บทที่ 4 พบในกามตัวพ่อ

บทที่ 4 พบหุ่นกามตัวพ่อ

ซูมี่หยางรู้สึกว่าช่วงนี้เธอโชคร้ายเป็นพิเศษ

หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ เธอทำงานที่ป่าหลี่เหมยมอบหมาย ให้พังโดยสิ้นเชิง

ที่สำคัญที่สุดก็คือ กระเป๋าตังค์ของเธอหายไป เงินห้า หมื่นเหรียญ มือถือของเธอ บัตรประจำตัวประชาชนและ บัตรนักศึกษาของเธอก็หายไปหมด

ตำรวจช่วยพูดออกหน้าให้ความเป็นธรรมแก่เธอ มีความ กรุณาช่วยกลับไปหายังที่เกิดอุบัติเหตุรถชนให้กับซูม หยาง แต่ก็หาไม่พบ

ค่ำวันนั้น ซูมี่หยางไม่กล้ากลับไปที่บ้าน และไม่ได้กลับ ไปที่ตระกูลชั่น เธอพักค้างคืนอยู่ที่สำนักสันติบาล

แต่ว่าผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว ราวกับหินที่จมหายไปใน ทะเล ไม่พบทั้งกระเป๋าตังค์แล้วก็เงิน

ดังนั้น เดือนนี้ ซูมี่หยางจึงไม่กล้ากลับบ้าน แล้วก็ไม่มี หน้าไปพบคุณยายจาง เธอพักอยู่ที่มหาวิทยาลัย นอน เบียดอยู่บนเตียงเดียวกันกับเพื่อนสนิททุกคืน
ในตอนที่มือถือสั่น หยางกำลังหาข้อมูลอยู่ในห้อง สมุดของมหาวิทยาลัยมองเห็นหมายเลขของหลีเหมย ปรากฏขึ้น ดวงตาของเธอก็ดำคล้ำ

ค่อยๆเก็บสิ่งของอย่างเงียบๆ แล้วมี่หยางก็เดินออก จากห้องสมุดเบาๆ

“สวัสดีค่ะ? คุณป้า มีธุระอะไรเหรอคะ?” เสียงของซูมี่

หยางเบามาก และประจบประแจงอย่างชัดเจน

“รีบกลับมาเลยนะ ต้องกลับมาถึงบ้านภายในหนึ่งชั่วโมง ไม่อย่างนั้น แกก็ไม่ต้องกลับมาเลยตลอดชีวิต” หลี่เหม ยยังคงเป็นคนที่กระชับและตรงประเด็น เมื่อพูดจบก็วาง สายทันที

ซูมี่หยางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียน แสงแดดยามบ่ายนั้นยังคงสดใส และแทงจนปวดตา เธอ ทอดถอนใจ

หลี่เหมยเป็นผู้หญิงที่พูดคำไหนคำนั้น หล่อนบอกให้ซูม หยางกลับไปที่บ้านภายในหนึ่งชั่วโมงซูมี่หยางจำเป็นจะ ต้องกลับไปให้ถึงในหนึ่งชั่วโมง มิฉะนั้นแล้ว ซูมี่หยางจะ ถูกให้ออกจากมหาวิทยาลัยในวันพรุ่งนี้

ซูมี่หยางยังเรียนไม่จบ แล้วเธอยังต้องเลี้ยงดูครอบครัว คุณยายจาง เธอจึงเลือกที่จะอดทนต่อไป
มหาวิทยาลัยเจียงเฉิงเพิ่งจะสร้างประตูใหม่ในเดือนนี้ จึงไม่มีป้ายรถเมล์ที่ประตูของมหาวิทยาลัยชั่วคราว แต่ ว่าที่ตั้งประตูใหม่อยู่ใกล้กับซูมี่หยางมากที่สุดในตอนนี้ ๆ เซ มีหยางจึงไปที่ประตูใหม่

ฝีเท้าของเธอก้าวอย่างรีบร้อน เป็นช่วงเวลาที่เร่งรีบ

ทันใดนั้นก็มีรถแลมเบอร์กินี่สีดำมาจอดอยู่ข้างหน้าเธอ แล้วกระจกรถค่อยๆลดลงอย่างช้าๆ

เมื่อเห็นชายหนุ่มอยู่ในรถ ซูมี่หยางก็ตกตะลึงทันที

ใบหน้าที่อ่อนเยาว์และหล่อเหลา ผิวที่ขาวมาก ใบหน้า สะอาดใสและมีเสน่ห์อย่างไม่คาดคิด หล่อเหลาดุจภาพ วาด แต่ไม่รู้ว่าทำไม ซูมี่หยางรู้สึกว่าสายตาของชายหนุ่ม ซับซ้อนอย่างมาก มันสลับซับซ้อนจนจนทำให้คนสับสน ยิ่งไปกว่านั้นยังรู้สึกว่าถูกบังคับด้วยความเย็นชาและ แข็งกร้าว

เธอคิดว่าผู้ชายคนนี้ดูดีมากจริงๆ เทียบแล้วยังหล่อกว่า ดาราดาวรุ่งที่ร้อนแรงที่สุดในปัจจุบันนี้เสียอีก แต่อย่างไร ก็ตาม เช่นเดียวกับรถสีดำที่มีความคล่องตัว มันช่างน่า กลัวจริงๆ

พอดึงสายตากลับมาแล้ว ซูมี่หยางก็เดินไปข้างหน้าต่อ อย่างไม่รู้ตัวสองสามก้าว
เธอเพิ่งจะขยับ รถก็ยังตามมาอีก ครั้งนี้ ขับเลียบกิน เลนเข้ามาในฟุตบาท เหมือนกับจะพุ่งชนเธอเข้าไปใน พุ่มไม้ริมฟุตบาท

ป่วยรึไง?

หรือว่า ตัวเองจะได้เจอกับพวกหิ่นกามตัวพ่อเข้าแล้ว?

คิดดูอีกที ไม่ว่าจะป่วยทางจิตหรือเป็นพวกตื่นกามตัว พ่อ ก็ไม่น่าจะสามารถขับรถราคาแพงขนาดนี้ได้ หรือว่า คนๆนี้แค่จะถามทาง?

เท้าหยุดชะงัก ก่อนที่ซูมี่หยางจะก้มตัวลง ชายหนุ่ม ภายในรถก็เอ่ยปากพูดก่อนว่า “ขึ้นมา!”

น้ำเสียงที่ออกคำสั่ง เป็นเผด็จการโดยธรรมชาติ

ซูมี่หยางเหลือบมองไปข้างหน้า ที่ไม่มีใครอื่นอยู่เลย ดัง นั้นชายหนุ่มจึงคุยกับเธอจริงๆ

ซูมี่หยางกะพริบตา แล้วเอ่ยถามว่า : “คุณคะ คุณหลง

ทางหรือคะ?”

ชายหนุ่มกดปุ่มจนมีเสียงดัง “!” เสียงเนวิเกเตอร์นำทาง ภายในรถดังขึ้นทันที : “ อีกสองร้อยเมตรข้างหน้า เลี้ยวขวา…

เอาเถอะ เธอคิดไปเองฝ่ายเดียวแล้วสินะ

พอก้มหน้ามองดูนาฬิกาข้อมือ ซูมี่หยางก็เอ่ยอย่างไม่มี ทางเลือกว่า : ” คุณคะ?…

“ขึ้นมา!”

“คุณมีธุระอะไรเหรอคะ?”

ชายหนุ่มไม่อดทนอีกแล้ว คิ้วสวยของเขาขมวดขึ้น จาก นั้นเขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกทันที แล้วหันไปด้านข้าง ก่อนจะเปิดประตูรถฝั่งของซูมี่หยาง

ซูมี่หยางยังไม่ทันที่จะเข้าใจว่าเขาต้องการจะทำอะไร ชายหนุ่มก็เหยียดท่อนแขนยาวออกมาจากตำแหน่งที่นั่ง ข้างคนขับ แล้วดึงเธอเข้าไปในรถทันที

วินาทีต่อมา รถก็สตาร์ทเครื่องยนต์ แล้วพุ่งตัวออกไป…