บทที่18 แมวน้อยที่ชอบล้วงตรงนั้น

บทที่ 18แมวน้อยที่ชอบล้วงตรงนั้น

ซูมี่หยางตั้งใจที่จะปล่อยมือ แต่ซั่นสวี้หยาวเป็นคนเลว

ทราม

เธอจับเขาไว้แบบนี้ เขาก็ยังไม่มีความคิดจะคืนหนังสือ ให้เธอ ถ้าหากเธอปล่อยมือ เขาจะเดินจากไปเลยหรือ เปล่า?

ซูมี่หยางเม้มปากและมือก็จับแน่นมากขึ้น “หนังสือเหล่า นี้เป็นของที่วางขายค่ะ”

“ขาย…เหรอ?”

ถูกซั่นสวี้หยาวขยายช่องว่างอย่างจงใจ บรรยากาศยิ่ง คลุมเครือมากขึ้น แล้วใบหน้าของซูมีหยางก็เปลี่ยนเป็นสี แดง

เธอตกตะลึงอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะ อธิบายอย่างไรดี เธอรู้สึกว่าไม่ว่าตัวเธอจะพูดอะไร ซั่น สวี้หยาวก็สามารถนำเธอไปยังทิศทางนั้นได้

ทันใดนั้นสายตาตรงหน้าก็เป็นสีดำ เธอถูกคุกคามด้วย อำนาจที่ทรงพลังของชายหนุ่ม คางของซั่นสวี้หยาวแนบอยู่กับใบหน้าด้านข้างของเธอ

“แล้วขายยังไงล่ะ? ผมจะซื้อ”

ในเขตของมหาวิทยาลัยช่วงกลางวันแบบนี้ มันแปลก มากจริงๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เธอที่จับเข็มขัดที่เอวของซั่นส หยาวด้วยมือทั้งสองข้าง ไม่ว่าจะรู้สึกอย่างไร ก็เหมือนว่า เป็นตัวเองบังคับให้เขาทํ

ลังเลอยู่ชั่วครู่ ซูมี่หยางก็ขยับมือของเธอมาที่ด้านหน้า เข็มขัด แล้วจับตรงหัวล็อคเข็มขัดแน่น เผชิญหน้ากับซั่น สวี้หยาว

“คุณให้ฉัน….

“อยากจะถอดกางเกงผมที่นี่งั้นเหรอ?”

ซูมี่หยางสาบานได้ว่า ตลอดชีวิตของเธอไม่เคยเจอคน ที่เลวร้ายได้เท่ากับซั่นสวี้หยาวเลย

ทำไมทุกคำของเขาถึงมีความหมายอย่างนั้น?

ทำให้ใจเธอไม่สงบ แล้วคิดไปถึงแต่เรื่องในแง่นั้น
ช่างมันเถอะ ยิ่งพูดก็ยิ่งผิด ถ้าอย่างนั้นก็ไม่พูดแล้ว ลงมือเลยแล้วกัน!

โดยปกติแล้ว ผู้ชายทุกคนล้วนแต่เก็บกระเป๋าเงินไว้ใน กระเป๋ากางเกง

ดังนั้นซูมี่หยางจึงใช้มือขวาจับเข็มขัดของซั่นสวี้หยาวไว้ แล้วใช้มือซ้ายยื่นล้วงเข้าไปด้านในกระเป๋ากางเกงแล้ว ดึงออกมาอย่างรวดเร็ว

กระเป๋ากางเกงของชายหนุ่มนั้นลึกมาก เมื่อควักออกมา นอกจากบุหรี่และไฟแช็ค เธอก็ดึงของอย่างอื่นออกมาไม่

ได้เลย

ซูมี่หยางไม่พอใจ จึงเปลี่ยนมือแล้วเอื้อมไปควักกระเป๋า อีกข้าง

ซั่นสวี้หยาวก็ไม่ได้ยับยั้งเธอเช่นกัน เขามองดูซูมี่หยาง ที่วุ่นวายไล่ควักกระเป๋ากางเกงของเขาอย่างสงบ

เพื่อให้ซูมี่หยางล้วงกระเป๋ากางเกงได้อย่างราบรื่นมาก ขึ้น เขาจึงยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาแล้ววางไว้บนไหล่ของซู มี่หยางเบาๆ

ท่าทางของทั้งสองคน เมื่อมองดูจากระยะไกลแล้ว เหมือนคู่รักที่เต็มไปด้วยความใกล้ชิดสนิทสนม เหมือนคู่รักที่อยู่ท่ามกลางความรัก เด็กหนุ่มกอดเด็กสาวก็ออด อ้อนอยู่ในอ้อมกอดของเขา

ในขณะที่ซูมี่หยางสาบานว่าจะไม่ยอมแพ้ที่จะควักเอา สิ่งของออกมานั้นเอง ทันใดนั้นชั่นสวีทยาวก็ก้มหน้า ลงมา แล้วหยุดที่ข้างหูของซูมี่หยางอย่างอ่อนโยนและ กระซิบว่า : “คุณพยายามที่จะล้วง…ตรงนั้น?”

มือเล็กๆในกระเป๋ากางเกงของชายหนุ่มหยุดลง กะทันหัน จากนั้นก็ดึงกลับมาอย่างรวดเร็ว ท้ายที่สุด หยางก็ปล่อยมือจากเข็มขัดของซันสวีหยาวแล้วถอยหลัง ไปสองก้าว

ผู้ชายคนนี้ไร้ยางอายจริงๆ!”

ชั่นสวี้หยาวเหมือนกับคนที่ไม่สนใจจะจัดแต่งเสื้อผ้าให้

เรียบร้อย

หลังจากมองซูมี่หยางอยู่แว้บหนึ่ง ก็ยกเท้าเดินไป

ซูมี่หยางรู้ว่ามันจะเป็นเช่นนี้แหละ

มองดูแผ่นหลังที่ผอมบางแข็งแรง เธอก็ถอนใจ

ช่างมันเถอะ แค่นิตยสารเก่าๆสองสามเล่ม ไม่มีค่ามากนักหรอก

โชคดีที่ตอนนี้มีคนไม่กี่คนอยู่ในเขตของมหาวิทยาลัย พนักงานทำความสะอาดมองสามคนก็ไม่ได้สนใจเธอ ที่อยู่ด้านนี้ ไม่อย่างนั้นแล้ว เรื่องที่เธอดึงเข็มขัดของ ชายแปลกหน้าในตอนกลางวัน และถูกชายหนุ่มที่ ลวนลามขโมยนิตยสารไปด้วยจะต้องแพร่กระจายไปทั่ว มหาวิทยาลัย โดยไม่ต้องใช้มือที่ชั่วร้ายของหลี่เหมย เธอ ไม่ต้องใช้ก็เกิดขึ้นโดยตรงแล้ว

เงินก็หาไม่ได้ หนังสือก็หายไปแล้ว ซูมี่หยางไม่มี อารมณ์จะตั้งแผงขายอีกต่อไป

เธอเก็บนิตยสารของมหาวิทยาลัยส่งกลับคืนไป แล้ว อยากไปที่ห้องสมุดเพื่อหาข้อมูล

เดินไปได้ครึ่งทาง จู่ๆเซี่ยหน่วนหยางก็โทรมา : “นี่สาว น้อย รีบมาเร็วเข้า ดร.เฝิงซีเยวียนมาแล้ว ฉันยึดที่ไว้ให้ เธอแล้ว เธอรีบมาเลยนะ”

เฝิงซีเยวียนมาที่นี่? ดวงตาของซูมี่หยางส่องสว่างขึ้น

เธอเรียนในสาขาการแพทย์มาสี่ปี แต่ไหนแต่ไรไม่เคย

ได้ยินเรื่องคลาสสอนแบบเปิดสาธารณะของเฝิงซีเยวียน แต่ว่าเธอได้ดูวิดีโอ
คลาสเรียนของเฟิงซีเกวียนไม่เหมือนคลาสอื่นๆ อาจารย์บรรยายอย่างเข้มงวดมาก

เฝิงเยวียนไม่ชอบที่จะเอาความรู้ทางทฤษฎีในหนังสือ เทเข้าสู่สมองของนักศึกษา เขาชอบบรรยายจากกรณี ศึกษาจริงๆ

และในตอนที่บรรยายจากกรณีศึกษา เฝิงซีเยวียนก็ จะเพิ่มความรู้ทางทฤษฎีพื้นฐานเข้าไปด้วย แม้แต่การ ผายปอดที่ง่ายที่สุดและการทำ CPR

ด้วยวิธีนี้ บทเรียนที่น่าเบื่อ ก็สามารถเปลี่ยนเป็นการ ผ่าตัดที่ราวกับไปอยู่ตรงนั้นด้วยตัวเอง นักศึกษาทุกคน ล้วนมีความเครียดสูง ทุกคนหมกมุ่นอยู่กับความรับผิด ชอบในการช่วยชีวิต

ไม่ได้เน้นย้ำว่าผู้ป่วยคือพระเจ้า ไม่วางจริยธรรม ทางการแพทย์ไว้ที่ริมฝีปากอยู่ตลอดเวลา แต่กลับให้ทุก คนรู้สึกถึงสิ่งที่อยู่ในมือของตัวเองอย่างแท้จริง เป็นผู้ถือ ชีวิตที่บริสุทธิ์

เพราะฉะนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ซูมี่หยางต้องการที่จะ เข้าฟังบรรยายในคลาสเรียนของเฟิงซีเยวียน

ในประชุมใหญ่ของคลาสเรียนมีคนอยู่ด้านในอย่างมืด ฟ้ามัวดิน ซูมี่หยางต้องใช้ความพยายามอย่างมากถึงจะปับตัวเองจนไปถึงเซียหน่วนหยาง

ทันทีที่เธอนั่งลง ข้างกายเธอก็มีความเย็นเยียบและ ความกดดันอย่างรุนแรงคุกคามเข้ามา

ที่ข้างหูก็ได้ยินเสียงที่เย็นชาและทุ้มต่ำตามธรรมชาติ ว่า : “ไฮ แมวน้อยที่ชอบล้วงตรงนั้น พวกเราเจอกันอีก แล้วนะ!”