บทที่10ยาหุ่นเชิด

บทที่10ยาหุ่นเชิด

จูนจิ่วค่อยๆยกคางหางตามองหลัวอย่างเย็นชาไม่มี ความรู้สึกใดๆ

ปี้หลัวมองดูแล้วก็กระวนกระวายนายท่านพูดแล้วนาง ต้องกลับมาดูแลจูนจิ๋วเพื่อค่อยเป็นหูเป็นตาหากจูนจิ๋วไม่ รับเอานางนายท่านก็จะขายนางไปปี้หลัวยื่นมือคว้าดึง กระโปรงจูนจิ๋วอีกครั้ง คุณหนู….

“กล้าแตะต้องข้าอีกข้าจะตัดมือเจ้าทิ้ง”

ปี้หลัวตัวแข็งอยู่กับที่มือที่ยื่นไปรีบเอากลับมาสีหน้า แกล้งทำเป็นร้องไห้อย่างน่าสงสาร”คุณหนูปี้หลัวสำนึก ผิดแล้วจริงๆปี้หลัวโดนคุณหนูรองขมขู่คุณหนูรองบอก ว่าหากข้าไม่ทำนางก็จะฆ่าข้าคุณหนูปี้หลัวไม่มีทางคิด ทําร้ายเจ้าแน่ๆ”

เชอะ

จูนจิ๋วยิ้มหยันที่มุมปากหากไม่ใช่เพราะนางกลับมาเห็น ท่าทางปี้หลัวเอาอกเอาใจอย่างออกนอกหน้านางคงอาจ จะเชื่อนางสักครั้ง
มองพิจารณา หลัวอย่างเย่อหยิ่งจูนจิ๋วจึงถามขึ้นว่า”เจ้า อยากกลับมา?”

“ใช่ใช่คุณหนูปี้หลัวปรนนิบัติรับใช้ท่านมาตลอดหาก ไม่มีปี้หลัวคุณหนูอยู่คนเดียวจะเหงาแค่ไหนคนพวกนั้น ล้วนเยาะเย้ยคุณหนูว่าเป็นคนขี้ขลาดตาขาวไม่ยินยอม ที่จะมาปรนนิบัติรับใช้ท่านใครไม่เหมือนกันปี้หลัวเต็มใจ ปรนนิบัติรับใช้คุณหนูนะ”

ปี้หลัวปากไวเมื่อรู้สึกตัวก็รีบก้มกราบแล้วพูดว่า “หลว พูดจาผิดพื้พี่คุณหนูไม่ใช่คนขี้ขลาดตาขาว

“พอล่ะอย่าแสดงอีกเลย”จูนจิ๋วขมวดคิ้วหางตาฉายแวว รังเกียจแสดงแสร้งได้เว่อร์มาก

นางหยิบยาหุ่นเชิดออกมาจากอากาศในกำไลข้อ

มือ”เงยหัวขึ้น”

ปี้หลัวยืนขึ้นยื่นหน้ายิ้มอย่างเริงร่าให้จูนจิ๋วกลับไม่รู้ ว่าหน้าตัวเองที่เปื้อนเลือดปนเปื้อนขี้ดินอย่างกับฉาก อุบัติเหตุทางรถยนต์

จูนจิ่วหยักริมฝีปากนางจับคางงี้หลัวไว้”อยากกลับมาอยู่ กับข้าก็ต้องฟังคำสั่งข้าอย่างว่าง่ายข้างกายข้าไม่เลี้ยง คนไร้ประโยชน์แต่เจ้ายังพอใช้ประโยชน์จากความไร้ ประโยชน์ได้
พูดจบจูนจิ่วขยับนิ้วเปิดปาก หลัวให้อ้าออกเอายาลูก กอนใส่เข้าไป

ป้หลัวเบิกตาโตอย่างหวาดกลัว”อ้าเจ้าให้ข้ากินอะไร”

“สามารถทำให้เจ้าเชื่อฟังคำสั่งอย่างว่าง่าย”จูนจิ๋วปัดๆ มือมองหน้าหลัวที่บิดเบี้ยวอย่างเย็นชานางจ้องมอง จูน วอย่างเคียดแค้นแววตาทั้งตกใจทั้งหวาดกลัวทั้ง ขยะแขยง ถึงจะเป็นหน้าที่แท้จริงของหลว

หลัวอ้าปากกลับพูดอะไรไม่ออกสักคำนางเจ็บจนนอน กลิ้งอยู่กับพื้นร่างกายคดเคี้ยวไม่หยุด

เสี่ยวอู่พูดขึ้นว่า “เจ้านายเจ้าให้นางกินยาหุ่นเชิด”

“อืม”

นางครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก้มลงมองกำไลข้อมือแสงสว่าง

ระยิบระยับ

เสี่ยวอู่พูดอย่างน่าสงสารว่า“กำลังจิตเจ้านายไม่มีแล้ว ไม่สามารถรักษาร่างไว้ได้”

ได้ยินดังนั้นจูนจิ่วลูบคลำกำไลข้อมือในใจนางพูดกับ เสี่ยวลู่ว่า“วางใจเถอะข้าจะกลายเป็นนักจิตให้เจ้าได้ออกมาจากกำไลมือ”

“ได้เสี่ยวอู่จะรอเจ้านาย”

ข้างหลังมีเสียงฝีเท้าดังมาจูนจิ๋วค่อยๆชายหางตาดู มีปีศาจบางตัวกำลังยืนพิงข้างประตูอย่างเกียจคร้าน ท่าทางมาดเข้มสูงส่งเหมือนเขาต่างหากที่เป็นเจ้าของ เรือนตงหู

เสียงโม่อู๋เยว่แฝงด้วยเสียงหัวเราะน่าหลงใหล เสี่ยวจิ๋ว เอ๋อร์เจ้าทําอะไรกับนาง?”

เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์? ชื่อเรียกอะไรกัน

จูนจิ่วขมวดคิ้วแต่ก็ยังอธิบายว่า”ยาหุ่นเชิดเมื่อทาน เข้าไปแล้วนางจะสูญเสียสติของตัวเองกลายเป็นหุ่นเชิด ที่จงรักภักดีเชื่อฟังคำสั่งข้าคนเดียว”

“หุ่นเชิด?ยาหุ่นเชิดนี้น่าสนใจเสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์เจ้ามาจาก ไหนกัน”โม่อู๋เยว่ดวงตาเป็นประกายสีทองเข้มกว่าเดิม

ยาหุ่นเชิดเขาเคยได้ยินวิชาหุ่นเชิดแต่ไม่เคยรู้ว่ายัง มายาหุ่นเชิดอีกอย่างที่สามารถเอาชนะวิชาหุ่นเชิดที่ ร่ำเรียนหลายปีถึงเป็นผลยาลูกกอนนี้ช่างน่าอัศจรรย์และ อีกวิเศษมากเสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์มิยาลูกกอนพวกนี้ได้ยังไง?

ในเวลานี้ หลัวหยุดดิ้นแล้วลุกขึ้นมาจากพื้น…….