ตอนที่ 13 ฮ่องเต้ ข้าสํานึกผิดแล้ว1

ตอนที่ 13 ฮ่องเต้ ข้าสำนึกผิดแล้ว1

ความเงียบปตลุมตลอดทางจนถึงประตูเข้าเมือง พบเข้า กับสั่งอี้ที่กำลังทำการสอบสวนพอดี เมื่อเห็นทั้งสอง เขา รีดรุดเดินไปข้างหน้าพอดี ” อ๋องหวินฮ่องเต้โกรธเคือง เรื่องของเมื่อวานเป็นอย่างมาก มีคำสั่งให้แม่ทัพนำตัว ท่านอ๋องกลับเข้าวัง”

มู่หรงเจ๋งส่งเสียงตอบรับ “ข้าจะไปที่วังเพื่อพบฮ่องเต้ หากท่านไม่สบายใจ ก็เพียงตามมา

สั่งอี้ตอบรับเสียงเบา: “กระหม่อมผิดไปแล้ว” และ ติดตามทั้งสองคนไปจริงๆ

เย่เล่อจือกังวลใจ ในตอนนี้ฮ่องเต้กำลังโกรธ ถ้าเข้าวัง ตอนนี้จะไม่เจอปลายกระบอกปืนหรือ “เฮ้อ มู่หรงเจิงข้า ว่าเราเปลี่ยนเป็นพรุ่งนี้ดีไหม ให้ฮ่องเต้คลายความโกรธ ลงกว่านี้ก่อน”

“ยังจะเลื่อนอีกหรือ”มู่หรงเจิงถามกลับเรื่องราวต่างๆ หากกล้าเผชิญหน้าตั้งแต่เนิ่นๆอาจจะดีกว่า ชายหญิงอยู่ ด้วยกันภายนอกนานๆ ยิ่งนานยิ่งยากจะอธิบาย

เมื่อมองไปยังสั่งอี้และทหารรักษาการณ์สองกองทัพที่ ตามมาอย่างใกล้ชิดแล้ว เย่เล่อจือจึงทำได้เพียงปัดป่าความคิดนั้นออกไป คำนึงถึงความปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า แต่ถึงอย่างนั้นมู่หรงเจ๋งที่ยืนอยู่ตรงนี้คือคนพาตัวเธอ ออกมา เขาจะต้องมีปัญหาใหญ่ตามมาแน่ๆ ฮ่องเต้คงไม่ ถึงกับฆ่าน้องชายตัวเองกระมัง

ผู้คนในเมืองต่างพาก่อนหยุดและชี้นิ้ว ก็เพียงแค่อ๋อง หวินลักพาตัวเจ้าสาวขอทานที่ท่านฮ่องเต้ กรุณามา แต่งงานด้วย เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องตลกขบขันของแคว้น จิ่นสวี้ แต่ในเรื่องตลกนี้ เย่เล่อจือกลับได้ยินสิ่งที่น่าสนใจ อย่างเช่นอ๋องหวินไม่สามารถมีลูกได้ ฝันว่าฆ่าผู้ที่นอน เคียงหมอน

ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้ทุกคนยังให้ความสนใจ เย่เล่อจือ ถามขึ้น “ท่านฆ่าคนในฝันหรือ” นั่นเกี่ยวกับอาการป่วย ของท่านหรือไม่

“เจ้ากำลังเตือนสติฮ่องเต้ผู้ฆ่าเหล่าคนพูดมากเหล่านั้น หรือ” มู่หรงเจิงกล่าวด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

เย่เล่อจือไม่คุ้นชินกับท่าทางเช่นนี้เอ่ยตอบ”ข้าแค่เพียง แต่ถามเท่านั้น”

“เจ้าจะอยากรู้เรื่องของฮ่องเต้ผู้นั้นไปเพื่อสิ่งใด จึงถาม เช่นนี้” มู่หรงเจิงถามอย่างไม่อยากจะสนใจ

ใบหน้าเย็นชาเคร่งขรึมและการปิดปากเงียบของเขาเหมือนเป็นการยอมรับว่าเป็นฆาตกร ทำให้เย่เนี่ยนซีรู้สึก อึดอัด “มู่หรงเจิง เจ้าไม่ได้ป่วยใช่ไหม ”

“เจ้าต่างหากที่ไม่ได้ป่วย”มู่หรงเจิงกล่าวขึ้นทันควัน

เย่เล่อจือยิ้มเยาะ เมื่อเห็นสีหน้าของมู่หรงเจิง “ในที่สุด ท่านก็ยอมรับว่าตนเองป่วย”

สิ้นเสียงก็ถูกคว้าเอวไว้แน่น ข้างหูได้ยินเสียงออกคำสั่ง อย่างเอาแต่ใจ “ไป!”

ม้าสีขาวพลันออกตัวอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มบนใบหน้า ของเย่เล่อจือหุบลง “มู่หรงเจิงท่านทำอะไร นี่มันทางผู้คน เยอะนะ!

แต่ม้าของมู่หรงเจิงกลับไม่ได้วิ่งช้าลงเลย ผู้คนบนทาง เดินพากันหลบเข้าข้างทาง เป็นเรื่องแปลกที่ตลอดที่ม้าวิ่ง ผ่านทางเส้นนี้กลับไม่ชนเข้ากับผู้คนเลย

จนเมื่อมาถึงหน้าวัง มู่หรงเจิงยั่งไม่สั่งลดความเร็ว ม้า สีขาววิ่งแหวกอากาศ ผู้พิทักษ์หน้าประตูเข้าวังต่างหลบ หลีกกันให้ควั่ก “ท่านอ๋อง” สิ้นเสียงม้าก็วิ่งเข้ามาถึงในวัง พอดี

มู่หรงเจิงเขาโกรธมากจริงๆ!
เย่เล่อจือลงจากม้าอย่างกล้าหาญไม่กลัว พอนึกถึง ท่าทางของม้าขาวเมื่อครู่นี้ ที่ได้เตะทหารที่เฝ้าหน้าประตู นั้น อีกนิดเดียวก็จะเลือดสาดแล้ว ตอนที่นั่งม้ามาตาม ทาง เย่เล่อจือตกใจจนขาอ่อนไปหมด ทําได้แค่จับชาย เสื้อมู่หรงเจิงถึงเดินได้

ขนาดมู่หรงเจิงก็ยังเป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่าที่เขาพูดว่าฮ่องเต้ เป็นคนโมโหรุนแรงนั้นจะเป็นอย่างไร!

แต่ว่าความกังวลนี้ก็ถูกคนในวังที่ส่งออกมาอย่างหน้า เข้มเข้ามาแทนทีทันที

เย่เล่อจือมองเข้าไปในวังอย่างไม่กระพริบตา ในวังนั้น ทํามาจากทองแท้ หลังคาที่ทำจากกระเบื้องก็กระทบกับ แสงพระอาทิตย์แล้วเปล่งประกายออกมา เสาที่แกะสลัก ที่เป็นทองแท้ๆที่สองคนก็ไม่อาจจะกอดรอบได้ มุกมังกร เป็นของที่ทำมาจากผลึกสีแดง เป็นทองแท้ๆที่ไม่ผสมสาร อื่นเลย ข้างบนคานั้นก็เป็นหยกที่แกะสลักเป็นรูปมังกร ที่ไม่เหมือนกันสักตัว เป็นการแกะสลักที่เหมือนจริงมาก หยกสีเขียวเต็มทางเดิน และมีโคมไฟที่เป็นหยกแกะสลัก

“ฮ่องเต้ไม่ได้อยู่ในห้องหนังสือพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้ฝ่าบาท ไปนั่งผ่อนที่สวนดอกไม้พ่ะย่ะค่ะ วันนี้ฝ่าบาททรงพอ พระทัยกับอาหารการกินมาก แถมยังชมนางในที่เล่น ดนตรีด้วยพ่ะย่ะค่ะ”ขันทีเล็กรีบวิ่งมารายงาน
มู่หรงเจิ้งพยักหน้ารับแล้วดึงเย่เล่อจือตรงไปที่สวน ดอกไม้ทันที

ที่แท้นําหนักนั้นเป็นเพียงที่อ่านหนังสือของฮ่องเต้ ถ้า อย่างนั้นพระตำหนักใหญ่กับตำหนักอื่นไม่รู้ว่าจะมโหฬาร ขนาดไหน?

เย่เล่อจือถูกลากไปข้างหน้า ทิวทัศน์ที่เดินผ่านมาช่าง งดงามยิ่งนัก มีศาลากลางน้ำ มีสะพานเล็กๆข้ามแม่น้ำ ดอกไม้หลากหลายชนิดและเต็มไปด้วยต้นไม้หายาก จน ทําให้เย่เล่อจืออยากจะมองนานๆ