บทที่ 3 ซูพ่านเอ๋อร์อยู่ที่ไหน

บทที่ 3 ซูพ่านเอ่อร์อยู่ที่ไหน

“ท่าน!” มองกริชที่แทงเข้าบนทรวงอกนางอย่างไร้ความ ปราณี กู้อ้าวเวยมองซ่านจินจื่อด้วยใบหน้าโกรธแค้น เพื่อนังซูพ่านเอ๋อร์นั่น เขากลับทำร้ายนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ในอากาศกลิ่นสาบเลือดคละคลุ้ง เสือดสีแดงสดไหลริน ออกจากโพรงอกหยดเข้าสู่ขวดหยกสีขาวในมือของซ่าน จินจื่อ

ฝืนทรมาณความเจ็บปวด กู้อ้าวเวยพิงกราบเตียงมอง ซ่านจินจื่อด้วยใบหน้าซีดขาว “ซ่านจินจื่อ แม้ว่าโลหิต หัวใจข้าจะไหลจนแห้งเหือด ซูพ่านเอ๋อร์ก็ไม่ดีขึ้นมา หรอก รู้ไหมว่าเพราะเหตุใด?” พลางถอนกริชบนโพรง ออกโยนทิ้งลงพื้น “เพราะว่าบาปที่ท่านสร้างไว้นั้น มากมายเกินไป สตรีที่สมควรจะมีชีวิตของเจ้าจึงต้องรับ ผลบาปชั่วร้ายนั้น….

กล่าวจบ กู้อ้าวเวยก็สลบลงไปเพราะฝืนความเจ็บปวด ไม่ไหวอีกต่อไป

มองรอยเลือดบนหน้าอกของกู้อ้าวเวย แล้วมามอง ใบหน้าซีดเซียวของนางที่เป็นเพราะเสียเลือดมากเกินไป ภายในใจของซ่านจินจื่อตกตื่น สตรีหยิ่งยโสโอหังกับกู้อ้าวเวยแสนอ่อนแอขี้ขลาดที่เข้าจวนอ๋องเป็นครั้ง แรกในวันนั้น ทั้งสองแบบแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง?

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เห็นกู้อ้าวเวยที่อยู่ตรงหน้าที่ฝืน ความเจ็บปวดทรมานบวกกับท่าทีที่ต่อต้านตน ภายใน ใจซานจินจื่อเกิดมีอะไรบางอย่างที่แทบทนไม่ได้ แต่เมื่อ มองขวดหยกในมือ สีหน้าพลันมืดครึ้มลงในพริบตา

หึ! ฝีมืออันน้อยนิด คิดใช้กลยุทธ์เพื่อที่จะได้รับความ เห็นใจจากตน ฝันไปเถอะ

หลังจากเก็บขวดหยกในมืออย่างระมัดระวัง ก็เปิดประตู ห้องเดินออกไป

“ดูนางให้ดี…”

“พะยะค่ะ!” บ่าวหญิงเฝ้าหน้าห้องตอบรับอย่างระแวด ระวัง รอจนกระทั่งซ่านจินจื่อเดินจากไป จึงค่อยๆมอง เข้าไปภายในห้อง เห็นกู้อ้าวเวยที่ล้มอยู่บนพื้น เสื้อ บริเวณหน้าอกถูกย้อมด้วยเลือดสีแดงสดใหม่

เกิดเห็นใจพระชายาคนใหม่ผู้นี้อยู่บ้าง รู้ทั้งรู้ว่าในใจ ท่านอ๋องมีเพียงคุณหนูซูพ่านเอ๋อร์ เหตุใดต้องมาเกลื้อกก ลั้วกับน้ำโคลนปลักนี้ด้วย

“ฮือๆ คุณหนู ล้วนเป็นเป็นเพราะหยินเชี่ยวไม่ดี หยินเขียวไม่ได้ปกป้องคุณหนู ฮือๆ คุณหนูเจ้าคะ ท่านอย่า ตายนะเจ้าคะ” กู้อ้าวเวยที่สลบไสลได้ยินเสียงคนร่ำร้อง ไม่หยุดอยู่ที่ข้างหู บนใบหน้ามีสิ่งเย็นๆบางอย่างร่วงหล่น ใส่ จึงพยายามเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งก็พบหญิงในชุด ประโปรงสีเขียวนั่งปาดน้ำตาอยู่ด้านข้างตน ต้องบอกว่า เมื่อเห็นหญิงงามร้องไห้แล้วช่างมีบางอย่างแตกต่างออก ไปจริงๆ

“ซี้ด!” กู้อ้าวเวยประคองร่างตนเองลุกขึ้นนั่ง ผลจากการ ขยับทําให้กระทบบาดแผลบนร่าง นางเจ็บจนต้องสูดลม หายใจ เมื่อนึกออกว่านางถูกซ่านจินจื่อผู้ชายเลวทราม นั่นปล่อยให้เลือดไหลจนสลบแล้วก็จากไป

“คุณหนู…คุณหนู ท่าน ท่านฟื้นแล้ว” เมื่อได้ยินเสียงของ กู้อ้าวเวย หญิงรับใช้เดิมที่กำลังร้องไห้ก็รีบหยุดน้ำตาลง ในทันที รีบประคองก้อ้าวเวยลุกขึ้นนั่งด้วยใบหน้าอันตก ตื่น ยังใส่ใจยกน้ำมาป้อนกู้อ้าวเวยให้ดื่มลงไป

กู้อ้าวเวยพยักศีรษะ มองบาดแผลบนร่างที่ใส่ยาและพัน แผลจนเรียบร้อยดีแล้ว คิดว่าต้องเป็นหญิงรับใช้คนนี้แน่ ที่ทําให้ พลันมองเสื้อผ้าบนร่างตนด้วยความขยะแขยง ที่ถูกเลือดย้อมเป็นวงใหญ่ เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดที่ ทำให้คนได้กลิ่นนั้นต้องปวดเศียรเวียนเกล้า “หยินเชี่ยว!” เมื่อเอ่ยปาก กู้อ้าวเวยพบว่าลำคอของตนนั้นแหบแห้ง และไอออกมาอย่างหนัก เมื่อไอจนสุดจึงค่อยเอ่ยปากอีก ครั้ง “หาชุดสะอาดมาให้ข้าสักชุด อีกอย่างช่วยเตรียมน้ำร้อนให้ที ข้าต้องการอาบน้ำ”

เดิมทีหยินเชี่ยวที่กำลังจะไปหาชุดเสื้อผ้าให้กู้อ้าวเวย เมื่อได้ยินว่ากู้อ้าวเวยต้องการอาบน้ำ พลันรีบโบกมือ ปฏิเสธ “คุณหนูบนร่างท่านยังมีบาดแผลนะเจ้าคะ ยาม นี้ไม่อาจชำระล้างร่างกาย ถ้าหากบาดแผลโดนน้ำขึ้นมา 18….”

“เจ้าไปเตรียมมาก็พอ”

นางขัดจังหวะหยินเชี่ยว กู้อ้าวเวยมองหยินเชี่ยวที่ ใบหน้ายุ่งยากด้วยความหน่ายใจ สาวใช้คนนี้ทำไมโง่นัก นะ ตนบอกว่าต้องการอาบน้ำไม่ได้หมายความว่าแช่ทั้ง ร่างลงไปในน้ำเสียหน่อย ก็แค่ใช้ผ้าขนหนูเช็ดหมาดๆ เท่านั้น แต่เมื่อหวนกลับไปนึกถึงผู้เป็นนายที่โง่เง่าเช่น เจ้าของร่างเดิม สาวใช้ผู้นี้ก็คงจะฉลาดได้ไม่ถึงไหน

เมื่อได้ฟังคำของกู้อ้าวเวย หยินเชี่ยวพลันตกตะลึง แต่ เมื่อมองเห็นความไม่สบอารมณ์ในดวงตาของกู้อ้าวเวย หยินเชียวจึงทำได้เพียงกดคำพูดนั้นเอาไว้แล้วหันร่าง ออกไปเตรียมของ

เพียงแต่ภายในใจมีความสงสัยเพิ่มขึ้นมาไม่หยุดหย่อน ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด รู้สึกว่าหลังจากที่คุณหนูฟื้นขึ้นมาก็ เปลี่ยนไปไม่เหมือนกับแต่ก่อน
ซึ่งแต่ก่อนยามคุณหนูพูดคุยกับนางล้วนอบอุ่นอ่อนโยน ไม่เคยเป็นเช่นวันนี้ที่ทำให้ผู้คนรู้สึกกดดันยิ่ง

นางไม่อยู่ข้างกายคุณหนูแค่สามวัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เมื่อนึกถึงวันที่นางกลับมาพบคุณหนูในสภาพนอนเลือด ท่วมอยู่บนพื้น หยินเชี่ยวยังรู้สึกหวาดผวา กลัวว่าคุณหนู จะมาตกตายเยี่ยงนี้ เช่นนั้นนางจะกลับไปรายงานนาย ท่านผู้เฒ่าอย่างไร

กู้อ้าวเวยเช็ดตัวด้วยผ้าชุบน้ำร้อนอย่างระมัดระวัง เห็น รอบแผลเป็นที่ฟกช้ำและบาดแผลที่ตกสะเก็ดบนร่าง คิ้ว พลันขมวดในทันที

ผู้ชายเศษสวะเหี้ยมโหดเหลือประมาณ คิดจะลงมือถึง

ตาย!

“คุณหนูเจ้าคะ…” หยินเชี่ยวที่กำลังถือเสื้อผ้าเดินเข้ามา เห็นรอยแผลเป็นบนร่างของกู้อ้าวเวย น้ำตาก็ร่วงลอยลง

มา

ในอดีตยามคุณหนูอยู่ที่ตระกูลมีแต่จะถูกนายท่าน พะเน้าพะนอเป็นที่สมบัติล้ำค่าก็มิปาน แค่แผลบาดเล็กๆ นายท่านก็ปวดใจเจียนตาย ถ้าหากในนายท่านรู้ว่ายามนี้ คุณหนูได้รับความอยุติธรรมใหญ่หลวงถึงเพียงนี้ คงต้องปวดใจตายแน่นอน

“ข้าไม่เป็นไร!” นางใส่ยาใหม่และพันแผลอย่างไม่ใส่ใจ เท่าใดนัก พลางส่งสัญญาณหยินเชี่ยวให้นำเสื้อผ้าเข้ามา ให้นางเปลี่ยน มองหยินเชี่ยวที่ดวงตาแดงก่ำตรงหน้า กู้ อ้าวเวยพลันถอนหายใจพลางกล่าวปลอบ “บาดแผลเล็ก น้อยไม่เป็นอุปสรรคอันใด อย่าให้พวกท่านตารู้ จะได้ไม่ เป็นกังวล”

“รับทราบเจ้าค่ะ” หยินเชี่ยวเอ่ยปากอย่างไม่เต็มใจนัก เมื่อช่วยกู้อ้าวเวยแต่งตัวจนแล้วเสร็จ หยินเชี่ยวมองกู้อ้าว เวยด้วยความไม่แน่ใจบางอย่าง

รู้สึกได้ว่าเจ้านายที่อยู่ตรงหน้าเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม แต่เห็นได้ชัดว่ายังเป็นคนๆเดิม เพียงแต่คุณหนูในยามนี้ คล้ายกับเข้มแข็งขึ้นกว่าแต่ก่อน

“หยินเชี่ยว เจ้ารู้หรือไม่ซูพ่านเอ๋อร์อยู่ที่เรือนหลังใด?”