บทที่3ตบหน้า

บทที่3ตบหน้า

ไฟที่ลุกโชนเผาไหม้เรือนจนวายวอดเสียงโค่นล้มของ ต้นเสาบ้านที่โดนเผาไหม้ทำให้หญิงสาวในชุดสีเหลือง อร่ามหัวเราะอย่างซะใจในแววตาฉายแววความโหดเหี้ยม

ข้างหลังหญิงสาวมีคนล้อมอยู่หนึ่งกลุ่มกลับไม่มีใครไป ช่วยดับไฟเพราะไฟนี้นางเป็นคนจุดเอง

“คุณหนูรองคนไร้ประโยชน์คนนั้นได้หายสาบสูญอย่าง แน่นอนแล้วต่อไปก็จะไม่มีใครขวางหูขวางตาคุณหนู ใหญ่อีกแล้ว”คนใช้นางหนึ่งหัวเราะพูดขึ้นอย่างเอาใจ

“เชอะจูนจิ๋วคนไร้ประโยชน์มีชีวิตอยู่ก็มีแต่ทำให้ตระกูล จูนเสียหน้าบ้านหลักไม่เอานางบ้านรองของข้าก็ไม่อยาก เห็นหน้านางคราวนี้แผนการของพี่ใหญ่ไม่เลวยังไงก็แค่ คนไร้ประโยชน์คนหนึ่งฆ่าตายไปก็ไม่มีใครสนใจ”

“คุณหนูรองวางใจได้บ่าวจะปล่อยข่าวออกไปว่าจูนจิ๋ว ไม่ระวังปัดเทียนล้มจนไฟลุกไหม้เผาตัวเองตาย”

ได้ยินดังนั้นหญิงสาวมองดูสาวใช้อย่างพอใจ”เจ้าเป็นบ่าวที่รู้เรื่องที่สุดครั้งนี้ดีที่มีเจ้าวางยาจูนจิ่วถึงได้ฆ่านาง ตายได้อย่างราบรื่นข้าจะให้รางวัลเจ้าอย่างงาม”

“บ่าวขอบพระคุณคุณหนู”สาวใช้คุกเข่าก้มกราบอย่าง ขอบคุณ

กำลังจะลุกขึ้นสาวใช้เงยหัวขึ้นมองเห็นอะไรดวงตาเบิก โตสีหน้าขาวซีดขึ้นมาทันที”ผีผีคุณหนูรองท่านดูเร็ว”

“เอะอะเสียงดังอะไรกลางวันแสกๆจะมี…….อ๊าก”หญิง สาวหันไปมองเห็นจูนจิ๋วตกใจกริ๊ดร้องเช่นกัน

จูนจิ๋วยืนอยู่ใต้ต้นท้อมองดูพวกเขาอย่างเยาะเย้ย

หญิงสาวเป็นคุณหนูรองบ้านรองจูนเชียนเชียนสาวใช้ เป็นคนใช้ของนางงี้หลัวพวกเขาร่วมมือกันฆ่าจูนจิ๋วคน เดิมตาย

จูนเชียนเชียนจ้องมองจูนจิ๋วบอกอย่างไม่เป็นคำ”เจ้าเจ้า เจ้า……….”

“ทำไมไม่รู้จักฆ่าหรือ?”

“จูนจิ่วเจ้าอยู่ที่นี่ได้ยังไงข้าวางยาเจ้าโยนเจ้าทิ้งลงไปตรงหน้าผากับมือข้าเองตอนนี้เจ้าน่าจะโดนหมาป่ากัด กินจนไม่เหลือแม้แต่กระดูกเจ้าจะอยู่ที่นี่ได้ยังไงเจ้าตาย แล้ว”

เพียะ

เสียงตบหน้าดังกระฉ่อนไปทั่วทิศ

จูนเชียนเชียนกุมหน้าไว้ดวงตาเบิกกว้างโตเหมือนยัง ไม่รู้สึกตัว

เพียะ

ดังขึ้นอีกหนึ่งตบ

จูนจิ๋วสะบัดมือจ้องมองจูนเชียนเชียน “คนตายจะตบเจ้า ได้ไหม?”

“อ๊ากจูนจิ่วเจ้ากล้าตบข้าเจ้าคนชั่ว….อ๊าก”จูนจิ่วชกต่อย ท้องจูนเชียนเซียนเจ็บจนนางตัวงอเป็นวงกลม

จูนจิ๋วบีบคอจูนเชียนเชียนยกนางขึ้นมา “ข้าไม่ชอบให้ ใครด่าหากให้ข้าได้ยินอีกข้าจะตัดลิ้นเจ้าทิ้ง”

เบิกตาโตอย่างหวาดกลัวจูนเชียนเชียนจ้องมองนางอย่างไม่อยากเชื่อ

เมื่อสบกับสายตาจูนจิ่วจูนเซียนเขียนตกใจจนตัวสั่น ดวงตาที่แสนน่ากลัวช่างน่ากลัวยิ่งกว่าตอนที่พี่ใหญ่ของ ตนโกรธเสียอีก

นี่คือจูนจิ๋ว?ไม่จูนจิ๋วต้องตายแล้วแน่ๆหน้าผาสูงลึก ขนาดนั้นนางไม่น่ามีชีวิตรอดมาได้นี่คือผีจูนจิ๋วกลายเป็น ผีกลับมาแก้แค้นนาง

จูนเชียนเชียนพูดขึ้นว่า”เจ้าเป็นผีจูนจิ่วเจ้าเป็นคนไร้ ประโยชน์ต่อให้เจ้ากลายเป็นผีก็ยังไร้ประโยชน์ทหารรีบ เอาไฟมาเผานางให้ตาย

บ่าวใช้ทั้งบ้านเพิ่งได้สติขึ้นมาแล้วรีบวิ่งเข้าไป

จูนจิ๋วยิ้มที่มุมปากหัวเราะอย่างซะใจนางบีบคอจูนเซียน เชียนไว้แล้วโยนนางออกไปเหมือนขยะกระเด็นโดนบ่าว จนล้มลงหลายคนขยับตัวจูนจิ๋วรุดเข้าไป

ร่างกายนี้ต่อให้ไร้ประโยชน์ไปสักนิดแต่นางเป็นถึงหมอ เทวดาจูนจิ่วไม่มีใครรู้จุดอ่อนของคนมากกว่านาง

รวบนิ้วกดจุดก่ามือหักข้อต่อ

กร๊อบแกรับ

ทุกอย่างรวดเร็วเหมือนลมพัดเพียงแค่กระพริบตาเดียว บ่าวไพร่ล้มกองกับพื้นโอบกุมมือทั้งสองที่หักกลิ้งกับพื้น ส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด

จูนจิ๋วสะบัดมืออย่างสบายอารมณ์ยกเท้าเหยียบหน้าจู นเชียนเขียนที่ยังตกใจ”จูนเซียนเชียนเจ้ายังด่าฆ่าอีกตัด ลิ้นเจ้าทิ้งข้าไม่ได้ล้อเจ้าเล่น”

“อ๊าก”