บทที่ 3 ช่วยชีวิตคนเลว

บทที่ 3 ช่วยชีวิตคนเลว

ถ้าหากมองข้ามเลือดคราบเลือดที่อยู่บนหลังมือ มือของ ชายหนุ่มก็จะขาวเหมือนกับข้อเท้าของซูมี่หยาง

และแสงของนาฬิกาข้อมือโรเล็กซ์บนข้อมือที่สะท้อนกับ แสงพระอาทิตย์ยามเย็นจนเกิดแสงจ้า ก็ทําให้ซูมี่หยาง ปวดตา

ดวงตาที่ลึกล้ำและเย็นเยียบของชายหนุ่มที่ไม่รู้ว่าลืมตา ขึ้นเมื่อไหร่กำลังจ้องเขม็งมาที่ซูมี่หยาง ภายในดวงตานั้น เหมือนกับมีพลังที่อันตรายและทรงพลังอย่างมาก เหมือน กับแสงจันทร์ในแม่น้ำที่มืดมิด ทั้งยังเหมือนหลุมดำของ จักรวาล ถ้าหากได้มอง วิญญาณก็ถูกดูดเข้าไป

เมื่อถูกชายหนุ่มมองในใจก็ขนลุกเกรียวอย่างอธิบายไม่ ได้ ซูมี่หยางอยากจะถอยหลังไป

แต่ไม่สำเร็จ

ถึงแม้ว่าชายผู้นั้นจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่มือของ เขาที่จับข้อเท้าเรียวยาวและขาวเนียนของเธอนั้นกลับ แข็งแกร่งยิ่งกว่าคีม ไม่สามารถสั่นคลอนได้เลย
“คุณคะ?” ซูมิหยางกลืนน้ำลายและพูดกระซิบว่า : “ตำรวจและรถพยาบาลกำลังมาแล้วค่ะ…

“ห้ามไปนะ!” เสียงของชายหนุ่มค่อนข้างเย็นชา แต่น้ำ เสียงน่าฟัง

“ฉันทำในสิ่งที่ฉันสามารถทำได้ไปหมดแล้วค่ะ ถึงอยู่ไป ก็ช่วยอะไรไม่ได้…

“คิดจะหนี?”

ซูมี่หยางนิ่งอึ้ง

หลังจากปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา เธอก็รู้สึกพูดไม่ ออกบอกไม่ถูกแล้วชี้ไปที่รถจักรยานที่ถูกโยนทิ้งอยู่ด้าน หน้าก่อนจะอธิบายว่า : “คุณคะ? คุณน่าจะเข้าใจผิดแล้ว ล่ะค่ะ ฉันไม่ได้ขับรถ ฉันปั่นรถจักรยานคันนั้นค่ะ เมื่อกี้นี้ มีรถบรรทุกเลี้ยวกินเลนของคุณแล้วก็เกือบจะชนฉัน…

“ถ้ากล้าหนีไปก็เป็นคุณนั่นแหละที่ชน!”

บ้าเอ๊ย! ซูมี่หยางตกตะลึง

เธอช่วยชีวิตอะไรไปเนี่ย?
ชายผู้นั้นจ้องมองเธอไม่กะพริบแล้วพูดว่า : ” หลังจาก รถพยาบาลมาถึงแล้ว ไปโรงพยาบาลกับผม ต้องคอย ดูแลรับใช้ผม ห้ามห่างไปไหน!

เสียงของเขามีความเป็นเผด็จการทะลุออกมาเหมือนกับ ออกคำสั่งสั่งหญิงรับใช้ที่บ้าน

ซูมหยางมองเขาด้วยความรู้สึกราวกับป่วยเป็น

โรคประสาท

เธอรู้สึกว่า สมองของชายคนนี้ผิดปกติ หรือว่าจะโดนชน จนโง่ไปแล้ว?

เมื่อเห็นว่าซูมี่หยางไม่ได้ขัดขืน ชายหนุ่มจึงคลายมือที่ ข้อเท้าออกแล้วหลับตาอย่างเหนื่อยล้า : “หลบหนีหลัง จากเกิดอุบัติเหตุการจราจร หรือจากเหตุร้ายแรงอื่นๆ จะ มีโทษจำคุกไม่ต่ำกว่าสามปีแต่ไม่เกินเจ็ดปี นี่ สาวน้อย? คุณ นไม่คิดที่จะติดคุกไปตลอดชีวิตหรอกใช่ไหม?”

ถึงแม้ว่าใบหน้าของชายหนุ่มจะอาบไปด้วยเลือด แต่ เสียงของเขานั้นเพราะมากจริงๆ มันเป็นแม่เหล็กที่ดึงดูด

โดยธรรมชาติ

นั่นคือ เพียงแค่เขาพูดออกมา ก็จะไม่กล้าขยับตัวแม้แต่นิด
ในที่สุดเขาก็เบือนหน้าออกจากซูมี่หยางเหมือนไม่ใส่ใจ เธอก้มลงมองชายหนุ่มจากมุมด้านบนด้วยใบหน้าที่โกรธ ราวกับพร้อมที่จะเตะใบหน้าเปื้อนเลือดของชายหนุ่ม

ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกถึงภัยคุกคามจากเธอ มุมปากของ ชายหนุ่มยกขึ้นเล็กน้อย ในช่วงเวลาที่พระอาทิตย์ตกดิน เป็นแสงสวยงาม เขี้ยวของเสือตัวน้อยปรากฏอย่างรางๆ เป็นสีขาวสะท้อนวาววับ

อย่างไรก็ตามเขาหลับตาแล้วพูดว่า “สาวน้อย? ผิวของ คุณขาวเหลือเกิน และสวยมาก ผิวบอบบางและเนียน มาก มันรู้สึกดีมาก!”

เขาปรับเปลี่ยนรวดเร็วเกินไป ซูมี่หยางไม่เข้าใจความ หมายของชายหนุ่มเลย

แต่เธอรู้สึกว่า น้ำเสียงของคำพูดของชายหนุ่มไม่ได้ มีความหยาบคาย เพียงแค่เป็นการบังคับให้ทำอย่าง เผด็จการและไม่ยินยอม

เพราะฉะนั้นแล้ว เขากำลังคุกคามเธอ?

แน่ๆล่ะ

วินาทีถัดมา : “เรียวขาแบบนี้ ถ้าต้องไปอยู่ในคุกนานๆมันก็เสียเปล่า”

ความเย็นเยียบพุ่งขึ้นมาจากฝ่าเท้า แล้วแพร่กระจาย อย่างรวดเร็วไปทั่วทั้งตัว

โดนชายหนุ่มหมกมุ่นอยู่กับเรื่องความขาวราวหิมะ และ ตรงข้อเท้าที่ถูกมือของเขาจับไว้ก็เหมือนกับถูกไฟไหม้ รู้สึกแสบร้อนจนเหลือทน

ผู้ชายที่เธอจะช่วยเหลือให้พ้นจากความตาย กำลัง คุกคามเธอจริงๆ

และเธอก็โดนเขาบีบบังคับจนหวาดกลัว?

เมื่อรถตำรวจและรถพยาบาลมาถึงแล้ว ซูมี่หยางอยาก จะไปบันทึกให้ปากคำที่สถานีตำรวจมากกว่าที่จะไปโรง พยาบาลกับรถพยาบาล

เมื่อเธอปีนขึ้นไปบนรถตำรวจ เธอไม่แม้แต่จะมองชาย คนนั้นอีกครั้ง

เธอไม่รู้ว่าในเสี้ยวพริบตาที่ประตูรถพยาบาลปิดลง ดวงตาที่ลึกล้ำและแหลมคมของชายหนุ่มลืมตาขึ้นอีก ครั้ง ข้างในเป็นอารมณ์ที่เมื่อได้มองแล้วไม่สามารถ เข้าใจได้ มันซับซ้อนจนไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็หายใจไม่ ออก
เขาเหมือนหมาป่าที่ซุ่มอยู่ในความมืด จ้องมองอยู่เงียบๆ ที่หน้าต่างของรถพยาบาล ราวกับทะลุออกมาจากรถ พยาบาล แล้วติดตามรอยเท้าซูมี่หยางไป

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ชายหนุ่มก็ยกมือขวาขึ้นอย่างช้าๆ

ในมือของเขาถือกระเป๋าตังค์ที่มีเงินสดห้าหมื่นเหรียญ

ของซูมหยาง

“สวัสดี? ลูกแมวน้อย? พวกเราจะได้พบกันอีกแล้วนะ”