใหญ่

“งั้นเหรอ เดี๋ยวผมดูแลเธอเองครับ พวกคุณกลับไป

ทำงานเถอะ”

คุณ แซมเข้ามาเอาของในมือฉันไปถือไว้เองทั้งหมด เขาเดินเข้ามายืนข้างๆแล้วโก่งแขนเป็นการบอกว่าให้ฉัน เกาะแขนเขาเดินไป พนักงานเห็นแบบนี้ก็อมยิ้มเขินให้ กับภาพนี้แล้วแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง

“เร็วสิ วันนี้เราต้องจัดการอะไรอีกเยอะนะ” คุณดีแซม เร่ง ฉันมองแขนแข็งแรงเบื้องหน้าแล้วเอื้อมมือไปเกาะ ตามคําสั่ง
คุณ แซมพาฉันเดินออกจากร้านไป พอมีหลักยึดมันก็ ทำให้ฉันเดินอย่างมั่นคงขึ้นเยอะ

“เธอต้องฝึกเดินด้วยรองเท้าส้นสูงบ้างนะ บางทีเผื่อฉัน เรียกไปงานเลี้ยงคงไม่มีใครป่าใส่รองเท้าผ้าใบเข้างาน หรอก อ้อ ยกเว้นน้ำว้าแฟนไอ้คอปเตอร์ไว้คนหนึ่ง”

ฉันไม่พูดอะไรแล้วเดินไปกับคุณดีแซมเงียบๆ ในใจนึก ขำน้ำว้าที่เธอบ้าบิ่นใส่รองเท้าผ้าใบเข้างานเลี้ยง

สายตาทั้งชายและหญิงหลายคนมองมาทางเราเป็นตา เดียวกัน ฉันว่าคนพวกนี้คงต้องโดนออร่าความหล่อของ คุณ แซมสาดส่องเข้าตาแน่ถึงมอง เหลียวหลังแบบนี้

ร้านต่อไปที่คุณดีแซมพาฉันไปก็คือร้านเสริมสวย…

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ