ตอนที่19 เรื่องราวในอดีต1

ตอนที่19 เรื่องราวในอดีต1

“ตอนนี้ข้าจะไม่เอาชีวิตของท่าน แต่ว่ามู่หรงเจิง ท่าน ควรจะเล่าเรื่องทั้งหมดที่ข้าจำไม่ได้ให้ข้าฟัง”เย่เล่อจือ เอาดาบคืนให้เขา

มู่หรงเจิงคิดไม่ถึงว่านางจะพูดแบบนี้ แต่เขาก็ไม่ได้ ปฏิเสธ แล้วเก็บดาบเขาฝักตามเดิม นั่งลง : “ข้านักว่า ความทรงจำเจ้ากลับมาแล้วเสียอีก? เย่เล่อจือหากว่าเจ้า เล่าสิ่งที่องค์ชายเก้าพูดกับเจ้าให้ข้าฟังข้าก็จะเล่าเรื่อง ทั้งหมดให้เจ้าฟัง”

ข้อแลกเปลี่ยนนี้ถือว่าไม่เลว เย่เล่อจือตกลงทันที แล้ว จึงเล่าเรื่องเมื่อกี้ให้เขาฟังอย่างละเอียด แต่นางปกปิด เรื่องที่องค์ชายเก้าจะช่วยนางแก้แค้น ตอนนี้ใครเป็นศัตรู ก็ยังไม่รู้แน่ชัด เย่เล่อจือจำเป็นต้องระวังเอาไว้ก่อน

“องค์ชายเก้าน่าจะดูไม่ออกว่าเจ้าความจำเสื่อม แต่เรื่อง นี้ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรมู่หรงเจิงก็ทำตามสัญญาที่ ตกลงกันไว้ แล้วเขาก็เล่าเรื่องราวที่นางจำไม่ได้ให้นางฟัง ทั้งมด

แคว้นเฌอหลีและแคว้นจิ่นสวี้เป็นแคว้นที่ติดกัน อาณาเขตและจำนวนประชากรของแคว้นจิ่นสวี้มีเพียง ครึ่งนึงของแคว้นจิ่นสกี้ กองกำลังก็เลยไม่ใหญ่เท่าแคว้นจิ่นสกี้ แต่ว่าสองแคว้นนี้ต่างก็สงบสุขตลอดมา จน เมื่อตอนที่ฮ่องเต้ของแคว้นจิ่นสวีได้ล้มป่วยแล้วจากไป มู่หรงเฉินก็เลยได้ขึ้นครองราชย์ สองปีก่อน มู่หรงเจิงและ มู่หรงเฉินได้ออกไปเยี่ยมเยือนแคว้นเฌอหลี แต่ไม่คิดว่า จะโดนจับกุมตัวเอาไว้จนจะโดนฆ่า แต่โชคดีได้องค์หญิง เล่อจือของแคว้นเฌอหลีแอบปล่อยตัวออกมา ก็เลยช่วย เอาไว้ได้ทั้งสองคน

มู่หรงเฉินกลับมาแล้วคิดอยากจะแก้แค้น เลยนําทัพไป บุกแคว้นเฌอหลี สองแคว้นเกิดการสู้รบกันแคว้นเฌอหลี ค่อยพ่ายแพ้และถอยไป องค์หญิงเล่อจือได้มาขอเจรจา สงบศึกด้วยตัวเอง มู่หรงเฉินก็เลยเสนอเรื่องการแต่งงาน ขึ้นมา องค์หญิงเล่อจือเลยรับปากยอมตกลง ทั้งสองเมือง ถึงได้สงบลงได้แต่ว่าพอถึงวันแต่งงาน แคว้นเฌอหลีก ลับมีการเคลื่อนไหวในกองทัพ แล้วล้อมมู่หรงเฉินเอาไว้ มู่หรงเจิงกับองค์ชายเก้าจึงได้นำทัพออกไปช่วย แล้วจึง ครอบครองเมืองหลวงของแคว้นเฌอหลีไว้ได้ จนแคว้น เฌอหลีถูกทำลายลงฮ่องเต้กับพระมเหสีรวมถึงราชนิกุล ต่างตายกันหมด เหลือเพียงองค์หญิงเล่อจือที่รอดชีวิต

“ฮ่องเต้และข้าไม่ได้เป็นคนออกคำสั่งฆ่าครอบครัวของ นาง ตอนที่ข้านำทัพเข้าโจมตี พวกเขาก็ตายไปหมดแล้ว วันนั้นเจ้าโมโหอย่างมาก เลยใช้มีดแทงเขา แม้ว่าเจ้าจะ ไม่ได้ต้องการเอาชีวิตเขา แต่ว่าฝ่าบาทก็ต้องนอนรักษา ตั้งสามวันสามคืน ที่จริงถึงแม้ว่าองค์ชายเก้าจะไม่จอชีวิต เจ้าไว้ ฝ่าบาทเองก็ไม่มีทางฆ่าเจ้าหรอก เพราะว่าเจ้าเคยช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้ “มู่หรงเจิง พูดเสียงหนักแน่น

แม้ว่ามู่หรงเจิงจะพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา เพื่อให้เล่า ได้รวบรัด แต่ราวกับว่านางสามารถมองเห็นเรื่องราวนั้น อย่างชัดเจน เหตุการณ์การต่อสู้ที่นองเลือด ศพที่กองกัน อยู่ในวังเป็นร้อยๆ และเลือดที่องค์หญิงเล่อจือแทงมู่หรง เฉินก็หยดอย่างเห็นภาพชัดเจน แต่ว่ายังมีอีกเหตุการณ์ นึงที่มู่หรงเจิงไม่ได้พูดถึง เรื่องที่นางเอาดาบแทงตรง หน้าอกตัวเอง “ตอนที่ข้าช่วยพวกท่านก่อนหน้านี้ ข้า ไม่เคยเห็นท่านมาก่อนหรือ? “เย่เล่อจือพูดขึ้น

มู่หรงเจิงชะงักไป: “ข้าจำไม่ได้แล้ว”

“ทําไมจําไม่ได้? ข้าคงไม่ใช่แค่ช่วยพวกท่านไว้แค่ครั้ง นึงหรอกใช่มั้ย? “เย่เล่อจือหันมามองแววตามู่หรงเจิงที่ ดูมีพิรุธ พลันพูดต่อ: “รอยแผลเป็นตรงหน้าอกข้านี้เกิด ขึ้นได้อย่างไร? ”

แววตาของมู่หรงเจิงดูเลิกลักไม่สงบนิ่ง แล้วเขาก็เอียง หัวไปอีกทาง เพื่อหลบสายตาของเย่เล่อจือแต่ว่าก็ยัง แอบเห็นแก้มของเขาที่แดงขึ้น : “ทำไม หรือว่าท่านอยาก จะปิดบังข้าอีกหรือ? ”

“ตอนนั้นข้าไปเที่ยวแคว้นเฌอหลี แต่ไปเจอกับนักฆ่า เป็นเจ้าที่เข้ามารับดาบแทนข้า แต่ดาบนั้นมีพิษ ข้าเองก็ทำเพื่อช่วยชีวิตเจ้า ก็เลยเสี่ยงอันตรายช่วยเจ้าไว้ ต่อมา ฮ่องเต้ต้องการจะแต่งงานกับเจ้า ข้าเองก็ไม่สามารถเอา เรื่องนี้ไปบอกใครต่อใครได้ เพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้น แต่ว่าเจ้าวางใจได้ บุญคุณครั้งนั้นข้าจำได้อย่างแม่น ชีวิต ของข้าเป็นของเจ้า เพียงแต่ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร ไม่ว่า เรื่องอะไรข้าก็สามารถทำให้เจ้าได้ทุกอย่าง”แม้ว่ามู่หรง เจิงจะเป็นคนเย็นชา แต่เขาเองก็รู้จักตอบแทนบุญคุณ

“แสดงว่าเจ้าเป็นคนทำแผลที่หน้าอกให้ข้าอย่างนั้น หรือ? “เย่เล่อจือคิดตามเรื่องที่ได้ยิน

มู่หรงเจ๋งพยักหน้า: “พิษนั่นช่างร้ายแรงจริงๆ หากว่าไม่ รักษาให้ทันเวลา เจ้าก็อาจถึงตายได้”

แสดงว่าเจ้าของร่างนี้ก็ต้องถูกมู่หรงเจิงสัมผัสมาแล้ว เย่เล่อลืออดไม่ได้จนตัวสั่น พลันคิดไปคิดมา ยังไงซะ ตัวเองก็ต้องกลับไปโลกปัจจุบันอยู่ดี ร่างนี้ก็ไม่ได้มี ความสัมพันธ์อะไรกับนางมากอยู่แล้ว งั้นก็ไม่ต้องสนใจ หรอก: “มู่หรงเจิงในเมื่อท่านติดหนี้บุญคุณข้า ไม่สู้ท่าน ช่วยเหลือข้าตอนนี้เป็นไง?

“ให้ข้าทำอะไร? “มู่หรงเจิงมองหน้าเย่เล่อจือ

“ให้อิสระกับข้า อย่างน้อยก็ให้ข้าได้มีอิสระในวังนี้ ไม่ ต้องเอาแต่หมกตัวอยู่ในเรือนนี้เบื่อจะตายแล้ว”เย่เล่อจ้อนอย่างไม่ค่อยพอใจ