บทที่11 ถือว่าเจ้าสั่งสอนข้า

บทที่11 ถือว่าเจ้าสั่งสอนข้า

สีหน้า หลัวซีดเผือกเพราะความทุกข์ทรมานจากความ เจ็บปวดริมฝีปากไร้เลือดก้มหัวแล้วพูดขึ้นว่า “เจ้านาย”

“ต่อหน้าคนอื่นให้เรียกข้าว่าคุณหนูจิ๋วไปเตรียมน้ำร้อน ให้ข้าข้าจะอาบน้ำ”

“รับทราบคุณหนูจิ๋ว”ปี้หลัวหันเดินไปอย่างสงบเดินไปยัง

ห้องเก็บฟืน

โม่อู่เยว่สังเกตดูปี้หลัวเพื่อยืนยันว่าจูนจิ่วพูดจริงหลัว แตกต่างแจกคนก่อนอย่างสิ้นเชิงเหมือนดั่งหุ่นเชิดอย่าง

ไม่ต้องสงสัย

โม่อู๋เยว่สงสัยบนโลกนี้มียาหุ่นเชิดแบบนี้ด้วย?หรือว่า ตอนที่เขาถูกปิดผนึกไว้นักฝึกยาลูกกอนพวกนั้นศึกษา คิดค้นออกมาใหม่หรือเปล่า?เขาไม่รู้

จูนจิ่วหันกลับมามองโม่อู่เยว่ยักคิ้วถามขึ้นว่า “เจ้าอยาก

“เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์ยินยอมบอกข้า?”
“ไม่แน่นอนนี่เป็นความลับของข้า”จูนจิ่วล้อเลียนโม่อู่เยว่ สักครั้งแล้วเดินผ่านเขาเข้าห้องไป

โม่อู่เยว่เดินตามอยู่ข้างหลังดวงนี้สีทองจ้องมองจูนจิ๋ว แล้วยิ้มที่มุมปาก หรือไม่งั้นเสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์เล่าความลับของ เจ้าให้กับข้าแล้วข้าก็จะเล่าความลับของข้าให้กับเจ้าเป็น ไง?”

เมื่อได้ยินดังนั้นจูนจิ่วหยุดฝีเท้าหันกลับมาจ้องมองโม่ อู๋เยว่

โม่อู๋เยว่ก้าวเท้าปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าจูนจิ่วทันทีปลาย นิ้วของเขาเกี่ยวเส้นผมของจูนจิ๋วแล้วเล่นอยู่ในมือพูดขึ้น ด้วยเสียงแหบว่า”เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์ข้ายินยอมเต็มใจเล่าให้ เจ้าฟังทุกอย่าง”

“ขอบคุณแต่ข้าไม่ต้องการ”

รับรู้ความลับมากไปไม่ใช่เรื่องดีโดยเฉพาะความลับของ โม่อู๋เยว่

โดนจูนจิ๋วปฏิเสธโม่อู๋เยว่เหมือนคิดไว้แต่แรกเขายิ้ม อย่างเจ้าเล่ห์ดวงตาสีทองจ้องเขม้งจูนจิ๋ววิญญาณของ เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์หอมมากช่างน่าหลงใหลทำให้เขาหิวมาก อยากที่จะกินนาง
ปลายนิ้วโม่อู๋เยวสัมผัสใบหน้าจูนจิ่วอดกลั้นความรู้สึก

ไว้

วิญญาณที่น่าหลงใหลน่ากินขนาดนี้กินเข้าไปคําเดียวก็ ไม่มีแล้วค่อยๆเป็นค่อยๆไปรอตอนที่วิญญาณเป็นผู้ใหญ่ ค่อยมาเด็ดดม

จูนจิ๋วขยับออกจากโม่อู๋เยว่ทำให้โม่อู่เยว่ได้สติขึ้นมาทัน ทีจูนจิ่วพูดอย่างเย็นชาว่า”ข้าจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเจ้า ออกไปได้แล้ว”

“ได้”โม่อู๋เยว่เดินจากไปอย่างง่ายดาย

เมื่อเป็นดังนี้จูนจิ๋วกลับขมวดคิ้วถึงแม้โม่อู๋เยว่จะไปอย่าง ง่ายดายไม่เคยปฏิเสธความต้องการของนางที่มีต่อเขา แต่จูนจิ๋วก็ยังรู้สึกว่าโม่อู๋เยว่ก็คือหมากฝรั่งแนบติดนางจน สลัดไม่ออก

ช่างเถอะมีคนที่มีกำลังเข้มแข็งอยู่ข้างกายก็ถือว่าเป็น เรื่องดี

ปี้หลัวเตรียมน้ำร้อนแล้วจูนจิ่วไม่ให้นางช่วยเปลี่ยน เสื้อผ้าจูนจิ๋วมองปี้หลัวแล้วสั่งว่า “ต่อไปหน้าที่ของเจ้าก็ คือคอยจับตามองทุกคนในบ้านจูนเหลยเทียนมีความ เคลื่อนไหวทุกอย่างให้รีบมาบอกข้า”
“รับทราบเจ้านาย”

“ไปได้”เมื่อปี้หลัวออกไปแล้วจูนจิ๋วเดินลงไปในถังน้ำน้ำ อุ่นๆทำให้จูนจิ่วสบายตัวจนถอนหายใจยาวๆ

จูนจิ่วลูบคลำกำไลมือนางรู้ว่าหลัวถูกจูนไห่เทียนส่ง มาค่อยจับตาดูนางงั้นนางก็จะทำแผนซ้อนแผนทําให้ป้ หลัวกลายเป็นหุ่นเชิดของตนเก็บไว้ข้างกายเพื่อป้องกัน ไม่ให้จูนเหลยเทียนส่งหนูต่างๆมารบกวนนางอีกใน ขณะเดียวกันก็ยังสามารถให้ปี้หลัวไปสอดส่องความ เคลื่อนไหวจวนจูน

ตอนนี้นางยังไม่มีเวลาไปจัดการพวกจูนเหลยเทียน เพราะนางยังมีเรื่องที่สำคัญกว่า

แววตาจูนจิ่วเป็นประกายนางต้องการรู้เรื่องการแพทย์

ของโลกใบนี้ว่าอยู่ในระดับไหนนักจิตคืออะไร?

จูนจิ๋วลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้ามาเปลี่ยนแล้วเดินออกไป

ในห้องหนังสือจวนจูนจูนไห่เทียนเดินเข้าไปด้วยสีหน้า เคร่งเครียดเงยหัวขึ้นมองเห็นจูนจิ่วนั่งอยู่บนที่นั่งของเขา สีหน้าเปลี่ยนไปทันที”จูนจิ่วเจ้าอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
“จูนไห่เทียนตั๋วเงินที่เจ้าซ่อนไว้มีไม่น้อยนี่”จูนจิ๋วเปิด กล่องไม้ในมือข้างในมีตั๋วเงินหนาเป็นชั้นๆมากมาย

จูนไห่เทียนเห็นดังนี้สีหน้าแก่ๆเขียวขึ้นมาทันทีคำพูดต่อ มาของจูนจิ๋วยิ่งทำให้เขาโกรธจนจะกระอักเลือด

จูนจิ่วพูดว่า”พวกนี้ถือว่าเจ้าตอบแทนข้านะข้าจะรับไว้”