บทที่ 1 แย่งชิงพื้นที่

ในปีที่สี่สิบสาม พระราชวงศ์มีงานมงคล คำสั่ง ในขณะที่แคว้น ของเรากำลังรุ่งเรือง องค์หญิงเหอจะได้เข้าพิธีอภิเษกสมรสกับ อ๋องหยแห่งตุงเฉิน และออกเดินทางในสามวันนี้ เพื่อสร้าง สัมพันธมิตรที่ดีต่อกันตลอดไป

ประชาชนแคว้นซีที่เห็นคำสั่งนี้ลงมาก็ต่างมองหน้ากันเล่ กลัก เพราะมีคำเล่าลืมกันว่าอ๋องหยู่ไม่สนใจสตรีและฆ่าคนไม่ กะพริบตา องค์หญิงซีเหอแต่งมาที่นี่คงจะอันตรายมาก

เรื่องที่ประชาชนรู้กัน องค์หญิงเหอจะไม่รู้ได้อย่างไร?

“เสด็จพ่อ เสด็จน้องหายตัวไปสองวันแล้ว สั่งคนออกไปค้นหา ก็ยังหาเสด็จน้องไม่เจอ

คนที่พูดสวมชุดคลุมงู ตรงขอบเป็นสีทอง ด้ายทองสลักล้อม ข้อความที่ปักคือเก้าตัว ที่เจริญและสง่างาม เฉกเช่นเดียวกับ องค์จักรพรรดิ ก็คือพี่ชายขององค์หญิงเหอ พระนามว่าอ๋องรุ่ย

“หาตัวไม่เจอเหรอ? เหอช่างบังอาจนัก! กล้าหายตัวไปใน งานอภิเษกนั้นเรอะ หา! ตามหาต่อไป! ข้าไม่เชื่อว่านางซึ่งเป็นผู้ หญิงจะไปหลบที่ไหนได้

ความโกรธของฮ่องเต้เหมือนหว่านล้อมอยู่รอบตัวอ๋องรุ่ย และ อ๋องรุ่ยเงยหน้าขึ้นมองเสด็จพ่อของตัวเอง ด้วยสายตาที่ตกใจ “เกรงว่า…คงจะไม่ทันแล้ว แต่ว่าวันก่อนลูกช่วยหญิงคนหนึ่งไว้ได้ เหมือนกับเสด็จน้อง……. อ๋องรุ่ยพูดถึงตรงนี้ก็หยุดลง “คล้าย เสด็จน้องมาก

“คล้ายมากงั้นเหรอ?” ซีฮ่องเต้ได้ยินแล้วสายตาก็เปล่ง ประกายขึ้นมา

“พะย่ะค่ะ คล้ายกันราวกับแกะ!”

“รุ่ยเอ๋อ เรื่องนี้ให้เจ้าจัดการแล้วกัน” ซีฮ่องเต้เดินลงจาก พระที่นั่งช้าๆ เดินมาตรงหน้าอ๋องรุ่ยและจับไหล่เขาไว้แน่น “สัมพันธมิตรกับแคว้นตุงเฉินจะล้มเหลวไม่ได้!

อ๋องรุ่ยยกมือขึ้นสองข้าง พูดอย่างแน่วแน่ว่า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จ พ่อ”

ขณะเดียวกันในตำหนักอ๋องรุ่ย เจียงรั่วซินพึ่งตื่นขึ้นมาก็รู้สึก เจ็บไหล่เหมือนถูกมีดแทงมาอย่างนั้น มองดูรอบด้านถึงได้รู้ว่า ตัวเองอยู่ในที่แปลกตา และเหมือนจะถูกช่วยขึ้นมาด้วย

“องค์หญิง องค์หญิง ตื่นแล้วเหรอเพคะ”

เจียงรั่วซินได้ยินเสียงสาวรับใช้ตะโกนขึ้น และเห็นนางรีบยก น้ำมา

“ที่นี่ที่ไหนน่ะ?” เจียงรั่วชินจับไหล่ไว้อยากจะลงพื้น ดูแล้วคน ที่ช่วยตัวเองยังเป็นตระกูลใหญ่โตด้วยนะ

“องค์หญิง เป็นอะไรไปเพคะ ที่นี่เป็นตำหนักอ๋องรุ่ย วันก่อน ท่านไปเที่ยวเล่นกับอ๋องรุ่ย ไม่ระวังตกลงไปในหุบเขาไว้เพคะ” สาวรับใช้พูดอย่างสงสัย
“ตำหนักอ๋องรุ่ย….. เจียงรั่วซินก้มหน้าพูดพิมพ์ ทันใดนั้น เหมือนนึกอะไรออก ก็เงยหน้าขึ้นพรึบ “เมื่อกี้เจ้าเรียกข้าว่าอะไร นะ?”

สาวรับใช้ตกใจกับท่าที่ประหลาดของเจียงรั่วซิน พูดติดอ้าง ว่า: “องค์……องค์หญิงเพคะ”

“องค์หญิง?”

เจียงรั่วซินไม่รู้จะพูดอะไรดี ทำไมถูกช่วยครั้งเดียวก็มีตำแหน่ง สูงศักดิ์เลยเหรอ ตัวเองเกิดที่ไหน นางจะไม่รู้ได้ยังไง?

“เจ้าจำผิดแล้วล่ะ ข้าไม่ใช่องค์หญิงอะไรของเจ้าหรอก” พูด แล้วก็ลุกขึ้นยืน

สาวรับใช้ตกใจพูดว่า “องค์หญิง รีบนอนลงก่อนเพคะ หมอ หลวงบอกว่าท่านจะลุกขึ้นเดินไม่ได้ ทั้งตัวยังมีแผลอยู่เลย” สาว รับใช้คนนั้นตกใจจนรีบเข้าไปพยุงตัวเจียงรั่วซินไว้

เจียง วซินอยากจะบอกจริงๆว่า องค์หญิงบ้าอะไร ข้าเป็นเด็ก ไม่มีพ่อแม่ โตมากับอาจารย์ตั้งแต่เด็ก จึงรีบพูดกับสาวรับใช้คน นั้นว่า “เจ้าจำผิดแล้วล่ะ ข้าไม่ใช่องค์หญิงจริงๆ”

“นางไม่ได้เข้าใจผิดหรอก”

เจียงรั่วซินได้ยินเสียงที่อ่อนโยนดังขึ้น ก็มีชายสวมชุดหรูหรา ยืนอยู่หน้าประตู

“เจ้าออกไปเถอะ” ชายคนนั้นพูดกับสาวรับใช้
“เพคะ”

เจียงรั่วซินเห็นเขาดูแตกต่างออกไปก็รู้ได้ว่าเขาเป็นเจ้านายที่ นี่ คนที่ช่วยนางไว้ จึงยกมือสองข้างประสานกันพูดว่า “ขอบพระคุณคุณชายที่ช่วยข้าไว้

อ๋องรุ่ยหัวเราะและพยุงเจียงรั่วซินนั่งลงบนเก้าอี้ และพูดว่า

“แม่หญิงทำตัวสบายๆเถอะ แม่หญิงเรียกข้าว่าเจียงหลิงรุ่ยก็ได้”

เจียงหลิงรุ่ย! ซีจีอ๋องรุ่ย!

“ไม่ทราบว่าคําพูดก่อนหน้านี้ที่คุณชายพูดหมายความ อย่างไร”

“แม่หญิงคงทราบเรื่องที่น้องสาวข้าองค์หญิงเหอจะเข้า อภิเษกกับอ๋องหยู่แล้วสินะ

“ไม่รู้ว่าอ๋องรุ่ยหมายความว่ากระไร

“เหอ……..หายตัวไป

หายตัวไป! เจียงรั่วซินตกใจ และคิดไปถึงที่สาวรับใช้คนนั้น เรียกตัวเองว่าองค์หญิง เจียงรั่วซินคิดวิตกทันที

“ข้าน้อยขอบพระทัยอ๋องรุ่ยที่ช่วยชีวิตข้าไว้ และหวังว่าองค์ หญิงจะกลับมาได้อย่างปลอดภัย บุญคุณของอ๋องรุ่ยข้ารั่วซินจะ ไม่มีวันลืม” พูดแล้วก็เดินไปทางประตู

เจียงหลิงรุ่ยมองดูหญิงสาวเดินออกไปทางประตูทีละก้าว “อาจารย์ของแม่หญิง ข้าเชิญมาที่บ้านแล้ว”
เจียงรั่วนตัวแข็งทื่อทันที อ๋องยนะฮ่องย! นางหันกลับไป มองเจียงหลิงรุ่ย แสยะยิ้มแค้นใจ

“ว่ากันว่า อ๋องรุ่ยมีความสามารถรอบด้าน ตำนานพวกนั้น

คงเป็นเรื่องจริงสินะ”

เจียงหลิงรุ่ยทำเหมือนไม่ได้ยินค่าประชดของเจียงรั่วซิน “ข้า ไม่ได้หมายความอย่างอื่น เพียงแค่ได้ยินว่าอาจารย์เจ้าเจียงหยู นทราว จะถูกประหารหลังจากสามวันนี้

“ประหาร!” เจียงรั่วซินมองตาโต “ประหารยังไงก็ต้องมีโทษ ไหม”

“โทษงั้นเหรอ? เจ้าว่าวางแผนลอบสังหารฮ่องอยู่เพียงพอ ไหม”

เจียงรั่วซินได้ยินแล้วก็เงียบลง สุดท้ายก็มองไปที่อ๋องรุ่ย “ข้า

อยากพบอาจารย์ช้า

เจียงหลิงรุ่ยพาเจียงรั่วซินไปในคุกใต้ดิน สิ่งแรกที่เจียงรั่วซิน เห็นคืออุปกรณ์ทรมานมากมาย ว่ากันว่าราชวงศ์มีวิธีสกปรก มากมายที่จะเค้นเอาความจริงจากผู้ต้องหา แม้แคว้นซี จะมี วัฒนธรรมพื้นบ้านที่เรียบง่าย แต่ตั้งแต่โบราณจักรพรรดิไร้ซึ่ง มนุษยธรรม เรื่องราวมากมายในนี้นางซึ่งเป็นแค่หญิงสาวธรรม ดาบ้านๆ ยากที่จะเข้าใจอย่างลึกซึ้งได้

มองดูอาจารย์ที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด ถูกมัดไว้บนที่นั่ง ทรมาน เจียงรั่วซิน โกรธจนตาแดงไปหมด พุ่งเข้าไป อยากจะดู บาดแผลบนตัวอาจารย์แต่ก็ไม่รู้จะดูตรงไหนก่อน
“อาจารย์ อาจารย์ ท่านเป็นยังไงบ้าง

เจียงรั่วซินลืมตาขึ้นมาช้าๆ พูดอย่างไร้เรี่ยวแรงว่า “ซินเอ๋

เจียงรั่วซินหันขวับไปมองเจียงหลิงรุ่ยอย่างแรง น้ำตาเอ่อล้น “อ๋องรุ่ย ท่านบังคับทรมานเน้นความกันนี่

“ลอบสังหารข้า ข้าก็ต้องสืบดูคนเบื้องหลังอยู่แล้ว”

ลอบสังหารกับอยุติธรรม ราชวงศ์พูดยังไงก็ได้อยู่แล้ว เจียงรั่ว ในหลับตาลง ลืมตาขึ้นอีกครั้งก็ชัดเจนมากขึ้น

“เจ้าอยากให้ข้าทําอะไร?”

“ไปเข้าพิธีอภิเษกแทนซีเหอ ตั้งแต่นี้ไปเจ้าก็คือองค์หญิง แคว้นซี ส่วนอาจารย์เจ้า ข้าจะสั่งให้คนรักษาเขาอย่างดี

เจียงรั่วซินหัวเราะขึ้น “อ๋องรุ่ยคิดแผนการรอบคอบดีนะเพคะ

ข้าตกลง แต่ท่านอ๋องน่าจะรู้ว่าข้าไม่ได้จะขออะไร

เจียงหลิงรุ่ยแสยะยิ้มอ่อนๆ “ข้าจะรักษาความปลอดภัยของ อาจารย์เจ้า”