บทที่ 17หมัดก้าวเท้าครึ่ง

ใครจะรู้เวลานี้ ถังชิงชิงยืนขึ้น ตะโกนด้วยความประหลาดใจ เลย พี่มาได้ยังไง?” เดินไปอย่างรวดเร็ว และผลักเฉินหยางออก พูด:

เฉินหยางหน้าเจื่อน แต่เขาก็ยอมถอยออกไปแต่โดยดี

ลูกพี่ลูกน้องเลยคนนี้ชื่อห้อเลย เป็นหลานชายของห้อเทียนจัง ห้อเลย ใจดีและอ่อนโยนต่อ ถังชิงชิง ยิ้มเล็กน้อย ท่าทางสง่า เขาพูดขึ้น“พี่มีธุระแถวนี้นิดหน่อย ก็เลยแวะมาเจอเธอหน่อย

น้ำเสียงของห้อเลียน่าดึงดูด และยังนิ่งขรึม เป็นเหมือน พระเอกในละครไอดอล

ถังชิงชิงอดไม่ได้ที่จะบ่น “พี่เลยจริงๆ เลย ทำไมไม่บอกก่อน

ฉันจะได้ไปรับพี่”

ห้อเลยหัวเราะเบาๆ พูดไม่ต้องลำบากขนาดนั้น

หลินชิงเสวก็แต่งเติมหน้า แล้วเดินมาข้างหน้า เธอยิ้มให้ห้อ เลยเล็กน้อย ยื่นมือแล้วพูดขึ้นว่า “คุณห้อ สวัสดีค่ะ

ห้อเลยมองหลินชิงเสว่ มีประกายชื่นชมในดวงตาของเขา

พูดตามตรง หลินชิงเสวีเป็นคนที่สวยมาก นอกจากนี้ยังดู เหมือนหลิวอี้เฟย์ ท่าทางดูเรียบร้อย สงบ เธอสวมชุดกระโปรงสี ขาว เหมือนนางฟ้าหิมะในโลกมนุษย์
ห้อเลยและหลินชิงเสว่ปล่อยมือที่จับ เว้นระยะห่างได้ดีมาก

“ชิงเสว่ ก่อนหน้านี้เราเคยเจอกันแล้วนะครับ” ห้อเลยยิ้มเล็ก น้อยแล้วพูด

หลินชิงเสวก็ยิ้มเช่นกัน พูดขึ้น “คุณห้อ คุณยังไม่ได้ทานข้าวใช้ ไหมคะ? วันนี้ฉันขอเป็นเจ้าภาพเองค่ะ”

ห้อเลยยิ้มเล็กน้อย แล้วพูด ความฉลาดดีกว่าความเคารพ เขาหยุดครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นชิงเสวคุณกับชิงซึ่งเป็นเพื่อนรักกัน ฟังคุณเรียกผมว่าคุณห้อ รู้สึกไม่ค่อยชิน ไม่อย่างงั้นคุณเรียกว่า ผมกว่าพี่เถอะ?”

หลินชิงเสว ก็ไม่ฝืนต่อไป เรียก “พี่เลย!”

ห้อเลยหัวเราะอย่างพอใจ พูดขึ้นวันนี้มีน้องสาวเพิ่มอีกคน ดี

ใจจริงๆ”

เฉินหยางมองอยู่อีกฝั่งหนึ่ง คิดในใจอ้า นายนี่ชัดเจนเลยว่า อยากจีบชิงเสว!”

แต่เขาก็ไม่ได้มีความเห็นและความคิดมากนัก ยังไงซะชิงเสว่ ก็ต้องแต่งงาน ก็แค่นิสัยแบบนี้ของห้อเลย ยังไงตัวเองก็ต้องเช็ก ให้ดีก่อน

เฉินหยางคิดว่า ชิงเสว่ เป็นเหมือนน้องสาวแท้ๆ ของตัวเอง เพราะฉะนั้นจึงใส่ใจทุกอย่าง

ต่อมาเฉินหยางก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ในห้องทำงานประธานต่อ และจากไปเงียบๆ เขามาถึงที่ห้องเขียนหนังสือ เริ่มก่อกวนเพื่อนร่วมงานหญิงคนอื่น ทุกคนต่างก็เล่นตลกกับเขาถึงเนื้อถึงตัว

เฉินหยางรู้สึกพึงพอใจมาก

จากนั้น ห้อเลยก็ออกไปพร้อมกับหลินชิงเสว่และถังชิงชิง พวก เขากำลังจะออกไปกินข้าวข้างนอก

หลินชิงเสวตั้งใจโทรหาเฉินหยาง เพื่อแจ้ง วันนี้ไม่ต้องไปส่ง

แล้ว ตามสบายได้

เฉินหยางรู้ว่า ห้อเลยเป็น ยอดฝีมือ ฉะนั้นเขาจึงสบายใจมาก เขาก็ไม่มีธุระอะไร คิดว่าจะเล่นที่บริษัทจนกระทั่งเลิกงาน จากนั้น ก็ไปรับซูฉิงเลิกงาน

ตีกลิ่นหู

กลุ่มห้อเลียและหลินชิงเสวีเพิ่งออกจากอาคาร ยังไม่ได้ขึ้นรถ ขณะนี้ จู่ๆ ก็มีรถออดี้คันหนึ่งขับมา

รถออดี้หยุดกะทันหัน

จากนั้น ประตูรถเปิดออก

หัวใจของหลินชิงเสบู่แอบเต้น เธอรู้สึกว่าผู้มาเยือนไม่ได้มา หลังจากประตูรถคันนั้นเปิดออก คนแรกที่ลงมาคือคนตาเดียว คนตาเดียวเปิดประตูด้านหลังด้วยความเคารพ ชาย ในวัยสามสิบคนหนึ่งลงมาจากประตูหลังอย่างรวดเร็ว ชายผู้นี้สวมเสื้อคลุมขาวติดกระดุม สวมใส่รองเท้าผ้า ที่มือยังถือลูกประคำสีเขียวพวงหนึ่ง

ชายคนนี้ไม่สูง หุ่นบึกบึนมาก

คือบึกบึน แต่ไม่อ้วน

คนตาเดียวดูเหมือนจะเกรงกลัวชายคนนี้ เดินนำหน้าตลอด มี ความกระตือรือร้น

ชายคนนั้นไม่พูดมาก เดินไปที่หลินชิงเสว่อย่างเย็นชา

ห้อเลยดวงตาประกายเบ่งบาน เขาเห็นว่าชายคนนี้เดิน นิ่งไม่ วอกแวก นิ่งสงบดั่งพื้นดิน และดูเหมือนเป็นคนน้ำนิ่งไหลลึก

ชายผู้นี้เป็นยอดฝีมือแน่นอน

ห้อเลยสงสัยอย่างอดไม่ได้ ชายผู้นี้มาทำอะไร?

หลินชิงเสว่และถังซิงซิงหน้าซีดอย่างช่วยไม่ได้ พวกเธอจะไม่รู้ ได้อย่างไรว่าสองคนนี้มาเพื่อเจอตัวเอง ถังชิงชิงและหลินชิงเสว่ ต่อสู้ไม่เป็น และรู้สึกได้ถึงความน่ากลัวของชายคนนี้ เวลานี้พวก เธอจะไม่กลัวได้อย่างไร

ห้อเลยสังเกตเห็นว่าหลินชิงเสว่และถังชิงชิงกลัว ความเป็น ชายของเขาออกมาทันที บังอยู่ด้านหน้าทันที พูดกับหญิงสาวทั้ง สอง “พวกเธอไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่”

หลังจากที่เขาพูดจบ จากนั้นเขาก็พูดอย่างเย็นชาต่อชายคน นั้นและคนตาเดียว พวกคุณเป็นใคร? มาทำอะไรที่นี่?”

ชายคนนั้นก็คือศิษย์พี่ใหญ่ของคนตาเดียว อรหันต์ที่ไม่ขยับ
ศิษย์พี่น้องพวกนี้ พวกเขาล้วนเป็นสาวกของวัดเส้าหลิน อรหันต์ที่ไม่ขยับชื่อ หลอเหรี่น

หลอเหริ่นมอง ห้อเลยอย่างเย็นชา แต่ไม่พูดอะไร

คนตาเดียวพูดอย่างตรงไปตรงมา หลีกไป พวกเรามาหาเงิน หยางไอ้สวะนั่น เรียกมันออกมาเดี๋ยวนี้

ดวงตาของห้อเลียเปล่งประกายความโกรธ เขายังคงยิ่งยโส ทนไม่ได้ที่จะโดนดูถูกแบบนี้ แน่นอน เขาไม่รู้ว่าเฉินหยางคือใคร แต่คนตาเดียวพูดจาแบบนี้ นั่นถือเป็นความผิด นั้นเป็นความผิด มหันต์

คนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ ทนดูถูกไม่ได้แม้แต่นิด ด้วยความ โกรธ เลือดพลุ่งพล่าน

ฉะนั้นเวลานี้ ห้อเลยมอง คนตาเดียวด้วยสายตาเย็นชา พูด อย่างโหดเหี้ยม “พูดจาสกปรก ฉันว่าแกควรโดน!” พอเขาพูดจบ ก็ลงมือทันที

ห้อเลยฝึก หมัดสิงมา โกหยุนเงินในปีนั้น หมัดสิงอี้เป็นที่ ยอดเยี่ยม หมัดก้าวเท้าครึ่งเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ทั้งหมด

ขณะนี้ ห้อเลยพุ่งออกมาทันที ราวกับงูเห่าออกจากถ้ำ พร้อม กับเสียงพ่อๆ มือของเขาเป็นเล็บอินทรีแลบลิ้นราวกับงูเห่า เคลื่อนไหวอยู่ตลอด สยดสยองน่ากลัว ทันใดนั้นก็จับเข้าที่คอ ของคนตาเดียว

อย่างรวดเร็ว!
คนตาเดียวตกตะลึง เขาก็เป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านกังฟู ในช่วง วิกฤต ถอยหลังอย่างรวดเร็ว เล็บคมเหมือนมีด แทงไปยังฝ่ามือ ของ ห้อเลยด้วยความโกรธ

ท่านี้เรียกว่าท่ามือเจไม่

ที่คนตาเดียวฝึกคือกังฟูเส้าหลิน วิชาภูษาเหล็กทักษะเจ็ดสิบ สองท่าหลักล้วนได้รับการฝึกฝน ท่ามือเจไม่นี้ก็คือหนึ่งในท่าของ ท่าหลักทั้งหมด

ห้อเลยยิ้มอย่างเย็นชา ทันใดนั้นก็เก็บเล็บอินทรี อ่อนแรงไป

ทั้งแขนทันที

ตามมาติดๆ ด้วยท่างูหลาม

ทันใดนั้นทั้งแขนก็เหมือนถูกโอบรอบด้วยงูหลามไปยังข้อมือ ของคนตาเดียว

เวลานี้ ห้อเลยก็เหมือนกับ งูเห่าอายุพันปีตัวหนึ่ง มีความเจ้า เล่ห์

หมัดสิงอี้ ก็คือจะต้องมีทั้งรูปร่างและจิตวิญญาณ!

คนตาเดียวประหลาดใจ เขาถอยหลังอย่างต่อเนื่องในทันที

การต่อสู้ระหว่างผู้ที่เป็นยอดฝีมือ เมื่อถอยหลังแล้ว ก็จะเสีย เปรียบ ฉะนั้นเมื่อคนตาเดียวถอย ห้อเลยก็รีบกระโจนเข้าไป เขา ออกหมัด ต่อยเข้าไป

จึงเป็นหมัดก้าวเท้าครึ่งที่รุนแรง
ดังผัวะ หมัดของเขาราวกับธนูหนักมากที่ถูกดึงโค้งเป็นลง กลม และทันใดนั้น สายธนูถูกปล่อยออก ดอกธนูนั้นบินพุ่งออก ไปอย่างรุนแรง

คนตาเตียวหลบไม่ทัน ต่อยเข้าที่หน้าอก กระเด็นออกไปทันที อาเจียนออกเป็นเลือด อยากที่จะลุกขึ้น

จากนั้นห้อเลยก็หัวเราะ และมองไปยังหลอเหริ่ม

ยังไงซะรายนี้ก็ต้องเป็นรายถัดไป วันนี้ไม่จําเป็นต้องขี้ขลาด อีกต่อไป เขามองไปยัง หลอเหงิน คารวะแล้วพูด“เชิญเลย”

หลอเหริ่มยังคงมองห้อเลียอย่างเฉยเมย แต่ไม่มีการตอบ สนองแม้แต่นิด