ตอนที่ 5 เปิดโลกให้ท่านอ๋อง1

ตอนที่ 5 เปิดโลกให้ท่านอ๋อง1

คนที่อยู่ข้างๆนี่ก็หล่อเกินไปมั้ยเนี่ย? คิ้วโก่งได้รูป อย่าง กับสาวงามที่คิ้วเรียวแหลม แก้มทั้งสองก็ดูดี ใบหน้าหวาน เหมือนดอกท้อ ดวงตาก็ดูอบอุ่น และมีหน้าผากที่ดูเหมือน มีความเจ้าชู้ซ่อนอยู่ แขนเสื้อของเขาก็ดูมีเศษฝุ่นเกาะอยู่ เพียงน้อยนิด จนทำให้คนอยากจะเข้าไปช่วยเช็ดให้ทันที ป้ายหยกสีฟ้าอ่อนที่ห้อยอยู่ตรงเอวก็พลันหลุดออกมาให้ เห็นอย่างงดงาม ดูแล้วพันอาน(ชายงามในจีนโบราณ)ก็ ไม่หน้าจะดูดีไปกว่าเขาแล้วเย่เล่อจือคิดในใจ แต่ก็อดที่ จะกวาดตามองเขาสักรอบ

หากว่าเขาสวมหมวกสีม่วงทองมาด้วย นางก็คงคิดว่า เขาเป็นคุณชายไปแล้ว นางพยายามนึกดูว่าคนผู้นี้นั้น เป็นเพื่อนสนิทมิตรสหายหรือว่าเป็นศัตรูคู่อาฆาต? แต่ ว่าตอนนี้เขาได้หันมามองนางอย่างตลก แล้วก็พลันได้สติ กลับมาทันที แล้วก็เอามือไปกอดเอวนางไว้ไม่ยอมปล่อย ร่างกายของเขานั่นเย็นขนาดนี้เลย แต่อย่างน้อยก็ทำให้ นางไม่รู้สึกร้อนเกิน

“คารวะท่านอ๋องหวิน! “สั่งอี้คุกเข่าทำความเคารพ ทหารที่อยู่ด้านหลังก็พลันคุกเข่าไปตามๆกัน

พี่หงฮัวก็พลันเก็บอาการทันที แล้วรีบเดินมารับหน้า”ท่านอ๋อง โชคดีที่ท่านมา ตอนนี้ร้านของข้ากำลังเกิด เหตุขลมุนกันอยู่!

อ๋องหวิน?

เย่เล่อจือก็อดไม่ไหวหันไปดูอีกสองรอบ คนคนนี้น่าจะ อายุไม่เกินยี่สิบ ดูแล้วเหมือนเป็นผู้ดีมีสกุล ไม่ได้ดูมีพิษ มีภัยเลยสักนิด เพียงแต่ว่าตัวเขาเต็มไปด้วยความเยือก เย็น เพราะว่าเขามาที่นี่อุณหภูมิในห้องนี้ก็พลันลดลง ทันที เมื่อกี้สายตาที่เขามองมานั้นดูเหมือนจะดูห่วงใย แต่ ก็เพียงแค่แว๊บเดียว แต่ไม่รู้ว่าเขามีความสัมพันธ์ยังไงกับ เรา เย่เล่อจือพยายามนึกคิด: ท่านอ๋อง จะเป็นข้างเรา? หรือเป็นฝ่านศัตรู?

อ๋องหวินหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากอก แล้วก็เอาไปเช็ด รอยแผลที่หน้าผากของนาง รอยเลือดที่ติดอยู่บนนั้นก็ยิ่ง ทำให้เขาต้อขมวดคิ้ว”พี่หงฮัว ที่นี่เกิดเรื่องขึ้นจริงๆ ตอน ก่อนที่ข้าจะออกไปข้าพูดกับเจ้าไว้ว่าอย่างไร? “

พี่หงฮัวตกใจจนคุกเข่าลงไป ร่างกายก็พลันสั่นขึ้นมา “ท่านอ๋อง ข้าก็ทำตามคำสั่งของท่านทุกอย่าง ทำดีกับนาง อย่างมาก นางต้องการอะไรข้าก็หามาให้ วันนี้เป็นเพราะ นางคิดสั้นเอาหัวไปโขกเข้ากับเหลี่ยมโต๊ะ โชคดีที่ข้า เข้าไปห้ามได้ทัน ถึงได้…”
“คิดสั้น? “เขาหันไปจ้องมองนางทันที แล้วดวงตาก็เปล่ง ประกายออกมา พลันหันไปพูดกับนาง: “เปเล่อจื่อเจ้า ต้องการอะไรกันแน่?

พอสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นจากเขา ในใจของนางก็ รู้สึกท่าจะไม่ดี อ๋องหวินคนนี้คงไม่ใช่ศัตรูหรอก? ไม่ว่า ยังไงก็ต้องลองดู แล้วก็พลันพูดขึ้นเสียงเบา: “ท่านอ๋อง ข้าไม่อยากแต่งงาน

“อะไรนะ? “เขาพูดขึ้นพลางขมวดคิ้วแน่น ดวงตาสอง ข้างก็พลันแสดงความเยือกเย็นออกมา เพื่อขู่ และมอง นางเหมือนต้องการรู้ทุกอย่าง

“ข้าบอกว่าข้าไม่อยากแต่งงาน ไม่อยากแต่งงานกับ เขา”เย่เล่อจือพูดออกมาพลางทำปาก เพื่อให้เขาหันไป มองขอทานคนนั้น

อ๋องหวินจ้องมองใบหน้าของนางตอนที่นางกำลังพูด ออกมาที่ละคำ“เมื่อครู่เจ้าเรียกข้าว่าอะไร? “

“ท่านอ๋องไง“นางไม่รู้ว่านางพูดผิดตรงไหน

พี่หงฮัวที่อยู่ข้างๆก็พลันพูดขึ้นมาทันที : “เมื่อครู่นางเอา หัวไปโขกโต๊ะ ตอนนี้นางเลยพูดจาไม่รู้เรื่อง”

“มู่หรงเจิง เจ้าเรียกข้าแบบนี้มาตลอด” เขาไม่ยอมลดความสงสัยออกจากใบหน้าของนางไปเลยแม้แต่น้อย

คนที่สามารถเรียกชื่อของเขาได้แบบนั้น คิดว่าต้องเป็น คนที่มีความสัมพันธ์ที่สนิทกันมาก เย่เล่อจือจึงค่อยพูด ออกมา”มู่หรงเจิงท่านควรจะปล่อยข้าได้หรือยัง? ”

มู่หรงเจิงยื่นมือออกไปแตะที่หลังนางสองที นางถึงรู้สึก ว่าขยับตัวได้ ฝึกฝนวิชาการต่อสู้มาตั้งนาน พอตกอยู่ใน สถานการณ์ที่ทำอะไรไม่ได้ก็เหมือนกับแมลงตัวนึง “มู่ห รงเจิง ท่านสอนวิชาสะกดจุดให้ข้าได้หรือไม่? “

มู่หรงเจิงหันมามองนางทันที “ที่แท้ก็ชนเข้าอย่างหนัก ถึงได้กล้าพูดจาเหลวไหลแบบนี้”เขายกมือขึ้นโบกไปมา เพื่อบอกให้ทุกคนออกไป

พี่หงฮัวกูรู้ตัวทันที และหันไปสั่งให้นางโลมทั้งหลาย ออกไปจากห้องนี้ ตอนที่นางจะออกไปนั้นก็ไม่ลืมที่จะ ปิดประตูอย่างสนิท พลันหันไปเห็นสีหน้าที่ดูหมดหน ทางของสั่งอี้ แล้วก็ค่อยหายไปตามประตูที่ปิดลง นาง ถึงได้โล่งอกสักที แล้วก็จะหันกลับมานั่งที่เก้าอี้ไม้ แต่ใน สายตากลับหันไปเห็นเงาดำๆของใครบางคน “น้องหญิง น้องหญิง น้องหญิง เจ้า เจ้าทำแบบนี้ไม่ได้ ไม่สามารถไป กับ พ่อหน้าขาว พ่อหน้าขาวคนนี้นะ “

เย่เล่อจือหันไปมองมู่หรงเจิงทีนึง ใบหน้าของเขายิ่งนิ่ง กว่านางมากพลันพูดขึ้น“สั่งอี้!
ส่งออกประตูเข้ามาทันที ท่านฮ่องมีอะไรรับสั่งหรือค่ะ tiepie? ”

“เอามันออกไป! “เขาหันไปมองขอทานคนนั้นอย่างน่ากลัว