บทที่1 กองเสื้อระเกะระกะ

บทที่1 กองเสื้อระเกะระกะ

ในเดือนตุลาคม ฝนยังคงตกอย่างต่อเนื่อง อากาศหนาว

เสียจนความรู้สึกเหมือนกัดเข้ากระดูก ไป๋เสบู่เอ๋อร์กำลังค่อยๆขับรถอย่างช้าๆตรงเข้าสู่คอนโด

สุดหรูในใจกลางเมืองไห่เฉิง

ทีนี้เป็นคอนโดขอเผยอี้ แฟนเก่าของเธอ

ตอนนี้บริษัทของตระกูลไป่กำลังเกิดวิกฤตทางการเงิน พ่อของเธอถูกตำรวจนำตัวไปสอบสวน เป็นผลให้ช่วง หลังมานี่แม่ของเธอสุขภาพอ่อนแอลงเรื่อยๆ

ตอนนี้เธอต้องการเงิน และเธอก็ต้องการหลักฐาน นอกจากเผยอี้แล้วเธอก็ไม่คิดไม่ออกแล้วว่ามีใครจะพอ ช่วยเธอได้บ้าง

ไม่ปล่อยให้จมกับความคิดได้นาน ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ต้องรีบ ตั้งสติกลับมาสู่ความเป็นจริง มือเล็กผลักประตูตรงหน้า และเดินเข้าไปทันที

อากาศที่โถงทางเดินทั้งอับชื้นและหนาวเหน็บ แต่ ภายในห้องกลับรู้สึกอุ่นเสียจนร้อน พื้นห้องเต็มไปด้วยเสื้อผ้ากองระเกะระกะถอดไม่เป็นที่ ทั้งชุดสูทของผู้ชาย รวมไปถึงเสื้อผ้า…ของผู้หญิง

เสียงครวญครางของหญิงสาวดังจากห้องนอนมาให้ ได้ยินในเวลานี้ “คุณชายอี้ คุณทำฉันเจ็บ….”

ไปเสว่เอ๋อร์สาวเท้าเข้ามาหยุดอยู่หน้าประตูก่อนจะ ตัดสินใจเอื้อมมือเปิดเข้าไปเผชิญสิ่งที่อยู่ภายในนั้น

“อ๊ะ… ใครน่ะ!” หญิงสาวบนเตียงเป็นคนแรกที่หันมา ตะโกนลั่นอย่างตกใจ มือไม้รีบคว้าหมับผ้านวมข้างตัวมา ปิดหน้าอกเปลือยเปล่า

ช่วงเวลาสำคัญถูกตัดฉับเพราะคนมาใหม่ เผยอี้ถอน หายใจอย่างขัดใจก่อนสีหน้าทะมึนทึงจะเปลี่ยนเป็น ประหลาดใจเมื่อมองไปเห็นไปเสวีเอ๋อร์ที่ยืนหน้าซีดเผือด อยู่ตรงหน้าประตู “เธอมาได้ยังไง?”

มองร่างทั้งสองที่เปลือยส่วนบน แม้ไป๋เสบู่เอ๋อร์จะรู้สึก สะอิดสะเอียนแต่ก็ฝืนแสร้งระบายยิ้มออกมา “เผยอี้ ฉันมี เรื่องจะคุยกับเธอนิดหน่อย พอจะมีเวลาว่างไหม?”

“มีเรื่องจะคุยกับฉัน?”

เผยอี้ จ้องมองหญิงสาวตรงหน้า สายตาเต็มไปด้วย ความเย้ยหยัน “คิดไม่ถึงจริงๆว่า คุณหนูไป๋ผู้สูงส่งจะมาหาผมด้วยตัวเอง วันพระไม่ได้มีหนเดียวจริงๆสินะ”

ไปเสว่เอ๋อร์ยิกหลังมือตัวเอง เพื่อให้คงสีหน้าท่าทางสงบ นิ่งไว้ “เผยอี้ ตอนนี้ฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณ จริงๆ ฉันต้องการยืมเงินคุณสักก้อน อย่างน้อยก็นึกถึง ความสัมพันธ์แต่ก่อนของเรา ฉันสัญญาว่าฉันจะคืน…”

“ความสัมพันธ์แต่ก่อนงั้นเหรอ?”

เผยอี้หัวเราะลั่นกับเรื่องตลกที่เขาพึ่งได้ยินผ่านหูเมื่อครู่ “คุณหนูไป๋ผู้สูงส่ง นี่คุณความจำเสื่อมไปแล้วเหรอ?แต่ ก่อนใครกันนะที่บอกเลิกผมแถมยังพูดอีกด้วยว่าชาตินี้ อย่าได้ติดต่อกันอีก ตอนนี้ทำไมถึงโผล่มายืมเงินผมเสีย ได้? งั้นถ้าผมให้คุณยืมเงิน แล้วคุณจะหาอะไรมาคืนผม งั้นเหรอ? ”

“ตัวเธอ หรือบริษัทของตระกูลไป์ที่กำลังล่มจมนั่นล่ะ?”

“เผยอี้…”

“พอเถอะ!”

เผยอี้ตัดบทสนทนา “ตอนนี้ผมยุ่งมาก คุณจะออกไป จากตรงนี้ด้วยตัวเอง หรือถ้าจะเข้ามาร่วมแจมด้วยผมก็ ไม่ได้ถือสาอะไร เปิดประสบการณ์ใหม่พอดี”
กศรีดิ์ที่มีถูกทําลายเสียป่นปี้ ไปเสบู่เอ่อร์มองคนสอง คนตรงหน้าสลับไปมา เธอรู้ตัวว่าต่อให้ตอนนี้ยังพล่ามต่อ ไปก็ไร้ประโยชน์ สุดท้ายการเลือกที่จะหันกลับออกไปก็ เป็นตัวเลือกที่เธอตัดสินใจทำ

ริมฝีปากบางเม้มแน่นแม้มันจะสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ สายตาทอดมองยาวตามถนนที่จราจรยังคงหนาแน่น

ในเวลาเดียวกัน Maybach สีดำขลับก็ค่อยๆขับมาจอด เทียบท่า

“คุณชายครับคุณผู้หญิงด้านหน้าดูเหมือนจะเป็นคุณหนู ตระกูลไป่ แฟนของคุณชายรอง”

“เธอเหรอ?”

ชายหนุ่มที่กำลังจัดการกับเอกสารอยู่ที่เบาะหลังค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา สายตามองตรงไปยังร่างยิ่งสาวที่อยู่ ท่ามกลางสายฝนตามคำบอกเล่าที่ดูจะบอบบางกว่าเดิม เมื่อสายฝนทำผมลู่แนบกับใบหน้าซีดเซียวนั่น

แต่ก่อนเด็กผู้หญิงคนนี้ช่างเต็มไปด้วยความแข็งแกร่ง ปราดเปรื่องเสียเหลือล้น แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นดูน่า สงสารเสียเต็มประดาเสียอย่างนั้น

ดูเหมือนเธอกำลังรวบรวมความกล้าอย่างไงอย่างงั้นก่อนจะก้าวเข้าไปในการจราจรที่กำลังเคลื่อนไหวอย่าง ต่อเนื่องนั่น

เสียงเบรคดังลั่นแข่งกับเสียงฝนจนแสบแก้วหู

ไปเสว่เอ๋อร์ตกใจเสียจนเผลอล้มลงไปนั่งบนพื้นเย็น เฉียบนั่น

แน่นอนว่าคนขับรถ Maybach ก็ตกใจอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่คิดว่าไปเสวีเอ่อร์จะวิ่งพรวดพราดลงมาบนถนน แบบนี้

ที่ปัดน้าฝนยังคงขยับไปมา “ซัว… ซัว” คนขับรถยังคงตก อยู่ในสถานการณ์ช็อค “คุณชายครับ… คุณหนู คุณหนู ไป…” ชายด้านหลังขมวดคิ้วมุ่น แต่หลังจากนั้นไม่นานก็ ตัดสินใจเปิดประตูรีบลงจากรถไป

ไปเสว่เอ๋อร์ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนพื้นถนน ไฟหน้ารถที่ถูก เคลือบด้วยน้าฝนยังคงส่องตรงมายังตัวเธอแน่นิ่งราวกับ กำลังประจานสถานการณ์ยากลำบากที่เธอกำลังประสบ อยู่ให้ทุกคนได้รับรู้ แต่ไม่นานร่มสีดำคันใหญ่ก็ถูกมือ ปริศนานำมาใช้บังหยาดน้ำฝนไม่ให้กระทบตัวเธอ

ไป๋เสบู่เอ๋อร์นิ่งไปสักพัก ทันทีที่เห็นรองเท้าหนังสีมัน ขลับกระทบลงกับแอ่งน้ำฝนที่เลอะโคลน มองตามกันนมา พบขาเรียวยาวของชายคนหนึ่ง ก่อนจะมองตาม ขึ้นมาอีกเรื่อยๆ

ก่อนที่เธอจะพบกับใบหน้าที่แสนคุ้นเคย