ตอนที่ 15 มังกรทะยานฟ้า

“หากเจ้ามีฝีมือเพียงเท่านี้ แล้วหล่ะก็นะ จากนี้ไปเจ้าเตรียมรับ ความบันเทิงจากข้าได้เลย…”

“ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะมีดีอย่างที่ปากว่ารึเปล่า…รับมือ”

พูดทันขาดคำ เจ้ายักษ์ซีทู สูบอัดลมเข้าร่างเร่งลมปราณ เบ่งจนเสื้อโป่งพองกระพือพัดโบกสะบัดด้วยพละกำลังอัน มหาศาล พลันกางสองแขนอ้ากว้าง พุ่งตรงเข้าใส่นัทด้วยท่าร่าง ที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วผิดกับลักษณะตัวของอันเตอซีทู้ ด้วย หมายมาด ตั้งใจใช้วงแขนอันทรงพละกำลังอันมหาศาลบีบรัดคู่ ต่อสู้ให้แหลกเหลวดับดิ้นคามือของตน พลางกระโจนเข้าใส่โดย มิทันให้เหยื่อได้ตั้งตัว หมายเผด็จศึก ในคราเดียว

ฝ่ายนัทนึกกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ภายใน มองดูคู่ต่อสู้กางเขน หราพุ่งตรงเข้ามาหาตน

รูปปป!!

ขวบ!!

ครึ้มมม!!

เปรี๊ยะๆๆ

พลันที่สิ้นสุดการปะทะ สิ่งที่ทุกคนเห็น เป้าหมายในวงแขนอัน บึกบึนของอันเต๋อซีทู้ แตกละเอียด แทบไม่มีชิ้นดีอันเตอ หัวเราะลั่นด้วยความสะใจ

เพราะความปากดีของเจ้าถึงมีสภาพเยี่ยงนี้….ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ทว่า…… สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของทุกคน คือในวงแขนของ มัน แทนที่จะเป็นร่างอันแหลกเละของหลงอี้เฟยกลับกลายเป็นเศษท่อนไม้กองหนึ่งแทนที่ ห่างกันไม่ไกลมากนักขอบเวทีปรากฎ กลุ่มควันจางๆ ท่ามกลางกลุ่มควัน คือหลงเฟย ยืนสองเท้าชิด กันมือซ้ายกุมมือขวาที่มีนิ้วชี้และนิ้วกลางประกบขึ้นมา พร้อม เสียงกล่าวของหลงอี้เฟย

“วิชานินจาสลับร่าง นิน นิน นน……

ส่งผลให้ทุกคนยืนตาค้างแทบไม่เชื่อสายตา หลงอี้เฟย ใช้วิชา

ใดที่ไม่เคยประสบในสาระบบวิชายุทธ [ เอาแล้ว ไอ้ท่านนัทเล่นข้าแล้ว มิน่าวันก่อนให้ขาดาวน์โหลด

วิชานินจามาให้ นึกว่าจะเอามาฝึกเล่นๆที่ไหนได้ ตรูจิบ้าาาา….

คงไม่ต้องบอก เป็นค่ารำพึงรำพันของผู้ใด เหอะๆๆๆ…..

แต่ผู้ที่ตกใจซะยิ่งกว่าใครๆคงจะเป็นอันเต๋อซีและอันต่อ เจียง มันเป็นไปได้อย่างไร เจ้าสวะนี่มันใช้วิชาใดถึงรอดพ้นอ้อม แขนอันทรงพลังของอันเต่อผู้ได้ชื่อว่าทรงพลังที่สุดในหมู่ บรรดานักสู้รุ่นเยาว์ของต้าเหลียว

ด้วยความแค้นแทบกระอักเลือดที่เหมือนถูกดูเป็นตัวตลก

ไม่รอช้า อันเดอซี พลันเปล่งพลังกางแขนวิ่งเข้าใส่หลงอี้เฟยอีก ครั้ง และครั้งนี้

ขวบ….. !!! หมับ…. !!! ตูม…. !!!

ผลมิใช่กองไม้อย่างคราแรกแต่กลับเป็นก้อนศิลาใหญ่ที่ถูก บีบทลายเป็นผุยผง คาวงแขนอันเตอ… และเช่นเดิม

ถัดไปคือกลุ่มควันที่มีหลงอี้เฟยยืนในท่าเดิม และ…..
“วิชานินจาสลับร่าง นินนิน นิน….”

(ไอ้เจ้าบ้าน้าสาวสวาท…. ดูมัน ดูมันทำ

( ท่านอาจารย์ ท่านพี่นัทใช้วิชาอะไร ทำไมขาไม่เคยเห็น…?) [ $ ¥ € £ & C…] ไม่มีคำแปลครับ ผู้แต่ง

สร้างความคั่งแค้นให้อันเพื่อเป็นคำรบสอง ครานี้จึงเร่ง เสริมพลังลมปราณเต็มกำลัง จนทั้งร่างเบ่งขยายถึงขีดสุด บรรยากาศรอบข้าง ถูกแรงบีบอัดของลมปราณของอินเตอ สร้างสภาวะกดดันจนฝุ่นผงฟุ้งกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ อัน เอซีมิรอช้าพุ่งทะยานไปยังกลุ่มควันเบื้องหน้าอีกครั้ง เป้า หมายคือบุรุษอายุเยาว์ร่างสูงโปร่ง ที่ทำให้ตนขายหน้าถึงสอง ครั้งสองครา และครานี้

รูปปป…..!!! ขบ….. !!! กร๊อบบ….!!!

เสียงคล้ายข้อต่อกระดูกลั่นเปรี๊ยะ ได้ยินอย่างทั่วถึง ส่งผล ให้ทุกคนรอบสนามประลอง หน้าซีด ใจสั่นระรัว ด้วยในวงแขน อันทรงพลังของอันเต๋อ ปรากฏร่างของคนผู้หนึ่ง ล้ม ระทวยฟุบร่วงลงมากองยังพื้นเวทีประลอง

อี้เฟยยย….!!??

(ท่านพี่นัทททท!!! )

และอีกเช่นเคย ร่างๆหนึ่ง ปรากฏกายขึ้นท่ามกลางกลุ่มควัน พร้อมวลีที่เริ่มคุ้นหู ของทุกคน
“วิชานินจาสลับร่าง นิน นิน นิน อ่ะ อ้าว เอ๋…. เอ้ยย ทะ ทะ ทำไม ”

นักร้องเสียงหลงเหมือนจะแปลกใจ

{อย่างเนียน…}

ทันทีที่ร่างในวงแขนของอันเต่อร่างๆนั้นร่วงลงมาปรากฏ แก่สายตาทุกคน ยิ่งสร้างความประหลาดใจแก่ทุกคน

เฮ้ยยย……..!!!???? นั้น…..!!!!????

เพราะกองร่างๆนั้นมิใช่ใคร กลับกลายเป็นร่างอันเต๋อเจียงที่ ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดอยู่ๆไปปรากฏตัวในวงแขนของอันเต่อ ซีทู้แทนที่จะเป็นร่างของหลงอี้เฟย อันเดอเจียง นอนหายใจ รวยรินอยู่เบื้องหน้าทุกคน แต่ที่เห็นจะหน้าถอดสีมากกว่าใครๆ นั่นก็คือ อันเตอซีทู้ เพิ่งได้สติตรงเข้าไปค่อยๆประคองเจ้านาย ของตน พลางกล่าวละล่ำละลัก

“นะ นาย นายน้อยไฉนเป็นท่าน…..”

อันเต่อลู่เจียงค่อยๆยกมืออันสั่นเทามายัง หลงอี้เฟย ที่ยืน หน้าตายกลางเวที

“เจ้า…เจ้า…. ฆ่ามันให้กับข้า มิฉะนั้น

มิฉะนั้น เป็นเจ้าที่ต้อง ตะ ตาย ”

อันเต่อค่อยๆวางร่างนายน้อยตนไว้ขอบเวที หยิบบางสิ่ง กลืนลงท้องไป พลันร่างที่ใหญ่ยักษ์อยู่แล้วขยายพองอีกเท่าตัวบรรยากาศรอบตัวพลันแปรเปลี่ยน อัดแน่นไว้ด้วยกระแสปราณ อันอำมหิตที่แพร่กระจายออกมาโดยรอบ ส่งผลให้ทุกคนที่อยู่ใน บริเวณนั้นสัมผัสถึงกระแสปราณที่รุนแรง ชั่วร้าย จนแทบยืนไม่ ติด หม่าฉัน วง

และหลี่เฉียงจิ้ง ถลาเข้าไปขนาบข้าง

องค์หญิงจื่อเว่ยพลางกางม่านพลังออกป้องกัน ส่วนเจ้าอ้วน อีกวงตรงเข้าคุ้มครองสองแฝดเบซุน เบ้เซียน ด้วยตนมีพลัง ปราณที่กล้าแกร่งกว่าทั้งสองแฝด พอรับมือกับกระแสปราณที่อัด แน่นด้วยความชั่วร้ายนี้ได้บ้าง

“ข้าจะ… ให้ เจ้า ได้ ชดใช้…”

อันเตอซี กางสองแขน อันมหึมา ก่อนบีบเค้นพลังปราณ ทมิฬ เตรียมส่งตรงมายังนัทในร่างหลงอี้เฟย

ที่บัดนี้ นัท ตั้งท่าเตรียมรับพลังการโจมตีของเจ้ายักษ์อันเตอ โดยก้าวเท้าขวาถอยไปเบื้องหลังครึ่งก้าวประกบหงายฝ่ามือทั้ง สองข้างไว้ระดับแนบข้างลำตัว รีดเส้นพลังปราณจ้าวยุทธขั้นที่3 จนบังเกิดสภาวะกระแสอากาศรอบข้างปั่นป่วน ม้วนตัวมารวม ยังจุดกึ่งกลางทั้งสองฝ่ามือของนัท

พลันปรากฎกระแสพลังปราณเข้มข้นรวมตัวที่ระหว่าง ฝ่ามือทั้งสอง จนบังเกิด เป็นลูกพลังที่ค่อยๆก่อตัวขยายใหญ่ขึ้น มาเรื่อยๆ รอจังหวะส่งพลังเข้าปะทะ ปราณทมิฬของอันเตอซี ที่ กำลังพุ่งเข้ามาปะทะตน

“เจ้า ต้อง ตายยยย….คลื่นมารทมิฬกลืนนภา”” พะ พะ พลัง ลัง ลัง คณะ คละ

เอ้า เอาเข้าไป ไอ้เจ้าบ้า… เป็นเวร เป็นกรรมอะไรของข้าพระ มาติดกับเจ้าเนี้ย…]

ท่านกงซุนเซ่อ ใช้พัดในมือเคาะไปที่ศรีษะตน

ด้วยระอาในความเกรียนของศิษย์ตนผู้นี้ แนะอีกอย่างทำอีก อย่าง ให้คิด ใช้กระบวนท่านอกกรอบ ก็ออกนอกกรอบจนหยุด ไม่ได้ ยั้งไม่อยู่ จริงๆ

11 พะ พลัง คละคลื่น คลื่น ตะ ตาวววววว เต่า เต่า สะท้านฟ้า ววววว….!!!!

รูปปปปปปปป ครีมมม!!!!