บทที่ 10 ระบาย โทสะ

“แกอยากจะขี้เกียจถึงได้พูดอย่างนี้ล่ะสิ ? จะมีคนใช้ขาข้างเดียว เตะคนลอยละลิ่วได้อย่างไร ? แกสมองเสื่อมเหรอเปล่า ?”

เฮยเป้าถุยน้ำลายอย่างเคียดแค้น

“แต่ว่า นี่เป็นเรื่องจริง !”

เจ้าอ้วนรีบร้อนจนไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี เฮยเป้าจ้องเจ้าอ้วนพริบตาหนึ่ง จากนั้นก็มองเนี่ยเฟิงตั้งแต่หัว จรดเท้า

เนี่ยเฟิงเป็นประเภทใส่เสื้อแล้วดูบางถอดเสื้อแล้วมีกล้าม ดู ไม่ออกว่าเป็นคนที่มีพลังรุนแรง

เฮยเป้าเดินเข้ามา “เฮ้ นายตัวแสบ นายมาจากไหน ? ไม่รู้เห

รอไงว่าที่นี่เป็นที่ไหน ? ถึงได้กล้ามาก่อเรื่องที่นี่ ?”

เนี่ยเฟิงไม่กลัวเฮยเป้าแม้แต่น้อย

เฮยเป้าทั้งสูงทั้งกำยำ ต่อให้บนตัวสวมชุดรักษาความ ปลอดภัย แต่ก็ไม่สามารถบดบังกล้ามเนื้อของเขาได้ มองผิวเผิน เขาก็เหมือนภูเขาเล็ก ๆ ลูกหนึ่ง

“ฉันรู้ว่าที่นี่เป็นที่ไหน ที่นี่เป็นบ้านของฉัน”

เนี่ยเฟิงมองเฮยเป้าอย่างเยือกเย็น พูดอย่างช้า ๆ
คำพูดของเนี่ยเพิ่งทำให้เฮยเป้าอดหัวเราะเสียงดังไม่ได้

“น่าเป็นบ้า ไอ้ติงต้องที่มาจากไหน ? ที่เป็นทรัพย์สินของ ฟางชื่อกรุ๊ปต่างหาก ! อาคารฟางเจิ้ง เข้าใจไหม ? รู้แล้วก็รีบ ใสหัวไปซะ อย่ามาขวางหูขวางตาอยู่ที่นี่ !!

เฮยเข้ายื่นมือออกมา ใช้แรงตบไปที่บ่าของเนี่ยเฟิง พละกำลัง ของเขาดีมาก จิ้มจนหัวไหล่ของเนี่ยเฟิงสะเทือน

“ฟางชื่อกรุ๊ป ?” เนี่ยเฟิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เป็นทรัพย์สินของ พวกเขาตระกูลฟาง ?”

“ไง ? รู้แล้วใช่ไหม ? รู้แล้วแล้วยังไม่รีบไสหัวไปอีก ? “เฮย เป้าปริ้นตาขาวใส่

เนี่ยเฟิงคิดขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน “โลกมันแคบจริง ๆ

เฮยเป้าเห็นเนี่ยเฟิงพึมพำกับตัวเอง อดโมโหขึ้นมาไม่ได้ “หมอนฟังภาษาคนไม่ออกเหรอไง ? หรือจะให้ฉันพูดซ้ำอีก ครั้ง ? หา !”

เฮยเป้าใกล้จะหมดความอดทนแล้ว ถ้าไม่ห่วงว่าลงมือหนัก ไปจนฆ่าคนตาย ตอนนี้เนี่ยเฟิงคงคุกเขาร้องขอชีวิตแล้ว !

เนี่ยเฟิงเก็บอารมณ์ความคิดไว้ มองไปที่หัวแม่มือของเฮยเป้า พูดด้วยความไม่พอใจว่า: “นายลองจิ้มฉันอีกทีสิ ?”

“ลองดูก็ลอง !” เฮยเป้าหมอนี่ช่างไม่กลัวร่างบอบบางที่ไม่ กลัวลมของเนี่ยเฟิง !
เฮยเป้าจิ้มลงไปอีกที เขามองดูเนี่ยเฟิงอย่างได้ใจ “จิ้มนาย แล้วยังไง? คนอย่างนายจะทำอะไรฉันได้ ?”

เนี่ยเพิ่งฉับพลันก็ยื่นมือมาจับหัวแม่มือของเฮยเป้าไว้ได้ยิน แต่เสียง “กรอบ” ดึงออกมา เฮยเป้าส่งเสียงร้องครวญครางด้วย ความหวาดกลัวออกมา!

เนื่องจากเนี่ยเฟิงหักนิ้วหัวแม่มือของเธอเป้าในพริบตา !

เสียงร้องของเฮยเป้าดังสนั่นไปทั่วอาคารฟางเจิ้ง !

“หัวหน้า !”

บอดี้การ์ดคนอื่นเห็นสภาพ ก็รีบกระโจนกันออกมา

เนี่ยเฟิงไม่ได้คิดที่จะคว้านิ้วหัวแม่มือของเฮยเป้าให้หลุดเลย ในขณะที่คนอื่น ๆ กระโจนเข้ามา เขาก็ใช้ตัวเฮยเป้าเป็นโล่ กำลัง !

เฮยเป้ารูปร่างใหญ่โตขนาดนั้น ถูกเนี่ยเฟิงเล่นงานด้วยมือ

ไม่มีทางที่จะต่อต้านได้เลย

หมัดของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่น รวมทั้งกระบอง ไฟฟ้ามาลงที่ตัวเฮยเป้าหมด เฮยเป้าถูกซ้อมร้องโหยอย่างเจ็บ ปวด !

เนี่ยเฟิงเตะหมาหมู่กลุ่มนี้ลอยละลิ่วด้วยเพียงขาเดียว แค่วิทยายุทธเพียงพริบตา คนกลุ่มนี้ก็ถูกเตะหงายชี้ฟ้าแล้ว เนียเหล่าสี่เห็นภาพนี้ อดกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้ คุณชายของเขาช่างร้ายกาจเหลือเกิน ตระกูลเนี่ยความหวังแล้ว

พวกถูกเนี่ยเฟิงต่อยเรียกว่าฟันร่วงเต็ม

ส่วนเฮยเป้าถูกเนี่ยเฟิง ใช้เป็นโล่กำบัง ก็ถูกต่อยจนหน้าบวม จมูกเขียวมึนหัวหลงทิศไปแล้ว

หลังเฟิงคลายมือ เฮยหมุนอยู่รอบหนึ่ง แล้ว

บนพื้น

เนี่ยเฟิงมองคนพวกจากมุมสูง พูดอย่างเยือกเย็น

“กลับบอกป้ายวิญญาณของพ่อแม่ใหม่กราบไหว้วิญญาณหากไม่ได้ ก็อย่าหาฉันเป็นโหดเหี้ยม !”

เนี่ยเฟิงพูดจบ หลังพาเนี่ยเหล่าสี่เดินจากไป

เนี่ยเหล่าด้วยรอยยิ้มความปีติ

“คุณชาย ท่าหลายท่านับถือ !”

ฝีมือเด็ก ๆ เท่านั้นเอง สี่ จะพาลุงอาบน้ำเปลี่ยนชุด ก่อน แล้ว

สำหรับเนี่ยเฟิงแล้ว การต่อสู้เมื่อครู่ยังถือว่าเป็นการ วอร์มด้วยซ้ำ

เนี่ยเหล่าสี่พยักหน้าซ้ำ ที่ตอนนี้สารรูปเขาไม่ได้ ติดตามเนี่ยเฟิงก็แต่หน้าอื่น รีบเปลี่ยนชุดกว่า จะได้ คอยปรนนิบัติเนี่ยเฟิง

ส่วนสิ่งเกิดขึ้นทั้งหมดในอาคารฟางเจิ้ง ฟางซื่อเหาได้รับรู้

แล้ว หลังจากเฮยกระเสือกกระสนขึ้นมา พูดด้วยความโมโห ว่า“เร็ว ! ส่ง

สาม

คนไม่กล้าชักช้า รีบส่งภาพจากกล้องวงจรปิดไปฟาง ซื่อเหา

เวลาฟางซื่อเหากำลังใส่ฟันปลอมอยู่

พอนี้เข้า เห็นชัดคนที่หาเรื่องเป็นใคร

ควันออก!

หมอนี่เป็นใครนะ ไปมา

เรื่องว่าที่ “ภรรยาของฟางชื่อเหาหนีงานแต่งกับหนุ่ม

นึกไม่ถึงว่าหนุ่มยาจกนี้จะมาหาเรื่องถึงที่ แล้วยังสั่งให้

เศษอย่างพวกแก ไม่ใครสู้มันได้เลยเหรอ แล้วเลี้ยงแกให้ข้าวสุกทำไมกัน?
ฟางซื่อเหาต่าจนปากฉีก แต่เพราะฟันปลอมยังใส่ไม่เสร็จ ฉะนั้นเวลาพูดจึงมีลมเสียดสีออกมา

“คุณชาย ไม่ใช่ว่าพวกเราสู้ไม่ได้ หมอนี่มันเล่นไม่ซื่อ มัน… มันรู้การต่อสู้แค่ตื้น ๆ !”

เฮยเป้าพูดจาตะกุกตะกัก ความจริงแล้วเนี่ยเฟิงฝีมือร้ายกาจต่างหาก แค่ไม่กี่ทีก็ทำพวก

เขาล้มไม่เป็นท่าแล้ว

ให้ตาย เห็นพยัคฆ์ไม่คำราม คิดว่าฉันเป็นแมวป่วยล่ะสิ ? เฮยเป้า เรียกพรรคพวกมาให้หมอ! เกิดอะไรขึ้นฉันแบกรับเอง ! อย่าให้มันหนีไปได้ !

“ครับ ! คุณชายไม่ต้องห่วง ! ผมจะจัดการให้เรียบร้อย !” ฟางซื่อเหาเลียริมฝีปากที่แห้งของตัวเอง สายตาดูเหี้ยมโหด เขาไม่ปล่อยหมอนไว้แน่!

ส่วนทางเนี่ยเฟิง เขาพาเนี่ยเหล่ามายังโรงแรมใกล้ ๆ เปิด ห้องในโรงแรมก่อน จากนั้นก็สั่งของกิน

พอเนี่ยเหล่า อาบน้ำเสร็จก็สวาปามอาหารอย่างเสือโหย กิน ไปกินมา จนเนี่ยเหล่าสี่ร้องไห้ออกมา

เนี่ยเฟิงเห็นท่าทางเนี่ยเหล่าสี่เช่นนี้ ก็ได้แต่รู้สึกปวดใจ เนี่ย เหล่าสี่เป็นคนจงรักภักดีอย่างยิ่ง ไม่เช่นนั้นคงไม่เฝ้าบ้านเกิดมา ตลอด ถูกคนตีจนขาหักก็ไม่จากไปไหน
หลังจากเนียเหล่าสี่เก็บข้าวของเสร็จ เนี่ยเฟิงก็พาเขาไปตรวจ ที่โรงพยาบาล

ขาของเนี่ยเหล่ายังรักษาระยะหลังได้ แต่ค่าใช้จ่ายก็ไม่น้อย ทว่าเงินเล็กน้อยแค่นี้สำหรับเนี่ยเฟิงแล้วเป็นแค่จำนวนน้อย นิด ในจํานวนมหาศาล

“ไม่ว่าอย่างไร พวกคุณต้องรักษาขาเขาให้หาย ไม่ว่าจะต้อง

ใช้เงินเท่าไหร่ก็ตาม”

เนี่ยเฟิงพูดไป แล้วก็รูดค่ารักษาพยาบาล ทางโรงพยาบาลได้ เงินแล้ว แน่นอนต้องใช้วิธีที่ดีที่สุด

ไป ๆ มา ๆ ฟ้าก็มืดลง

เนี่ยเฟิงหยิบมือถือออกมาดู ปรากฏว่าแบตเตอรี่หมดแล้ว ไม่รู้ว่าเหล่าพี่สาวติดต่อเขาไม่ได้จะร้อนใจแค่ไหน

“ลุงสี่ ลุงรักษาตัวอยู่ที่นี่ พรุ่งนี้ผมจะมาหาลุงใหม่

เนี่ยเฟิงปลอบเนียเหล่าสี่เสร็จ เนี่ยเหล่าสี่รีบพยักหน้าซ้ำ ๆ “คุณชายไม่ต้องห่วงไปเถอะ

พอเนี่ยเฟิงออกมา กำลังจะเรียกรถ ก็รู้สึกว่ามีคนตามเขามาข้างหลัง