บทที่ 4 สามีหรอ

“อ๋อง……..องหยู่ นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด เข้าใจผิดแล้ว” พูดแล้วก็ ถอยหลังไปช้าๆ ไม่ได้การวิ่ง……..งเถอะ โม่ฝันหมองดูเจียงรั่วซิน เลิกคิ้วขึ้นพูดว่า “ไม่รู้ว่าพระชายา

ของข้าจะมีความสามารถเช่นนี้

เจียงรั่วซินหดคอลง รู้สึกเย็นวาบทั่วแผ่นหลัง และดูพวกทหาร ก็หายไปแล้ว อย่า……..อย่าไปสิ พาข้าออกไปด้วย

“กลับห้อง”

เจียงรั่วซินส่ายหน้าหยกๆ ไม่กลับไม่กลับ กลับไปเจ้าคงได้จับ ข้ากินแน่ พรุ่งนี้ทั่วพระนครคงลือกันให้ทั่วว่าพระชายาอ๋องหมู่ ขโมยของหนี อย่าคิดว่าข้าไม่คิดจิตใจของเจ้านะ! อ๋องหมู่ผู้ซึ่ง ฆ่าคนตาไม่กระพริบ!!

“ทำไม จะให้ข้าอุ้มเจ้ากลับไปเหรอ?”

เจียงรั่วซินไม่ทันตั้งตัว รู้สึกโลกหมุนขึ้นมา คนเลว! เจ้าคนชั่ว พอมาถึงห้อง โม่ฝันหยู่ปล่อยตัวเจียงรั่วซินลง นางรีบกระโดด ออกไปไกล ไปหลบอยู่มุมกำแพง มองโม่ฝันอยู่อย่างหวาดกลัว

“ฮูหยินขาดเงินขนาดเชียวเหรอ ถึงกับเอาของในห้องเก็บของ ไปขาย” นั่นเป็นของที่มีค่ามาก นึกถึงตรงนี้สีหน้าไม่ฝันหยทิ้งตึง กว่าเดิม
เจียงรั่วซันรู้ว่าแม้ตัวเองจะหนีนั้นไม่ถูกต้อง แต่เขาผิดเอง พอ นึกถึงตอนที่อ๋องหยหนีงานแต่ง ให้ตัวเองทำพิธีกับเต่า ทันใดนั้น ก็โกรธหน้าแดงขึ้นมาทันที หลายวันมานี้นางได้ยินด้านนอก นินทามากมาย บอกว่าองค์หญิงเหอหน้าตาขี้เหร่ ที่เล่าลืมกัน นั้นเป็นเรื่องโกหกทั้งหมด ยังบอกอีกว่าองค์หญิงเหอเป็นหญิง ที่ขาดคุณธรรม…….

“ไม่รู้ว่าท่านอ๋องเรียกใคร หม่อมฉันแม้จะแต่งงานกับอ๋องหมู่ แต่ว่า ที่ทำพิธีกับตัวเองก็เป็นของสิ่งอื่น

มองดูหญิงตรงหน้าที่พูดด้วยความโกรธ ก็ต้องอึ้ง: “ของสิ่งอื่น

งั้นเหรอ องค์หญิงเหอหมายความอย่างไร”

“หมายความอย่างไรเหรอ? ท่านอ๋องตอนกลับมาไม่ได้ยินที่ ชาวบ้านชาวช่องเล่ากันหรือไง ว่าพระชายาอ๋องหมู่ทำพิธีอภิเษก กับเต่านะ?” เสียงรั่วซินมองอย่างเคียดแค้น

เจียงรั่วซินรู้ว่าไม่ฝันหยู่ไม่มีอะไรจะพูด เป็นดังนั้น เขานั่งลง บนเก้าอี้ช้าๆ “ช้า…..อาจจะมีธุระสำคัญจริงๆล่ะ?”

“ไม่รู้ว่าธุระสำคัญอะไรที่ทำให้ท่านอ๋องถึงกับพลาดงานแต่ง ครั้งแรกของตัวเอง ไม่สนใจพันธมิตรระหว่างสองแคว้น ไม่สนใจ กำไลของแคว้นตุงเฉิน! และยังไม่สนใจความบริสุทธิ์ของหญิง สาวคนหนึ่ง!”

ทุกคำพูดเสียงดังฟังชัด โม่ฝันหยู่ยังคิดว่าตัวเองคงประเมิน ค่านางไป

“งั้นฮูหยินว่า เรื่องนี้ควรจะจัดการยังไง”
“หม่อมฉันเป็นแค่ผู้หญิง ตัดสินใจแทนท่านอ๋องไม่ได้หรอก เพคะ”

บอกวิธีแก้ไขไม่ได้? งั้นเจ้าเข้ามาก็พูดจาเสียดสีข้า โทษใหญ่ สามอันนั้น ไม่ว่าจะอันไหนขาก็ไม่อยากเห็น ไม่ฝันหยู่หัวเราะใน ล่าคอ

“อีกอย่าง ที่จริงหม่อมฉันไม่ใช่ภริยาของท่านอ๋องหรอก ขอ

ท่านอ๋องต่อไปอย่าได้ล้ำเขต

ที่เจียงรั่วซินหมายถึงก็คือเรื่องโม่ฝันหยอุ้มนางกลับมาในห้อง

“ไม่ใช่ภริยาของข้า? งั้นเจ้าเป็นภริยาของใคร หรือว่าวันนี้เจ้า แอบหนีออกตำหนักก็เพื่อหนีไปกับคนรักเจ้าหรือไงกัน

หนี หนีบ้าบออะไรล่ะ! “มัน!” เจียงรั่วซินชี้ไปที่เต่าในบ่อปลา เต่าตัวนั้นยังพ่นน้ำออก

มาอีก

โม่ฝันหยู่เห็นเต่าตัวนั้นอย่างกับถ่าน คำดูถูกนี้ให้เพียงชั่ว นหนีไปกับคนรักยังจะดีเสียกว่า มองดูมันพ่นน้ำออกมา ไม่ฝันห ยิ่งรู้สึกว่ามันกำลังท้าทายอยู่

โม่ฝันหยู่รู้สึกโกรธขึ้นมา เดินไปหาเจียงรั่วซินทีละก้าว นาง รู้สึกว่าเขากำลังเดินเข้ามาใกล้ โม่ฝันหยู่เอามือทาบไว้บน กำแพง ให้เจียงรั่วซินอยู่ในอ้อมกอดเขา

“ข้าถามอีกครั้ง เจ้าแน่ใจนะ?”
เจียงรั่วซินมองดูท่านอ๋องที่โกรธจัด ก็รู้สึกกลัวขึ้นมา แต่ว่า จะก้มหัวให้อำนาจชั่วไม่ได้! นางจึงเงยหน้ายึดอกขึ้นมองดูไม่ฝัน หมู่ พูดอย่างแน่วแน่ว่า: “แน่ใจ!”

ไม่ฝันหยู่คงไม่คิดว่าจะมีใครกล้าขัดคำพูดเขา และยังหลาย ครั้งอีก มองดูหญิงตรงหน้าทำเอาเขาต้องตะลึง

หญิงสาวตรงหน้าสวยงามจริง ได้ฉายาว่าเป็นหญิงงามที่สุด ในสี่แคว้น เป็นเรื่องพิเศษ แต่ก็ยังเป็นเรื่องไม่ดี ฮ่องเต้ถึงกับ ส่งลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนคนนี้มา อยากจะสัมพันธมิตรและ อยากจะปกป้องนางแบบวิธีอื่นอีก เพราะยังไงพระชายาอ๋องห ไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะมาเป็น

มองดูหญิงตรงหน้า เห็นได้ชัดว่าเด็กกว่าตัวเองมาก ยิ่งไปกว่า

นั้น ใบหน้ายังดูเด็กอีกด้วย เพราะเวลาโกรธใบหน้ายังแดงเล็ก

น้อย ทำเอาโม่ฝันหยูนึกถึงดอกไม้สีชมพูที่เห็นในวันนั้น ดวงตา

ใสเปล่งประกาย ดวงตาประกายแบบนี้ ไม่ฝันหยู่ยังสามารถเห็น

ตัวเองในดวงตานั้นได้อีกด้วย ริมฝีปากแดงอมชมพู พอมองเห็น

ริมฝีปากโม่ฝันหยู่ก็ตกตะลึง และโน้มตัวจูบลงไป รู้สึกได้ว่า

คนในอ้อมกอดตัวแข็งทื่อ

ตาบ้า ตาบ้า เจียงรั่วซินไม่คิดว่าเจ้าบ้านจะจูบตัวเอง ……. จริงๆเลย……

เจียงรั่วซินที่กำลังจะยกเชิงเทียนทุบหัวตาบ้าอ๋อง ก็ได้ยินคน เข้ามารายงาน “ท่านอ๋อง คุณหนูฉินจากจวนเฉิงเสียงมาขอพบ ขอรับ”
ไม่ฝันหยได้ยินแล้วก็ผละออกจากริมฝีปากของเจียงรั่วซิน มองดูท่าทีตกตะลึงของนาง ก็รู้สึกน่าสนุกดี ตอนพูดก็ยังพูดขำๆ ว่า “ฮูหยินตอนนี้รู้หรือยังว่าใครเป็นสามีเจ้า?”

ตาบ้า……………….เจียงรั่ว นอยากเอาเชิงเทียนข้างๆทุบหัว ตาบ้าอ๋องนั่นจริงๆ

มองดูแผ่นหลังที่เดินจากไปของโม่ฝันหยู่ เจียงรั่วซิน ใช้แขน

เสื้อเช็ดปากตัวเองแรงๆ เบะปากพูดว่า “ตาบ้า…………….

ยังไม่รอเจียงรั่วซึนระบายเสร็จ ไม่ฝันหยูก็เดินกลับมาอย่าง รีบร้อน คว้าข้อมือนางลากออกไปด้วยกัน

“นี่ เจ้าเป็นอะไรไป เมื่อกี้ลวนลามขา ตอนนี้จะลากข้าไปไหน อีก”

“ข้าทำเจ้าไม่พอใจ แต่เรื่องนี้รีบร้อนจริง ขอองค์หญิงเห็นใจ”

เจียงรั่วซินรู้สึกแปลกใจมาก เรื่องอะไรกันถึงต้องลากนางมาช่วย

ท่านอ๋องเลือดเย็นคนนี้ถึงกับคารวะนาง

มาถึงห้องข้างๆ เพียงรั่วซินก็เข้าใจได้ทันที ที่แท้ ธุระสำคัญ ของโม่ฝันหยู่ก็คือช่วยคน และยังเป็นผู้หญิงด้วย

ผู้หญิงบนเตียงที่มีรูปหน้าใหญ่เท่าฝ่ามือ ใบหน้าซีดเซียวไป หมด ก็คือฉินเจินหรุงลูกสาวของเฉิงเสียงที่นางเจอตอนวันแรก ที่มาถึงแคว้นตุงเฉิน

“ขอองค์หญิงช่วยคุณหนูฉินด้วย”

เจียงรั่วซินลังเลสักพัก “ไม่รู้ว่าเหอช่วยอะไรได้บ้าง
“ขอเลือดองค์หญิงผสมเข้าในยานี้ก็พอแล้ว”

เลือด เจียงรั่วซินมองดูหญิงสาวที่มีใบหน้าซีดเซียว “ได้ข้าตกลง”

“พระคุณขององค์หญิง ข้าจะไม่มีวันลืม

โม่ฝันหยหยิบมีดขึ้นมา มองดูหญิงที่นั่งอยู่หน้าถ้วย กลับลังเล ขึ้นมา “แค่กรีดนิ้วขององค์หญิงก็ได้แล้ว อาจจะเจ็บหน่อย องค์ หญิง…….อดทนหน่อยนะ