บทที่10 ช่างเป็นผู้หญิงที่โง่เสียจริง

บทที่10 ช่างเป็นผู้หญิงที่โง่เสียจริง

ทันทีที่ที่ได้ยินเรื่องวางยาเข้า เผยลี่เชินดวงตาแคบลง พร้อมเปลวไฟที่เริ่มปะทุราวกับนกฟีนิกซ์ สีหน้ากลับเต็ม ไปด้วยความโมโหแทบจะในทันที ส่งเสียง “อืม” ในลำ คอตอบกลับก่อนจะว่าต่อ “ไปเตรียมรถ และก็ให้คนของ โรงแรมไปเช็คดูว่าห้องของเผยอี้อยู่ไหน”

“รับทราบครับท่าน!”

คนขับรถรีบวิ่งออกไป

เผยลี่เช็ยกมือขึ้นมาปลดเนคไทออกแล้วมองไปยัง ประตูบานนั้นที่ปิดสนิท

ภายในห้อง

เสื้อผ้าของไป๋เสบู่เอ๋อร์ถูกดึงเสียจนยับยู่ยี่ เผยผิวขาวที่ แสนเนียนปรากฏต่อสายตา แต่กลับยังคงเหลือร่องรอย รักครั้งก่อนที่ถูกทิ้งไว้เฉกเช่นกัน

จ้าวหยางหลินมองเห็นดังนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปราวกับหน้ามือเป็นหลังมือทันที “ยัยโสเภณีสกปรก! ฉันก็นึกว่า เป็นเด็กบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่กลายเป็นถูกคนอื่นเล่นมา แล้วไม่รู้กี่คนต่อกี่คน แล้วยังจะมาตอแหลฉันอีกงั้นเหรอ? ไอ้เราก็นึกว่าเป็นคุณหนูที่ได้ยากแสนยาก แต่กลับกลาย เป็นพวกขายบริการดีๆนี่เอง”

ไปเสว่เอ๋อร์ยังคงรู้สึกพร่ามัว ร่างกายไร้เรี่ยวแรงใดๆ ตอนนี้เธอทําได้แค่กัดปากตัวเอง

หญิงสาวรับรู้ถึงมืออวบอ้วนนั่นสัมผัสที่ตัว เธอเลย พยายามที่จะฝืนยันตัวลุกขึ้น “นาย…นาย ไสหัวออก ไป….

“ไสหัวไปงั้นเหรอ? เดี๋ยวไม่นานจะเปลี่ยนเป็นขอให้ฉัน ช่วยต่างหาก!” จ้าวหยางหลินตะโกนลั่นอย่างเดือดๆ ก่อน จะผลักหญิงสาวแล้วจัดการฉีกกระโปรงนั่นอย่างรุนแรง

จ้าวหยางหลินมองด้วยสายตานิ่งเรียบ มือเขาสั่นด้วย ความโมโหไปเสียหมด “ไง แม่โสเภณี ยังจะมาทำเป็นเก่ง อยากตายหรือไง?”

ปัง!

เกิดเสียงดังขึ้นทางด้านหลัง ก่อนที่ประตูห้องจะถูกเท้า ของคนปริศนาทำให้เปิดออก!
จ้าวหยางหลินถูกขัดจังหวะแทบจะทันที ปากหนาสบถ คำหยาบรัว สายตาจ้องมองคนมาใหม่ดีๆใบหน้าที่เคย คิดจะหาเรื่องกลับซีดลงเสียแทบจะทันที มือไม้จัดเสื้อตัว เองให้เรียบร้อย ก่อนจะยิ้มอย่างประหม่า “ท่านประธาน ผ …เผย ท่าน ท่านมาที่นี่ได้อย่างไรครับเนี่ย?”

เผยลี่เชินค่อยๆเดินเข้าไป ดวงตาคมเฉียบกวาดมองทั่ว ตัวไปเสว่เอ๋อร์ก่อนจะถอดสูทไปคลุมร่างของหญิงตรง หน้า ไม่มีรอยยิ้มในดวงตาของเขา “พอดีฉันได้ยินว่า ประธานจ้าวก็อยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน ก็เลยมาดู และมันก็ จริงๆเสียด้วย”

จ้าวหยางหลินโค้งตัวเลขน้อยก่อนจะถามขึ้น “ประธาน เผย ท่านอย่าพูดแบบนั้นเลยครับ ถ้าหากผมรู้ว่าคืนนี้ท่าน จะมาที่นี่เหมือนกัน แน่นอนว่าผมจะรีบไปหาท่านโดยเร็ว อะไรทําให้ท่านมาที่นี่ได้? แค่เพียงถ้าหาก… ถ้าหากท่าน ตามหาผม มีอะไรจะสั่งการงั้นเหรอครับ?”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกประธานจ้าว จริงๆแล้วก็ไม่ได้มาสั่ง งานอะไรหรอก”

ความหมายของท่านคือ?”

เผยลี่เชินเหล่มองหญิงสาวที่อยู่บนโซฟา “ฉันก็แค่อยาก รู้ว่า จ้าวหยางหลินเอาความกล้าที่ไหนมาแตะต้องผู้หญิง ของฉัน”
จ้าวหยังหลินหูผึ่งแทบจะทันที รีบละล่ำละลักตอบ “ไม่… ไม่ใช่ ประธานเผย ท่าน… ที่ท่านพูดหมายถึง…”

เผยลี่เงินแค่พูดออกมาอีกครั้ง “คนของฉัน”

“แหะๆ ประธานเผยครับ ผมว่าท่านน่าจะเข้าใจอะไรผิด ผมกับคุณหนูไป่ …ผม ผมแค่มาคุยธุรกิจกับคุณหนูไปกั แค่นั้น…”

ยังไม่ทันที่อีกคนจะพูดจบ เผยลี่เชินก็เตะเขาออกไป เพียงแค่ครั้งเดียว

จ้าวหยางหลินถูกเตะเข้าอัดกำแพง มือจับท้องแน่นรวม ถึงเสียงครวญครางของความเจ็บปวด

เผยสี่เชินเหล่ตาลงมอง ก่อนจะคว้าเอวของไปเสว่เอ๋อร์

เขามากอด

“ประธานจ้าวน่าจะยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับเมืองไห่เฉิง และ ก็คงยังไม่รู้ว่ามาแตะต้องของๆฉันจะจ่ายราคาเท่าไหร่”

“ไม่ๆๆ! ประธานเผย ท่านประธานครับ เพราะผมตาบอด เอง ผม ผมไม่ได้ดูตาม้าตาเรือเอง ขอร้องท่านเถอะ ขอร้องอย่าเอาเรื่องผมเลย!”
ไม่ได้รอให้อีกคนกล่าวจบ เจ้าของชื่อก็ออกมาอย่างไม่ คิดจะมองย้อนกลับไป

ในตอนนั้นคนขับรถทำได้แค่มองเรื่องที่เกิดภายในห้อง ก่อนจะปล่อยลมหายใจอย่างคนที่ช่วยอะไรไม่ได้

เผยลี่เชินเกิดมาพร้อมกับความมีชื่อเสียง เขาไม่ชอบจะ ทำอะไรด้วยตัวเอง แต่ว่าตอนนี้…

สถานการณ์ในตอนนี้…

“ประธานเผยครับ! ท่านประธาน! มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด

จริงๆนะครับ!”

ไป๋เสบู่เอ๋อร์รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกกอดอยู่ และก็รู้สึก เหมือนได้ยินเสียงร้องอ้อนวอนของใครสักคนด้วยเหมือน กัน แต่ดวงตากลับลืมไม่ขึ้น

เธอกัดริมฝีปากตัวเอง พยายามกระตุ้นความเจ็บปวดให้ ตัวเอง สุดท้ายก็ลิ้มรสฝาดของเลือด ทั้งยังสัมผัสได้ถึง ของเหลวที่ไหลตามมุมปากของเธอ

ในความเจ็บปวด ก็มีคนมาจับคางของเธอ และบังคับให้มันคลายออก

มือในใหญ่และแข็งแรง แต่ที่มากไปกว่านั้นคือมันเต็ม ไปด้วยความปลอดภัย

“ช ช่วย… ช่วยฉันด้วย”